Jubileum zesde regiment Infanterie - Het snelste verkeersvliegtuig
VEILIGE HAVENS
Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
WHIZING VAN HET RIJKSARCHIEF TE HAARLEM. De
njke boeken worden door middel van een linnen glijbaan naar
beneden gelaten.
THE TACKLE een beeld van twee rugbyspelers,
gemaakt door een studente van de Londensche
Academie.
HET SNELSTE VERKEERSVLIEGTUIG TER WERELD de „Lockheed-Electra",
waarvan de kruissnelheid 330 K.M. per uur bedraagt. De machine kan twee piloten, tien
passagiers en poststukken vervoeren.
werker die een inbreker was geweest en
in de gevangenis had gezeten! Dat was
gewoon onzinnig. Als hij plotseling In
dezen toestand ware geweest, dan zou hij
dien bepaald geen week hebben uitgehou
den. Maar die was niet plotseling geko
men; die toestand was aan alle kanten
om hem heen gegroeid en hield hem nu
als met vangarmen, waaraan hij niet kon
ontkomen, vast.
En toch leefden Honeybun en hij niet
met, maar naast elkaar. Dat kon uit den
aard der zaak niet anders. De stof, waar
uit Tom was opgebouwd, was fijner; on
derwijs, gedachtengang, gewoonten van
den geest, alles droeg er toe bij om Tom
meer en meer te verfijnen, terwijl Honey
bun steeds onbeschaafder werd. Zijn werk
Tom begreep dit hield hem niet al
leen altijd in het zelfde spoor, maar in
een spoor, waar hij langzamerhand alle
uiterlijke beschaving verloor. Door niets
anders te doen dan laden en lossen, los
sen en laden, kreeg, zijn geest minder
arbeid te verrichten dan toen hij nog een
vrijbuitersleven leidde. Toen nog een soort
wilde woestijnezel, liep hij nu in het gareel
om zonder ophouden den wagen voort te
sleepen. Van den vroegen ochtend tot
's avonds sjouwde hij, en sliep 'snachts,
als lam geslagen van vermoeidheid. En ook
die vermoeidheid, die verdooving was oor
zaak. dat Tom, die vol was van allerlei ge
dachten, geestelijk geen contact met hem
kon krijgen. In niets, dat Tom interes
seerde, stelde Honeybun belang.
Ook liefde was iets, voor zoover Tom kon
beoordeelen, waarvan Honeybun niets
moest hebben, iets, dat hij zelfs van zich
afstootte. „Denk maar niet, dat ik week-
hartiger ben geworden. Heelemaal niet!
Dat ik niet meer meedoe, is dat het me
niet genoeg opbracht. Nu en dan sloeg ik
een goeden slag, maar vanaf het oogenblik
dat de politie, de rechtsgeleerden en negen
van de tien keeren de rechter me in de
gaten kregen, bleef er voor me zelf niet
veel over. Hoogstens vijf en twintig dol
lar van de honderd. Met mijn tegenwoor
dige baantje verdien ik weliswaar niet zoo
veel, maar er zijn geen uitgaven aan ver
bonden."
Eigenbelang en een vaag begrip van ver
antwoordelij kheidsgevoel waren blijkbaar
de eenige drijfveeren voor zijn milddadig
heid. „Dat komt omdat ik Engelschman
ben. Je zult bijna nooit een Engelschman
ontmoeten, die alleen maar aan zijn eigen
zaken denkt. Tien tegen -één, dat hij tege
lijk wat voor iemand anders doet. Eens,
toen ik in de gevangenis zat, misschien
was het in Sing Sing, kwam er een man
om ons te amuseeren. Droeg gedichten
voor. Ik herinner me dat het allermooist
was: „De last van den blanke". Wel,
jochie, dat ben jij. Jij bent mijn Last van
den Blanke. Ik kan je niet van me af
schudden. Dien last blijf ik dragen, totdat
je het zonder mij kunt stellen en dan
verdwijn ik. Mijn oude clubje zal blij zijn
me weer terug te zien, en ik zal dan even
blij zijn, dat ik weer bij hen ben. Maar
één ding, jochie, moet je altijd goed ont
houden. en dat is, dat als je je opleiding
gehad hebt, er niets meer is, dat me aan
je bindt" hij stond kaarsrecht en sprak
op bijna ruwen, vasten toon „en jou-
evenmin aan mij. Ieder van ons gaat dan
blijmoedig zijn eigen weg, zoodat we geen
van beiden treurig behoeven te zijn."
Het was een Zondagavond. Tom had
zijn verdriet mee naar bed genomen, om
dat hij er nergens anders plaats voor
wist. In bed sluit men met het leven een
wapenstilstand. De vijandelijkheden wor
den opgeschort, althans voor eenige uren
Men kan slapen, men kan uitstellen. Hij
sliep in den regel den heelen nacht aan
één stuk door, zoodat hij althans van elk
etmaal een tijd doorbracht, waarin zijn
zorgen hem met rust lieten.
Het was een moeilijke Zondag voor hem
geweest, want Maisie had hem tot een
extra buitensporigheid verleid. Er lag ge
noeg sneeuw om te arren. In Nashua had
zij dikwijls geard, en toen zij het vroolijke
belgerinkel van een voorbij komende arre-
slee hoorde, ontwaakte haar verlangen
het weer eens te doen. Door vleien, plagen,
een beetje huilen en wat het ergste
was door hem voor den gek te houden,
had zij hem er toe gekregen ergens een
arreslee te huren.
