Settle's stratosfeertocht - Vleesch in blik - Muurspel te Eton
lAAR AVONTURIER
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
Jaargang
l GESLAAGDE STRATOSFEER-
van den Amerika&nschen
(at Settle. De opstijging van
den ballon te Akron.
DOUGLAS FAIRBANKS OP DE
SKI'S. De beroemde filmster, die
te St. Moritz vertoeft, aan 't skiën.
HET OOSTENRIJKSOHE VOETBAL
ELFTAL dat 10 Dec. tegen Holland
speelt, speelde gelijk tegen Schotland
(22). Een Schotland-speler scorend in
buitenspel-positie.
JHR. OH. J. M. RUYS DE BEEREN-
BROUCK minister van Staat, oud
minister-president ën voorzitter der
Tweede Kamer, viert vandaag zijn 60en
verjaardag.
VLEESCH IN BLIK. 4 December zal het vleesch in blik", gemaakt van de
vleeschproducten der Crisis-Rundvee-Centrale, voor 35 cent aan behoeftigen worden
verstrekt. In de magazijnen der Crisis-Rundvee-Centrale t-o Akkrum. De bussen,
worden van etiketten voorzien.
JTRADITIONEELE MUURSPEL TE ETON. De jaarlijksche we'dstrijd tus-
jen studenten van het Eton-College en oud-studenten. De Eton-boys doen hun,
I - best den bal van het eene „doel" in den muur naar het andere te krijgen.
ARME ONDERWIJZER.
In één klas in een schooi te Detroit zitten vijf tweelingen. Zij lijken zooveel op elkaar, dat do onder,
wijzer ze vaak niet uit elkaar kan houden.
„Het zou geen wonder zijn, als je dood
moe was. Zal Ik je weer dragen?"
Zij schudde het hoofd en ze zetten hun
weg voort. Na korten tijd echter zei ze:
„Ik geloof toch, dat lk die avonturen
meer van me gevergd hebben dan ik kan
verdragen. Laten we even wachten. Wat
heeft u toch een lastige kameraad In mij
getroffen," voegde ze er aan toe met een
flauw lachje.
„Je houdt je uitstekend, meisje," zei
Saxon, zonder zich te storen aan haar
„u." Dat was nu weer juist Iets voor een
vrouw, na zooveel avonturen toch nog uit
de hoogte.
Het pad werd breeder; ze nam zijn arm.
Hij voelde hoe zwaar ze er op leunde.
Hij hief den lantaarn op, keek haar in
het gezicht en kreeg diep medelijden met
haar. Ze zag er wit en vermoeid uit. Het
was alsof ze Jaren ouder geworden was.
Hij kreeg groeten eerbied voor haar wils
kracht.
„Marion," zei hij. „Ik doe geen stap ver
der. Ik voel, dat we een zwaren tocht ach
ter den rug hebben. We moeten rusten."
HOOFDSTUK X.
Na eenlgen tijd moesten zij echter hun
tocht vervolgen. Zij zelf gaf het sein. Haar
vermoeidheid streed met het groote ver
langen uit deze eindelooze onderaardsche
gang te komen.
De weg werd gelukkig iets breeder en
ofschoon Marion zich vast voorgenomen
had toenadering tot den avonturier te ver
mijden, voelde zij zich zoo vermoeid, dat
zij, toen hij haar zijn arm aanbood, den
moed niet had dezen te weigeren.
Spoedig werd de weg weer smaller en tot
zijn schrik merkte Saxon, dat zich aan
weerszijden van het pad een afgrond
bevond.
Voor hem alleen zou het reeds een lastig
geval zijn de andere zijde te bereiken. De
andere zijde. Hij zag den overkant niet.
Het licht van den lantaarn scheen niet ver
genoeg. Even aarzelde hij, maar er was
geen anderen weg. Alleen vooruit lag de
redding.
Hij gaf Marion den lantaarn.
„Nu moet ik je dragen, of je wilt of
niet,'" zei hij luchtig. „Zie, aan weerszijden
is een diepte. Wij moeten er langs. Terug
gaan is onmogelijk. En slechts met jou in
de armen, kunnen we deze stoute onder
neming wagen." Het gelukte hem een
vroolijken klank aan zijn stem te geven.
„Het schijnt je te verheugen," ont
snapte haar.
Hij tilde haar op. „Niet kijken," zei hij.
Gewillig liet ze zich opnemen; toch keek
ze even, maar sloot verschrikt, haastig de
oogen. Zij rilde. Hij üep voorzichtig over
den dam.
