Een in den oorlog gezonken Duitsch oorlogsschip versleept
DIE HOUTEN KLAAS
77s,e Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
DE BRITSCHE KRUISER „EUTERPRISE", welke de Keizer van Abessynië met zijn familie te
Djiboeti aan boord heefb genomen, om hen naar Palestina te brengen.
EEN HERINNERING VAN DEN GROOTEN WERELDOORLOG. -
Ln 1919 zonk bij Scapa Flow heb Duitsche oorlogsschip „König Albert".
Thans, na 17 jaar, is de oorlogsbodem gelicht en zal naar een Schotsche
werf bij Rosyth worden gebracht, waai- het zal worden gesloopt. Het
versieepen had plaats door drie Hollandsche sleepbooten.
ALS IN DEN BEEMSTER DE VRUCHTBOOMEN BLOEIEN. - Een SCHEVENINGEN TREFT VOORBEREIDIN GEN VOOR HET BADSEIZOEN. De
boerderijtje verscholen in den bloesem. opbouw van het Volkszeebad aan het strand
DE PIJLER VAN 2100 K.G., WELKE HET
DAK VAN DE CUNERAKERK, waarin
enkele dagen geleden bij restauratiewerkzaam
heden, instortingen plaats vonden, zal
moeten schragen.
HET OOG VAN DE BRITSCHE LUCHT
VAART. Een nieuw model camera, bij de
Royal Air Force in gebruik.
Naar het Engelsch
van CHARLOTTE M. YONGE
door J. I. en E. A. H.
54)
Het was avond, eer hij het huls van zijn
schoonzuster bereikte. Zij was alleen en
">en ze opkeek, zag ze, dat hü teleur
gesteld het hoofd schudde.
„O, het ls verschrikkeiyki!" riep mrs.
Morton. „Het heele stadje weet 't al. We
kwamen mr. Brady en zyn zusters tegen
en die hielden zich net of ze Ida niet
*agenze is kapot, wil je wel geloo-
ven?"
„Heeft ze je dan alles verteld?"
■>Ze kon niet anders. Mrs. Rollstone is
™i] komen vragen of het waar was als
een vriendin zei ze, maar ze had beter
«innen zeggen: als een vyandin, en mrs.
aan is er qqIj geweest, en die wilde Ida
■K* maar ik heb haar toen te woord
gestaan. Wat een slechte vrouw toch ook,
Tn. Z1) -aar toestemming heeft gegeven!
,,„n. fijn ze vertrokken en hebben het
•an iedereen verteld en nu zal de politie
raijn arm kind komen halen!"
en, dit zal niet gebeuren, tenzy ik
act€. van vervolging instel, wat ik
nooit zal doen of het moest al de
kriit, ®,anier zijn om myn kind weer te
enklfn ^idc juist vragen of Ida nog
e aanwüzingen zou kunnen geven.
T fchljnt nu zeker, dat hij niet naar
roronto werd gebracht."
eaani lli: n°g eens met llaar praten
av£„j 15 200 van streek, dat ze je van-
J™ onmogelijk te woord kan staan."
niêf j M°rton ging en kwam weldra terug
de mededeeling, dat Ida ontzet was,
toen ze hoorde, dat kleine Michael niet
by de Jones zou zijn. Ze had er vast op
vertrouwd, dat Louisa hem vriendeiyk zou
behandelen en dat ze hem enkel zou af
staan aan een van de Canadeesohe far
mers, die steeds zoo graag kinderen aan
nemen. De laatste hoop bleef nu, dat dit
ook het geval zou kunnen zyn, ofschoon
de gelegenheid daartoe op weg naar To
ronto niet groot was.
Ida had geschreid over die tyding. Het
was niet haar bedoeling geweest, dat het
kind ooit slecht behandeld zou worden en
de schok was groot, zoowel voor haar als
voor haar moeder.
Mrs. Morton voelde zich verpletterd en
door verdriet, en door bezorgdheid over
den kleinen jongen, en door de schande
en de angst, dat de geschiedenis in de
bladen zou komen, waardoor zy dan ook
niet langer in Westhaven zou kunnen
blijven. Maar haar zwager verzekerde
haar, dat hü zou doen, al wat in zyn ver
mogen was, om publiciteit te voorkomen
en tevens, dat hy haar vrij sprak van alle
blaam in deze zaak.
„O, beste Frank!" zei ze. „Je bent zoo
goed, dat ik een gevoel krijg of ik een
groote zondares ben! Daarmee bedoel ik
niet, dat ik my ooit heb kunnen vereeni
gen met dien onzin van die arme Ida
wat tegelyk haar eenig excuus was. Geen
vrouw, die ooit moeder is geweest, zou
daar geloof aan kunnen slaan, maar
daarom zeg ik nog niet, dat ik niet gemord
heb, toen myn jongen zyn vooruitzichten
benomen werden."
„Dat verwondert mij niets."
„En ik heb nooit willen luisteren
naar jou en naar Mary wat betreft de
opvoeding van Ida. Ik heb haar maal
laten leegloopen en zich laten kleeden en
haar al die romans laten lezen en
daardoor heeft zy zich die monsterachtige
ideeën in het hoofd gehaalo. Je weet niet,
wat ik al niet heb doorgemaakt met dat
kind, Frank zoo heel verschillend als
zy is van de andere twee! O, als ik" toch
opnieuw eens kon beginnen!"
„Misschien," zei Frank vol mededoogen,
„dat deze verschrikkelyke schok haar de
oogen openen moge en dat die door Gods
zegen het begin moge zyn van<betere
dingen
„O, Frank, je bent een engel van goed
heid, dat je ons nog kunt zien!!" riep de
arme vrouw, heftig als zy altyd was in
haar gevoelens en haar betuigingen. „Hoor
eensWat is dat? Ik kan nu niemand
ontvangen."
