\l50-Jarig bestaan Geref Minne- of arme oude mannen en vrouwenhuis
HAAR AVONTURIER
FEUILLETON.
bezoedéuTo661 1x1611 11161 V00r 11111
Het 150-jarig bestaan Van het Geref. Minne- of arme oude
mannen en vrouwenhuis alhier.
Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
episode uit den Dertigjarigen Oorlog.
Oorspronkelijke schets van
G. P. BAKKER.
39)
..NeenIk heb een rechtstreeksch ant
woord vermeden. Hij was overtuigd, dat
™ln eigenbelang groot genoeg was."
Heeft hij je zooveel geboden?"
Ik"h vermogen en den generaalsrang.
had je dat niet mogen zeggen."
..waarom niet? Saxon," zei ze eens:
v^een. Wees maar gerust. Maar de dul-
'i weet, dat ik niet geaarzeld zou hebben
Eun woord te geven."
d(ir hoed een zijsprong, verschrikt
d schaduw op den weg.
«aider, wat ben je dom!" vermaande
nm "z'e Je niet, dat er niemendal is
d™ hang voor te wezen." Hij streelde het
lette '.n llals' zal heusch wel op-
v.z'J kwamen aan een beekje. Een oogen-
dr«„?erci balt gehouden om de paarden te
Vie? en hartversterking te nemen,
uren hadden ze ongeveer gereden,
Korten tijd na de rust kwam een der
kurassiers naast Saxon rijden.
„Kapitein," merkte hij op. „Ver achter
ons hoor in de hoefslagen van een galop-
peerend paard."
„Maar één ruiter?"
„Ja, kapitein."
De ruiters verzamelden zich. Melchior
steeg af, legde het oor tegen den grond en
bevestigde: „Eén ruiter in galop. Met
eenige minuten kan hij hier zijn. Ik zal
hem tegemoet rijden tot de kromming van
den weg."
De anderen verscholen zich in het zware
struikgewas.
Melchior reed stapvoets met getrokken
zwaard een eindje terug. Ze hoorden nu
duidelijk den ruiter naderen.
.Kalt," klonk Melchior's stem.
Saxon was afgestegen, gaf den teugel
van Balder aan een der kurassiers en ver
dween langs den weg, dekking zoekend
achter de struiken. Hij hoorde den ruiter
antwoorden
„Halt. Waarom? Goede vriend, ben je
een struikroover of is de weg alleen voor
jou aangelegd?"
„Noch het één, noch het ander, zie je,
ik ben een beetje nieuwsgierig uitge
vallen."
De vreemdeling stond met zijn paard in
het volle maanlicht Een lange, magere
man op een groot paard, een dreigende,
zwarte silhouet.
„Onze oude vriend," dacht Saxon en trad
te voorschijn.
„Goeden nacht, vreemdeling," sprak hy.
„Wat voert u voor de derde maal op mijn
weg?"
„Kapitein Saxon. Gelukkig," klonk het
antwoord. ,Dat spaart een lange woorden
wisseling met dezen vriend. Ik ben u na
gereden."
„Waarom?"
„U wordt gevolgd door een tiental huza
ren van Von Pappenheim. Als zij u inhalen
zal de strijd zeer ongelijk zijn. Vier man
nen en een vrouw!"
Saxon keek zeer verbaasd.
„Maar vreemdeling," vroeg hij. „Weet u
dan alles?" Ik ben u nog grooten dank
verschuldigd; u heeft ons in de onder-
aardsche gang door uw aanwijzingen het
leven gered".
„Soms moeten de menschen elkaar een
beetje helpen."
„De plaats is buitengewoon geschikt,"
vervolgde hij. .Daar een bocht in den weg
en hier een donkere plek in de schaduw
der groote boomen."
„Zijn ze ons zoo dicht op de hielen?"
„Met een kwartier kunnen ze hier zijn.
Binnen een uur hadden ze u ingehaald."
„Dan is het raadzaam hen af te wach
ten. Beter verrassen dan verrast te wor
den," beweerde Saxon. „Het schijnt dat u
mij steeds op het juiste oogenblik komt
waarschuwen
„Heb ik u niet gezegd, dat ik een vriend
ben?"
„Zeker, maar er moet een reden voor
zijn. Een goede of een slechte daad, een
drijfveer moet er wezen."
