Geschenken voor prins George en prinses Marina - Cor Wals getrouwd
75,te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Drie personen gedood btj een treinbotsing te Wormley (Lng.J de olympische wintersport»? eien im De leden der com-
FEUILLETON.
De „Zesdagen"-renner Cor Wals in het huwelijk
getreden.
Het prinselijk huwelijk te Londen.
7 7 7 7 717' 7 /P HET OLYMPIADE-COMITé bezichtigde de banen voor
De locomotief werd uit de rails geworpen en boorde zich inden grond. missie in een dea: bobbanen te Garmisch-Partenkirchcn.
uit het Engelsch van Hugh Walpole
en J. B. Priestley, door H. A. C. S.
22)
Zelfs zij, die zooveel tijd in stad door
mengt, moet hebben opgemerkt, dat er
iets ergs vreemds aan haar is. Ik zal je
'ertellen, wat het is. De menigte wordt
'leeds grooter, is het niet? Jij geeft dat
Jee? Ik merk het iederen keer, als ik in de
«Jd kom, op. Maar ik merk ook op, dat
'ten keer, als ik een paar dagen hier
doorbreng, er minder „menschelijke"
*ezens lh de stad zijn. Ik vermoed, dat er
®eh op dit oogenblik niet meer dan een
Honderd menschelijke wezens, werkelijke
®snschen, tusschen Ludgate Circus en
Syde Park Comer bevinden. Binnen twee
Kar zuiien er geen vijftig meer zijn. Wat is
aan het gebeuren? Waar komen zij van-
Jaan, en van wat voor stof zijn ze ge
haakt? wat wordt er van de werkelijke
®'nschen? Worden zij gedood en opge
spen? ixt zijn sombere vragen. Er ge-
«urt iets erg zonderlings in de wereld. Ik
'ermoed: een uitwisseling van planeet tot
Planeetschepselen van Saturnus, of
füens anders vandaan, worden op ons
""rgeploft, omstreeks vier uur 's morgens
Jaar beneden geschoten op Piccadilly Cir-
5®; on menschelijke wezens worden in
MJ ons weggevoerd naar Mercurius of
fuplter. 't zal misschien spoedig onze
rjt worden. Als je niets van mij hoort in
1,11 week of twee, zal je begrijpen, dat ik
ook gegaan ben, dat op 'n morgen ik in
een nog al zonderling uitziende taxi
sprong, die plotseling naar den rustigsten
hoek van het Park reed en toen de lucht
in tufte.
Drie keer ben ik deze laatste week naar
den schouwburg geweest', eens in mijn
eentje, eens met Doris en John, en eens
met Mary Rouneeford, die even verstandig
en bekoorlijk is als altijd (nog een kwar
tier langer en ik zou haar in mijn vertrou-
den genomen hebben), en die jou laat
groeten. Toen ik er op zinspeelde, dat jij
bezig was in de wildernis verliefd te wor
den, zei ze: ,,'t is alles goed, als hij maar
niet behoefte heeft om haar te schilde
ren", wat ik erg scherp vond, ofschoon ik
niet zeker ben dat jij de beteekenis er van
zult begrijpen. Misschien behoorde ik uit
te leggen, dat haar „alles goed" beteeken-
de, dat jij werkelijk en echt verliefd zoudt
zijn. Maar ik was aan het praten over den
schouwburg. Al die drie stukken „Horns
of Truth", „The Badger" en „The Wise
Wife" zijn successen, en met eigen oogen
heb ik kolommen van deftige kranten ge
wijd gezien aan een bespreking van hun
geest en wijsheid. Nu heb jij ze waar
schijnlijk gezien. Jij gaat dikwijls naar den
schouwburg, is het niet? Daarom stel ik
jou verantwoordelijk. Vertel mij dit dan:
Waarom zijn alle personen in deze stukken
schepselen van slechts twee afmetingen,
van karton gesneden dingen, wezens, van
wie het, als zij niet meer op het tooneel
zijn, duidelijk is. dat zij geen bestaan heb
ben en in de ijle lucht verdwijnen of in
doozen opgeborgen worden, zoodra zij de
coulisses bereikt hebben? En vertel mij
ook dit: Wat gebeurt heden ten dage met
een man, die werkelijk wenscht te actee-
ren, dat wil zeggen: verschillende perso
nen wil voorstellen, de eene week een
langen mageren melancholieken dominé,
de volgende een kleinen dikken, vroolijken
kroegbaas, en zoo voort komt hij van
honger om? De meeste tooneelspelers
schijnen heelemaal geen rol te spelen, zij
loopen maar wat; niet alleen veranderen
ze hun persoonlijkheid niet, zij verande
ren zelfs hun kleeren niet of maken even
min hun haar anders op; zij moeten zich
soms verwonderd afvragen of zij in den
schouwburg of in de Garrich Club zijn. Ik
geef heusch de voorkeur aan de Music-
halls, ofschoon, die wanhopend beschaafd
worden en geen voldoenden voorraad van
die veelomvattende gezonde artisten meer
hebben, die een persoonlijkheid bezitten,
die het „doen" op het tooneel, als een
muilezel, die een trap geeft.
Ik zal niet veel langer in de stad blijven.
