Militaire plechtigheid op de Molenheide - De Duitsche volksstemming
|DE HEKS VAN WINSLEA
75,te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
«Holfel
FEUILLETON.
EEN ZWEEFVLIEGTUIG werd van Schiphol door een motor-vlieg*
tuig naar Arnhem getrokken, waar de kabel wer.d losgesmeten en het'
zweefvliegtuig veilig landde.
[DE BEcEDIGING DER OFFICIEBEN OP DE MOLENHEIDE. Luitenant Hafkemeyer
legt den eed ai. Link6 kolonel baron van Lawich'.
De volksstemming in Duitschland.
Links minister Göbbels bij bet verlaten van het stemlokaal in de Kanonierstra sse te Berüijn. Rechts de jn Holland Tronend»
Duitschers begaven zich te Hoek van Holland aan boord van een Duitsch schip om 3 mijl buiten de grens hun stem
uit te brengen.
naar het Engelsch van May Wynne.
De man op het grijze paard boog bij
lduTan begroeting, maar hij nam niet
l°5J hoed af en sprak ook geen enkel
Een slanke gedaante was het, be-
IJJU'g in den vroolijk getinten mantel en
15;e™ geranden hoed met veeren, die aan-
1 hoOTd6' t°t we^e politieke partij hij be-
Wat hij beoogde, bleek duidelijk uit de
imanler, waarop hij in gestrekten draf
isaar de plek kwam gereden, waar Birley
I »?in kastanjebruin paard zat.
Met de hand door den teugel van Betsy
f®B, wist Marjorie een veiliger plek op
I as moeras te bereiken, terwijl zij naar
I rt. snakte, op het zien van dien vreem-
wiens uiterlijk zoozeer beantwoordde
lïm beschrijving, die Parker had gege-
|'n van den bewusten dolleman, wiens
Iaheen reeds voldoende was om den
1 wH^abhtlgen reiziger een doodschrik op
«et lijf te jagen
I ot r r Marjorie voelde geen vrees: Jack
I ai?thorn was immers menigmaal als
I Wend in den nood opgetreden.
1 iirtff165 Sbrley keerde zich om met een
vm 1' ?"e collega's de haren ten berge
I ontoog11 ^oen r^zen en Dief het rapier
Jf341, Jack of Lanthorne hield er een
«nvoudige en toch krachtige aanvals-
methode op na. Hierdoor werd Birley's
paard allereerst teruggedreven naar het
moeras, waar, onder de groene overdek
king, het vette slijk zoo verraderlijk
diep lag.
„Hola, Peggy!" mompelde Jack of Lant
horne, bracht zijn paard tot staan, sprong
er licht en luchtig af, schoof Parker wat
terzijde en boog zich voorover om het
spartelende paard van Birley bij den teu
gel te grijpen.
Het was een oogenblik van ademlooze
spanning, waarin Marjorie, van een vei-
ligen afstand, den wanhopigen strijd gade
sloeg met zulk een arglistigen vijand als
het gevaarlijke slijk.
De maan bescheen dien avond een vreemd
tooneel, toen ze met haar zilveren stralen
de slapende vennen verlichtte met haar
purperen schaduwen en de geheimzinnige,
grijze rotsblokken, die hier en daar ver
spreid lagen in de dalen en op de met
heide overdekte heuvels. Maar dicht bij
Drake's Hollow was de vreedzame natuur
verlevendigd tot een drama van mensche-
lijke hartstochten, dat wijdstrekkende ge
volgen kon hebben.
Op het pad stond Marjorie met ge
scheurd rijkleed, het haar in wanorde
langs de schouders golvend, en bijna aan
haar voeten lag de bediende, Job Parker,
die langzamerhand uit zijn verdooving
bijkwam, zich oprichtte en vol verbazing
staarde naar ruiter en paard, die aan den
rand van het moeras worstelden op leven
en dood.
Birley's paard was uitgeput achterover
gezonken en zijn schichtige oogen, zijn
trillende neusgaten en zijn stuiptrekkende
bewegingen waren het bewijs, dat het zeer
goed zijn onontkomenJjjk lot besefte.
Maar zijn berijder had zich uit de stijg
beugels gewerkt en met inspanning van
alle krachten had hij den rand van het
moeras bereikt.
Vóór hem, fier en dreigend, stond de
slanke gestalte van Jack of Lanthorne en
zijn grijze merrie snoof in de lucht en
scheen vreemd opgewonden, als voelde ze
zoo vaag, dat ze onbewust had meegehol
pen, om dien worstelenden kameraad den
dood aan te doen.
„Ha!"....
Birley stond op, terwijl zijn tegenstander
even scheen te weifelen, of hij hem zou
terugwerpen in het zwarte slijk, waarin
het arme paard nu steeds dieper wegzonk.
„Neen! Neen!"
