BelgiëHolland te Brussel - De uitvaart van dr. F. M. Wibaut
DIE HOUTEN KLAAS
77sle Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
■«fat werd dat een nacht van onzeker
heid, van vurige gebeden en van verwar
de droomgezichten, want met groote vast
heid van wil had hij zich ten slotte ge
dwongen tot slapen, daar hij wist, dat
kracht en koelheid van hoofd noodig
waren voor de onderzoekingen op den
volgenden dag.
HOOFDSTUK XXXVII.
Hoop.
Lord Northmoor sliep nog en werd
eerst wakker toen het rinkelen van de
bel doorklonk tot in zijn open venster.
Zijn eerste gedachte, dat Mite nog in
leven zou zijn, hield hij toen voor een
droom. Slechts het zien van het wollen
hondje riep bij hem het gesprek met Ida
weer voor den geest.
Zoodra hij haastig toilet gemaakt had,
herinnerde hij zich, dat men op North-
moor-Cottage heel laat ontbeet; dus be
sloot hij allereerst zijn hart te gaan uit
storten voor God en te smeeken, dat zijn
bede verhoord mocht worden, zooals Hij
het in Zijn wijsheid 't beste achtte. Frank
koesterde ook eenigszlns de hoop, dat hij
het jonge meisje, dat Constance hem had
beschreven als zoo vroom en zoo gods
dienstig, soms in de kerk mocht aan
treffen.
En zoo was het. Hij kende haar genoeg
zaam van aanzien, om haar, toen zij het
gebouw verliet, tegemoet te treden met
een „Miss Rollstone, als ik mij niet
vergis?"
Ze boog en haar hart klopte haast even
onstuimig als dat van den vader onder
het gewicht van het belangrijke, dat ze
hejn te vertellen jja4 ec van haar weifel,
hoe veel zij het recht had uit te spreken,
zonder verraad te plegen.
„Mij werd meegedeeld," zei lord North
moor met trillende stem, „dat u meende,
mijn kleinen jongen gezien te hebben?"
„Ja, daar ben ik zoo goed als zeker
van."
„En wanneer als ik vragen mag?"
„Op den Woensdagavond van Pink-
sterweek."
„Dus juist op den avond, dat hij vermist
werd; en waar?"
„Op het station Noord. Ik was in den
trein gestapt op het hoofdstation. Ik zag,
dat hij in een coupé gezet werd op het
station Noord en dat hij er uitgenomen
werd op het Waterloo-station."
„En waarom, waarom, als ik vragen
mag, zijn wijhebben wij hier niet
eerder van gehoord?"
Zijn stem trilde, terwijl hij dacht aan
al de ellende, die hemzelven en zijn
vrouw had kunnen bespaard blijven en
aan het gevaar voor het kind.
Rose aarzelde, daar ze niet wist hoe
veel ze zeggen mocht. Juist kwam mr.
Deyncourt uit de kerk.
„Mag ik mij even voorstellen?" zei
Frank, die hoopte van deze zijde mis
schien hulp te krijgen. „Lord Northmoor.
Ik heb zoo juist gehoord, dat miss Roll
stone vermeent, hoe ze mijn kleinen jon
gen gezien heeft in den trein naar Lon
den, op den dag, dat hij verdween en nu
doe ik al mijn best om na te gaan, of er
werkelijk eenlge hoop bestaat dat zij goed
heeft gezien en dat wij hem weer terug
konden krijgen."
Mr. Deyncourt was ten hoogste ver
baasd en antwoordde, dat hem hiervan
Uiels te&ud waf. Rose saheea het mak
kelijker te vinden de toelichting aan hem
te geven:
„Ik zag Louisa Hall met hem; ik wist
niet dat die niet meer zijn kindermeid
was. Ik dacht, dat zij hem hier of daar
naar toe moest brengen. En toen ik van
thuis hoorde, dat hijverdronken was,
meende ik, dat de gelijkenis mij misleid
had. Eerst toen mr. Morton thuiskwam,
en wij de zaak bespraken, hoorde ik, dat
Louisa Hall al lang geleden ontslagen was
en dat zij nu uitweek naar Canada. Toen
zei mr. Morton, dat hij haar volgen zou.
Hij wilde niet dat lady Northmoor zou ge
kweld worden met onzekerheid."
„Vreemd!" zei de dominee en lord
Northmoor voegde er bij:
„Dank u, miss Rollstone. Ik zal u nieb
langer ophouden, tenzij u mij meer kunt
vertellen."
Rose was blij, dat ze niet verder hoefde
te gaan, ofschoon het haar leed deed, dat
ze niet haar redenen had kunnen verkla
ren. waarom zij er zich geheel zeker van
voelde.
„Zou dit enkel maar in de verbeelding
van het jonge meisje bestaan?" zuchtte
de vader.
„Ik houd haar toch voor een zeer ver
standig meisje."
„En mijn neef Herbert is een jongen
met een nuchter, helder verstand, dus die
niet op zoo lossen grond zoo iets zou
ondernemen. Woont de moeder van dat
meisje Hall nog hier?"
