Wr S. M. autobus te water gereden - Bezoek Szöke Szakall
VEILIGE HAVENS
FEUILLETON.
Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
door BASIL KING.
.(Uit bet FIngelsch).
B3)
Evenals vroeger gaf hij Tom een stevige
terwijl zijn linkerhand op diens
ftouders rustte, en evenals toen, keek hij
»«n onderzoekend aan, en gaf hem daar-
weer zoo'n duwtje, alsof hij moe was
Ta® t kijken.
»0a zitten."
Tom nam plaats in den leuningstoel,
we het dichtst bij hem stond; de bankier
~™o* den zijnen zoo dicht mogelijk bij
«en van Tom.
Jk moet u wel mijn excuses maken,
«ijnheer Whitelaw, dat ik verzocht heb u
14 «ogen spreken
gemaal niet noodig, mijn beste jon-
zou het onaangenaam hebben ge-
,®den als je het niet had gedaan. Ik heb
las ÏT^Cht vanaf het oogenblik, dat ik
IJL Ie aan wal was gestapt. Waarom
i«Ki eerst naai Boston gegaan, voordat
k hier kwam?
1-rh l?8 een bekentenis in Tom's glim-
n moest daar iemand spreken.
.Betrof het Hildred Ansley?"
v? -e» een kleur en antwoordde niet.
O een, je hoeft me niets te vertellen;
toaV^.ntet mijn bedoeling je verlegen te
De Ansley's zijn heel goede vrien-
*an me; ken ze al tong. Zonder hen
zouden jij en ik elkaar misschien nooit
hebben ontmoet. En nu moet je me eens
het een en ander van je zelf vertellen.
Het zal bijna twee maanden geleden zijn
geweest, dat ik het laatst iets van je
hoorde."
Tom deelde hem het een en ander mee,
dat hem wel zou interesseeren, dingen,
die hij in zijn brieven niet had vermeld.
Hij moest zich eenig geweld aandoen om
te informeeren naar mevrouw Whitelaw
en „de overige leden van het gezin," door
welke uitdrukking hij het gebruik van
namen vermeed.
De bankier sprak meer vrij-uit dan in
zijn brieven. Het was alsof hij met iemand
sprak, aan wien hij zijn hart kon bloot
leggen, en niet als met een „outsider."
Mevrouw Whitelaw voelde zich sterker, en
was kalmer, ging niet meer zoo gebukt
onder de vreeselijke angsten, die haar zoo
lang hadden gedrukt- Tad deed wat hij
kon, maar dat was voor iemand met zijn
genoegens, en die zijn rechter arm miste,
toch niet veel. Hij kon wat paardrijden
met de teugels in zijn linkerhand, maar
autorijden, jagen, polo-spelen en schrij
ven, dat ging niet. Hij kon zich nauwelijks
zelf aankleeden, en het eten op zijn bord
moest eerst door iemand anders worden
gesneden en klein gemaakt. Mettertijd zou
hij zich zelf misschien beter weten te red
den, maar voor het oogenblik kon hij nog
niet veel doen. Lily had den boel heele-
maal in de war gestuurd. Het was nog
erger dan hij Tom in zijn brieven had
medegedeeld. Zij was er met een niets-
waardigen man vandoor gegaan, een vent,
dien haar vader haar verboden had mee
om te gaan, en wien het alleen om haar
geld te doen was. Het was een treurige ge- 1
schiedenls, die haar heelemaal van de wijs
had gebraoht. Liever sprak hij er niet
over; Tom zou het later zelf wel merken.
Toen kwam hij terug op Tom's eigen be
langen. „Je hebt me geschreven voor een
betrekking."
„Ja, mijnheer Whitelaw. Maar ik ben
bang dat ik u daardoor moeite geef."
„Volstrekt niet. Ik heb een betrekking
voor je."
Tom trachtte iets te zeggen, maar de
andere vervolgde onmiddellijk: „Ik hoop,
dat je die zult aannemen, want ik heb ze
voor je opengehouden, sinds ik je den
laatsten keer sprak."
Tom zette groote oogen op. „Dus al drie
jaren lang?"
„O, er was geen haast bij, dus makkelijk
genoeg ze open te houden. Ik zou graag
hebben, dat je een van de assistenten
werd van mijn particulier-secretaris. Dan
werk Je onder mijn onmiddellijk toezicht,
wat ik gaarne wou, dat je minstens een
jaar deed. Daar leer je hoe bij tal van
zaken de vork in den steel zit; wat je niet
begrijpt- kan ik je uitleggen. Later, wan
neer je van het bankwezen een meer
wetenschappelijke studie wenscht te ma
ken, kan ik je de noodige leiding geven."
Tom was sprakeloos. Daar lag zijn toe
komst voor hem! Hildred! geluk!
eer! een ruim bestaan! de verovering
van de wereld! Dat kon hij allemaal heb
ben door nu maar stil te blijven zitten,
geen woord te zeggen, door als vanzelf
sprekend de trouw aan zijn verleden op te
zeggen, door passief te blijven onder deze
goedwilligheid. Hij zou wel gek zijn, zei hij
tot zich zelf, als hij niet toegaf. Iedereen,
die zijn verstand bij elkaar had, zou daar
zoo overoordeelen. De vader van den Baby
van Whitelaw geloofde zijn kind te heb
ben teruggevonden. Waarom hem niet in
dat geloof laten? Hoe wist hij, Tom Whi
telaw, dat hij niet zijn kind was? De
vrouw, die hem had gezegd, dat hij dat
nooit moest denken, was dood en lag in
haar graf. Goed beschouwd, was hij haar
eigenlijk niets anders verschuldigd dan
slechts dingen te hebben leeren doen. Hij
zou van haar afstand doen. Hij zou aan
nemen, in stilte althans en niet met even
veel woorden, dat zij hem had gestolen.
