Treinramp in Engeland -Roode Kruis-oefeningen in Stompwijk
DE FREGATVOGEL
75,te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
TE WARWICH (ENG.) LIEP EEN SNELTREIN OP 1)E KONINGIN EN DE
m»in/iiiT»»rn. tt i PRINSES zijn naar het
EEN LOCAALTREIN. - Veertien personen werden verfcrokken. Prinsefi
gedood, een groot aantal gewond. Juliana voor een der ramen
van den koninklijken wagon.
TE AMSTERDAM WERDEN WEDSTRIJDEN GEHOUDEN MÉT
ZEILBOOTJES gemaakt door de jongeps van ,,Ons Huis",
Gereed voor den start.
TE STOMPWIJK s werden door de afdeelingen Stompwijk en
den Haag Roode Kruis-oefeningen gehouden. Een trein-ongeluhj
werd verondersteld. Een gewonde" wordt weggedragen.
TIENKAMP VOOR HEEREN te Amsterdam. MOMENT UIT DEN TE IJMUIDEN GESPEELDEN VOETRALWEDSTRIJD KONING ALEXANDER VAN JOEGO-SLAVIë bij aankomst te Sofia.
Moment uit den 4 x 100 meter estafette-loop. STORMVOGELSD.IY.S. welke in gelijk spel (11) eindigde. De D.W.S.- Links koning Boris van Bulgarije, die ter begroeting aan het station
keeper in actie. aanwezig was.
door George Owen Baxter,
naar den Amerikaanschen roman
bewerkt door J. M. P.
17)
Spoedig begon de weg te stijgen; toch
hield hij zijn gang vol, maakte slechts zijn
passen wat korter en steeg, steeg gedurig
in de duisternis. Het was zwaar loopen en
hij kon begrijpen, waarom de klerk had
gezegd twee uur bij dag! Want hij moest
eiken stap aanvoelen en tweemaal strui
kelde hij en viel bijna over puntige rots
blokken. De een of andere haastige klipgeit
moest dezen weg hebben gekozen; er was
niets, dat deed denken aan menschelijk
werk of menschelijk overleg; het pad liep
steil op en daalde scherp naar beneden.
Zijn adem begon hem nu te begeven en hij
moest weer overgaan tot snel wandelen.
Hij begon wat bijna een steile muur was te
beklimmen en bereikte eindelijk een hooge
kruin In de duisternis stilstaande, begreep
hij niet, hoe een paard over zulk een weg
zou kunnen gaan en, hoewel hij sterke
zenuwen had, kon hij een lichte rilling niet
onderdrukken bij de gedachte, dat men
zou probeeren dien weg in de duisternis te
rijden.
Achter hem lag de groote donkere trog
van de vallei met de fonkelende lichten in
het midden; voor hem de verdere woeste
wildernis van bergen tegen den hemel op-
spitsend.
Hij ging weer een steile helling af, daar
na liep het pad weer gemakkelijker door
en kon hij zijn pas verhaasten. Hij schatte,
dat hij minstens zes of zeven mijl van de
stad verwijderd moest zijn en stond stil
om op adem te komen, toen hij achter
zich het geluid van paardenhoeven hoor
de; hij keek om en zag vonken uit de
steenen spatten! Iemand kwam hem
achterop! Renney?
HOOFDSTUK XV.
Geraldi liet zich op een knie zakken om
gemakkelijker te kunnen ademen en na te
denken; hij kon zich niet voorstellen, dat
een ander menschelijk wezen de wan
hopige kansen zou willen loopen van dat
nachtwerk niemand, behalve dan
Renney, den beroeps-desperado. En toch,
waarom zou Renney zulk een haast
maken, behalve dan uit natuurlijke woest
heid? Geraldi stond in twijfel; als hij er
zeker van kon zijn, dat het Renney was,
dan kon hij een revolver trekken en hem
neerschieten met even weinig gewetens
bezwaar als wanneer het een dollen be
trof. want hij had nu niet langer de aan
wijzingen van Renney noodig om Robert
Asprey te bereiken.
Hij was er echter niet zeker van. Diep
ademhalend en het hoofd in twijfel schud
dend, zag hij den ruiter naderen door de
vonken, die uit de hoeven van het paard
sloegen. Bijna onmiddellijk daarop waren
paard en ruiter vlak bij hem, vlogen
voorbij, terwijl hij zich laag bukte, en
verdwenen in een boschje.
„Vooruit!" schreeuwde de ruiter in het
voorbij gaan.
Geraldi sprong op; het was de stem
van Renney l
Man en paard waren verdwenen, maar
Geraldi liep hen na; er zat niets anders
op dan al zijn krachten in te spannen en
te hopen, dat hij niet te ver zou achter
blijven. Weer kwam hij aan een steile
helling in den slingerenden weg, maar aan
het einde daarvan lag een klein plateau
voor hem, waarop hij een lichtschijnsel
opmerkte. Doorloopende, zag hij de om
trekken van een kleine berghut, opgetrok
ken tegen een hooge rots. Hij kwam nog
nader en zag het lamplicht door de open
deur stroomen en in dat licht stapte Ren
ney af! Ja, er stond een groote man in de
deur, die zijn hand uitstak en den kop
pensneller welkom heette. Was dat Robert
Asprey?
