lerkwaardige vondst in het Westland - „Het toonder van Jena
volmïïlfe wlksïïufe
iveïltge havens
i m
m
-i
Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
laten, dat hij een boodschappenjongen
was. Maar nu en dan overmande hem toch
het bewustzijn van zijn eenzaamheid, en
dan bleef hij even stil staan. Dan vroeg
hij zich af waarheen hij eigenlijk ging, en
met welk doel net zooals hij gedaan had,
toen hij die stoomboot op de Hudson had
gezien. Het scheen hem toe, dat hij, even
als de boot, maar heen en weer reisde. Dat
schip had natuurlijk een bepaalde bestem
ming, maar voor hem was er in de heéle
wereld niets, waaraan hij eenig houvast
had. Hij had wel eens gehoord van een
schip, dat steeds maar zeilde en zeilde,
met nooit een haven in zicht, nooit een
haven om binnen te vallen.
De Kerk der Zee
Die woorden las hij op een groot, wit
gebouw, op het punt, waar de Jane Street
op de havens uitkwam. Hij las ze nog eens
over, omdat ze tot zijn verbeelding
spraken.
Bij de stoep van het restaurant wachtte
hij Honeybun op, wiens stevig gebouwde,
lenige gestalte zich spoedig na twaaif uur
vertoonde. Tom vond, dat hij er uitzag
als iemand, die met gemak door een half
geopend raam kon komen of geluidloos
een trap op of af kon loopen. Het was
eigenlijk te gek om het van zoo'n stoeren
kerel te zeggen, maar de veerkrachtigheid
van zijn gang leek op die van een geest.
„Dat is verstandig van je, om op me te
wachten. We gaan het dadelijk doen, en
dan zijn we er van af
Tom had niet het flauwste idee wat hij
met „het" bedoelde. Maar achterdochtig
was hij niet. Trots zijn harde jeugd kwam
de gedachte nooit bij hem op, dat volwas
sen menschen hem kwaad zouden doen.
Hij was niet bang voor Honeybun en wan
trouwde hem ook niet, evenmin als een
kindje zijn kinderjuffrouw wantrouwt, die
hem draagt.
„Bovendien," beweerde Honeybun, ter
wijl zij voortliepen, „lijkt het me niet
goed, dat een stevige jongen als jij den
heelen dag niets uitvoert, ook al wacht hij
op zijn vader. Als ik Jou was, zou ik een
baantje zien te krijgen."
De jongen zei, dat hij wat graag een
baantje zou hebben, maar niet wist hoe er
aan te komen.
„Ik weet wel wat voor je, als je er van
gediend bent. 't Werk is niet te zwaar, en
je verdient er anderhalven dollar per
dag mee."
Maar „het" was toch de zaak, waarom
het nu ging en weldra zou hem de betee-
kenis er van duidelijk worden. Op den
hoek van de Veertiende Straat en de
Achtste Avenue wees Honeybun naar den
overkant, waar een mooi gebouw van
witte steen stond, dat reeds door zijn
soliden bouw vertrouwen Inboezemde. Tom
las er op, dat het een spaarbank was.
,Kijk nu eens; wat ik in jouw plaats
zou doen is het voldoende. Ik zou drie
honderd vijftig dollar naar die bank daar
brengen. Dan houd je nog meer dan vijf
en twintig dollar over. Maar aan de
hoofdsom kan niemand anders komen
dan jij zelf, en tweemaal per jaar wordt je
geld telkens meer door de rente."
Tom's hart sprong op van blijdschap. Hij
had alzoo dikwijls over spaarbanken na
gedacht, en zij vormden een gedeelte van
zijn zonderlinge idee otn Jets groots" te
worden in de wereld. Het openen van een
rekening bij een bank was de eerste
schrede op den weg. Hij kreeg door Honey-
bun's voorstel een gevoel alsof hij eenlge
centimeters was gegroeid en eenlge jaren
ouder geworden.
„U gaat toch met me mee, nietwaar?"
Honeybun maakte hiertegen bezwaar.
Duister eens, mijn jongen. Ik ben een nog
al bekende figuur hier in de buurt. Hoo-
pen menschen kennen Honeybun, en als
die me met jou daar zagen binnengaan,
zouden ze kunnen denken dat het geen
eerlijk spel was, maar een doorgestoken
kaart. Als ik een paar dollar naar mijn
eigen spaarbank breng ja, ja ik spaar'
ook ga ik naar Brooklijn, waar geen
slechte menschen zijn, die me verdenken.
Ga dus alleen, en zeg dat je een rekening
wenscht te openen. Als iemand je om
nadere inlichtingen vraagt, zeg dan pre
cies hoe je aan het geld bent gekomen, en
dan ben ik er van overtuigd, dat er nie
mand zal zijn, die je niet gelooft."
Tom deed zooals hem was geraden en
kwam na eenigen tijd uit het bankgebouw
met zijn spaarbankboekje in zijn binnen
zak en bovendien met een gevoel van ver
meerderden levensernst.
