De debatten in het Engelsche
Parlement.
Lange
Beschuitjes
De voorstellen van Parijs zijn dood,
zegt Baldwin.
76sfe Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD, Vrijdag 20 December 1935
Derde Blad No. 23234
EEN ONDERHOUUD MET
DEN KEIZER.
De met groote spanning tegemoet ge
ziene zitting van het Lagerhuis, waarin het
lang-verwaohte debat over het Itallaansch
—Abessijnsche conflict en de Parijsche
vredesvoorstellen aan de orde zou komen,
is gistermiddag tegen 4 uur begonnen.
Door het sensationeele aftreden van Sir
Samuel Hoare was de belangstelling voor
deze zitting nog grooter. dan toch reeds het
geval zou zijn geweest. Toen na de opening
van de zitting de Lagerhuisleden hun ge
bruikelijke vragen tot de regeering konden
richten was het Huis tot de laatste plaats
bezet. Men zag vele leden van het diplo
matieke corps, de vertegenwoordigers van
de Dominions, en talrijke Lords, op wier
tribune ook de Prins van Wales had plaats
genomen.
Er heerschtc in het Huis een zenuwach
tige spanning, die tot uiting kwam in de
levendige gesprekken tusschen afgevaar
digden onderling, die niet de minste be
langstelling toonden voor de vragen van
eenige leden en de antwoorden der regee-
rmesvertegenwoordigers, die overigens van
we.nig belang waren. Toen Baldwin bin
nentrad bleven bijvalsbetuigingen uit, doch
van verschillende kanten hoorde men een
onderdrukt: „Hear! Hear!" De spanning
bereikte haar hoogtepunt toen Sir Samuel
Hoare de zaal betrad en ontvangen werd
met luide bijvalsbetuigingen uit de
minlsterbanken, waarbij zich het applaus
van verscheidene conservatieve leden aan
sloot. Plotseling was het in de groote zit
tingzaal rustig en daardoor vestigde ieders
aandacht zich op de geste van Sir Austen
Chamberlain, door velen beschouwd als de
opvoiger van den afgetreden minister van
buitenlandsche zaken. Chamberlain bood
rijn hoekplaats op de voorste bank der
regeeringspartijen aan en nam zelf plaats
op een stoel, die daarnaast stond.
Sir Samuel opent het debat.
Het debat werd geopend door den afge
treden minister van buitenlandsche zaken
Sir Samuel Hoare.
Hoare riep de welwillendheid van het
Lagerhuis in. ten eerste met het oog op de
vele gecompliceerde kwesties, waarmee hij
zich moest bezig houden, ten tweede van
wege de groote moeilijkheden, waar tegen
over hij' zich de laatste dagen had geplaatst
gezien. Helaas had hij zich op medisch
advies naar het buitenland moeten bege
ven. Nog betreurenswaardiger was het, dat
hij in het buitenland een ongeval had ge
had. waardoor hij verhinderd was om
dadelijk terug te keeren. Het gevolg hier
van was geweest, dat een misschien door
verkeerde toelichtingen ontstane critiek
zoo ver om zich heen had gegrepen, dat
het thans voor hem zeer moeilijk was, een
verdedigende positie in te nemen, indien
men in details wilde ingaan op de om
standigheden, die tot zijn aftreden hadden
geleid.
Sedert hij zijn functie had aanvaard, had
hij de urgentie erkend van de twee groote
kwesties, ten eerste alles te doen. wat in
zijn macht was om een grooten Europee
sehen brand te voorkomen en ten tweede
niets onbeproefd te laten om een oorlog
tusschen Groot-Brittanië en Italië te ver
hinderen.
Persoonlijk had hij alles, wat in zijn
macht was gedaan, om in de plenaire ver
gadering te Genève de publieke opinie der
geheele wereld wakker te roepen tegen
den oorlog tusschen Italië en Abessynië.
