St Hubertusjacht
te Amsterdam
De Zesdaagsche
Hel geheimzinnige Landhuis
75,te Jaargang
Tweede Blad
LEIDSCH DAGBLAD
Het jachtseizoen geopend.
FEUILLETON.
I Bom 0 Robert, dat verdriet! zij
I irwl Plotseling op en gingen weg. De
I ""burg was op dat oogenblik stik
Ll-
De Zesdaagsche.
Tijdens de neutralisatie. Wals rookt rustig zijn pijpje. Achter
hem Guimbretière.
CELLOPHAAN-HAAR het nieuw-,
ste Amerikaansche kapsel. Een spe
ciaal preparaat wordt op het haar,
gespoten, waardoor dit dagenlang
goed blijft zitten.
6t. Hubertusjacht van 'de Zuid-Hollandsche Jachtvereeniging in de omgeving van de residentie.
RENNEN OP DEINDIGT IN DE RESIDENTIE. Moment uit de handicapdraverij le klasse over
2000 meter om den Union-prijs.
t't het Engelsen van Hugh Walpole
en J. B. Priestley, door H. A. C. S.
S)
Maar de minuten gingen voorbij. De
■'tppe sukkel (was hij broer, echtgenoot,
mend, wat?) zou terugkomen. Met mijn
nart in mijn keel vroeg ik haar of zij in
Jenden woonde. „Neen", zeide ze, toen
Plotseling beseffende, dat ik daar zat, ver
goed ik, en, beslist, alsof zij zich terug-
vos. Maar ik dook nog eens. „Logeerde zij
jnionden? Nu was ze bepaald gesehrok-
«n. zy haastig„Neen". Zij ging mor
ton met den ochtendtrein uit Easton 1)
het Noorden. Toen zij het zei, kon ik
™tken, dat zij niet meer praten wou maar
fssujkertijd liet ik mijn verbeelding wer-
'f.n was het krankzinnigheid? Was het
verbeelding? Ik heb mij daarna wel
vu zend keer gepijnigd met de vraag of zij
i S.t s met opzet vertelde, of misschien
I ji". bepaald aan mij aan iemand, die
j ö||?e nabijheid was, die haar een oogen-
I .J* wlde helpen, om niet zoo volkomen
I Z™,en hulpeloos te zijn.Goed, een
I «fk! 11 'nter kwam de sukkel terug, het
I kinS or. ik zag, natuurlijk, niets
I M r ,an hei melodrama Ik was alleen
I dat r-van bew-3t dat ik naast haar zat.
I dat 'in'o haar kleeren aanraakten,
I .'ln 113110 vlak hij de hare was.
donker. Op het tooneel schoten ze met
revolvers. Ik kon de menschen hooren
mompelen, gehinderd, toen zij er uit gin
gen. Ik had een zwakke neiging om op te
staan en hen te volgen. Maar ik liet het
oogenblik voorbijgaan. Ik wachtte. Het
was te laat.
Zoodra de tweede acte voorbij was, ging
ik er uit, en naar huis. Ik dacht, dat het
een krankzinnigheid van een oogenblik
was. Ik zat in mijn kamer en dronk
whisky-soda's. Ik keek naar mijn.Segon-
zac je kent hem, die, waar hij dien
ouden boer op het land schilderde en
zei: „Nu, dat is voorbij, oude jongen. Weg
aardig meisje! Dat is geweest". Maar dat
was het niet. Heelemaal niet. Ik ging naar
bed en zoodra het licht uit was, was zij er,
stond zij daar naast mijn bed. Haar don
kere oogen, haar rustige stem, haar kin
derlijke rampzaligheid, en ellende
Robert, ik wist toen eindelijk, in die uren,
dien nacht, wat liefde was. Ja, lach zoo
veel als je wilt. laat dit avontuur het be
lachelijkste slot krijgen, hoe je maar wilt,
of. wat meer waarschijnlijk is. heelemaal
geen slot, ik weet nu wat liefde is. Ik kan
nooit weer een onwetende worden.
's Morgens wist ik precies, wat ik moest
doen. Ik moest naar Easton gaan om te
zien of zij daar was. Ik dacht aan jou en
Oxford. Mijn beste oude jongen, jij en
Oxford waren millioenen mijlen ver weg.
Met een tasch ging ik naar Easton. Ik
nam, op goed geluk, een kaartje naar
Carlisla terwijl ik den geheelen tijd mij
in den blinde bewoog, als een man in een
droom, maar met een hardnekkigheid,
alsof niets ter wereld mij kon tegenhou
den. Ik zond jou een telegram. Ik ging het
perron op en keek in iedere coupé. Niets
van haar te zien. Vijf minuten voordat de
trein moest vertrekken verscheen zij, al
leen, in haast, met een kleine grijze bonten
muts en in een bontmantel. Zij zag mij
niet. Natuurlijk wou ze mij niet herken
nen. Zij kwam. in een eerste klas coupé
terecht, met drie andere vrouwen; ik in de
coupé naast de hare. En zoover zijn wij
nu. Wij zijn juist Rugby voorbij en ik zal
dezen in Crewe posten. Waarheen zij gaat,
ga ik. Ik wil haar kennen en helpen. Zelfs
al verlies ik door zoo te doen de heele
wereld, de kunst, en alles, waarvoor ik eer
zucht had. Niets niets, je hoort het!
