De Nederlandsche ploeg voor Italië - Aanslag op gouverneur van Bengalen
VEILIGE HAVENS
75,te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
De Nederlandsche ploeg oefent.
FEUILLETON.
DE BEKENDE ZWEMSTER
CORRY LADD6 is te Amsterdam
in het huwelijk getreden met den
heer Voogd. Het paar bij het ver-i
laten van het stadhuis.
Op het V.U.C.-terrein te 'den Haag kwamen de Nederlandsche voetballers, die naar Italië gaan. voor de laatste maal voor
training bijeen. Foto der groep spelers, waaraan er vier ontbreken. V.l.n.r. staand: Weber, bondstrainer Glendenning,
Graafland, Bas Paauwe, Smit, Oprinsen, v. d. Meulen, Pellikaan, arbiter v. Hoorsel, v. Nellen, Karei Lotsy en v. Male.
Knielend v.l.mr.Anderiesen, Wels, v. Heel, v. Run, Schoemaker, Vrauwdeunt, Mol, v. Diepenbeek en Leo Halle.
DE KONINGIN EN DE PRINSES brachten een bezoek aan de poppen tentoon stel
ling in den Haag ten bate van de tuberculose-bestrijding. De Koningin bij het
verlaten der tentoonstelling.
DE AANSLAG OP DEN GOUVERNEUR VAN BENGALEN, SIR JOHN ANDERSON op de Lebong
jeeling. Een der daders (midden, blootshoofds), die direct door de Engelsche politie gearresteerd werd,
opgewonden menigte.
race-baan bij Dar-
omgeven door een
DE MEUBELFABRIEK VAN DE FIRMA POTTERS TE GOUDA is door brand
geheel verwoest. Een deel van de kap, dat gevaar kon opleveren, wordt naar beneden
gehaald.
door BASIL KING.
(Uit het Engelsoh).
1103)
Lucy Cobum, met gebrekkige geestver-
I mogens geboren, half krandzinnig gewor-
I aen eerst door den dood van haar man
M daarna van haar kind, had in het Park
rondgeslopen, op zoek naar een kind, dat
innige verlangen naar het moeder-
J rit?- °Pnleuw zou kunnen bevredigen,
d «k kindje zou haar welkom zijn, al had
1 ^et U®'st een meisje.
..Mijn zoon, Henry Elphinston White-
w, werd den 24sten September 1896 ge-
poren. Hij was acht maanden oud, toen
I don loden Mei 1897 door juffrouw
p, t' die nog steeds bij ons is, naar het
I w werd gereden. Wat er, nadat ze
S' 200als ze dacht, naar huis had te
ruggereden gebeurd is, weten we allen."
J rrmü ?e"s de opgebouwde theorie had de
I jl7~luiPende vrouw op een oogenblik,
I jij Juffrouw Nash' aandacht was afge-
lm een wijze, waarnaar men slechts
r™ gissen, zich van het kind meester
«naakt Zij was toen in het bezit van
geld, aangezien bekend is, dat haar
n dood van haar man door een
..„J^kzekeringmaatschappij vijf dui-
dollar was uitbetaald, zoodat het
ar mogelijk was telkens te verhuizen
l van telkens te zorgen, dat er geen spoor
w haar achterbleef. Toen zij merkte,
ze een jongetje lpplaats van een
meisje had, gaf zij hem den naam die
haar het eerst inviel, dien van haar over
leden man. Uit de couranten had ge ge
makkelijk te weten kunnen komen, dat
het door haar gestolen kind de zoon was
van Henry Theodore Whitelaw, maar
misschien was haar, met haar niet sterke
geheugen, de volledige naam ontschoten.
Op den avond van haar arrestatie, echter
begrijpende op het punt te staan het
kind, waarvoor zij op den duur een harts
tochtelijke liefde was gaan opvatten, aan
zijn lot te moeten overlaten, had zij een*
laatste poging in het wilde weg aange
wend om een schakel te vormen tusschen
hem en den man, wiens zoon hij was.
Waarom zij dit slechts ten deele had ge
daan, was weer iets, waarnaar men
slechts gissen kon. Misschien wist ze toen
de voornamen van den vader niet meer;
misschien durfde ze dien niet volledig
vermelden. Wie zal het zeggen! Maar hoe
dan ook ,zij had zelf den naam opge
geven, zij het ook foutief. Dit feit, ge
voegd bij de buitengewone gelijkenis,
die niemand kon ontkennen, was een van
de hoofdpunten bij de reconstructie van
de geschiedenis.
Hij behandelde nog eenige krachtige en
minder krachtige bewijsstukken, en vroeg
tenslotte beschroomd, alsof hij bang was
voor het eindoordeel van zijn gezin
„Wel, hoe denken jullie er over?"
Het was een pijnlijke stilte, die nu volg
de. Het eenige, wat men zag bewegen, was
Lily's hand, als zij die naar een bakje uit
strekte om er de asch van haar sigaret
met haar pink in af te kloppen. Het
scheen Tom toe, alsof niemand hunner
iets zou zeggen, en dat hij zelf het eerst
zou moeten spreken.
JilJjn stem is, hem als lid van do fa
milie op te nemen." Het was Tad. „Aan
gezien we allen weten, dat dat uw wensch
is, vader, is daardoor de zaak uitgemaakt.
Wat me zelf betreft, ga ik een trede lager
staan."
Lily haalde haar smalle schouders op.