Elke nieuwe dag van dezen oorlog had
grootere en gevaarlijker kwesties te voor
schijn gebracht. Er ontstonden moeilijk
heden in het Verre Oosten en moeilijkhe
den in Egypte. Ook in meer dan één ge
deelte van Europa pakten zich dreigende
wolken samen.
Het moest voor iedereen duidelijk zijn,
dat de publieke opinie in breede kringen
in Frankrijk een breuk met Italië vrees
de en dat daar nervositeit heerschte bij
de gedachte aan de mogelijkheid van ver
zwakking der Fransche defensie. Met het
oog op deze feiten had Hoare alles ge
daan om een regeling mogelijk te maken.
Terwijl hij eenerzijds loyaal de sanctie-
politiek had voortgezet, had hij aan den
anderen kant geen dag laten voorbijgaan
om op een of andere wijze tot een vreed
zame regeling van het noodlottige con
flict te komen. Engeland had de dubbele
taak, in vollen omvang aan de collebtieve
actie deel te nemen en tegelijkertijd te
pogen, een grondslag voor den vrede te
vinden.
In velerlei opzicht had men ongeveer 14
dagen geleden een keerpunt bereikt, dat
spoediger was gekomen dan menigeen had
verwacht. Er \Vas door de kwestie van het
petroleum-embargo een nieuwe situatie
ontstaan. Op voorwaarde, dat het olie
embargo in werking had kunnen treden
met medewerking van de staten, die geen
lid van den Volkenbond zijn. had het
hunnen leiden tot een gedwongen einde
van den oorlog. (Luid applaus Doch
juist daarom was de toestand, gezien met
het oog op eventueel Italiaansch verzet,
zoo gevaarlijk geworden. Van alle kanten
waren berichten ontvangen, die geen en
kele verantwoordelijke regeering buiten
beschouwing had mogen laten, n.l. dat
Italië een petroleum-embargo als een mi
litaire sanctie of als een oorlogsdaad zou
beschouwen.
„Ik wenschte", verklaarde Hoare onder
applaus, „den toestand volledig op te hel
deren. Als natie waren wij geenszins be
vreesd voor het Italiaansche dreigement.
Wat Italië ook zou hebben gedaan, wij
zouden, zooals de geschiedenis leert, el-
ken aanval met succes hebben afgesla
gen".
Er had Hoare echter iets geheei anders
voor oogen gestaan. Een dergelijke ge-
Isoleerde aanval op een enkele mogend
heid. zonder de zekerheid van volledige
ondersteuning door andere mogendheden,
tou naar zijn meening bijna onvermijde
lijk tot ontbinding van den Volkenbond
hebben geleid. Onder deze omstandighe
den had hij zich tien dagen geleden naar
Parijs begeven, waar men van alle kanten
op zoodanige wijze druk op hem had uit
geoefend. dat een weigering onmogelijk
was. De besprekingen begonnen in een
ware oorlogsstemming. Men beweerde, dat
de groote meerderheid der Volkenbonds
staten tegen toepassing van militaire
sancties was. De tijd drong Binnen vijf
dagen zou het petroleum-embargo in Ge
nève behandeld worden. Hoare had zich
niet gerechtigd geacht, uitstel van het
embargo voor te stellen indien men den
Volkenbond niet kon toonen, dat de on
derhandelingen practisch waren begonnen.
Onder bijvalsbetuigingen wees Hoare er
op, dat met uitzondering van Engeland
geen enkele Volkenbondsstaat militaire
voorzorgsmaatregelen had genomen, ter
wijl de meeste leden aan de economische
sancties meededen. Daarbij kwam. dat
naar zijn meening een Fransch-Britsche
samenwerking noodzakelijk was, indien
men een breuk te Genève wilde voorko
men en men het sanctiefront niet in ge
vaar wilde brengen. Twee dagen lang had
hij met Laval over een onderhandelings
basis gediscussieerd Er was geen sprake
van voorwaarden, die den oorlogvoeren
den opgelegd zouden worden Ook waren
de voorstellen, die het resultaat der be
sprekingen waren, niet bedoeld als voor
stellen van Engeland of Frankrijk.