„Zullen wij den kostbaren tijd vermor
sen met het oplossen van raadsels, kapi
tein? Dit wil ik u wel zeggen," hij liet zich
van zijn paard glijden en trok Saxon ter
zijde. „Heksenmeesters of toovenaars be
staan er niet. Later zal ik u wellicht een en
ander uitleggen."
„En nu kapitein, wat wilt u doen?" her
nam de vreemdeling.
„Vechten is het eenige, voor zoover ik
kan nagaan," meende Saxon.
„Een anderen weg volgen?" vroeg
Melchior.
„Om met een paar uren een heel esca-
dron in de armen te rijden? Talrijke pa
trouilles huzaren zijn er op uitgezonden."
„Het beste," hernam de vreemdeling,
.schijnt mij een krijgslist. Zooals ik reeds
opmerkte, hier ligt een zware schaduw
over den weg, daar is een bocht. Tusschen
deze dikke boomen spannen wij een sterk
touw. Ze zullen het niet zien. Uw ruitere
wachten den vijand kalm af."
„Begrepen," zei Melchior, die zijn wan
trouwen geheel had afgelegd.
„Maar het koord?" vroeg hij.
„Een sterk touw heb ik altijd bij mij,"
klonk het antwoord en hij wees naar een
forschen boomtak. Melchior kon een hui
vering niet onderdrukken. Hij zag bloed
aan het koord
„Ik zou ze liever zoo ontvangen," mom
pelde Saxon.
„Overdreven gewetensbezwaar tegen die
beulen!" antwoordde de vreemdeling. „Bo
vendien mag er niet één ontkomen, anders
loopen we nog grooter gevaar."
„En als de freule in hun handen valt.
voegde Melchior er aan toe.
„Je hebt gelijk," besloot Saxon.
Saxon zocht voor Marlon een veilige
schuilplaats ln het woud.
„Marion," raadde hij, „wacht hier; de
vijanden zijn in aantocht. Als de scher
mutseling afgeloopen is, kom ik je halen."
„Neen!" zeide ze. „Ik ben een officier, ik
wil meevechten."
De vreemdeling was inmiddels diep bui
gend genaderd.
„Freule!" begon hij, „wilt u nog eenmaal
mijn raad volgen? Luister dan naar de
wijze woorden van den kapitein. Ik ver
zeker u, dat hij spoedig weer bij u zal zijn.
„Ik ben u zeer veel verplicht, vreemde
ling daarom zal ik wachten, maar het
gaat tegen mijn zin."
Het touw werd laag gespannen.
Na eenige minuten klonk het getrappel
van vele paarden over den weg.
„En u?" vroeg Saxon.
„Ik zal ze van achteren aanvallen,"
luidde het antwoord. Hij verdween in de
bosschen.
De vier ruiters stonden naast elkaar op
den weg, het bloot zwaard in de vuist. In
het maanlicht geleken het vier reusachtige
heldenfiguren.
Toen de huzarenofficier om de bocht
verscheen en de ruiters in gevechtsstelling
zag staan, schreeuwde hij:
„We hebben hen! Galop! Rijdt hen
onder den voet," en met donderend lawaai
Stormden de huzaren op de vier ruiters iru
j.Wordt vervolgd).
DE OUDJES TIJDENS DEN FEESTMAALTIJD.
DE RIJKE AMERIKAANSCHE JAPANSCRE SCÜOOLV ES GEVEN OORLOGSMATERIAAL
miss Barbara Hutchinson, die te Lon- CADEAU. 2300 Schoolmeisjes en 200 onderwijzers hebben geld verzameld
i r 'l i -i en daarvoor oen Aerophone (een apparaat waarmee men vliegtuigen van
den in ale stilte in et uwelijk ge- verre kan hooren aankomen) en twee luchtafweer-mitrailleurs gekocht, die
treden is met Victor Rothschild. zij aan het Japansche ministerie van Oorlog aanboden.
HEVIGE KOUDE IN AMERIKA.
Uit verschillende plaatsen wor
den temperature® van 35 graden
onder nul gemeld. Een schip in de
haven van Boston, geheel met ijs
bedekt.
HOE DE REDDINGSDIENST IN DE BERGEN WERKT. Oefeningen van de reddings
brigade van Garmisch-Partenkirchen. Een ingesneeuwde bergbeklimmer wordt gevenden.