„Mij laat het koud. Ik heb mijn eigen
zaken om aan te denken. Als hij zich
daarmee niet bemoeit, zal ik het ook niet
met de zijne doen. Neem hem in het ge
zin op, als u dat wilt."
Nu was het mevrouw Whitelaw's beurt.
Zij zat stil voor zich uit te kijken en was
in gedachten. Men kon de pendule hoo-
ren tikken Haar man staarde haar aan,
alsof zijn leven afhing van hetgeen zij
had te zeggen. Tom zelf kreeg weer het
gevoel of de zaak hem niet aanging. Ein
delijk sprak mevrouw Whitelaw:
„Als het jou bevrediging schenkt,
Henry, dan ben ik al tevreden. Het eenige
dat ik vraag," zei ze met haar eigenaar
dig snikje, „is, dat jij gelukkig zult zijn."
Zij stond op en ging naar Tom toe. „Ik
zou je graag een kus wilien geven."
Tom boog zich een beetje voorover, en
zij drukte hem plechtstatig en sacramen
teel een kus op zijn voorhoofd. Daarna
ging ze weer naar haar stoel terug.
Zonder zijn plaats aan de tafel te ver
laten, glimlachte Whitelaw Tom toe. Door
dien glimlach drukte hij zijn opluchting
en zijn liefde uit.
„En wat heb je zelf te zeggen?"
Tom keek naar Hildred, en toen viel de
vreemde uitdrukking van haar gezicht
hem op Zij keek, alsof zij niet voldaan
was; er lag iets uitdagends in haar blik.
Wat de oorzaak van die ontstemming
was, begreep hij niet Maar nu kon hij
geen rekening met haar houden. De
eenige met wien hij rekening had te hou
den, was hij zelf. Hij veranderde niet van
houding, en de toon. waarop hij sprak,
was heel gewoon.
„Het spijt me buitengewoon, mijnheer
Whitelaw, en speciaal omdat ik het U
moet zeggen, maar ik ben niet bevredigd.
Door een nauwelijks merkbare bewe
ging van haar hoofd gaf Hildred hem een
teeken van fiere instemming. Whitelaw's
glimlach verdween.
„Wat bevalt je dan niet?"
„Het het welkom thuis."
Toen sputterde Tad verontwaardigd:
„Wat drommel! Wat hadt je dan gewild?
Verwachtte Je soms, dat we een eere
poort voor je zouden opgericht hebben?"
„Neen, ik verwachtte heelemaal niets.
Ik zou u allen alleen maar duidelijk wil
len maken, dat al is de zaak voor u niet
makkelijk, zij voor u minder moeilijk is
dan voor mij."
Tad wendde zich tot zijn vader. „Daar
hebt u het nu al! Ik had het u van te
voren wel kunnen zeggen, als u me hadt
geraadpleegd."
„U begrijpt zelf wel," vervolgde Tom
zonder op deze interruptie acht te slaan:
„dat u allen anders bent dan ik. Niet
alleen dat u aan andere dingen om u
heen gewend bent, dat uw levenswijze
anders is, maar ook uw wijze van denken
verschilt van de mijn. Als ik te midden
van u zou moeten leven, zou ik me net
zoo prettig voelen ik kan het niet
beter uitdrukken als een visch, die uit
het water is gehaaid. Ik zou naar adem
snakken, zou niet in uw atmospheer kun
nen leven
Tad was weer de eenige, die zijn stem
geluid liet hooren. „Wel verduiveld
nog toe!"
Tom, die aaavankeHjfc op zijn boenen
had staan trillen, werd nu rustiger. „Ik
verzoek u vooral niet te denken, dat ik
het waag op iemand of iets critiek uit te
oefenen. Dit is nu eenmaal uw wijze van
leven, en zij past u. Mij zou ze niet pas
sen, omdat ze nu eenmaal niet de mijne
is. Het verleden heeft mij gevormd, even
als het u ook gevormd heeft en het is
nu te laat om van ons iets anders te
maken dan die we thans zijn. Het is best
mogelijk, dat ik Harry Whitelaw ben. Na
kennis genomen te hebben van de aan
gevoerde bewijzen, kan ik bijna gelooven,
dat ik het ben. Maar al ben ik Harry Whi
telaw door geboorte, ben ik toch niet
Harry Whitelaw door mijn leven en door
ondervinding. Ik kan niet op zijn levens
pad terugkeeren en mij evenmin laten
vervormen. Ik ben mij zelf, zooals ik hier
vóór u sta." Nog steeds de portretten van
Lucy Speight in zijn handen houdend,
liet hij die zien. „In alle opzichten is zij
mijn moeder."
„En ik heb je nog wel gekust!"
Tom glimlachte. „Ja, maar u weet niet
hoe zij me kuste. Ik wel. Zij had me lief,
en ik haar. Ik heb getracht met alle
kracht geprobeerd haar den rug toe te
keeren haar een dievegge te noemen
of haar alle slechte eigenschappen toe
te dichten, die haar maar zwart konden
maken maar het is me niet gelukt."
Toen ontwaakte plotseling de slapende
leeuwin in de moeder. Haar plaats achter
de theetafel verlatend, kwam ze dicht ge
noeg bij hem, om naar de twee foto's te
kunnen wijzen.
„Wil je daarmee zeggen, dat, nu je de
keuze hebt tusschen dat daar en
mij je dat kiest?"
.(Wordt vervolgd!.