Hij zou den bankier dankbaar zijn en
profiteeren van zijn vergissing.
Toen begon hij te spreken. „Ik weet
bijna niet, mijnheer Whitelaw, hoe ik u
moet dank zeggen voor zooveel welwil
lendheid. Ik hoop alleen maar Hij
trachtte woorden te vinden om zijn vaste
voornemen uit te drukken, om zich het in
hem betoonde vertrouwen waardig te too-
nen, maar merkte, dat hij heel wat anders
zei ,.Ik hoop alleen maar, dat u dit
alles niet voor me doet, omdat u denkt dat
ik dat lk uw zoon ben."
Zich naar hem toe buigend, legde de
bankier zijn hand op Tom's knie. „Als we
dat voor het oogenblik eens lieten rusten
en als we eens voortgingen. Natuurlijk
en dat is me al genoeg. Je redenen begrijp
ik ook: het maakt de zaak voor je ouders
gemakkelijker, en het is ln het belang
van onze toekoaist. In zooverre is de zaak
dus in orde.
Voorts wensch ik me te schikken naar
hetgeen zij, die eenige belangstelling voor
me toonen, van me verwachten. Ik wil niet
den schijn op me laden een dwaas te zijn.
en dat zou ik doen als ik zoo'n aanbod af
wees. Niemand anders dan ik zelf zou mijn
gevoelsredenen begrijpen, en wat deze be
treft, is er zoowel een pro als een contra
aan de heele kwestie verbonden.
Indien het bepaald noodzakelijk voor
me is een vader te hebben, is er niemand,
die ik zoo gemakkelijk als zoodanig zou
kunnen aanvaarden als mijnheer White
law. 't Is me al net of hij mijn vader is,
en of hij me als mijn zoon beschouwt.
Meer nog: het ziet er uit alsof hij mijn va
der is, en ik schijn tot het soort te behoo-
ren, waaruit hij zich van nature een zoon
zou wenschen. Ik ben er zeker van dat hij
van me houdt; ik houd ook van hem. Als
ik een vader moest uitkiezen, zou hij de
man zijn, die ik onder alle gegadigden er
uit zou pikken.
Ook je zult wel verwonderd zijn het
me te hooren zeggen zou ik het met
Tad als broer best kunnen vinden. Dat hij;
het met mij nooit heeft kunnen vinden,
heeft hiermee niets te maken. Er gaat iets
van den jongen uit, dat me vanaf het
eerste oogenblik ,dat ik hem zag, heeft
bekoord. Niet dat ik bepaald van hem heb
gehouden, ik heb alleen maar een soort
verantwoordelijkheidsgevoel voor hem ge
had. Ik heb geprobeerd net te doen of dat
gevoel niet bestond, er om te lachen en
het weg te redeneeren. maar het was iets,
dat bleef bestaan. Indien er zoo iets be
staat als een instinctmatige aantrekkings
kracht tusschen hen, die van één vleesch
en bloed zijn. dan zou ik zeggen, dat het
althans mijnerzijds dit geweest is. Ik
twijfel er niet aan, dat wanneer we in de
zelfde menagerie terecht zouden komen, er
een zelfde soort vriendschap tusschen ons
zou ontstaan als tusschen een leeuw en
een tijger maar toch een soort vriend
schap.
.(Wordt vervolgd).
r'.
- B BEKENDE HONGA.AE.SCHE FILMKOMIEK SZöKE SZAKALL bij aankomst
h fcaai het Oentraal Statïop ps Amsterdam. Hechts ZÏJn echtgenoot©.
DE ,vZWAARiSTE DAMES" 'die zullen optreden op Het Voor jaarsfeest in 'den Haag-i
schen Dierentuin, vragen aan ©en Haagschen agent den weg naar den Dierentuin. De
grootste 'dezer beide 'dames is 2,34 meter lang.
DOLLFUS'S op een feest der
.WeenscKe studentenvereeniging
^Danubia*0, met 'de studenten-i
pet en, oen „eere-band".
EEN AANTAL CADETTEN VAN DE JAPANSCHE MARINE legde, na hun aankomst
te Parijs, een krans neer bij het graf van 'den Onbekenden Soldaat.
Autobus te water gereden.
Een autobus van de Westlandsche Stoomtram Maatschappij js op den Nieuwen Weg te Poeldijk
in de naast den weg gelegen vaart gereden. De 25 inzittenden werden gered.
Enkel© waren licht gewond.
HLT 71e CONGRES VAN DE SCHIPPERSVEREENIGING „SCHUTTEVAER". De deelnemers GENERALE REPETITIE VAN
maakten een puntertooht door Giethoorn. Een boot met koeien passeert de booten met deelnemers.
,N. V. DE LITERATUUR" door het Leidsche Studenten Tooneel in den
Schouwburg alhier.