„Zeker. Dat ze er met dien Jones van
door ging, is een rare streek van haar. In
ieder geval is zij met hem getrouwd, daar
omtrent heb ik mij zekerheid verschaft."
.Jones? Sam Jones of Rattler?"
,J>ie is het."
(Wordt vervolgd).
DE VOETBALWEDSTRIJD BELGIE—NEDERLAND IN HET HEYSELSTADION TE
BRUSSEL GESPEELD. De Belgen ondernemen een aanval op het Hollandsche doel.
Op keurige wijze evenwel weet doelman van Male op het meest kritieke
oogenblik weg te werken.
HET TWEEDE HOLLANDSCHE DOELPUNT in den hockeywedstrijd vobr
dames NederlandFrankrijk, op Houtrust in de residentie gespeeld.
De Hollandsche dames zegevierden met 31.
Naar het Engelsch
van CHARLOTTE M. YONGE
door J. I. en E. A. H.
52)
Die koffer bezat een onweerstaanbare
aantrekkelijkheid voor Frank. Bovenop
lag het wit wollen hondje zonder kop, dat
Mite's speciale lieveling was geweest; dat
hij iederen avond mee naar bed had ge
nomen en waarmee hij altijd zoo'n pret
had gehad als vader en moeder hem kwa
men goedennacht kussen en „Tarlo" had
dan onbedaarlijk tegen hem geblaft.
Geen wonder, dat de weemoed hem
overstelpte. Tot nog toe had hij zich al
tijd moeten goed houden tegenover Mary,
■naar nu en dit vooral na dien langen
dag en na al hetgeen hij dien avond ge
hoord had liet hij zich geheel gaan en
snikte met recht of hem het hart ge-
oroken was.
Door het dunne beschot was deze wan
hoopsuiting natuurlijk duidelijk verneem
baar in de kamer daarnaast, die van Ida
*as. Voor haar bovenal was dit als een
stekend verwijt, want tegenover een der
gelijke diepe smart verviel immers de ver
ontschuldiging, die zij ziehzelve ingeprent
"ad dat Michael een ondergeschoven
kind zou zijn. Haar instinctmatig verlan
gen om te troosten bracht haar in enkele
minuten naar de deur
"Gom! Oom Frank!"
iJk ben met ziek," antwoordde hij met
gebroken stem en eenigszins ongeduldig,
„Ik heb niets noodig."
„O, laat mij toch binen, beste Oom! Ik
heb u iets te vertellen."
„Nu niet," klonk het terug met onder
drukten snik.
„O, ja, wel nu," en ze deed zelfs de
deur wat open. „Hij is niet verdronken!
Tenminste Rose Rollstone meende
„Wat?" terwijl hij de deur nu wijd
openwierp.
jjtose Rollstone is zeker, dat ze hem
dien dag met Louisa Hall in Londen ge
zien heeft," zei Ida vlug. „Ze ging naar
Canada en nu is Herbert daar ook heen
gegaan, om Michael te zoeken en hem
thuis te brengen."
„En waaromwaarom werd het ons
nooit verteld?"
„U was nog te ziek, Oom, en Rose wist
het niet, eer zij thuis kwam. Toen heeft
ze het aan Herbert verteld en hij is er
dadelijk op uitgetrokken en zal schrijven."
„Wanneer is dit geweest?"
„Toen Herbert thuis kwam, den negen
en-twintigsten of dertigsten Juni," zei Ida
bevend. „Hij moet hem vinden,oom. Wees
maar niet bang!"
Er volgde iets, dat het midden hield tus-
schen een kreun en een zucht; en toen,
met groote inspanning:
„Dank je, Ida. Ik begrijp het niet; ik
kan nog niet spreken. Goeden nacht!" En
teen, na nog eenig overleg en terwijl hij
de deur al bijna gesloten had, draaide hij
den knop weer om, om te vragen: „Wie
zei je, dat. meende, dat ze mijn kleinen
jongen gezien had en waar?"
„Rose Rollstone, Oom ;eerst op het sta
tion Noord en toen op Waterloo. Louisa
Hall was er bij."
„Dank je. Goadea-uacht."
GECOSTUMÈEJtDE KORFBALLERS
HOLLAND LEIDT MET 10. Met een hard schot geeft Bakhuys den
Belgischen keeper Badj'ou, het nakijken. Na 27 minuten spelen in de eerste
helft heeft Holland de leiding genomen.
- die deelnamen aan den wedstrijd, welke gehouden werd ter gelegenheid van het
zilveren jubileum van de korfbalclub
„Fluks", alhier.
DE EERSTE ZEIL-ZONDAG VAN DIT SEIZOEN OP DE KAAG. Aange
lokt door het fraaie voorjaarsw eer hebben velen
genoten van de watersport.
PETIT winnaar van
den Utrechtsdhen
singelloop.
DE LAATSTE TOCHT VAN Dll. F. M. WIBAUT. Langs den weg, dien de rouwstoet door
Amsterdam volgde, hadden vele partijgenooten zich opgesteld en
brachten eerbiedig een laatsten vaandelgroet.
