Wie is de dader?!
Groote boerderijenbrand te Dreumel - Tennis te Noordwijk aan Zee
DE VLUCHTELING
PRIJSVRAAG-FEUILLETON.
75'te JaargangLEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
Roman door IVANS.
48)
„En din....?"
„Dan zult u mij een naam zeggen, en als
dat dezelfde Is als die, welken mij door de
vrouw van den „Hausmeister" genoemd is,
zal mijn vermoeden tot zekerheid gewor
den zijn."
Ik had bij de laatste woorden iets bij
mij voelen opkomen, dat op angst geleek.
Het onzegbaar vreeslijke, dat mij ook
vroeger reeds ln het hoofd gekomen was,
dook opnieuw op uit het diepst van mijn
gedachten. Toch hield lk mij ln bedwang
en vroeg, schijnbaar rustig:
„Hoe zal ik aan zoo'n naam komen
„Door al uw zintuigen op het concert in
te spannen" luidde het wat raadsel
achtige antwoord. „Er is een plaats voor u
gereserveerd vóór in de zaal aan den zij
wand, naast de kleine deur, die onmiddel
lijk voert ln de gang achter het podium.
In enkele seconden kunt u in kamer No. 5
zijn, waar ik u wacht."
Het stormde in mijn binnenste, toen ik
de trappen van het „Polizei-Prasidium"
afdaalde.
Gelukkig zou het niet lang meer duren,
voordat het concert begon. En voor dien
tijd: Niet nadenken! Vooral niet naden
ken! Mij laten gaan op den stroom van de
gebeurtenissen
En dan viel het mij plotseling weer ln,
hoe Dr. Von Gabler mij verteld had, dat
mijn moeder wist, dat ik dien avond aan
wezig zou zijn
Die man kan toch niet zóó wreed zijn,
mij dit te zeggen, terwijl hij vermoedde..
Opnieuw wierp ik, als met geweld, een
dam op, waartegen mijn gedachten stuit
ten. Ik wilde niet verder denken!
De groote zaal der „Phtlharmoniker"
was tot de op de laatste plaats bezet. Alle
personen, die in de Weensche Muziek
wereld een rol speelden, waren aanwezig.
Ik zat reeds vroeg pp mijn plaats op zij
van het podium en lette op de menschen,
die binnen kwamen. Ik wist, dat mijn
moeder zelve niet verschijnen zou. Zoo
kort na den sensationeelen moord, op
haar man gepleegd, en terwijl ik haar
zoon nog onder de verdenking van dien
moord stond, had zij er niet toe kunnen
besluiten, persoonlijk tegenwoordig te zijn.
Arme, goede moeder! Hoe zielsgraag had
ik haar gezien in de ure van haar triomf!
Haar triomf
Opnieuw kwam die pijnigende gedachte
bij mij opdie gedachte, waaraan ik
niet wilde toegeven en die toch telkens
weer terugkeerde!
Maar het viel mij plotseling weer in:
Dl'. Von Gabler had mij gezegd, dat ik al
mijn zintuigen moest inspannen; en ik
was nu reeds eenigen tijd aan het droo-
men geweest. Verschillende bekende per
sonen, waaronder ook persoonlijke ken
nissen waren in dien tijd binnen gekomen.
Weldra verschenen Von Schlangen en
nog eenige bekende musici, die Clemens
Brunn, den tweeden prijswinner, escor
teerden. Deze was schuw en schuchter als
altijd. Op het oogenblik, waarop het pu
bliek hem ontdekte ging er een
applausje op
Er was voor den bekroonden componist
een plaats gereserveerd in de bestuursloge
achter het podium.
Clemens Brunn zat daar, Inééngedoken
op zijn stoel, en zooals steeds dood
verlegen, nu hij niet ontkomen kon aan de
opmerkzaamheid van het publiek. Zijn
taak als concertmeester, die hij zoo uit
stekend vervulde, had hem nog altijd geen
vrijmoedigheid geleerd. Ditmaal trad een
ander als zoodanig in zijn plaats op: zijn
eigen werk zou hij straks zelf uitvoeren.
Dat van mijn moeder, dat het eerst uitge
voerd zou worden, zou (ik heb dit reeds
elders meegedeeld) ten gehoore gebracht
worden door den beroemden Willy Tenger.
Precies op den tijd, die daarvoor was
aangekondigd, trad, nadat de orkestleden
reeds op het podium hadden plaats geno
men, de Voorzitter van de Feestcommissie
naar voren. Van het podium af sprak hij
den aanwezigen toe en zijn toespraak was
een juweeltje van zachte vleierij (vooral
voor de prijswinners) envan con
ventie. Natuurlijk werd hij beloond met
applaus-salvo's, die geen einde namen,
want zooals meestal bij dergelijke gele
genheden in de eeuwig-jonge Keizers-
stad er heerschte reeds van den aan
vang af in de zaal een opgewekte, geest
driftige stemming.
