overlijden van de Koningin-Moeder - Auto tusschen twee
trams
VEILIGE HAVENS
Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Het overlijden van de Koningin-Moeder.
FEUILLETON.
flE TERUGKOMST VAN DEN ENGELSCIIEN KRUISER „KENT'' na een verblijf
yan jaar in China. Het schip bij het passeeren van Gillingham Pier.
VAN TANKSCHIP TOT GASBOOT. Het motor-
tankschip „Megara" wordt te Amsterdam omgebouwd
voor het vervoer van gas. Een van de 24 tanks wordt
aan boord geheschen.
NET IETS VOOR EEN POPPENWAGEN Het enorme wiel
van de F. 36, welk vliegtuig in de Fokkerfabrieken te Amsterdam
zijn voltooiing nadert. Het wiel weegt 245 K.G.
Links: de vorst van Waldeck, broeder van de Koningin-Moeder, gisteravond bij aan
komst aan het station in den Haag verwelkomd door Prinses Juliana. Rechtsds.
Weiter, gistermiddag het paleis verlatend na informaties over den toestand
ingewonnen te hebben.
AUTO GEKRAAKT. In de Ferdinand Bolstraat in Amsterdam geraakte een vrachtauto tusschen twee tramwagens
bekneld. De auto en de trams werden beschadigd.
door BASIL KING
(Uit het Engelsch).
K)
••Weet u zeker, dat u u niet te eenzaam
voelen?"
Honeybun moest lachen. „Goede hemel,
J"®1*, als ik ooit van plan was geweest me
J?3®®1 te voelen, dan had ik veel vroeger
iffteiee moeten beginnen. Ik me een-
voelen! Neen, maar, die Is goed!"
rf® wch merkte Tom, toen hij op een
ï™ag vertrok, Iets gedwongens ln
un's vroolijkheid. Op een Zondag-
moest hij de auto naar New
Kpshire rijden, om op Maandag zijn
w kunnen beginnen. Honeybun was
-daten vroolijk precies tot een vol
voordat de jongen hem zou verlaten.
Mu hij met een fietsband, die leeg
Ttot stemming oppompen lukte niet.
jfj? "et oogenblik van den laatsten hand-
aangebroken, lachte hij zwakjes,
v&wilde niet spreken. Tom reed
wL. vroeg zich af of er toch niet een
W, "ro°tspraak schuilde achter Honey-
l^rzekeringen omtrent zijn ongevoe-
Tom door Nashua reed, zag hij
hadden afgesproken, dat zij
°P het punt, waar de weg de stad
verliet, zou opwachten en dan een eind
met hem zou meerijden. Niet alleen dat
dit werd gedaan, maar ze stapten ergens
uit om een ice-cream soda te gebruiken.
Het viel hun geen van beiden zoo ge
makkelijk als zij wel gedacht hadden, een
gesprek, gebaseerd op hun vroegeren om
gang aan te knoopen. Tom vond het moei-
lijk te gelooven, dat dit knappe, heelemaal
in het wit gekleede meisje met roze rozen
op haar hoed zijn toekomstige vrouw was.
Sinds zijn gloedvollen eersten liefdesbrief
was er een kleine verandering gekomen
in zijn kijk op de heele zaak. Zonder te
kunnen zeggen waarom, hadden zijn
nieuwe belangen de auto. de hotelclub.
zijn nieuwe leven Maisie in zekeren zin
verdrongen. Ze was niet meer zoo wezen
lijk voor hem als zij hem op dien middag
was toegeschenen, toen men hem haar
vertrek had medegedeeld. Ook vond hij
haar eigenlijk niet zoo knap en met een
gevoel van angst dacht hij, dat Honey-
bun's voorspelling wel eens zou kunnen
uitkomen maar juist daarom kreeg hij
zoo'n medelijden met haar. dat hij zei, dat
zij er knapper dan ooit uitzag.
„Kijk, dat valt mee", antwoordde Maisie
met een zelfvoldaan lachje. „Met vier
kleine hummels om op te passen, en dan
nog voor 't eten en de wasch en de rest
te zorgen, zal er, als mijn vader niet gauv
hertrouwd van mijn knapheid niet veel
meer overblijven" Zij keek naar zijn chauf-
feurscostuum. „Je ziet er piekfijn uit".
Hij voelde zich zelf „piekfijn", en kwam
er rond voor uit. Hij vertelde haar van
zijn loon en van het geld, dat hij hoopte
te kunnen oversparen
„En nu praat je nog van te gaan stu-
deeren, een Jongen, die alleen als chauf
feur al dat geld kan verdienen. Als je
chauffeur bleef, zouden we, zoodra ik me
het gezin van mijn vader van mijn hals
heb geschoven, kunnen trouwen".