Integendeel stond er zeer veel in, dat
noch hem. noch Laval lief was. De voor
stellen leken echter beiden staatslieden
de eenig mogelijke basis voor toekomstige
besprekingen. Het was noodzakelijk, een
poging te doen, en daarbij wr- het een
dringend belang, de Fransch-Erltsche so
lidariteit te handhaven. In dezen geest
had men overeenstemming over de voor
stellen bereikt. Dat was de eenige verkla
ring en rechtvaardiging van de voorstel
len van Parijs.
Hoare besprak vervolgens de bijzonder
heden van de voorstellen, en verklaarde
in het laatste deel van zijn rede onder
protest van de Labour-fractie. dat men
van verschillende kanten in het Lagerhuis
voor de koloniale wenschen van het bui
tenland had gepleit. Hij citeerde het En-
gelsch-Fransche verdrag van 1906 en de
nota-wisseling van 1925 tusschen Enge
land en Italië, waarbij Engeland de bij
zondere economische belangen van Italië
in een groot gedeelte van Abessynië heeft
erkend, en wel voor een veel grooter ge
deelte van Abessynië, dan wat de Parij
sche plannen als Zuid-Abessijnsche in
vloedsfeer van Italië voorstellen.
De Parijsche voorstellen zijn veel on
gunstiger voor Mussolini dan de eischen,
die hij dezen zomer aan Eden heeft ge
steld. Er zijn slechts twee wegen tot be
ëindiging van het conflict: vrede door
overeenstemming of vrede door overgave.
Hoare geloofde aan de eerste mogelijk
heid. De bedoelde onderhandelingen wa
ren mislukt. Het probleem echter, dat op
gelost moest worden, bleef bestaan.
Men stond voor een nieuwe en veel ge
vaarlijker fase van den oorlog. Met uit
zondering van Engeland, dat zijn vloot in
de Middellandsche Zee en versterkingen
in Aden en Gibraltar geconcentreerd had.
had geen staat een hand uitgestoken. Hij
had den minister-president zijn ontslag
aangeboden, omdat het hem duidelijk was
geworden, dat een groot deel van de pu
blieke opinie niet achter hem stond. Hoare
besloot zijn rede met het uitspreken van
den wensch, dat zijn opvolger bij de op
lossing van het moeilijke probleem meer
succes en meer geluk zou mogen hebben
dan hij zelf.
Toen Hoare zijn plaats weer innam v/erd
hij minutenlang toegejuicht.
Direct daarna verliet. Sir Samuel Hoare.
zichtbaar onder den indruk der lichame
lijke en geestelijke inspanning van de
laatste dagen, de zittingszaal, het gezicht,
in zijn handen verborgen.
Toen hij langs de banken der af
gevaardigden schreed, scheen het een
oogenblik, alsof hij zou neervallen. Hij
beheerschte zich echter met alle geweld.
Rede van den Labour-leider
Majoor Attlee.
Na Sir Samuel Hoare was het woord aan
den leider van de parlementaire Labour-
fractie. Majoor Attlee.
Hij constateerde, dat zijn partij met geen
enkele verklaring van de regeering genoe
gen kon nemen, waaruit niet duidelijk
bleek, dat het geheele kabinet de verant
woordelijkheid droeg en dat Hoare slechts
als zondenbok gebruikt werd. Wanneer
Hoare terecht was afgetreden, dan diende
daarop het aftreden der geheele regeering
te volgen.
