Carnaval in Nice - Narcissen-tentoonstelling te Sassenheim geopend
TESSA
76#te Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON.
NIEUW MODEL RACE-AUTO DE „FLYING SPRAY" waarmede de
Epgelschman capt. G. E. T. Eyston het bestaande uurrecord voor
diesel-auto's wil breken.
DE DOELMAN TAN ONS NATIONAAL VOETBAL-TEAM HERSTELLENDE.
Leo Halle bekijkt met aandacht de uit drop vervaardigde voetballers,
hem door jeugdige bewonderaars toegezonden
DON QUICHOTTE die eveneens op het
Carnavalsfeest te Nice tegenwoordig
was.
door RICHARD STARR.
Vertaald door A. RIEWERD.
66)
Toen kwam Lallie Mulvaney zelf ten
tooneele. Pet Peil diende haar aan.
Het was in de salon omstreeks elf uur
's morgens. Tessa was beneden. Zij had
haar kous uitgetrokken en bekeek aan
dachtig een rampspoedige ladder, die er
plotseling in was gekomen.
„Lieve help, kind," riep Pet, „wat voer
je uit? Wat een dot van een voet heb je.
Weet je, ik heb juist een vreeselijken
schok gekregen. Daar is een chique ge
kleed meisje boven, dat zóó op je lijkt, dat
ik er benauwd van werd, toen ik haar zag.
En zij vraagt naar jou."
„Vraagt ze naar mij?" herhaalde Tessa.
„Hóe heet zij?"
„Weet ik niet. Heb ik haar niet ge
vraagd. Zij heeft rood haar, precies zoo
opgemaakt als het jouwe en als je haar
niet goed bekijkt, zou je haar gerust voor
jou kunnen houden. Maar zij is ouder, en
ik moet zeggen, dat zij weet, hoe zij zich
op moet maken."
Het was Lallie Mulvaney, de actrice.
Lallie nam het meisje scherp, van het
hoofd tot de voeten op.
„Ik moet je spreken," zei miss Mulvaney.
„Om met je te praten, en hier kan ik niet
praten Wil je vanavond om negen uur in
den schouwburg komen?"
Tessa voelde er niets voor.
„Ik-ik," stamelde zij.
„Hier is mijn kaartje. Laat dat aan den
man bij de deur naar het tooneel zien, dan
zal hij je rechtstreeks naar mijn kleed
kamer brengen. Ik heb dan een kwartier
voor mijzelf."
„Maar maar is het iets belangrijks?"
vroeg de onthutste Tessa.
„Ja, erg belangrijk. Kom maar, liefje.
Het is voor je bestwil. En maak alsjeblieft
geen tegenwerpingen, liefje. Mijn zenuwen
zijn vandaag heelemaal in de war. Ik ben
temperamentvol, zie je."
Waarop Lallie alles, wat haar toebe
hoorde, bij elkaar raapte en wegsnelde,
terwijl zij vergat de koffie te betalen, die
zij besteld en niet aangeroerd had. Tessa
betaalde ze.
Ze ging liever niet, maar zag geen kans
er van af te komen. Ook koesterde zij de
opwindende gedachte, dat het misschien
iets met Jimmy had te maken. Dus
ging zij.
Het kaartje van de groote Lallie werkte
als een tooverfonnule. De tooneeldeur-
wachter verwachtte haar blijkbaar. Hij
liet miss Mulvaney's kamenier roepen, die
haar zelf naar de kamer van de ster
bracht en haar met de actrice alleen liet.
Tessa was geheel verbijsterd. Afgezien
van de buitensporige mogelijkheden, die
haar door het hoofd spookten, was deze
introductie bij een revue-ster in haar
kleedkamer op zichzelf opwindend genoeg.
Bovendien was de mooie Lallie en zij
was mooi half uitgekleed en scheen
daar heelemaal niet aan te denken. Zij
dronk iets uit een hoog, dun glas en rook
te een cigarette.
Zij duwde Tessa de cigaretten toe en
vroeg: „Wil je een cocktail?"
Tessa weigerde beide. Zij had het ang
stige gevoel, dat de deur ieder oogenblik
kon open gaan en Jimmy binnen kon
komen. Zij had gehoord, dat jonge man
nen van het vroolijke slag willekeurig de
kleedkamers van actrices bezochten.
„Hoor eens, zei Lallie. „Zou je graag
geld verdienen?"
„Ik ik weet het niet," stamelde Tessa
bij deze geheel onverwachte opmerking.
„En ik geloof van wel, als als
„Als je het gemakkelijk kunt doen?"
„En eerlijk."
„Wei, natuurlijk, kind, ik zou niet graag
hebben dat je oneerlijk was."
„O, dat bedoelde ik niet, miss Mul
vaney."
„Goed dan. Luister nu, ik wil je twintig
pond geven voor twee of drie uur van je
tijd, morgenavond, als je van je werk
komt. Is dat voldoende?"
Tessa snakte naar adem. Dat ging boven
haar bevatting. Twintig pond wets een
overweldigende hoop geld. Zij wist, dat
het voor Lallie Mulvaney waarschijnlijk
niets was, maar voor haar was het heel
veel.
