De aardbeving in Beloetsjistan - Ringrijderijen te
De Roman van Maxime
G H 76*te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
ZEEUWSCHE MEISJES zorgen goed voor de paarden, die deelnemen aan de jaarlijksche DEN BOSCH MAAKT ZICH GEREED
ringrijderijen te Koudekerke.
van het 750-jarig bestaan der stad in Juli.
dat het ceptrum der feesten wordt,
voor de viering
Oud-den-Boscb,
in aanbouw.
BE JAARLIJKSCHE RINGRIJDERIJEN op DE BOCHT IN DE MAAS BIJ ALEM IS WEGGENOMEN. De dijk, die de Maas in
„Pinkster Drie" te Koudekerke. Twee zijn oude loop hield, is doorgegraven, zoodab de rivier thans de nieuw gegraven
kenners volgen den strijd. bedding kan volgen. Het gat in den ouden dijk.
EEN OUD WEENSCH VOLKSGEBRUIK
werd te München gedemonstreerd. Waschmeisjes voeren een ouden Weenschen folkloristi-
schen dans uit op een plein te München.
DE AARDBEVING IN BELOETSJISTAN. Het totaal vernielde stations
gebouw van Sariab, zes kilometer van Quetta verwijderd.
door OCTAVE FEUTT.TiKT.
uit het Fransch doof H. A. C. Snethlage.
30)
Eindelijk verscheen een jonge man, die
öch een beetje verlaat had op straat, om
den tijd te hebben een sigaar op te roo-
«n, die hij opgestoken had bij het ver
laten van het kerkhof. Toen had zich be
scheiden bij onze rij voegde, ontdekte me
vrouw de Saint-Cast hem.
„Ben jij het, Arthur?" zei ze, met een
•tem, die geleek op een ademtocht.
„Ja, tante", zei de jonge man, die als
ccn schildwacht uit onze gelederen naar
Joren kwam.
„Wel!" ging de weduwe voort, op den-
®llden klagenden en sleependen toon, „is
a gebeurd?"
„Ja, tante", antwoordde op een korte,
ongedwongen toon de jonge Arthur, die
een jongen leek, die nogal over zichzelf
voldaan is.
Er was een pauze, waarna mevrouw de
Saint-Cast diep uit haar zieltogende ziel
Jeze nieuwe serie vragen haalde: „Was
net goed?"
„Heel goed, tante, heel goed!"
„Veel menschen?"
.De geheele stad, tante, de heele stad".
.De troepen?"
„Ja, tante, het geheele garnizoen, met
oe muziek".
Mevrouw de Saint Cast liet een zucht
hooren, en voegde er bij:
„De brandweer?"
„De brandweer ook, tante, zeer zeker".
Ik weet niet wat voor bijzonder hart
verscheurends deze laatste bijzonderheid
voor mevrouw de Saint-Cast kon hebben,
maar zij bood ,er geen weerstand aan: een
plotselinge bezwijming, vergezeld van een
kinderlijk gekrijt, deed al de hulpbronnen
van vrouwelijke gevoeligheid naar haar
toe komen en gaf ons de gelegenheid stil
letjes te ontsnappen. Het was mij onmo
gelijk er geen gebruik van te maken. Het
was voor mij onverdraaglijk die bespotte
lijke megera haar huichelachtige vertoo
ningen te zien houden, op het graf van
den zwakken, maar goeden en loyalen
man, wiens leven zij vergiftigd, en wiens
einde zij waarschijnlijk verhaast had.
Eenige oogenblikken later stelde me
vrouw Laroque mij voor haar te vergezel
len naar de boerderij van Langoat. die vijf
of zes mijlen verder, in de richting van
de kust, is gelegen. Zij rekende er op er
met haar dochter te gaan eten: de boerin,
die de min van juffrouw Marguerite is
geweest, is, op het oogenblik, ziek, en de
dames hadden al lang het plan haar een
blijk van belangstelling te toonen. Wij
vertrokken om twee uur in den middag.
Het was een der warmste dagen van dit
warme seizoen. De twee open portieren
lieten de zware en brandende lucht, die
een verzengende hemel bij golven over de
verdroogde velden uitgoot, binnen komen.
De conversatie leed onder de uitputting
van onzen geest. Mevrouw Laroque, die
beweerde dat zij in het paradijs was en
die zich eindelijk ontdaan had van haar
bont, bleef in een zoete extase verzonken-
Juffrouw Marguérite speelde met haar
waaier, met een Spaansche statigheid.
Terwijl wij langzaam de eindelooze heu
vels van dit land overtrokken, zagen wij
op de kalkrotsen troepen kleine zilver-
geharnaste hagedissen kruipen, en wij
hoorden voortdurend het geklap van de
brem, die haar scheeden opende, welke in
de zon rijp werden.