Hij legde haar uit, dat hij niet voor het
heden maar voor de toekomst werkte. Voor
een chauffeur bestonden alleen maar
chauffeursmogelijkheden, terwijl een ge
studeerd man
„Nog al een pretje voor mij om met
zoo'n fijne meneer geëngageerd te zijn!"
gaf Maisie met een gedwongen berusting
hierop ten antwoord.
Een maal of zes, telkens als hij voor
boodschappen ln Boston moest zijn, ont
moetten zij elkaar op soortgelijke wijze.
Langzamerhand gewend gerakende aan
hun nieuwe onderlinge verhouding, werd
hij toen hij meer en meer haar beperkte
levensomstandigheden en haar huiselijke
zorgen besefte, teederder voor haar. Met
zijn eerste maandloon in handen, bracht
hij telkens als hij uit Boston terugkeerde,
een cadeautje voor haar mee. Nog altijd
verheugde zij zich in het geschitter van
haar grooten diamant. Dien had zij ten
minste, ook al bleven alle andere zegenin
gen niet meer dan een vaag verschiet voor
haar.
In Augustus keerden de Ansley's als ge
volg van den oorlog overhaast uit Europa
terug. Die had hen in Miinchen overval
len, waar hun Fransche chauffeur werd
geïnterneerd. Tom had. terwijl hij les
kreeg in het chauffeeren. Pierre leeren
kennen, en dat die in Duitschland moest
geïnterneerd worden, maakte den oorlog
tot een werkelijkheid voor hem. De eerste
weken leek het meer op een strijd van
leuzen in de wolken, maar nu werd die
strijd op aarde gestreden, was als een
p'aag, die het menschdom teisterde.
De Ansley's hadden hun intrek in de
hotelclub genomen, omdat hun eigen huis
gesloten was. Aangezien Tom chauffeur
was, was zijn verhouding tot Guy en
Hildred anders geworden dan vroeger.
Guypraatte heel gewoon, als altijd met
hem, maar Hildred had blijkbaar een
wenk gekregen om den afstand tusschen
haar en hem te blijven bewaren. Als zij
hem in het plantsoen van het hotel voor
bij kwam, of hij het portier van de auto
voor haar open maakte, kwam er een
nauwelijks merkbaar, verlegen glimlachje
om haar mond, maar zij sprak nooit met
hem. Mevrouw Ansley maakte een ruim
gebruik van de auto en van zijn diensten,
en noemde hem altijd Whitelaw.
Filip Ansley had het heel druk als ge
volg van den internationalen toestand.
Hij was een kleine, magere man met een
eenigszins Mongoolsch uiterlijk, en een
huid, die deed denken aan een beetje rose
gekleurd perkamentpapier, waarvan lam-
pekappen worden gemaakt. Hij had zich
gespecialiseerd op het gebied van interna
tionaal recht, voor zoover het de groote
corporaties betrof. Zoowel New York als
Washington hadden hem noodig, en als
hij daar niet heen kon, kwamen de men-
schen, die zich door hem wenschten te
doen adviseeren. naar hem toe. Een niet
onbelangrijk deel van Tom's werk bestond
in het rijden van mijnheer Ansley naar
Keene, het station voor New-York, waar
hij de gewichtige heeren ging afhalen, die
zijn advies noodig hadden. Zoo gebeurde
het, dat Tom op een avond een logé van
Keene naar het hotel reed, van wien hij,
aangezien het al te donker was, echter
niet meer dan een vagen indruk kreeg.
Het was de man, die dien zomer den
meest verwarrenden indruk op hem zou
maken.
,Pe }°Sé stapte bij de deur van het
hotel af, en Tom reed daarna de auto
naar de garage, liep de trap op naar zijn
kamer en ging naar bed. Den volgenden
vóór zessen, het eenige uur waar
op hij bepaald vrij was, nam hij een bad
in het meer.
Het was een van die windstille ochten
den in den laten zomer, die reeds den ko
menden herfst aankondigt. Het meer was
zoo vlak als een spiegel, zoodat bij eiken
slag. dien hij al zwemmend met zijn ar
men maakte, het net was alsof hij een
heel grooten spiegel van donker gekleurd
metaal stuk sloeg.
Toen het tijd werd om naar de kleed
hokjes van de zwemgelegenheid terug to
keeren, hoorde hij over het water een lang
aangehouden „Ahoy!" Dichter bij den
oever en eenigszins op zij van hem was
een zwemmer, die naar hem toe kwam.
Tom beantwoordde den roep op dezelfde
wijze, en zwom in de richting van den hem
onbekende, misschien wel een anderen
chauffeur. Maar zelfs al was het een lo
geergast, hij was door het sangs-géne van
de sport gedekt.
(Wordt vervolgd).