„Het is miss Rolstone, madam, met een
brief voor zyn lordschap."
HOOFDSTUK XXXVIII.
De oplossing.
„Beste Rose,
Ik weet niet, waar Oom is. Wees dus
zoo goed hem dezen brief te zenden.
Ik ben heelhuids in Toronto aangeko
men en kon gemakkelyk dien Jones vin
den, die een heele heer is, eerste stuur
man aan boord van „The British Em
press". Hij was heftig ontsteld door myn
verhaal en zei, dat zün broer overgeko
men was met zyn vrouw, maar niet met
een kind. Het bleek duidelyk, dat hij zich
erg teleurgesteld voelde in Rattler en dat
hy er in het geheel niet mee ingenomen
was, dat mrs. Louisa meekwam, want hy
noch zyn vrouw hadden iets met haar op.
Hy had voor zyn broer een baantje weten
te krygen aan een stoomboot, die juist
was gaan varen op het Winnipeg-meer,
omdat hy zeker biy was, dat hy op die
manier af zou zün van den omgang met
die vrouw. Hy keek heel zwart, toen hij
hoorde, hoe ik er zeker van was, dat hy
het kind meegenomen had en dat zij er
betaling voor had gekregen.
Er zat niets anders op, dan de Rattlers
zelf te gaan opzoeken en aan hen te gaan
vragen, wat ze met dien armen, kleinen
Mite gedaan hadden. De broer is een beste
kerel en hy zou graag met my meegegaan
zyn, maar hy moest op zyn boot blyven.
Hy heeft my een brief gegeven voor Sam;
dus moest ik gebruik maken van de Cana-
deesche Pacific-Railway en dat zou ik
niet kunnen gedaan hebben, als jy my
niet die som geleend had. Prachtige stre
ken ben ik doorgereden; ik heb nog nooit
zulke boomen en zulk wild gezien!
Of het geluk 't zoo wilde, zat ik in den
coupé met een Engelschman een gen
tleman, op en top, dat zag je wel met een
half oog en we werden zóó goede
vrienden, dat ik hem de reden van myn
komst meedeelde. Het was een geweldig
joviale kerel; hy vertelde my, dat hy een
paar mylen buiten Winnipeg woonde;
dat hy een aandeel had in de Stoomvaart-
maatschappy en dat ik, als ik op eeniger-
lei wyze moeilykheden mocht ondervin
den, maar by hem moest komen, mr.
Forman op Northmoor. Ik staarde hem
aan by dien naam, dat begrijp je wel!
Er stond een mooi paard en rijtuig aan
het station op hem te wachten en weg
was hy! Ik ging eerst in het hotel die
vind je overal, wat er nu verder ook niet
moge wezen en toen naar de Jones.
Eerst kreeg ik de vrouw te spreken; ze zag
er fataal slecht uit, of het leven met
Rattler haar niet bepaald meegevallen
was. Ze huilde emmers vol en zei, dat ze
er verder niets van wist, dan dat ze dien
kleinen, armen Mite te slapien had gelegd,
na het avondeten in een herberg in Liver
pool. Ze was doodop, en, toen ze wakker
werd, was hy weg, en haar man vloekte
haar uit en wilde in het geheel niet zeg
gen, wat hy met den jongen gedaan had,
behalve dan, dat hy hem geen leed had
toegebracht Toen ondervroeg ik Sam
Rattler zelf; hy vloog op en zei, dat my-
lord hem een leelijke poets had gebakken
en dat hy nu het heft in handen had en
dat hy hem niet zou laten weten, wat er
van zyn kind geworden was, als hij beha
tenminste niet ruimschoots vergoedde,
hetgeen hy voor hem verloren had laten
gaan.
Dus toen moest ik wel by mr. Forman
aankloppen. Hü heeft een huls prach
tig gewoon! met een voortuin en er
achter schuren en stallen en roggevelden
en dennenaanplantingen. Zoo hebben mr.
Forman en zijn zwager, kapitein Adler,
het gemaakt; en er is ook een allerliefste
dame en zuster van mr. Adler. De kapi
tein was ten zeerste verbaasd, dat het de
zoon was van lord Northmoor, dien ik
zocht. Hy is niet zoo thuis in den adel als
je vader, zie je, en dus moest ik het hem
uitleggen. Hij dacht, dat lord North
moor was, óf de oude heer, óf het zoontje
van lady Adela. Hy zei, dat hy zijn geluk
kigste dagen had doorgebracht op North
moor en hy vroeg naar lady Adela en of
miss Morton getrouwd was. Hy ging met
my mee en liet mr. Rattler gauw een
toontje lager zingen, door er hem op te
wyzen, dat hij hem makkelijk zun ontslag
kon bezorgen, ook al werd hij dan ook
wettelijk vervolgd door myn mededeeling,
dat hy het kind gestolen had. De man
eindigde met te zeggen dat hij er niets
voor voelde om opgescheept te zitten met
een andersmans kind, zoodat hy, even
voordat het schip uitvoer, den jongen te
slapen had gelegd by de deur van het
Armhuis in Liverpool. Dus zal die kleine
Michael wel daar zyn! Ik zou het dade-
lyk getelegrafeerd hebben, maar ik weet
niet, waar oom is, of dat hy er misschien
al van afweet, maar jy wilt hem zeker
wel den ingesloten brief dadelyk doorzen
den. Ik heb hem gevraagd of hij je je
voorschot weer wil betalen uit myn toe
lage: het is alles aan jou te danken, dat
het jong nu tenminste niet als een be
stedeling van het Armhuis zal moeten
opgroeien.
(Wordt vervolgd).