Het viel Geraldi in, dat Toomey mis
schien niet Asprey was, maar eenvoudig
een schakel onderweg misschien een
man, die wist, waar het slachtoffer kon
worden gevonden of een medeplichtige in
dit verdelglngswerk. Anders zou Renney
wel eenvoudig een revolver hebben ge
trokken en den zwaren man hebben neer
geschoten.
Hij liep langzaam om de hut heen om
weder op adem te komen. Er waren twee
openingen in de muren; de eene was een
kleine gleuf, die als venster kon dienen,
de andere was de deur. Beiden stonden
open, want het was, niettegenstaande de
hoogte, eigenaardig zoel door den zuiden
wind, die zacht uit de heete woestijnstreek
woei. Geraldi ging aan het smalle venster
staan en keek naar binnen, waar Toomey
de bergbewoner, met zijn rug naar hem
toegekeerd, aan het fornuis bezig was. Zijn
haar was lang en hing tot op zijn schou
ders en die schouders zouden in een boks-
ring ontzag hebben ingeboezemd! Hij was
gekleed in een overall en een flanellen
hemd, waarvan de mouwen waren opge
stroopt tot boven de gespierde ellebogen.
Renney, de moordenaar, zat op een
kruk, die op twee pooten tegen den muur
stond geleund en zijn onnatuurlijk schit
terende oogen waren voortdurend op zijn
gastheer gevestigd. Deze deed dikke plaK-
ken hertenvleesch in een braadpan en
koffie in een zwarte kan.
„Vanavond zul je wat te eten krijgen,
vriend", zeide hij over zijn schouder tot
Renney. „Wat wil je ontloopen?"
„Een paar vervloekte detectives, die mij
al een maand lang achterna zitten", loog
Renney met overtuigende emotie.
„Ze zullen je niet bij nacht over dit pad
volgen! Hoe heb jij het klaar gespeeld?"
„Ik waagde het er op; ik was doods
benauwd".
Het viel Geraldi in, dat dit slecht come-
dispel was, want als de man aan het for
nuis even naar het gelaat van zijn gast
had gekeken, zou hij gezien hebben, dat
vrees geen karaktertrek van den kleinen
revolverbandiet was.
„Wat heb Je uitgevoerd?" vroeg de gast
heer, nog bezig met de kokerij.
Er was een pauze en Geraldi nam intus-
schen de hut op, die er zeer arm uitzag;
slechts een geweer hier, een bijl daar. een
patronengordel aan den wand. maar
verderop was een plank, beladen met
boeken. Een vreemde smaak voor een
armen bergbewoner; Geraldi verlangde er
naar maar om een blik op het gelaat van
den grooten man te kunnen werpen.
„Je behoeft niet te antwoorden", zeide
Toomey. „Ik kan het wel raden, geloof ik".
„Raad dan eens, vriend".
„Je hebt iemand gemold?" zeide de gast
heer onverstoorbaar.
Renney leunde voorover op zijn kruk.
„Iemand geschoten, hè?"
„Dat denk ik".
„Hoezoo?"
„Je ziet er uit als een handige jongen
met een revolver; ik ken het oog van een
man tamelijk goed".
De gastheer grinnikte, terwijl hij dit
zeide en zijn breede schouders schudden.
Een rilling liep langs Geraldi's rug bij het
hooren van dit gesprek en het zien van
den giftigen trek om de lippen van den
bandiet.
„Ik zie er erg gemeen uit, hè?" vroeg
Renney.
Er was iets in zijn stem, dat Toomey
deed omkijken. Geraldi verloor geen
oogenblik, maar liep vlug en onhoorbaar
om de hut heen en ging voor de deur
staan met zijn colt in de hand, gereed om
te schieten.
.Biecht?" zeide de vreeslooze reus. „Je
ziet er niet goed of slecht uit, je ziet er
eenvoudig uit zooals ik zeide; ik heb alle
mogelijke soorten revolverhelden gekend
en heb zelf ook een paar schoten gelost!
Maar wat ik ook van je denk, je bent hier
veilig, jongmensch; ik heb nooit iemand
van mijn deur gejaagd en zal het ook
nooit doen en. eenmaal binnen, heb je
evenveel recht hier als ik".
Het werd op harteiijken toon gezegd en
het deed Geraldi plezier om dat te hooren,
maar wèer ging er een rilling langs zijn
ruggegraat, toen hij de groote Robert
Asprey zich weer naar het fornuis zag om
draaien.
„Ik heb evenveel recht hier als jij?"
herhaalde Renney. „Misschien wel een
beetje meer zelfs, amice!"
(Wordt vervolgd).