Het was Marjorie's stem, die dit oogen
blik van spanning verbrak, alsof zij bij
intuïtie vatte, wat dit aarzelen beduidde,
en met uitgestoken handen een stil beroep
deed voor den man, die toch haar doods
vijand was.
„Neen! Neen!"
„Laat hem begaan, mistress!" fluisterde
Parker, haar bij den rok terughoudend.
„Laat hem begaan!"
Maar dit oponthoud was reeds nood
lottig geweest voor Jack's ondernemen
als dit tenminste inderdaad een koelbloe
dige moord was want Birley, die nu
naderbij gekomen was, had den struik-
roover bij de beenen gepakt en hem met
verrassende snelheid op den grond ge
trokken.
In een ommezien was er een schermut
seling in vollen gang, zoodat Marjorie luid
schreeuwende terugliep naar de plek waar
Parker stond.
Maar de strijd was slechts van korten
duur, daar Birley's rapier in het mpejas
gevallen was en hijzelve, uitgeput door de
worsteling, om zich uit het slijk te werken,
die hij zoo juist achter den rug had, zich
al heel gauw gewonnen moest geven en
onder lag.
In het vuur van den strijd was het nauw
sluitend masker wat opgeschoven en Birley
staardè in een deel van het gelaat, dat
door de maan beschenen werd en fronste
de wenkbrauwen, als bezon hij zich aan
wie die trekken en die donkere oogen hem
denken deden.
Maar er zijn geheugen hem nog te hulp
had kunnen komen, trad totale bewuste
loosheid in, doordat hem met betamelijke
kracht en handigheid een slag op het
hoofd werd toegebracht.
Jack of Lanthorne stond op en werd nu
voor het eerst gewaar, dat zijn masker was
afgegleden, dat hij zich dan ook haastte
weer op te zetten, voor hij zich tot Mar
jorie wendde, die zich vol verwondering
afvroeg, wat er gebeuren ging, daar het
eene gevaar het andere scheen te volgen.
De woorden van den struikroover klon
ken geruststellend.
„Wees maar niet ontzet, mistress", mom
pelde hij, of hij bang was, om den eigen
lijken klank van zijn stem te laten hooren.
„Die toestand van bewusteloosheid zal nog
wel voortduren, tot ik terugkeer, en ik ver
zeker u, dat ik dan wel zorgen zal, dat hij
de bescheidenheid betracht".
„Tot u terugkomt?" herhaalde Marjorie.
„Terugkomt vanwaar, sir?"
„Wel, van mijn rit naar Knottingley,
waarheen ik u geleiden zal", antwoordde
Jack of Lanthorne kalm. „Deze bloodaard
lijkt mij onwaardig voor zulk een taak, die
ik nu op mij neem, terwijl hij ziekenver
pleger uiag spelen bij dien scpurk, tot ik er
een mee terugbreng, die beter berekend is
voor dat werk!"
Onder het spreken was hij dichter op
Marjorie toegetreden, en leidde zijn grijze
merrie bij den teugel.
„Hoe gauwer wij nu opstijgen en weg
rijden", fluisterde hij haar in, „hoe eerder
ik mij verklaren kan tegenover een moe
dige jongedame".
Marjorie deinsde terug: de gedachte van
een eenzamen rit over Winslea Moor met
Jack of Lanthorne tot gelelde was al
uiterst weinig uitlokkend, maar toch was
er zoo iets bekends in den toon van de
fluisterend gesproken woorden, dat haar
dit tot gehoorzaamheid dreef.
En waarom zou ze zich ook eigenlijk
verzetten? Parker, verzwakt door bloedver
lies en verdoofd door den slag met het
zwaard, dien hij gekregen had, was maar
een minderwaardigen kampioen tegenover
deze overheerschende persoonlijkheid, die
zulk een groote reputatie bezat voor moe
dige daden!
„Ik rijd naar Knottingley", begon Mar
jorie op aarzelenden toon. „waar mijn
vader woont, een zekere doctor Stapleton,
gewezen dominee van het dorp. Ikik
ben zijn eenig kind".
Er klonk een aandoenlijk beroep op goe
dertierenheid in deze woorden en in den
toon, waarop ze geuit werden.
Maar Jack of Lanthorne lachte vroolijk.
„Doctor Stapleton ken ik heel goed", zei
hij, „en ik zal u veilig en wel naar huis
brengen, jongedame, terwijl ik geen anaer
loon zal vragen, dan wat ge zelve mij bie
den zult van die rozeroode lippen!"
(Wordt vervolgd).
Groote militaire plechtigheid op de Molenheide.
Na 'de beëediging van vier officieren op de Molenheide, defileerden de troepen, die aan
'de manoeuvres in BraJbant deelnemen voor den commandant der Lichte Brigade, gene-
raaJLmajoor Faibiue. De cavalerie trekt voorbij.
