Biljartwedstrijden om het wereldkampioenschap te Groningen
CARNAVAL IN VENETIE.
VEILIGE HAVENS
Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
plaatsje. Een motorboot pufte voorbij.
Zeiljachten lagen slaperig ten anker. Het
spoorwegrijtuig was, toen zij er te Harfrey
in kwamen, zoo goed als leeg, maar vulde
zich meer en meer, zoodat de passagiers,
die voor een groot deel van kauwgom ge
noten, zich zelfs met een staanplaats in de
doorgangen moesten tevreden stellen. Toen
men over de bocht bij Spuyten Duyvil heen
was, werden de flauwe omtrekken der stad
zichtbaar, wit, spookachtig, en trillend in
den ochtendmist.
Tot nu toe had Tom nog niet aan plan
nen gedacht, maar nu zij over een kwar
tier het groote centraalstation zouden bin
nenrijden, begon hij toch nieuwsgierig te
worden wat zij dan verder zouden doen.
„Gaan we dadelijk naar het Pennsyl-
vanië Station, om den trein naar Wilming
ton te nemen, of moeten we wachten?"
„Ik zal ik zal nog 's zien."
Dat antwoord viel niet mee. Met een
vragend en blik keek hij naar zijn vader,
en toen merkte hl] op, dat 'smans zelf
vertrouwen weer aan het verdwijnen was;
hij begon weer een beetje te lijken op een
gebroken veer.
„Maar, we zouden vandaag immers naar
Wilmington gaan?"
„Ik zal ik zal 's zien."
„Ja, maar," riep de jongen verschrikt
uit, „waar moeten we dan blijven?"
„O, ik ik weet wel waar we onder dak
kunnen."
Dit klonk heel teleurstellend. Hij voelde
weer die eigenaardige prop in zijn keel,
die, toen hij jongere was, een voorbode
van tranen was. Hij had van mevrouw
Quidmore zooveel gehoord van de heerlijk
heden van Wilmington, dat hij het zich
voorstelde als een stad van paleizen, van
schoone juffers, van deftige jongelingen
en van aristocratische blijheid. Bovendien
had men hem verteld, dat men, om er te
komen, door zóó'n diep onder den grond
gelegen tunnel moest, dat men een akelig
geklop in zijn hoofd voelde. Het was dus
wel hard om al die ondervindingen, al was
het maar één dag, te moeten uitstellen.
Op het groote Centraalstation was zijn
vader in een stemming, waarin hij hem
nog nooit had gezien, een stemming, die
zoowel somber als beslist en geheimzin
nig was.
.Hierheen!"
Dat beteekende: naar de Twee en veer
tigste straat. Met hun valiezen bij zich,
stapten zij in een tram, die in westelijke
richting ging .Toen in een tram, zuid
waarts, tot de Negende Avenue, onder een
viaduct door, waar juist een trein over
heen donderde. In de Veertiende Straat
stapten zij weer uit, en Tom herkende de
buurt, omdat die dicht bij de groote mark
ten lag, waarheen zij soms groenten en
fruit brachten. Maar de markten verme
den zij, en kozen hun weg door het drukke
verkeer van sleeperswagens, om gebouwen
heen, die werden afgebroken, dwars door
troepen kinderen, die. terwijl zij op straat
speelden, voortdurend aan groot gevaar
bloot stonden. Tenslotte kwamen zij uit de
drukte, en bevonden zich ln een wijk van
Oud-New York, uit het begin van de Ne
gentiende eeuw. Tom las op een naam
bord, dat zij in de Jane Street waren.
fWordt vervolgd)., J
ffERNEE KRAUSS als Napoleon;
in de Honderd dagen" van Mus
solini, welk tooneelstuk thans ook
in Berlijn zal worden opgevoerd.
eens samen een uitstapje maakten naar
Wilmington, in Delaware. Morgen weg en
Dinsdag terug. De wou mijn zuster eens
gaan opzoeken; dat zou me goed doen
Het was alsof alleen reeds het vooruit
zicht den man goed deed. Er was nieuw
leven in hem gekomen. Hij ging naar de
tuinderij om voor de enkele dagen van
zijn afwezigheid orders te geven, en gaf
bijzondere instructies aan Diggory en
Blanche, zoowel voor zoover Geraldine be
trof, als wat er met de melk moest worden
gedaan, 's Morgens vertrokken zij.
Het was een van die ochtenden hl Juni,
waarop het scheen, dat alles wat maar
mooi en verrukkelijk is, in eens over do
aarde is uitgestort. Billy Peet reed hen
tusschen vijf en zes uur naar Harfrey,
waar zij verder per trein zouden gaan. Al
dat licht, die vogels, bloemen, boomen en
die bedauwde weilanden zou hen in ver
voering hebben gebracht, als zij er niet
altijd aan gewend waren geweest. Het was
de eerste maal, sinds weken, dat Tom zijn
vader zag glimlachen. Het was meer een
glimlach van ontspanning, dan van plel-
zier, maar die in elk geval prettiger aan
deed dan zijn verdrietige blik.