De motie van wantrouwen van de La
bour-fractie drukt de meening van het
Engelsche volk uit over de vredesvoorstel
len, die men den Keizer van Abessynië na
mens Engeland als rechtvaardige voor
waarden had willen opdringen. De oppositie
verlangt het herroepen van deze voorstel
len. Het is niet in overeenstemming met
den Britschen zin voor eerlijkheid en recht
vaardigheid. wanneer het land, dat gefaald
heeft, reusachtige concessies ten koste van
het slachtoffer krijgt. De vredesvoorwaar
den waren bedrog tegenover de kiezers, die
men tot het verleenen van steun aan deze
regecring heeft overgehaald. De geheele
wereld is erover ontzet, dat Engeland be
reid is, dergelijke voorstellen aan te beve
len. Een aanval op één staat is een aanval
op alle staten. Dat is de zin van den Vol
kenbond.
Attlee wilde weten, of de regeering het
Parijsche voorstel had goedgekeurd, en,
zoo ja. waarom dan de minister van bui
tenlandsche zaken het eenige lid van het
kabinet was. dat aftrad. Hij besloot zijn
rede met een pleidooi voor een onder lei
ding van Engeland op te bouwen collectief
veiligheidssysteem, waaronder ontwapening
mogelijk zou zijn en dat aan alle oorlogen
een einde zou maken. Wanneer de regee
ring het Parijsche vredesplan niet losliet,
zou de wereld in anarchie en oorlog ver
zinken.
Minister-president Baldwin
aan het woord.
Na Attlee was het de regeering, die aan
het woord kwam, en minister-president
Baldwin sprak namens bet kabinet.
Hij sprak zijn persoonlijk leedwezen over
het aftreden van Hoare uit en constateerde
vervolgens, dat de Parijsche voorstellen
dood en afgedaan waren. De Britsche re
geering zou geen pogingen doen om de
levensgeesten weer op te wekken. Met
Hoare had Baldwin binnen en buiten de
regeering bijna een kwart eeuw samenge
werkt, en zijn aftreden was zoowel uit za
kelijke als uit persoonlijke overwegingen
voor de regeering een zware slag. Meer dan
iemand anders had Hoare gedaan om 50
naties te vereenigen om collectief op te
treden. Al zijn werk had zich op den Vol
kenbond gericht en meer dan iemand an
ders geloofde hij in den Volkenbond. Bald
win was ervan overtuigd, dat alles wat
Hoare gedaan had, naar diens meening bin
nen het kader van den Volkenbond was
gebleven.
Vervolgens keerde Baldwin zich tegen de
aanvallen der oppositie. Hij verklaarde, dat
hij den Volkenbond klaren wijn zou schen
ken. Op den Zondag, toen te Parijs de be
slissende bespreking werd gehouden, was
er geen verbinding tusschen Londen en
Parijs. Maandagochtend vroeg, toen Bald
win een brief uit Parijs van Hoare ontving,
waarin deze goedkeuring van het te Parijs
gesloten accoord door het kabinet vroeg,
stond hij voor een voldongen feit Pas on
middellijk daarna, doch nog voordat het
kabinet gelegenheid had, de documenten
te onderzoeken, was het tot de vertrou
wensbreuk gekomen, waaromtrent Baldwin
zich thans niet verder wilde uitlaten. Dien
tengevolge was er niet veel tijd voor ver
dere onderhandelingen. Het kabinet zag de
voorstellen niet graag omdat zij te ver gin
gen. Het liefst had het er wijzigingen in
aangebracht Er rees toen de vraag, of
men de Fransche regeering onmiddellijk
daarvan op de hoogte had moeten brengen.
„Hoewel wij allen verantwoordelijk zijn",
verklaarde Baldwin, rustte de hoofdverant
woordelijkheid op mij, en daarom besloot
ik, dat ik een lid van het kabinet moest
steunen, dat persoonlijk niet aanwezig kon
zijn om zijn motieven uiteen te zetten. Of
dat verstandig was of niet is een andere
vraag".
Baldwin verklaarde, dat de gezondheids
toestand van Hoare hem reeds in den
zomer met zorg had vervuld.
Bij de kwestie van he.t Parijsche vredes
plan, werd algemeen eqn vergissing begaan
en Baldwin hoopte, dat men uit deze ver
gissing een nuttige leer zou trekken. In het
onderhavige geval was gebleken, dat groote
spoed in het diplomatieke verkeer dikwijls
groote gevaren met zich kon meebrengen.