Een steen, waarop hij den voet had
gezet, rolde weg. Even wankelde hij, maar
hij herstelde zich dadelijk. Dapper had ze
niets gezegd, noch een beweging van
schrik gemaakt, hoe groot ook haar vrees
voor al die schitterende, hongerige ratten-
oogen was. Vlug, alsof hij geen zware last
droeg, liep Saxon over de gevaarlijke pas
sage. Gelukkig, in het licht der lantaarn
zag hij dat de weg zich weer verbreedde.
Nog vier passen, nog drie nog twee
een sprong! Het waagstuk was volbracht.
Vol afschuw keek Marion terug en met
trillende stem zei ze:
„Wat ben je toch een moedige man".
„En jij bent een vrouw naar het hart van
een avonturier" antwoordde hij.
„Je hebt je flink gehouden. Wallenstein
zou je den gouden keten omhangen. Een
rustpoos hebben we nu eerlijk verdiend."
Bij een hoop steenen gekomen bouwde
hij een hoogen leunstoel, wierp zijn groote
ruitermantel er over en sprak deftig:
..Princesse, montez sur votre tröne."
(Prinses, bestijg uw troon).
Ze het zich er op neervallen, te vermoeid
om op zijn scherts in te gaan.
Ze bleven vrij lang rusten. Saxon met de
spade naast zich en een onrustig gevoel
in zijn hart. Langzaam nuttigden zij hun
middagmaal, ieder verdiept In eigen ge
dachten.
Er was in haar hart een groote bewon
dering ontstaan voor dien stoutmoedigen
avonturier. In haar familie, ja ln heel
haar geslacht, was moed altijd de hoogst
geschatte deugd geweest. Haar voorvade
ren waren allen krijgslieden van onkreuk
bare trouw en spreekwoordelijke dapper
heid. Deze avonturier zou een man naar
hun hart zijn. „Hoe jammer," dacht ze.
„Hoe jammer voor hem, dat hij juist mij
moest ontmoeten."
.(Wordt vervolgd).
velen, zonder tegenspraak te verwachten
en deze avonturier behandelde haar als
een kamenier, durfde haar te bespotten.
Zij dacht er niet aan, dat hij van dit alles
niets kon weten, maar het bleef een vraag,
als hij het geweten had, of het voor hem
eenig verschil zou hebben gemaakt.
En toen Saxon verder wilde gaan, bleef
ze koppig staan.
Hij keek verbaasd omen ze volgde
hem.
Weer kwam een gedeelte, waar de lin
kermuur was verzakt; een afgrond dreigde
en aan de rechterzijde bleef maar een heel
smal paadje over.
Hij wendde zich om en vroeg lachend:
„Zal ik je dragen, Marion?"
Het was den eersten keer, dat hij haar
met „je" aansprak. Het was onbewust ge
beurd, nu hij zijn hart gelucht en al de
verborgen gehouden ergernis verdwenen
was. Maar zij was inwendig boos. Zij be
greep niets van zijn houding en antwoord
de heel trots:
„Merci, Monsieur!" en de tanden stijf
opeen geklemd, liep ze langs de gapende
diepte, de oogen straf vooruit. Maar toen
ze de plek genaderd was, waar het vaste
vlak breeder werd, wankelde ze en zou ge
vallen zijn, als hij haar niet had gegrepen.
„Flink gedaan," zei Saxon vol bewonde
ring. „Je bent een verbazend moedig
meisje!" en ofschoon dit „je" haar niet be
viel, kon ze niet verhinderen, dat haar
wangen bloosden, maar gelukkig had de
vrijpostige avonturier dat niet kun
nen zien.
uit den Dertigjarigen Oorlog.
°Kpronkelijke schets van
G. P. BAKKER.
'ertroi™00^ n'e'"1 dat zou mi^brulk
I Ikurijvu?,, ^h. eh, spotter in zijn
|«unede hij zachtjes:
°^atSï >eeden dag 'il
üat ik haar zag."
woeg ze.
eerde Saxon af. Laat ons ver-
wordt tijd dat er een einde
stem ,onderaardschen tocht,"
m klonk ruwer dan hij be
kwam weer boven,
d dan niet alleen, u kunt
ontvluchten."
en toen met een stil
ian, de geheele schat."
o Woord meer. Ze was belee-
=ewoon met grooten eerbied
ed^?r j n' Zii was gewoon, dat
k^tdiedk n daar minste wen
dden, zy was gewoon te be-