Bij één van deze moeilijke stijgingen
riep plotseling een stem van den kant van
den weg: „Houdt als 't u belieft, even
stil!" Op hetzelfde oogenblik sprong een
groot meisje, dat een spinrokken in haar
hand hield, en het ouderwetsche costuum
en het typische kapsel van deze streek
droeg, vlug de sloot over, liet onderwijl
even een paar ontstelde schapen, waarvan
zij de herderin scheen te zijn, een buite
ling doen en sprong, met een zekere gra
tie, op den opstap van het rijtuig en liet
ons haar bruine, ongedwongen en lachen
de gezicht zien, vóór het portier.
„Vergeeft u mij, dames", zei ze, op dien
korten en welluidenden toon, die karakte
ristiek is voor de menschen van deze
streek, „zoudt u mij het plezier willen
doen dit aan mij voor te lezen?" Zij trok
uit haar blouse een brief, die op ouder
wetsche manier gevouwen was.
„Leest u hem, mijnheer", zei mevrouw
Laroque lachend tegen mij, „en lees heel
luid, als er reden voor is".
Ik nam den brief, die een minnebrief
bleek te zijn. Hij was zeer omslachtig ge
adresseerd aan juffrouw Christine Oyadec,
in het dorp XXX. gemeente XXX, op de
boerderij XXX. Het schrift was door een
zeer onbeschaafde hand geschreven, maar
van iemand, die het ernstig scheen te be
doelen. De datum liet zien, dat juffrouw
Christine dezen brief twee of drie weken
tevoren had ontvangen: blijkbaar had het
arme meisje, dat niet kon lezen en haar
geheim niet wilde verraden aan haar boos
aardige omgeving, gewacht, tot de een of
andere vreemdeling, die voorbij kwam. en
welwillend en ontwikkeld was, haar den
sleutel tot dit geheimenis zou geven, dat
veertien dagen lang op haar borst brand
de. Haar blauwe, groote open oogen waren
op mij gericht, met een onuitsprekelijke
tevredenheid, terwijl ik met moeite de
schuine regels van den brief ontcijferde,
die in deze woorden was gesteld
„Mejuffrouw, deze dient om u te zeg
gen, dat vanaf den dag, dat wij elkaar ge
sproken hebben op de hei, na vesper, mijn
gevoelens niet veranderd zijn, en dat ik in
zorg ben over de uwe; mijn hart, juf
frouw, is geheel voor u, zooals ik verlang,
dat het uwe geheel voor mij is, en, als dat
zoo is, kunt u wel zeker zijn, dat er geen
levend mensch op de aarde of in den
hemel gelukkiger is dan uw vriend die
niet onderteekent; maar u weet wel wie,
juffrouw".
„Weet je wel wie, juffrouw Christine?"
zei ik, toen ik haar haar brief teruggaf.
„Dat zou wel kunnen", zei ze, terwijl ze
ons haar witte tanden liet zien, en ernstig
haar jonge, van geluk stralende, hoofd
boog. „Dank u wel, dames en mijnheer".
Zij sprong van den opstap en verdween
spoedig in het kreupelhout, terwijl ze de
vroolljke en welluidende woorden van het
een of andere Bretonsche lied naar den
hemel liet klinken.
Mevrouw Laroque had met duidelijke
verrukking al de bijzonderheden van dit
landelijke tooneel gevolgd, dat op voor
treffelijke wijze haar lievelingsdenkbeeld
streelde; zij glimlachte, zij droomde, in
tegenwoordigheid van dat gelukkige kind
met haar bloote voeten, zij was bekoord.
Toen echter juffrouw Oyadec uit het ge
zicht was verdwenen, kwam plotseling een
vreemde gedachte bij mevrouw Laroque
boven: het was deze, dat het bij slot van
rekening niet zoo gek zou zijn om behalve
haar bewondering een rijksdaalder aan
het herderinnetje te geven.
„Alain", riep zij, „roep haar terug".
„Waarom, moeder?" zei heftig juffrouw
Marguérite, die tot nu toe in het geheel
geen aandacht aan dit voorval scheen ge
geven te hebben.
„Maar, mijn kind, misschien begrijpt
dat meisje niet voldoende hoeveel plezier
ik zou hebben en zij zelf moet hebben
om met bloote voeten door het stof te
loopen, ik vind het, in ieder geval, gepast
haar een klein souvenir te geven".
„Geld!" zei juffrouw Marguérite, „o,
moeder, doe dat niet! Bezoedel het geluk
van dit kind niet met geld!"
De uitspraak van dit fijne gevoelen, dat
de arme Christine, tusschen twee haakjes,
misschien niet buitengewoon gewaardeerd
zou hebben, verwonderde mij in den mond
van juffrouw Marguérite, die in het alge
meen zich niet laat voorstaan op zoo iets
fijns. Ik geloofde zelfs, dat zij een grap
maakte, hoewel haar gelaat geen neiging
tot vroolijkheid liet zien. Hoe het zij, deze
gril werd door haar moeder zeer ernstig
opgevat en met geestdrift werd beslist, dat
men deze idylle haar onschuld en bloote
voeten zou laten.
(Wordt vervolgd).