Zooals het meer gaat, dwaalden mijn
gedachten onder het luisteren naar de
toespraak af. Ik voelde zoo duidelijk, hoe
tragisch het was, dat mijn moeder per
soonlijk niet verschijnen kon op dezen
avond, die in haar leven als mensen en als
kunstenares zoo gewichtig was. Haar com
positie, was die niet haar kind, dat zij
nu alleen liet onder vreemden?
Alleen de scheppende kunstenaar of
kunstenares zelf kan er begrip van heb
ben, hoezéér hun geestelijke kinderen hun
liefde bezitten!
Maar dan, plotseling gingen mijn ge
dachten weer ln de richting, waarin ze niet
gaan mochten. Ik beet mijn tanden op
elkaar en dwong mij tot verdere abser-
vatie van alles, wat gebeuren zou
Na de toespraak van den Voorzitter
verscheen de Dirigent van dien avond,
Schweniger, tegelijk met Willy Tenger op
het podium. Zij werden begroet met
stormachtige ovaties en dadelijk daarop
klonken de eerste tonen van het orkest
door de zaal: een korte inleiding, waarop
de violist, met zijn prachtig instrument en
zijn ongeëvenaarde techniek inviel.
Het publiek luisterde als betooverd toe
en, toen de laatste tonen van het concert
geklonken hadden, brak er een ware bij-
valsstorm los. Het liep mij koud van den
rug, toen ik dien storm hoorde losdonde-
ren want dit is het woord, dat hier het
best past. De gedachte, dat het mijn moe
der was, die dezen bijval oogstte, maakte
mij half ziek van opgewondenheid; en dit
maal mengden zich geen onaangename
gedachten meer ln de vreugde over den
triomf, dien zij vierde.
In de pauze bleef ik stil op mijn plaats
zitten
Ik sidderde van opwinding.
Clemens Brunn kreeg, toen hij zijn con
cert ten einde had gebracht, eveneens een
ovatie, maar in de verste verte niet zóó
geestdriftig als men die aan mijn moeder
gebracht had. Want hij had het werk niet
feilloos ten gehoore gebracht, een gevolg
van zijn bovenmatige zenuwachtigheid.
Maar het werk zelf was zonder twijfel bui
tengewoon verdienstelijk.
Ik heb hier in het kort en zonder veel
woorden of pathetische gezegden den loop
van het concert weergegeven.
Over mijn eigen gedachten daarbij heb
ik tot dusverre gezwegen. En toch waren
deze het, die mij op het laatst van den
avond zóó zeer ln beslag namen, dat het
mij moeite kostte, het einde af te
wachten
Want eindelijk had ik begrepen, wat Dr.
Von Gabler met zijn geheimzinnige woor
den bedoelde: ik had, zooals hij mij had
aanbevolen, al mijn zinnen ingespannen
en verschillende dingen opgemerkt, waar
onder één
Toen het concert ten einde was, vloog ik
naar het vertrek, dat mij door den „Po-
lizel-Prasldent" was aangeduid. Ik vond er
dezen alleen
En toen riep lk luid een naam
bevend van opgewondenheid!
„U zoudt gefluisterd hebben" zeide
Dr. Von Gabler kalm. „Gelukkig zijn wij
nog alleen. „Maar het klopt, Herr
Fransen."
.(Wordt vervolgd),
WED. A. DAMEN-UNNINCKX te
Terheyden wordt 18 dezer honderd en
drie jaar.
DE NATIONALE LUCHTVAARTDAG NIEUWE MODE - in Enge-
OP SOESTERBERG. Op het vlieg- land tijdens den Eton-
veld zijn op verschillende punten
tribunes gebouwd. Harrow-match
EEN DRIJVENDE KAPSALON IN DE NIEUWE HAVEN TE SCHIEDAM. Een in
genieus barbier maakte van een ouden logger een woning en een kapperszaak.
DRIE BOERDERIJEN EN ZEVEN SCHUREN IN DE ASOH GELEGD op de grens
van Dreumel en Wamel; hierbij ging zeventig duizend kilo hooi verloren.
DIT WAS VROEGER EEN RIVIER. sprekend beeld voor de droogte in Engeland.
De sohier geheel verpieterde Silk in Wales.
DE INTERNATIONALE TENNISKAMPIOEN-
SCHAPPEN TE NOORDWIJK AAN ZEE. Mej.
van Leemdonk (links) moest na een langdurigen en
zwaren strijd in mrs. Wheatcroft haar meerdere
erkennen.
MINISTER SLOTEMAKER
DE BRUïNE in debat met
de studenten in het Chr.
Studentenconferentiekamp
te Nunspeet.
DE OPBOUW VAN DE „TILANUS-STERRE-
WACHT" r—op het dak van de Kweekschool voor
de Zeevaart te Amsterdam.