„Maar ik begrijp het niet, miss Mul
vaney."
„Ik zal het je vertellen. Wil je heusch
geen cocktail? Goed. Ik ben in een vreese-
lijk parket. Ik weet niet, wat te doen. Ik
ben bijna buiten mijzelf, en niemand, be
halve jij kan mij helpen."
„Maar hoe kan ik u helpen, miss Mul
vaney?"
„Je weet natuurlijk, dat ik tempera
mentvol ben. Alle artisten hebben tempe
rament, en hoe artistieker je bent, hde
temperamentvoller. Ik ben erg artistiek.
Artistieke menschen moeten niet gehin
derd worden. Zij moeten hebben, wat zij
wenschen, anders is het slecht voor hen.
Als ik niet krijg, wat ik hebben wil, word
ik gek begrepen? Gek!"
Tessa staarde haar aan. Het was werke
lijk waar Lallie Mulvaney droeg geen
tricot bij haar verwonderlijken dans. Al
leen een kousenband.
„Ik ben verloofd met iemand."
„J-ja," stotterde Tessa.
„Ik ga met hem trouwen."
„J-ja."
..Hij heeft een bom duiten, en ik zou
dwaas zijn als ik niet met hem trouwde.
En ik ben geen dwaas."
„N-neen."
„Dus ga ik trouwen met den man, met
wien ik verloofd ben. Maar ik heb hem
niet lief."
Tessa staarde haar met open mond en
schitterende oogen aan.
„Ik heb iemand anders lief. Hij wil met
mij trouwen, maar ik kan niet met hem
trouwen, omdat hij arm is onzinnig
arm. Het zou te gek zijn. Ik ben erg veel-
eischend. Dat komt, omdat ik tempera
ment heb. Die man, de arme, gaat naar
het buitenland, omdat hij zooveel van mij
houdt. Ik moet er niet te veel over praten,
anders ga ik huilen, en het is slecht voor
mij om te huilen, voor mijn kunst. Maar
ik moet hem morgen na de voorstelling
een uur twee uur zien. Dat zal de
laatste keer zijn. Hij gaat om twee uur
's morgens voor altijd weg van Waterloo."
„Maar waarom kunt u hem niet ont
moeten?" vroeg Tessa, die nu veel belang
in de geschiedenis begon te stellen maar
er niet veel van begreep.
„Dat zal ik je zeggen. Morgen is het
Vijf-Kunsten-bal. Natuurlijk moet ik er
bij zijn. Alles zou in het water vallen, als
ik er niet bij was. Mjjn publiek verwach*
het, en wij, kunstenaars, moeten altijd
buigen voor het publiek. En er zullen
daar hoopen vrienden van mij zijn. Ik
mag ze niet teleurstellen. Maar tegelijk
moet ik dien man zien, dien ik lief heb,
en ik moet nog een poosje bij hem zijn,
voordat hij mij voorgoed verlaat.
Ik wou, dat jV voor mii naar het Vijf-
Kunsten-bal gaat. Kun je dansen?"
„Ja maar, miss Mulvaney
„Dat is dan in orde. Je moet mijn plaats
op het bal innemen van elf tot één uur- Ik
moet om één uur terug zijn, omdat dan de
man komt, met wien ik verloofd ben, en
dan moet jij weg zijn. Gelukkig heeft hij
zaken, die hem tot laat bezig houden, en
daardoor heb ik mijn kans."
„Maar waarom hebt u mij noodig?" zei
Tessa. „Zou u niet even goed voor éénen
kunnen komen?"
„Neen. Ik wil, dat iedereen denkt, dat
ik daar den heelen tijd geweest ben. De
man, met wien ik verloofd ben is erg ja-
loersch, en hij weet van dien anderen man
af. Als hij hoort, dat ik de eerste twee uur
niet gezien ben, wil hij weten, waar ik ge
weest ben, en dat zou verkeerd kunnen af-
loopen. Ik mag hem niet verliezen, maar
ook moet ik den man zien, dien ik lief
heb. Ik moet."
„Ik ga naar dat bal als een haremvrouw,
en draag een yashmak. Ik heb een dupli
caat van mijn costuum, en dat moet jij
dragen. Hoopen menschen weten, hoe ik ga
en zullen naar mij uitkijken. Zij zullen jou
zien, en je lijkt zoo op mij, dat niemand
ooit verschil zal zien, vooral niet met de
yashmak".
(Wordt vervolgd).
HET TRADITIONEELE CARNAVAL TE NICE WEER BEGONNEN -
schoonheden uit Afrika's binnenlanden in
den optocht.
TIJDENS DE OPENINGSREDE VAN MI
NISTER DECKERS op de Narcissenten-
toonstelling in „Bloemlust" te Sassepheim.
EEN DOUGLAS-MACHINE VAN DE K.N.I.L.M. OPENDE DEN NIEUWEN VLIEG-
DIENST BATAVIA—BALIKPAPAN. Het toestel op het B.P.M.-
vliegveld „Manggar" bij Balikpapan.