De Engelsche regeering kon er ten volle
mee accoord gaan. wanneer de voorstellen
geheel aan den Volkenbond werden over
gelaten. Het is echter duidelijkdat zij
morsdood zijn en dat het Britsche kabinet
geen pogingen tot herleving zal doen.
(Applaus). De regeering staat thans op het
zelfde standpunt als altijd. Baldwin las de
passage uit den verkiezingsoproep der re
geering voor. die handelt over de buiten
landsche politiek en die luidt: „De Volken
bond zal. evenals tot dusver, de hoeksteen
der Britsche buitenlandsche politiek blij
ven. De vermijding van oorlog en de vesti
ging van vrede in de geheele wereld moet
steeds een levensbelang van het Britsche
volk zijn. De Volkenbond is het werktuig,
dat tot dit doel is gevormd". Op dit stand
punt stond Baldwin ook thans nog. Enge
land is bereid, bij collectieve samenwer
king zijn plicht in elk opzicht te vervul
len. Hij wilde echter den nadruk op het
woord collectief leggen. Evenals andere
leden van het Lagerhuis was hij bereid den
Volkenbond in stand te houden om er in
de toekomst een bruikbaar instrument van
te maken. Maar het Engelsche volk zou zijn
regeering voor de laatste maal hebben toe
gestaan. aan een collectieve actie mee te
doen. indien het zou moeten constateeren,
dat Engeland zich alleen geplaatst zag
tegenover een taak, waaraan eigenlijk allen
hadden moeten meedoen. Want iedereen
wist, dat het gebied voor de toepassing van
dit beginsel een volgende maal dichter bij
Engeland zou kunnen liggen dan thans met
de Middellandsche Zee het geval is.
Baldwin betreurde, dat de Volkenbond
niet alle staten omvatte, omdat zijn be
sluiten dan misschien doeltreffender zou
den zijn. De Volkenbond moest de zeker
heid hebben, dat allen, die daartoe in staat
waren, hem onmiddellijk te hulp zouden
komen. In de sanctiemaatregelen schuilt
een enorme macht. Zij is echter weinig
waard, wanneer zij niet terstond gebruikt
kan worden. Anders bestaat het gevaar,
dat langzaam het eene land na het andere
in een oorlog gewikkeld wordt, zoodat nie
mand het einde kan voorzien. Wanneer de
betreurenswaardige Abessijnsche oorlog ten
einde is, zullen de leden van den Volken
bond deze dingen onder oogen moeten zien.
In een modernen oorlog is de aanvaller in
het voordeel. De Europeesche volkeren
moeten zich dat feit voor oogen houden,
wanneer zij hun veiligheid willen waarbor
gen. Baldwin was ervan overtuigd, dat
deze kwestie reeds in elk land van Europa
de aandacht had. Het juiste antwoord was
te vinden, wanneer de Volkenbond datgene
deed. dat allen van hem hoopten en waar
toe Engeland zijn aandeel ten volle wilde
bijdragen. Het was echter niet gemakkelijk,
een duurzamen vrede te vestigen.
Baldwin eindigde zijn rede met een be
roep op het Lagerhuis, om de regeering zijn
vertrouwen te blijven schenken.
Verklaring van
Sir Austen Chamberlain.
Namens de conservatieven legde, nadat
Baldwin gesproken had, Sir Austen Cham
berlain een korte verklaring af.
Hij constateerde dat de minister-pre
sident de volle verantwoordelijkheid voor
de gebeurtenissen op zich had genomen.
Uit de verklaring van Baldwin was geble
ken, dat de Parijsche vredesvoorstellen, die
„De guerilla-taktiek is vol
komen geslaagd". Vele
vrouwen en kinderen om
gekomen.
