r het open raam, waardoor de war-
imerlucht zoo heerlijk naar binnen
lag Ina op den divan. En het was
geen vroolijk meiske, dat er op de
;e gekleurde kussens lag; integen-
Ina keek zóó verdrietig en teleurge-
dat moeder die de kamer binnen-
werkelijk een* beetje medelijden
't Was ook wel een vervelende ge-
ienis met Ina; daar was me het kind
en week op de gymnastiekles zóó
gevallen, dat haar enkel flink ver
was en de dokter gezegd had, dat
linstens veertien dagen duren zou,
ia weer loopen mocht. In bed be-
e ze gelukkig niet te blijven; ze
t op den divan liggen, als ze maar
bleef. Maar een pretje was dat toch
ehalve!
't ergste was, dat het morgen Pink-
i zou zijn en het Pinkstervacantie
n Ineke nu van al die prettige da-
iet genieten kon! Was dat even wan-
1! Heerlijk zonnig zomerweer en dan
:ens buiten te kunnen wandelen of
i! Was het te verwonderen, dat Ina
erdrietig keek?
:1. Ineke", begon moeder vriendelijk,
zet jij een ongelukkig gezicht; doet
kei pijn, meiske?"
te haalde met een onwillig gezicht
schouders op en gaf geen antwoord,
er, die net deed of ze er niets van
rkte, schoof een kussen opzij en ging
ig naast haar dochtertpe op den
zitten.
n legde ze haar beide handen rond
gezicht en draaide het zóó zacht
zich toe.
at is er, meiske?" vroeg ze zacht.
:e dikke tranen vulden Ina's oogen
Iden even later langs haar wangen
P moeders handen. Zacht schudde
pr het hoofd van haar dochtertje
en weer.
„Kom, kindje nu geen tranen, hoor! Je
bent immers al die dagen zoo flink ge
weest en nu ga je jezelf verdrietig maken,
terwijl het niets helpt! Nog maar een
paar dagen en dan mag je misschien al
weer loopen.
Eindelijk gaf Ina antwoord.
„Ja maar, Moeder, U weet toch wel. dat
het morgen Pinksteren is en nu kan....
nu kan ik niet.even hield ze op
Half begrijpend keek moeder haar aan.
„Wat, Ineke?"
„Nu kan ik u geen bloemen geven
U weet toch wel, dat ik andere jaren al
tijd heel vroeg opsta en dan bij Oma in
den tuin bloemen voor u plukken mag
zooveel als ik wil, omdat Oma vindt, dat
er op 't Pinksterfeest véél bloemen hoo-
ren.en nu kan ik niet gaan. nu
kan ik u niet verrassen.... nu moet ik
steeds maar blijven liggen met dien on-
gelukkigen enkelzou u dat niet akelig
vinden?" En Ineke keek nog boozer.
Moeder trok het booze gezichtje dicht
naar zich toe en kuste het op beide wan
gen. „Ja, 't is naar, daar heb je gelijk
aan, Ineke, maar mopperen en verdrietig
zijn helpt hier toch niets! Je weet wel,
hoe heerlijk ik het elk jaar vind, als je
me op Pinksteren met al die mooie bloe
men verrast en ik zal ze dit jaar wel mis
sen. maar als jij nu een vroolijk. opgewekt
gezicht zet, vervang jij op dit Pinkster
feest de bloemen en dat kun je heusch
niet met een boos gezicht doen! Heb jij
wel eens een bloemetje gezien, dat boos
of verdrietig keek?"
Ineke's gezicht klaarde al weer op. Die
moeder ook; altijd wist ze wel zoo te pra
ten, dat je weer een lichtpuntje zag en
eigenlijk had Moeder wel gelijk: als ze nu
morgen met een zuur, verdrietig gezicht
op den divan lag, zou het zonder de ge
wone Pinksterbloemen nog somberder lij
ken! Kom, ze zou nu haar best maar doen
weer gewoon en vriendelijk te kijken. Daar
deed ze moeder misschien dit jaar net
zooveel plezier mee, als andere jaren met
de bloemen!
„Ha!" lachte moeder „de zon breekt ge
lukkig weer door! Is de booze bui over?"
Spontaan sloeg Ina beide armen om
moeders hals.
„U helpt me altijd zoo heerlijk van m'n
booze bui af!" fluisterde ze in moeders
oor.
„Malle meid!" lachte moeder terug.
Met z'n vieren stonden ze te praten in
de door zon overgoten laan; Jet, Truus,
Netty en Loek.
„Wat denken jullie ervan?" vroeg Jet.
„Ik zeg dat nu maar zoo, maar als jullie
het geen aardig plannetje vinden, doen
we het natuurlijk niet!"
„Ja, maar we vinden het juist wèl
leuk!" lachte Loek, „hé Truus, vindt jij
het ook niet aardig ?En jij, Net?"
„We gaan er allemaal mee accoord!" zei
Netty gewichtig „en ik breng de bedenk
ster van het plan hulde voor haar geluk
kigen invalNetty zei het heel def
tig. De anderen schaterden het uit. „Nu,
tot morgen dan, kinderen!" zei Jet weer.
„Ik vind. dat Ina best een verrassinkje
hebben mag, want als je in de Pinkster-
vacantie, met dit zalige weer, met een
verstuikten enkel thuis op den divan moet
blijven liggen, ben je lang niet te benij
den, hoor! Dus afgesproken! Morgenoch
tend om half elf komen jullie mij halen
en dan gaan we de zieke een beetje op-
vroolijkenen met vroolijk gelach en
„dag"-geroep ging het kleine troepje uit
een en lag de zonnige laan weer rustig.
Den volgenden morgen, eersten Pink
sterdag, leek het net, of de natuur wist.
dat het het feest van de bloemen was, zóó
heerlijk scheen de zon en zóó hadden alle
bloemen in den tuin hun gouden hartjes
te stralen gezet, alsof ze hun best deden,
hun feestdag alle eer aan te doen en zich
in hun volle schoonheid en frischheid te
vertoonen.
Moeder had de ramen wijd opengezet en
Ineke lag met een tevreden gezicht naar
buiten te kijken, 't Was eenvoudig on
mogelijk om nu niet tevreden te zijn, 't
leek wel of de zon en de bloemen het
goede voorbeeld gaven!
Daar kwam moeder binnen. Voorzich
tig zette ze een vaasje met theerozen op
een tafeltje naast Ina neer.
.O, moeder, wat beeldig!.... en wat
ruiken ze heerlijk!...." riep Ina blij.
„Die krijg jij dit jaar van mij!" lachte
moeder; „dit jaar zullen we de rollen
eens omdraaien; anders verwen jij mij, nu
doe ik het jou!"
„Heerlijk, dank u wel, moeder!" en blij
streelde Ina even zacht met haar vingers
langs de teere. gele knoppen „wat zijn ze
prachtig, hé?"
Plotseling piepte 't tuinhekje en knars
te het grint in den tuin. Verbaasd keek
Ina en ook moeder naar buiten. Bezoek,
zoo vroeg al?
Meteen begon Ina's gezicht te stralen.
Ha. daar waren de vriendinnen! Kijk,
voorop Jet met Truus en daarachter,
lachend, Netty en Loek. En wat hadden
ze daar bij zich? Nee maar! Ina's heele
gezicht lachte; ze keek ook lachend naar
moeder. Zag moeder wel? bloemen hadden
ze; alle vier droegen ze een groote bou-
quet bloemen, waarachter hun lach««Ét