Daar ik mijn geschrijf moest stop zetten,
om mijn pijp te vullen, heb ik nog even
dezen brief doorgekeken. Hij lijkt mij een
verward en pedant ding, een product, dat
typeerend is voor de mannen, wier vrou
wen er vandoor gaan, en niet het soort
van brief, dat je sturen moet aan een be
scheiden innemenden jongeman, die op
het punt staat een meisje over te halen,
er met hem vandoor te gaan, of met haar
zeer onaangenamen vader te vechten. (Zoo
schijnt de situatie te zijn is het niet?)
Vergeef het mij dus, alsjeblieft. En laat
mij en deze stad niet langer in het onze
kere. maar vind opeens uit, of het werke
lijk Masham is, die jouw buur is, en, als
zij het is, tracht dan te ontdekken, of zij
iets van Marjorie weet. Je kunt haar, zoo
noodig, vertellen, wat gebeurd is; het kan
mij niet schelen; ik kan mij toch geen
grooter dwaas voelen dan ik op het
oogenblik mij voel. Doe dat, beste Mark,
en je oogst de dankbaarheid, die niet te
versmaden is, nu je misschien ieder oogen
blik er toe komen kunt om te gaan scha
ken, en dan aan een bondgenoot behoefte
zult hebben, van je vriend
ROBERT.
De Bruine Stier,
Garrowdale.
Beste Bob.
Grappig je „artikel" uit Londen te krij
gen! Theaters, moderne jonge vrouwen,
het publiek, en de rest. Hier neemt, de
stilte steeds meer toe, stilte, die zich op
stapelt. Langzaam aan wordt men zelf een
deel van den achtergrond, een boom, een
steen. Ik droomde, erg vreemd, den vori-
gen nacht: dat mijn voeten in den grond
waren vastgegroeid hier vlak bij. waar
het water stroomt. Het water vloeide over
mijn enkels. Ik was niet benauwd. Ik
2uchtte in een soort van tevredenheid.
Hier waren nu tenslotte al mijn proble
men opgelost. Londen, en elk ding daar,
schijnt nutteloos en onwerkelijk. Ten
eerste is Jean daar niet en ten tweede
wel, Jean is daar niet.
Wat betreft mrs. Masham van Lamb-
dale: dat zij niet jouw mrs. Masham is, dat
is onzin. Natuurlijk is zij het. Zei Rossett
mij niet over haar. dat zij een vrouw van
vooruitstrevende Ideeën was"? Maar bin
nen een dag of twee zai ik het bevestigen.
Mijn zaken groeien nu zóó snel, dat zij zeer
spoedig Masham, met de heele rest, zullen
omvatten. Niets ter wereld zal er buiten
blijven: de grillige heuvels niet. Trump's
gestoofde paling niet (zijn lievelings
gerecht), en de twee dames uit Liverpool,
die nu in dit logement logeeren niet, geen
artisten, die met waterverf schilderen, of
het vanille-ijs is. Alles, alles er in opgeno
men! Eenmaal zal Jean tegen mij zeggen
(wanneer wij in Taormina zitten, boven
den tempel en uitzien op de Etna). „Ten
slotte weet ik nu, dat alles in liefde is om
gezet", en ik zal antwoorden, „ja, zelfs
Trump's paling, en de waterverf van miss
Maule" (miss Amy/Maule. de magere, met
een blauwen neus, builen en een me
daillon).
Intusschen, luister naar dit zonderlinge
verhaal.
Ik vertelde je, dat ik den vortgen nacht
droomde, dat mijn lichaam geworteld was
in dat riviertje hier in de buurt. Nu, den
nacht daarvoor had ik een anderen droom.
Ik was in een kamer ik zie het nog heel
duidelijk, in Londen, geloof ik, met
hooge ramen, vuile stoffige meubels, ver
scheurde kranten op den grond, een oude
piano en tusschen al de dingen, in den
hoek, een harp! Ik luisterde aan de deur.
En aan den anderen kant van de deur was
iemand anders aan het luisteren. Nog
iemand ik weet niet wie was met mij
in de kamer. Wij waren beiden in groot
gevaar en wel door den persoon man of
vrouw aan den anderen kant van de
deur. Hoe levendig staat alles nog voor mij,
zelfs na deze twee dagen! Het stof, de
hooge ramen met de gewelven, het kran
tenpapier. de harp.En luister nu naar
de coincidentie!
Gisteravond, omstreeks acht uur, hing
ik rond bij Farthing Hall. Ja, ik hing rond,
ik schaam mij er niet voor het te erken
nen! Ik had den geheelen dag een honger
om Jean te zien. Ik had geaarzeld, zooals
ik altijd aarzel. Ik kon eenvoudig op de
deur gebonsd hebben en den ouden Ros
sett wat te drinken gevraagd hebben, maar
zij had mij verzocht niet te komen, dus
had ik een excuus noodig, waardoor ik mij
bij haar zou kunnen rechtvaardigen. Nu,
ik kreeg mijn excuus, geheel naar be-
hooren. (Wordt vervolgd).
Oor Wals trad te Tilburg in het huwelijk iriet Netje van Geloven, dochter van'
den directeur van de Tilburgsche wielerbaan.
EEN GEDEELTE VAN DE ZAAL VAN ST. JAMES-
PALEIS MET DE TALRIJKE GESCHENKEN VOOR
PRINS GEORGE EN PRINSES MARINA