„En nu," stelde Honeybun voor, „gaan
we naar Pappa om te eten."
Honeybun betaalde voor hen belden,
waartegen Tom protesteerde, omdat hij
zelf geld had, maar zijn gastheer verweer
de zich vriendelijk.
.(Wordt vervolgd)., j
oogenblik geen tijd, maar als ik vanavond
terugkom om te eten, dan zal ik je zeggen
wat ik in jouw plaats er mee zou doen. Be
waar het goed in den binnenzak van je
jas en zorg dat je zoo weinig mogelijk hier
in dit huis bent, totdat ik terug ben om je
te halen. Je weet nooit met wat voor volkje
je op dezelfde verdieping logeert. Buiten
op straat, daar ben je veilig."
Hij ging naar buiten en koos de druk
kere straten, die naar de havens leidden.
Daar vond hij het prettig. Op de gevels der
lage huizen las hij namen, die tot zijn ver
beelding spraken; New Orleans, Savan
nah, Galveston, Texas, Arizona, Oklaliama.
Hij had altijd veel van aardrijkskunde ge-
huoden. Dat gaf een kijk in de wereld; zij
vertelde van landen en steden, die hij
eens zou bezoeken, en waarover hij inmid
dels kon droomen. Over de lage daken der
huizen heen kon hij den bovenkant van
scheepsschoorsteenen zien. Hier en daar
ook een vastgemeerd stoomschip. Hij zag
vlaggen, die van den top van den eenen
mast naar den anderen wapperden; uit-
heemsche zeeheden bewogen zich door het
drukke verkeer van voertuigen of ontweken
de goederentreinen, die schijnbaar doel
loos heen en weer werden gerangeerd. Al
die beweging, die kleuren, het doffe, zware
gerommel, al dat gewirwar, dat in verband
stond met de heele wereld, alles maakte
dat hij zich zóó nietig voelde, dat geen
roover of moordenaar er een oogenblik aan
zou denken, dat hij al dat geld in zijn bin
nenzak bij zich droeg. Ook vergat hij er
door, dat hij zoo alleen op de wereld was.
Hij bleef steeds in beweging om al die
menschen om hem heen in den waan te
door BASIL KING
Wit het Engelsch)
zal iater weï m€t je pra_
Honeybun tactvol tusschen-
oorïi- gen heeft niemand noodig
mlSK-gel(i te zorgen, ingeval zijn
tT?™en vanavond nog komt op-
- ivl^? We dus n°g wat wachten. Als
het geld aan iemand toe te
u. dan zal het wel aan ons zijn,
naaste bloedverwanten hier in
longen?"
k,.E?°rdde bevestigend en zei dat
ojt,, rekende. Voor het oogen-
id nlü ach aan niets, aangezien zijn
S onzeker was.
zei hij, met zijn innemende
uw oir, ..beurtelings den een en
kar>H ^kend» ,.da.t ik nog niets
to* n dan wachten of hij mis-
lje,"s ^^Skomt, in alle geval nog
-S?erdoud afgeloopen was, gin-
achtenswaardige mannen
Gateen Tennhnste, Goodsir deed
*n weer minuten later was Ho
tter ppj1 Toin's kamer terug.
tuitvT' jongen: Geef dat
^den, hoorl Ik heb op hgt
'AANKOMST Y.YN EEN KLEINE KONINGIN.
kleine Sue Collins, die Koningin. Christine als
speelde in de film Koningin Christine", woont
I gala-première van de film te Los Angelos bij.
D'E KONINGIN VAN ENGELAND bracht een bezoek aan
de Britsche industrie-tentoonstelling te Londen. De koningin bij
een der stands.
DE GELDSTUKKEN-DUIKERS VAN HONOLULU. Zij hangen aan den wand van hetj
schip, om zoodra een. «der passagiers een geldstuk in het water werpt, het na te springen.
PEINS SIGVAKD VAN ZWEDENen de dochter van
den Berlijnschen kcopman Patzek, met wie hij tegen
den wil van zijn vader en van zijn grootvader, den
koning van Zweden, wil trouwen.
EE1SS-PLANETAR1UM VAN DE „HAAGSCHE
|URANT". ,,Het wonder van Jena", het in
genieuze apparaat, Bat het projecteeren van den
sterrenhemel mogelijk maakt.
EEN BRONZEN HAND TE NAALDWIJK GEVONDEN welke na onderzoek
Romeinsch werk bleek te zijn. Naar aanleiding van deze vondst werd daar een
proefgraving gedaan, waaruit bleek, dat er een nederzetting uit de 2e eeuw na
C'hr. aanwezig was, waarschijnlijk een militaire aanleg.
NIEUWE WELDADIGHEIDSZEGELS VOOR HET SA AR GEBIED welke ten
bate van het winterhulpwerk verkocht worden.