Robert zal mij tegenhouden. Schrijf
naar Jermijn Street; brieven zullen opge
zonden worden, wanneer ik een adres
weet. Heb geduld met mij! Ik ben einde
lijk in het werkelijke leven wakker ge
worden.
Steeds je
MARK.
Peartree Lodge
Little Hurllford, Oxon.
Beste Mark,
Het is een wonder, dat ik nog kan
schrijven. Want de laatste twee dagen heb
ik een leven gehad als van een directeur
van een hotel. Ik heb telegrammen gezon
den en ontvangen, auto's gecontroleerd,
als ze de garage hier in en uit schoven, ik
ben de trappen op en af gerend met het
een of ander in mijn handen, en heb ge
praat zoo hard als ik kon. Als ik in dezen
brief nog hard praat, moet je mij ver
geven. Ik ben mijzelf niet. „De hersen
schim van het Romanticisme", dat, zooals
ik wel zoo goed wilt zijn je te herinneren,
de titel is van het kritisch meesterstuk,
waarvoor ik hier naar toe ging het te
schrijven is opgelost in een zwak licht
puntje, ergens boven Sirius. Ik kan niet
gelooven in het bestaan van de hoofd
stukken, die reeds af zijn, of in de schrif
ten met aanteekeningen op mijn schrijf
tafel. Het behoort tot een ander leven,
vóór de zondvloed. Maar ik moet je van
den zondvloed vertellen. Laat ik met het
begin beginnen.
Ik telegrafeerde je naar „den Mijter",
gistermorgen, om te zeggen, dat het met
onze lunch mis was. Marjorie drong er op
aan dat ik hier zou blijven orp gastheer te
spelen. Blijkbaar was jij daar niet, want
het telegram, dat jij mij zondt, en dat hier
aan kwam, nadat het mijne was weg
gestuurd, was te Easton opgegeven. Ik was
niet verrast, toen het kwam, omdat ik
ondertusschen tot de conclusie was geko
men, dat de laatste stralen van het ge
zond verstand uit de wereld aan het ver
dwijnen waren, en dat de chaos terug
gekeerd was. Om nauwkeurig te zijn: de
chaos kwam hier omstreeks elf uur 's mor
gens, toen op ons neerdaalde, uit dien
blauwen hemel, die zooveel verschrikkin
gen voor ons verbergt, een auto, vol met
menschen en bagage. Het was mevrouw
Masham en haar gevolg. Ken jij die Mas-
ham? Zij is erg rijk, een weduwe van mid
delbaren leeftijd, lang en zwaar, met een
vierkant gezicht, een soort van bol voor
hoofd en dat overeindstaande grijze haar,
zooals een ouderwetsch Duitsch pianist
dat heeft: en zij schrijft een beetje en
praat voortdurend. Zij is een van die vrou
wen, wier geest tusschen hemel en aard
zweeft, in nevelachtige diepzinnigheden;
zij verdiept zich in Hoogere Gedachten en
Nieuw Rhytme en het Oneindige Bewust
zijn en den Weg Omhoog, en zij doorspekt
haar gepraat met de namen van filosofen
en dichters, van wie ze nooit iets gelezen
heeft, van schilderijen, die ze nooit gezien
heeft, en van muziek, die ze nooit ge
hoord heeft. Het resultaat is, dat het altijd
schijnt, alsof zij de zaken bespreekt van
een andere planeet, die heel anders is dan
de onze. Je hoort een stem, die dol lijkt,
en je stormt er op af, ieder keer, om wat
te grijpen, en je ontdekt, dat je in de
lucht grijpt. Zij zelf echter is niet nevel
achtig, maar massief genoeg. Zij is een
soort van kolos van hebzucht, ijdelheid en
zelfzucht, daar zij hopeloos bedorven is,
door haar geld en door een kring van
domme vriendinnen en vereersters. Zoodra
haar echtgenoot dood was (hij liet haar da
een of andere groote handelszaak of fa
briek na), gaf zij zich over aan Hoogere
Gedachte en het Nieuwe Rhythme, zooals
sommige vrouwen zich in goede werken
begeven, en anderen aan bridge en cock
tails gaan doen. Daarna produceerde zij
een verhandeling van niets, die de Gouden
Weg heette, en een zelfs nog vreeslijker
ding, een poging van een roman, de
Nieuwe Dageraad geheeten, en deze beide
werken, waarvoor reclame gemaakt werd,
alsof het patent-geneesmiddelen waren,
zijn bij tienduizenden gekocht door de
half-garen. Sinds dien heeft zij nooit op
gehouden met praten. Nu is zij hier aan
het praten: haar stem roffelt door het
raam mijn studeerkamer binnen. Maar
wat doet zij hier? Tusschen ons zullen
geen geheimen bestaan! De waarheid is,
de pijnlijke waarheid, dat jouw vriendin
Marjorie Newlands mijn vrouw, Marjo
rie Newlands haar inviteerde.
1) Easton: een der stations van Londen,
.(Wordt vervolgd).
rrftfr"
DE PANDERJAGER OP HET VLIEGVELD TE ALLAHABAD IN BRAND GEVLOGEN. Deze
foto is door de Engelsche vliegers Jones en Waller in hun D. H. Co met-machine naar Engeland
overgebracht.
10 K.M. LOOP TE DORDRECHT
om het wegkampioenschap van Zuid-Holland van do K.N.A.U. De wiQBia.ar,
A. Groenewegen aan de finish.
