Matuur-theater te Bergen - Infanterie-oefeningen bij Bergen op Zoom
OVERSTE SAXON
75,te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
DE ENGBLSOHE POLIUBKRUISER ,,CHERWELL" on-der bevel van commandant
Bethel], is te IJmiuidon aangekomen. Het schjp aan den toe listen-steiger gemeerd.
DE BOUW VAN DE RIJN-
BRUG bij Arnhem. De spij
kers worden in de teakhouten
blokken van het brugdek
gedreven.
DE WERKZAAMHEDEN AAN HET NATU UR-THEATER TE BERGEN CN.-H.) Da
plaatsen worden amphitheatersgewijs tegen de duinhellingen aangebracht.
Historische Avonturenroman
door G. P. BAKKER.
De wachtmeester herkende nu blijkbaar
de stem. HIJ keek naar zijn vriend, den
korporaal. Deze knikte. De oude snorre
nd nam zijn sabel bij de punt, bood
8axon het gevest aan.
„Neen", zei deze. „Je kunt je wapens
houden. Ik ben niet van plan je als ge-
Tangenen te behandelen. Dat zou de
Polste ondankbaarheid zijn. Stijg maar af
Kapitein Von Felsen stond naast zijn
Paard te midden van Saxon's ruiters.
°axon steeg af, liep naar hem toe.
.Kapitein", zei hij. „Geef mij uw eere-
toord."
Het moet wel", antwoordde hij moede-
„God weet, dat ik liever gesneuveld
"a zijn. Dit had u mij kunnen besparen".
8axon sloeg zijn vizier op.
■Kijk mij aan. Dat mocht ik niet."
„Overste Saxon", zei hij. „Dus toch.".
Joist. Ik zal je het werkelijk niet te
Joellijk maken. Melchior, wil je kapitein
J°o Felsen naar de tent van den bevel-
«bber brengen? Hij is een vriend."
Toen ging Saxon terug naar het vierde
Woton. De manschappen stonden met
andere overgebleven kurassiers in twee
opgesteld. De paarden aan den teugel
■Tw wachtmeesters en de korporaals vijf
"son voor den troep.
„Wachtmeester" sprak Saxon tegen zijn
ouden vriend. „Blij, je gezond te zien,
evenals de andere kameraden van het
vierde peloton. Ik heb je een voorstel te
doen. Ik ben je kameraad geweest. Houdt
krijgsraad en deel mij mede of je in 't
vervolg mijn kameraden wilt zijn. Ik zie
daar enkele ruiters met bekende gezich
ten. Ja, ik weet het. Zij hebben reeds onder
mij gediend in Wallenstein'ï leger. En,
jij ook als ik mij niet vergis."
Hans sloeg aan. „Zeker overste.".
„Welk regiment?" vroeg Saxon,
„Overste Hoick".
„En jij, Carlo?"
„Overste Brenstein."
„Ik betaal prompt de soldij. Per slot zijn
we allen beroepssoldaten. Laat me eerst
nog één ding zeggen. Ik houd niet van ge
dwongen nering. Diegenen onder jullie, die
niet op mijn voorstel kunnen ingaan,
staat het vrij te vertrekken. Overleg het
maar samen. Ik kom zoo terug.'"
„Kapitein Norbo. Zijn de chirurgijns
reeds met de gewonden bezig? Wilt u met
uw escadrons hulp verleenen en vraag den
meester ook. Hij heeft geschikte krachten
Verzorg vriend en vijand. Je kunt be
schikken over de tenten aan den linker
kant. Juist die. Er zijn twee middelen om
den strijd te winnen. De tweede is zijn
vijanden tot vrienden te maken."
De beide wachtmeesters traden op
Saxon toe.
„Overste", sprak de oude snorrebaard.
„Wij willen allen gaarne onder u dienen.
Maar we hebben een beleefd verzoek. Het
vierde peloton zou graag bijeen blijven.
Wij zijn zoo lang samen geweest. U zult er
nooit berouw van hebben.
Hoeveel mannen zijn er ongewond?"
„Ongeveer zestig".
„Uitstekend. Vormt twee peletons. En jij
bent de luitenant".
„Maar overste. Ik ben te oud".
„Luitenant. Ik heb in mijn heele loop
baan nooit beter wachtmeester gezien of
het moest Je kapitein Melchior zijn".
.Korporaal Sievers".
„Present overste".
„Jij hebt voor mij gelogen. Ik bevorder
je tot wachtmeester".
„Een gemeene streek wreekt zich altijd
door de gevolgen", bromde de nieuwe
luitenant. Het geheele peloton begon te
lachen.
„Olivier. Jij wordt korporaal. En verder,
luitenant, vul je zelf het kader maar aaQ,
als het noodig is".
„Tot uw dienst, overste", sprak de nieuwe
luitenant salueerend.