(Van onzen correspondent Stuart Emeny),
DESSIE. Donderdag. Vandaag heb ik
een onderhoud gehad met den Koning der
Koningen, aan den Ingang van het hoofd
kwartier alhier. De keizer droeg de uniform
van maarschalk van 't Abessijnsche leger.
We spraken over de Parijsche bemidde
lingsvoorstellen en over het verloop van
den oorlog.
.Wij vertrouwen er op. dat de Volken
bond ons niet in den steek zal laten en
wil gelooven niet. dat hij een bemidde
lingsvoorstel zal steunen, welks karakter
In strild is met het Volkenbondsstatuut,
een voorstel, dat indruischt tegen de wer
kelijke belangen van Abessynië en de
wereld" aldus zeide de keizer. ..Wij hebben
de voorstellen grondig bestudeerd en de
mogelijkheden er van ernstig overwogen,
maar zij bleken volkomen onaanvaardbaar
te zijn voor Abessynië. dat. indien zulks
noodig blijkt, bereid is den strijd voort te
zetten".
Op mijn verzoek, zijn meening te geven
over de kansen van den oorlog, zeide de
.Tot nu toe hebben de Italianen inland-
sche troepen gebruikt op alle kritieke pun
ten van den strijd. Deze inlandsche troe
pen zijn met succes teruggeslagen of op
gehouden door onze guerilla-troepen. ge
heel in overeenstemming met onze ver-
dediglngstaktiek. Deze taktiek is zoo doel
treffend gebleken, dat de Italianen er van
hebben afgezien een algemeenen opmarsch
der blanke troepen te ondernemen.
De keizer zeide niet in staat te zijn,
cijfers omtrent de Abessijnsche verliezen
te geven, maar wel verklaarde hü dat het
aantal vrouwen en kinderen die tijdens de
luchtbombardementen in Ogaden om het
leven ziin gekomen, weerzinwekkend
groot is.
Op de vraag, hoe het met den Abes-
sijnschen ammunitievoorraad gesteld is
voor het geval de oorlog nog lang zal
duren, wenschte de keizer slechts het vol
gende te antwoorden:
„Iedereen weet. dat Abessynië niet vol
doende wapenen bezat toen de oorlog uit
brak. Dat had zijn oorzaak in het verbod
van wapenleveranties.
Maar onze troepen beschikken thans
over voldoende middelen om den strijd ge-
ruimen tijd voort te zetten en de noodige
maatregelen voor een geregelde voedsel
voorziening zijn door een speciaal daar
mede belast regeeringsdepartement ge
troffen.
De moraal van mijn troepen is schit
terend". vervolgde de keizer „en ik ben
er zeker van. dat zü hun land tot het
einde trouw zullen dienen in den strijd
voor een rechtvaardige zaak".
Hiermede was ons onderhoud ten einde.
(Auteursrecht News Chronicle-A.N.P.)
ook onder aanhangers der regeering ver
ontwaardiging hadden gewekt, dood waren.
Hij sprak de hoop uit. dat het Lagerhuis
niet zou uitspreken, dat onderhandelingen
over het Oost-Afrikaansche conflict op zich
zelf reeds trouwbreuk tegenover den Vol
kenbond waren of schending van het Vol
kenbondspact beteekenden. Het aftreden
van Hoare was hem zeer aan het hart ge
gaan. Onder applaus van de regeerings-
aanhangers verklaarde Chamberlain, dat
hij hoopte, dat dit echter niet de laatste
ministerieele rede van Hoare zou zijn ge
weest.
De aanval van den Labour-leider Attlee
op den minister-president had, naar Cham
berlain verklaarde, verontwaardiging ge
wekt onder de aanhangers der regeering en
werd door dezen afgewezen. „Welke mee
ning wij ook over de gebeurtenissen heb-
gen, welke meeningsverschillen onder
ons ook over de komende politiek mogen
heerschen, elk regeeringsaanhanger zal zich
verzetten tegen de uitdaging der opposi
tie", riep hij uit. Hij verklaarde verder, dat
hij een overtuigd aanhanger van den Vol
kenbond was geweest, doch de overdreven
eischen van eenige aanhangers van den
Volkenbond hadden bezorgdheid bij hem
gewekt. Op de schouders van de enkele
vertegenwoordigers van Engeland had een
veel zwaardere last gerust, dan met suc
cesvollen arbeid voor de collectieve veilig
heid in overeenstemming was te brengen.