De reis wekten herinneringen op. Sinds
mevrouw Crewdson met hem op reis was
gegaan om hem als pupil van den Staat
naar de Tollivants te brengen, was hij deze
route niet gevolgd. Wel was hij dikwijls
met de vrachtauto naar de stad geweest,
maar dit traject per spoor langs de rivier
was vol herinneringen aan vele jaren ge
leden. Niet dat hij er bedroefd door werd,
maar toch was hij blij, dat die tijd voorbij
was. Ook het tegenwoordige maakte hem
niet bedroefd, maar hij verkeerde toch in
twijfel, waarop dit tenslotte zou uitloopen.
Vaag en zonder er te diep over na te den
ken, stuitte het hem toch tegen de borst,
dat hij daar met een man zat, die iets ge
daan had, waarvan Tom vrij zeker was,
en dat geen gevoel van afschuw hem be
kroop. Maar dat gevoel had hij heelemaal
niet; daarvan was hii heel zeker. Hij kon
's nachts in dezelfde kamer met hem sla
pen, overdag met hem werken en eten,
zonder eenigen anderen drang dan een
armen stumper te beschermen, die van
zijn eigen leven zoo'n hel had gemaakt.
,,'t Is mijn plicht," zei hij tot zich zelf
bij wijze van zelfverdediging. „Ik weet
immers niet of hij het gedaan heeft
weet het niet zeker. En als nu niemand
anders dat tracht uit te vinden, waarom
moet ik het dan doen .terwijl hij zoo ont
zaglijk goed voor me is geweest?"
Hij keek met aandacht naar een stoom
boot, die midden op de rivier haar weg
door het water ploegde. Het zelfbewuste en
machtige van het vaartuig trok hem aan,
en hij vroeg zich af of het op de heen- of
wel op de terugreis was en wat het doel
van den reis wel zou zijn.
„Net ik zelf," zei hij in stilte. „Ik weet
ook niet waar vandaan ik kom, noch
waarheen ik ga."
Tien jaren later maakte hij een slot aan
deze gedachte, en herhaalde dezelfde
woorden, letterlijk. Maar voor het oogen-
blik kon hij aan niets een slot maken, om
dat er zooveel te kijken was. Een groepje
naakte jongens speelden in het water. Op
een rots, enkele meters van den oever af,
verdrongen eenige meeuwen elkaar om een
EERSTE TURKSCHE FILMKOMIEK Hazim Bey, die een
rol speelt in de jonge Turksche filmindustrie. Het ver-
Turkije is het eerste Balkanland,, dat er een nationale
filmproductie op na houdt.
EEN YERDERE PHASE in het sloopen
yan de vervallen forten rondom 's-Hertogen-
bosch. De genie maakte vorderingen!
door BASIL KING
(Uit het Engelsch)
JlJ1 heeft je hierheen gezonden.
u' »a dan maar weer naar
dat ik geen ander antwoord
Kt„„oat' wat ik hem al heb gegeven.
tT,'s a'les uit- ZeS hem, dat als
I? dat de manier was om mij
»at i3 het dan glad mis heeft. Ik
nT-l® 18 gebeurd, net zoo goed alsof
eve- J?? imy was, en ik zal dat nooit
B a,], mond zal ik houden, maar
-5 Ra wat Wï van me l£an ver"
i me over de tong laten
ii !.Y?de, dat een vrouw, en spe-
c' en ,Muwe" hier sprak zij met
li ioaitï111 „niets anders bezit dan
RL lat m- naam- Ga naar huis en zeg
dicta deur voor hem gesloten en
1 Önp Kegrendeld is."
ofc rS,^aar huis, maar zei niets. Dit
?ren S„no°di£. want plotseling nam
)p school ai)dere wending,
fct hji Was de vacantie begonnen,
Werkeliiv Met aheen in naam, maar
a. was. Op een Donderdag
jom,„Ler !det een voorstel bij hem,
i, J!?® a'öid heerlijk vindt.
sou je ër van zeggen als we
!>F, HOLEN VAN VLIJMEN IN AF
BRAAK. Direct na het uitsjireken
van het vonnis is men aan de vol
trekking hiervan begonnen.
RE EERE-PENNING VAN TILBURG
naar een ontwerp van den Til burger Hans
Mandl, in opdracht van den Raad door
's Rijks Munt te Utrecht gemaakt.
GENERAAL E. J. H1GGINS op
volger van gen. Bramwell Booth, is
in de residentie aangekomen.
i TWEEDE DAG VAN DE BILJARTWEDSTRIJDEN OM HET
BRELDK AMPIOEN SCIIAP TE GRONINGEN. De Franschman
Albert aan stoot.