Na de sneeuw was er regen gevallen en
toen was het gaan vriezen, zoodat het
landschap, waardoor zij arden, van kristal
leek te zijn. Elke boom scheen van glas
te zijn, dat in de zon schitterde. Een diep
blauwe lucht, alles droeg er toe bij om
van dit eerste wintervermaak te genieten.
Alle spieren van Tom waren strak ge
spannen door de beweging, die frissche
koude en door de handigheid voorna
melijk in Bere verkregen die hij aan
den dag moest leggen om het kittige, jonge
paardje goed in de hand te blijven hou
den. Aan het geld. dat hem dit pretje zou
kosten, dacht hij maar liever niet Hij
wilde nu genieten; later zou hij wel hoo
ien hoeveel hij had te betalen en toen
merkte hij, dat hij van zijn vierde tien
dollar voor dit grapje zes en een halven
dollar moest afstaan. Het was pas drie
dagen geleden, dat hij het krakende,
nieuwe tien-dollarbiljet ontvangen had.
Hij was nauwelijks in staat zijn avond
eten te gebruiken, en in de twee uren, die
hij daarna op Zondagavonden altijd wijdde
aan de studie, kon hij niets uitvoeren. Om
hem niet te storen, liet Honeybun hem dan
altijd alleen in de kamer. Echt iets voor
Honeybun. Als Tom had te werken, ver
dween Honeybun altijd uit de kamer;
's zomers zat hij dan op de stoep, en
's winters ging hij naar bed. Een groot
deel van Virgilius doorworstelde Tom onder
Honeybun's gesnurk.
Daar het nu Zondag was en Honeybun
minder vermoeid dan op werkdagen, was
hij met een kleinen Joodschen kleermaker,
die naast juffrouw Danker woonde, op stap
gegaan. Tom wist best, dat hij dit niet
deed uit genegenheid voor het kleerma-
kertje, maar alleen om Tom zoo onge
stoord mogelijk te laten werken, want
diens studie lag hem zeer na aan het hart.
Maar vanavond wilde, trots zijn alleen
zijn. zijn vertaling van het Engelsch in
het Latijn niet vlotten. Toen hij dit merkte,
duwde hij zijn boeken en papier boos weg.
Hoewel het pas negen uur was, wist hij
niets beters te doen dan naar bed gaan.
Dan kon hij tenminste slapen en ver
geten. Dat deed hij altijd. Na het gas te
hebben uitgedraaid, stopte hij de dekens
om zich heen. Maar de zorgen wilden hem
niet verlaten. Hij rolde zich om en om, en
toen hij om half elf nog klaar wakker lag,
kwam Honeybun binnen, die, na het gas
licht weer te hebben aangestoken, zich
verbaasde den Jongen al op dit uur met
zijn gezicht naar den muur gekeerd, te
bed zien liggen. Om hem niet te hinderen,
liep Honeybun op zijn teenen in de ka
mer rond.
(Wordt vervolgd).
STEEPLECHASE VOOR DAMES TE BLETCHEY (BUCKINGHAMSHIRE). Miss
Powell valt bij het nemen van een hindernis van haar paard. Zij werd licht gewend.
door BASIL KING
(üit het Engelsch).
gingen zijn gedachten weer uit
hjn verlangen om zijn hart uit te
aan iemand, dien hij kon vertrou-
PJ wien hij alles kon opbiechten. Hij
Honeybun te bedriegen en dat
tij meer dan schandelijk. Als Honey-
vader ware geweest, dan zou
wat anders zijn. Vaders werken
etmaal vanzelfsprekend voor hun
«i»n vin^ei1 bet heel natuurlijk dat
l oprecht jegens hen zijn. Maar
v?ad volstrekt geen reden waarom
iZT® voor hem werkte en daar hij
deed, bestond er alle reden voor
'de de voordeelen daarvan trok,
Jegens hem te zijn. En hij was niet
Wet loyaal, maar al zoover geko-
,'hJJ den man als een blok aan het
oeide, een gedachte, waarom hij
1 verwenschte, en die hij voelde
schandelijke ondankbaarheid was.
"en hij die gedachte niet van zich
Er waren dagen, waarop Honey-
a'er van spreken, zijn manier
aitci onsmakelijke lucht, die van
®ng. die zwarte lap op zijn oog,
weerzin vervulden. Een groote,
an?en' die afhankelijk was, hee-
hankelijk van eep ruwen dok-
120-JAR1G BESTAAN VAN" HET ZESDE REGIMENT IN'.
STERIE TE BREDA. Défilé voor de autoriteiten vcor het
stadhuis.
WIND- EN MOTORKRAC'HT. Een der groote
zeilschepen, die deelnemen aan de race van Londen
naar Australië, wordt door een sleepboot zeewaarts
gesleept.
BUSTE VAN RE KONINGIN-MOEDER
gemaakt 'door mevr. Fransen-Heslenfeldt en
tentoongesteld in de academie voor beeldende
kunsten te Amsterdam.