„Overste" .fluisterde hij toen. „Mag ik
een onbescheiden vraag doen?"
„En die is?"
„Is het waar. dat uw bruid zich in het
kasteel bevindt?"
Saxon keek hem vol verbazing aan. „Ja",
antwoordde hij, keek naar de burcht en
zag dat men daar blijkbaar opgeschrikt
was door het tumult. In 't oosten straalde
de horizon in de meest fantastische kleu
ren en daarvoor zag men op den ringmuur
mannen en vrouwen die vol belangstelling
de gebeurtenissen volgden.
De geheele bagage, de geheele tros was
Saxon in handen gevallen. Het leger zelf
was vernietigd, de staf gesneuveld of ge
vangen genomen. Slechts weinigen waren
ontkomen. Saxon begaf zich naar de tent
van den gevallen bevelhebber en stond
tegenover Von Felsen.
„Kapitein", begon hij, „dit is de tweede
keer, dat wij eikaar ontmoeten. Ik ben u
dankbaar dat u eenige dagen geleden mijh
voorspraak geweest is. Dat heeft mij het
leven gered, daarom mocht ik het uwe niet
laten nemen. Ik heb een bode noodig naar
het kamp van Mansfeld. Wilt u dat zijn?
U behoeft geen antwoord terug te brengen.
Alleen moet u mij beloven mijn bericht
niet te zullen lezen, tenzij de geadresseerde
u zelf den brief toont".
„En mijn losprijs?" vroeg Von Felsen
aarzelend.
„Is de boodschap".
„Overste. Ik dank u", zei hij, „ofschoon
het niet prettig is zoo terug te keeren".
„De kansen van den strijd".
Saxon gaf hem een in papier gewikkeld
pakje, schreef vlug een briefje, verzegelde
het met zijn ring. Op het adres stond:
Den Hoogedelgeboren Heer
Vaandrig Verona.
Het schrijven luidde:
„Door dezen zend ik u kapitein Von Fel
sen. Ik dank u zeer voor het beursje met
goud, dat u mij heeft geleend. Hierbij een
snoertje Oostersche parelen. Ik hoop als
huwelijkscadeau. Maar mijn dankbaarheid
blijft eeuwig, evenals de herinnering aan u.
Overste Saxon".
Hij reikte brief en pakje aan kapitein
Von Felsen. „U kent natuurlijk vaandrig
Verona, een sympathieke jongeman, die
mij eens een dienst heeft bewezen".
Er verscheen een glimlachje op het ge
laat van den kapitein.
„Zeker overste. Een veel belovend
officier".
.Melchior", riep Saxon.
„Geef den kapitein zijn paard en wa
pens terug, geleid hem buiten het kamp".
Von Felsen salueerde in de houding.
.Overste", zei hij. „Het moet een genoegen
zijn onder u te dienen".
„Als u terug wilt komen, uw plaats is
altijd open. Het zou niet dom zijn. Ik zie
de kansen keeren. Maar leer dit van mij:
kom getrouwd terug".
Het gelaat van Von Felsen wisselde van
kleur.
„Overste. Ik hou u aan uw woord". Hij
ging in de houding staan, salueerde. Maar
Saxon stak hem de hand toe. De ander
drukte die stevig. Beiden glimlachten.
Dachten ze aan hun eersten handdruk of
aan Verona?
Von Felsen vertrok.
„En. nu eindelijk naar het kasteel",
mompelde Saxon.
Doch op hetzelfde oogenblik snelde Ma
rion de tent binnen .vloog Saxon in de
armen en drukte zich zoo stijf tegen hem
aan, dat er nieuw bloed door zijn aderen
stroomde.
Toen de opperbevelhebber Tilly de nach
telijke verrassing van zijn regimenten ver
nam, zei hij: „Meer schande dan schade.
De revanche zal spoedig volgen".
HOOFDSTUK XXXI.
„Lieveling, zul je me nooit meer alleen
laten?" vroeg Marion, toen ze in de keme-
nade in Saxon's armen lag, het hoofd
tegen zijn breede borst geleund.
„Maar meisje, ik heb nog slechts de
helft van mijn opdracht vervuld. De schat
is nog niet gevonden. Ik kan toch niet met
leege handen bij den koning komen en
zeggen: Sire, ik heb gefaald".
(Wordt vervolgd).
OEFENINGEN VAN HET 3e REGIMENT INFANTERIE tusschen Wouw en Bergen op Zoom. Boven:
Infante risten zoeken 'dekking achter een put. Onder: een mitrailleurnest.
EEN TYPISCHE RECLAME. Een carosserie-
fabriek jn Potsdam, met een auto als uithang
bord" voor den gevel.
HOOG WATER IN ENGELAND. De
leveranciers in Leddingford (Kent) moeten
door het water bij hun klanten komen.
