Duitsche vlootmanoeuvres - Ringrijderij Middelburg
HEKS VAN WINSLEA
75,le Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
De Duitsche vlootmanoeuvres.
I»"' *^mm *ll. >1. I». II ^■.^■■■*>■1
EEN FRAAIE WIEG door een groot aantal Ita-»
liaansche moeders geschonken aan de Italiaansche
kroonprinses, die haar eerste baby verwacht.
DE DAMKAMPIOEN VAN IJMUIDEN trad te
Velsen in het huwelijk. Leden zijner yereeniging,
met damborden, vormden de eerewacht.
naar het Engelsch van May Wynne.
87)
Barbara trok zich wat terug in de gang
even later ondernamen die twee den
kiugtocht, terwijl nu ditmaal Barbara in
rechterhand de lantaarn droeg en den
JMrerarm om het middel van haar vrlen-
geslagen hield.
Zoo liepen zij samen door de donkere,
nonkelende gang, elkaar toefluisterend
un de heerlijke tijden, die komen zouden,
ws de verschrikkingen van den oorlog
®aar eenmaal ten einde waren,
ineens daar greep Marjorie met groo-
«n angst Barbara's hand.
ze waren een soort wenteltrap opgegaan
Jo stonden nu op dit oogenblik dicht bij de
waar de met mos overgroeide rots
en de geheime gang weer voor het oog
f'oergen moest.
■Wat is het, kind?" begon Barbara
y ze hoefde haar vraag niet eens te
joitooien, want een tiental of meer don-
5™ gedaanten hadden haar in een omme-
«n omsingeld.
Marjorie uitte een kreet en klampte zich
Jf' aan haar vriendin ,maar Barbara zei
■h anders dan:
rjWe zijn verraden, dat is alAls ik
«maar redden kan, prulO, ik had
f aooit moeten meenemen op dit gewaag-
"avontuur".
Marjorie was flauw gevalles.
HOOFDSTUK XXIII.
Birley's wraak.
„Dus het was dan toch een dame. Nu, ik
bied u mijn gelukwenschen, mistress!"
Het gebeurde niet dikwijls dat Jam'es
Birley schertste, maar deed hij dit, dan
was er iets onheilspellends in den toon
van zijn stem.
Misschien verdroot het hem, dat de ver
maarde Jack of Lanthorne, die hem zoo
totaal verslagen had op de vennen van
Winslea, niet anders dan een hem wel
bekende jongedame was.
Maar hij maakte geen toespeling op het
verleden, daar hij zich op het oogenblik
toch meester van de situatie wist.
Beide gevangenen waren zonder plicht
plegingen naar Rettersley Manor gebracht,
waar Peter Carcroft uit den slaap gewekt
en beneden gehaald was, om beschuldigd
te worden, daar hij zeker ingewijd was in
de onderhandelingen van zijn nichtje met
het belegerde garnizoen.
Zoowel oom als nichtje ontkenden dit
ten eenenmale, terwijl Pieter Carcroft niet
kon nalaten er enkele bittere woorden aan
toe te voegen aangaande zijn betrekking
tot dit jonge meisje, dat schande had ge
bracht over een geerden naam.
„Maar hoe kon het ook eigenlijk
anders?" smaalde hij. „Niet voor niets is
zij de dochter van haar moeder! Ik had
haar dan ook maar liever daar moeten la
ten, maar ik was nu eenmaal zoo dwaas ge
weest mijn dwazen broer te beloven haar
bij mij te nemen".
„Een liefderijke bloedverwant", had
Birley opgemerkt. „Nu, zij verdient niet
veel beterl In ieder geval zullen er wel
eens meer tranen geschreid zijn als het
gerecht zijn loop heeft".
En toen Barbara de uitdrukking van
valsche vreugde zag op het schijnheilige
gelaat, ging haar een rilling door de leden.
Zij vroeg verlof haar kleeding te mogen
verwisselen voor haar gewone vrouwen-
kleeren en tot haar verbazing werd haar
dit onmiddellijk toegestaan.
„Tegenover het gerecht is het toch het
zelfde", verklaarde Birley met veel aan
matiging. „Of je nu hangt in de kleeding
van een struikroover, of in die van een
vrouw, in ieder geval zal je in goed gezel
schap zijn van hem, die reeds aan de galg
bengelt. En beiden zal je tot waarschu
wing dienen voor degenen, die het soms
ondernemen mochten om in verzet te
komen tegen een rechtvaardig en goed
bestuur".
„Hangt er daar al een?" fluisterde Bar
bara, die zeer goed begreep, wie die „een"
zou wezen.