Van alle groote mogendheden had alleen
Engeland voorzorgsmaatregelen getroffen
voor de mogelijkheid van het uitbreken van
een oorlog.
Onder applaus uit de ministerbanken
besloot Sir Austen zijn rede met de woor
den: „Dat is geen collectieve veiligheid.
Alles met allen, niets alleen, dat is het
werkelijke Volkenbondsbeginsel. Wanneer
andere mogendheden datzelfde beginsel
even trouw opvolgen en er naar handelen
als wij het doen en gedaan hebben, dan zal
de Volkenbond uit dit proces met nieuwe
kracht opstaan en een aanval zal in de toe
komst moeilijker zijn geworden dan ooit".
Neville Chamberlain spreekt.
Als laatste vertegenwoordiger der op
positie sprak de Labour-afgevaardigde
Dalton. Toen hij de vraag stelde, of de
regeering kon mededeelen, wie de nieuwe
minister van buitenlandsche zaken zal
ziin. schudde Neville Chamberlain het
hoofd. Het Lagerhuis wil nauwkeurig
weten, aldus zeide Dalton, in hoeverre de
Britsche regeering reeds op de hoogte was
ten aanzien van de Parijsche voorstellen,
toen Hoare naar Parijs ging. Het lijkt
ongeloofeliik. dat de regeering toen nog
geen bijzonderheden kende. De oppositie
wil verder precies weten, of de regeering
op de bres zal blijven staan voor een
petroleum-embargo. Naar de meening der
arbeiderspartij kan de Britsche regeering
de sanctie-politiek slechts voortzetten.
Het debat werd gesloten door den mi
nister van financiën Neville Chamberlain,
die namens de regeering sprak. Hij zeide
opnieuw, dat de regeering het aftreden
van Hoare betreurde. Het heengaan van
Hoare is een verlies niet slechts voor de
regeering. maar voor geheel Engeland.
Onder lulden bijval verklaarde Chamber
lain dat de eenige troost hierin bestaat,
dat Hoare eindelijk in de gelegenheid is
iets te doen voor het herstel van zijn ge
zondheid. Hü sprak de hoop uit dat Hoare
binnen niet al te langen tüd in staat zal
ziin. ziin politieke carrière te vervolgen.
Vervolgens zeide Chamberlain, dat het
RECLAME-
Waf een kou. Nu een kop
chocolade of warme melk mei
12 cl. per pakje
unfair is, wanneer de oppositie beweert,
dat de regeering Hoare tot zondebok
heeft gemaakt. Baldwin heeft openlijk
toegegeven dat hij een fout begaan heeft
en hij heeft niets gedaan om de collec
tieve verantwoordelijkheid van het kabinet
te verbloemen. Het is onjuist, dat Baldwin
getracht zou hebben, het Lagerhuis of het
Engelsche volk te bedriegen.
Chamberlain ging ook in op de bewering
dat de regeering reeds lang voor de
Parijsche reis van Hoare op de hoogte was
van de voorstellen. Het is juist aldus zeide
hii. dat de Engelsche regeering er van
heeft geweten, maar zij is niet dagelijks
ingelicht over de bijzonderheden. Veeleer
was de regeering zich bewust, dat de on
derhandelaars op den dag voor het ver
trek van Hoare nog ver van een algeheele
overeenstemming waren. Feit is. dat zü de
details der voorstellen niet heeft gekend
vóór den Maandagmiddag, waarom zij te
Londen werden ontvangen.