„De lokeend, die zijn makkers verraad
de", antwoordde Birley. „Guy Stapleton
had zich wel eens tweemaal mogen beden
ken eer hij schande bracht over zijn ge
waad, al was hij dan ook een priester
van Baal".
Barbara deinsde terug.
„Doctor Stapleton dood?" vroeg zij.
En toen Birley met groote omstandigheid
vertelde, hoe de arme geestelijke in de fuik
geloopen was. terwijl hij zich op weg begaf
naar de geheime plaats van bijeenkomst,
en op bevel van generaal Lambert gehan
gen was aan een galg, die voor het kasteel
was opgericht, begreep zij wel, dat haar
dus hetzelfde lot wachtte.
Dood en de galg!
Had moeder Meg haar niet menigmaal
met bitteren ernst gewaarschuwd voor een
dergelijk lot?
Och, arme moeder Meg! Ze was blij, dat
ze haar dien iaatsten keer maar een kus
ten afscheid had gegeven. De arme „heks"
was altijd zoo dankbaar, zoo aandoenlijk
dankbaar geweest, voor iedere vriendelijk
heid, haar door Barbara betoond.
En moeder Meg had haar zeker lief ge
had! Maar nu was zij niet daar, om haar
te behoeden voor het tragische lot, dat zij
zidhzelve op den hals gehaald had door
haar dwaze roekeloosheid.
Te laat, om nu berouw te hebben!
Te laat, om te verklaren, dat de liefde
haar toch wel genoegzaam voldoening zou
schenken.
Zij had eenmaal verlangd de rol van een
man te spelen nu moest zij ook de ge
volgen aanvaarden en zou dj de wereld
toonen, dat Barbara Carcroft niet achter
bleef in moed bij Jack of Lanthorne.
Dus kleedde zij zich met zorg en sloeg
geen acht op het bittere geweeklaag van
vrouw Martha, dat haar vroegere profe
tieën vervuld waren.
En, toen de orde zich te groote toe
gevendheid wilde verwijten die zij dan
ook inderdaad niet getoond had viel
Barbara haar in de rede:
„Beste vrouw Martha, 't Is niemand
anders dan mijn eigen schuld! Het eenige.
dat mij dus wel zeer leed zou doen, is de
gedachte, dat anderen soms een erger
straf zullen ondergaan dan ik!"
Ze zuchtte en dacht aan den triomf,
dien ze had gelezen uit den blik van Birley,
toen die zijn mannen bevel gaf het bewus-
telooze meisje naar the Manor te vervoe
ren, naast zijn andere gevangenen.
Er was zeker nog een erger lot voor een
hulpeloos jong meisje, dan gehangen te
wordenEn Marjorie was nu vaderloos.
Er bleef Barbara echter weinig tijd voor
zulke gedachten over.
Het ochtendgrauwen voorspelde een
sohoonen dag voor den eersten November.
Een herinnering nog even aan den zomer,
waarop de zon met steeds afnemende
warmte de bladerlooze boomen en de
bloemlooze tuinen bescheen. Maar het was
al mooi, dat de zon zich vertoonde!
Op zulk een ochtend placht Barbara lus
tig te zingen, terwijl zij zich aan de een of
andere taak wijdde, of een flinken wandel
tocht ging maken.
Maar vandaag zong zij niet, toen ze voor
het laatst uitkeek uit het erkervenster,
waar zij had gezeten met Dick Morrice.
Arme Dick! Was dat pas de vorige avond,
dat Zij nog met hem gesproken had van de
blijde dagen, die komen zouden, als zij
weer bij elkaar waren?
Een peinzende uitdrukking kwam in
haar oogen, terwijl zij haar handen vouw
de in gebed.
En daarna was zij zeer kalm, niet langer
uittartend in haar spreken.
„Een ding zou ik u nog willen vragen,
eer u mij wegleidt", zei ze tot Birley. „En
dat is om afscheid te mogen nemen van
mijn vriendin, mistress Stapleton?"
Hij fronste de wenkbrauwen en zou mis
schien dat eenvoudige verzoek geweigerd
hebben als hij niet toevallig eens rond
gekeken had onder de mannen, die Lam
bert onder zijn bevel had geschaard, voor
dat spionnagewerk.
.(Wordt vervolgd).
DE AMERIKAANSCHE KRANTENKONING
HEARST en de filmster Marion Davis in
Rothenburg.
DE JAARLIJKSCHE RINGRIJDERIJ TE MIDDELBURG voor ruiters in boeren-
costuum. Een der boeren versiert het hoofd van zijn paard.
TE OPMEER brandde de kapitale boerderij van den heer K. Laan tot den
grond toe af. Het omverhalen van een der brandende hooibergen.
De vlootmanoeuvres in de Oostzee. Torpedo booten varen in kiellinie.