Chamberlain hield zich dan bezig met
de vraag van Dalton, of Engeland andere
mogendheden naast Frankrijk heeft ge
polst omtrent haar houding bij een Itali-
aanschen aanval tegen Engeland. Het is
duidelijk zoo zeide hij. dat een dergelijke
aanval in de Middellandsche Zee zou
plaats hebben en derhalve was het voor
Engeland van 't meeste belang, het stand
punt te kennen der Middellandsche Zee
mogendheden en in het bijzonder dat van
Frankrijk.
Engeland heeft van de mogendheden,
bij welke het informaties heeft ingewon
nen, en in het bijzonder van Frankrijk, de
meest volledige en loyale verzekering ge
kregen, dat zij Engeland te hulp zouden
komen. Hierbij moet echter op het vol
gende gelet worden: In het Lagerhuis is
gevraagd of Engeland zich verzekerd w:st
van onverwijldcn en directen steun. Het
antwoord luidt: Engeland hoeft van
Frankrijk de verzekering gekregen, dat
men te hulp zal komen.
Daarop behandelde de minister de vraag,
of Engeland bereid is onmiddellijk een pe
troleum-embargo tegen Italië te aanvaar
den. Mussolini, aldus zeide hij, heeft voor
niet al te langen tijd verklaard, dat hij de
sanctiemaatregelen niet als een militaire
daad zou beschouwen, zoolang zij zich be
perkten tot economisch gebied. De regee
ring beschikt echter over een reeks in
lichtingen uit verschillende bron, volgens
welke Mussolini een ander standpunt zou
innemen, idien men zou overgaan tot
maatregelen op petroleumgebiea Dit zou
n et noodzakelijkerwijs de oplegging van
sanctiemaatregelen op dit gebieo verhin
deren. Indien de Volkenbond besluit tot
het toepassen van petroleumsancties. die
doelmatig zijn, en indien wij er van over
tuigd zijn. dat alle Volkenbondsleden, die
in aanmerking komen, niet slechts be
loften afleggen, maar ook metterdaad be
reid zijn hun rol te spelen bij de verdedi
ging tegen een aanval, die wellicht plot
seling en onverwacht komt. dan zijn ook
wij bereid, onze rol te spelen en toe ce
stemmen in de toepassing van petroleum
sancties. Volgens dementeerde Chamber
lain de geruchten volgens welke tusscnen
Rome, Parijs en Londen onderhandelingen
zouden zijn aangeknoopt over een hervor
ming van den Volkenbond en over het
scheppen van een viermogendheden-
dlrectorium. Deze geruchten zijn volkomen
uit de lucht gegrepen. Niets is cr veran
derd in het standpunt der regeering tegen
over den Volkenbond, verklaardt de mi
nister. Wij hebben bij de tot dusverre ge
volgde politiek een fout gemaakt, maar
niemand zal zeggen, dat wij ongeluk had
den of zullen hebben, wanneer wij iedere
gelegenheid aangrijpen om te onderhan
delen over een vrede, die voor den Volken
bond en voor beide partijen aannemelijk
is Overigens zijn wij zooals tot dusverre
voor collectieve veiligheid door collectief
handelen. Dc Volkenbond moet voorzich
tig handelen, stap voor stap, zooals een
kind. dat leert Ioopen Totdat hij net 'er-
trouwen van de wereld heeft gewonnen.
Sedert het begin van het conflict heeft hu
enorme vorderingen gemaakt bij het win
nen van dat vertrouwen.
Men moet aannemen, dat de laatste
sanctiemiddelen, waarover de bond be
schikt, steeds geweld beteekenen Zoolang
de Volkenbondsleden niet bereid zijn zich
vcor te bereiden, zoodat zij het hoefd run
nen bieden aan iedere dreiging van een
aanvaller, en zoolang zij niet bereid zijn,
hun bewapening in geval van nood te ge
bruiken. zoo lang kunnen zij geen voll-'dig
succes verwachten, (Luide bijval van dc
regeering).
