den Volkenbond - - Feest Journalistenkring
Duitschland's uittreden uit
De Moord op Abbotshall
FEUILLETON.
LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
74,te Jaargang
Een Detective-verhaal
door PHTT.TP MAC DONALD.
Geautoriseerde vertaling door H. A. C. S.
40)
precies," zei Anthony, en vroeg
ach verbaasd af, hoeveel meer keeren
hebben vraag zou te antwoorden
H':7'el|u<Jan dan weet u niet, dat
dat hij uitging om te wan-
delen gedurende den tijd, dat dat het
Sedaan zijn. En de beesten ge-
7*1 SS nlet' omdat niemand hem
zag toen hij buiten was'"
-Nog begrijp ik
va„ „.„2nferbrak zin met een vloed
n woorden, terwijl ze overeind sprong,
rij a idioot, ik idioot!" schreeuwde zij.
hart S™ hem moeten zien! Ik, ik, ik! Ik
de riSST moet5n tegemoet gaan daar aan
hLdIl ;,aan dezen kant, bij de brug. Wij
ken iv, een wandelingetje afgespro-
betppkoTirt^n' °!?ldat ik dacht, dat ik wat
gewet^ iaa°.mdat ik dacht dat hij ruw
ik n<wu,^ tegen mij dien avond, moest
ien'^Pn nHe3>ea' dat 'k hem zou straf-
tegemt*?! Tl ^g.nlet! 1,1 S'n8 hem niet
Antw'v ef thuls! Ik bleef thuis!"
zeihii MiT'aSigeroerd -Mijn Ueve kind,"
ha^tof^heve kind!" Hij ging naar
«ohouder.',^ iSdi.^'1 hand op haar
Vermoeid leunde ze tegen hem aan. Het
roodgouden hoofdje lag op zijn schouder.
Maar zij gaf geen geluid. Zij was over
haar tranen heen.
Voor een oogenblik bleef hij zoo staan,
terwijl hij op den dunnen schouder klopte.
Maar dan ging ze rechtop staan, en weg
van hem.
„Je moet gaan zitten," zei hij.
Zij keek naar hem op. „U moet mij als
je blieft vergeven," zei ze. „Ik wou niet
ik wou mij niet zoo dwaas aanstellen. En
ik was erg lomp!" Zij ging zitten.
Anthony maakte een beweging met zijn
hand om het excuus weg te krijgen. „Wat
wij te doen hebben," zei hij, met een
glimlach voor haar, „is iets te doen."
„Ja, ja, dat begrijp ik. Maar wat, wat?
O, u zei, dat ik kon helpen, maar ik ge
loof, dat u het alleen uit vriendelijkheid
zei. Maar, als ik werkelijk kan helpen
wat zou ik mij minder minder gemeen
zou ik mij zelf voelen!"
Anthony verborg een gevoel van liefde
voor het meisje; een gevoel van liefde, dat
niet heelemaal uit sympathie voortkwam.
Maar hij vroeg zich zelf af, met een half-
humoristische wanhoop, hoe hij de atmos
feer zuiveren moest en toch niet veel tijd
verknoeien.
„Chef-vertrooster voor de vogels ln de
lucht, ben ik," zei hij bij zich zelf; ver
volgens luid: „U kunt helpen, miss Mas-
terson, door te luisteren naar mijn den
ken. In deze geschiedenis ben ik als een
gekke dichter, zonder handen of tong. Ik
bedoel, dat ik meer heb ontdekt dan de
andere menschen de politie maar
het is alles stukken en brokken en ver
warde knoojren kleine dingen, vreemd
op zich zelf, die men mij wilde vertel'sn, I
er die misschien bp-rijoelij'' kó-den ,'Nsi-
den als iemand maar moeite deed om er
naar te kijken. Maar ik zeg niet, dat ze
passen, dat ze kloppen!"
Het meisje zat nu recht overeind, leven
dig, intens naar hem kijkend. „Denk dan,"
fluisterde zij.
„Voor den dag er dan mee," dacht An
thony, „en God geve, dat het haar pakt
en vlug."
Hardop begon hij: ,3reng voor mij deze
dmgen bij elkaar en maak, dat ze Iets be
duiden als U kunt. Onschuldige vinger
afdrukken op een wapen, dat een moord
pleegde. Een onschuldig mensch niet
die van de vingerafdrukken die brieven
van het lijk steelt om te verbergen, dat
het lijk een liefje had. Een poging om te
maken, dat een klok een alibi verschaft,
maar deze poging zóó dom uitgevoerd, dat
het slechts te rijmen is met andere aan
wijzingen van slimheid van den moor
denaar. Een geheime la in de schrijftafel
van het lijk vol met krantenuitknipsels,
die allemaal kwaadaardige aanvallen zijn
op het lijk, toen het nog leefde. Vinger
afdrukken
„Mr. Gegthryn!" viel het meisje heftig
in de rede. „U houdt mij voor den gek!
Neen, dat is niet mooi! U speelt met mij
om me te doen gelooven dat ik kan helpen.
Ik twijfel er niet aan, dat U bedoelt om
vriendelijk te zijn maar ik haat het!"
Anthony was voor één keer terneer
geslagen. De waarheid van de beschuldi
ging was zoo volmaakt, dat zij een ant
woord uitsloot. Hij zag zich zelf in de on
verdedigbare positie van iemand, „die het
goed bedoelt." Hij zocht overal naar woor
den, maar werd gered, want plotseling
sprong Dora overeind.
,Die uitknipsels!" riep zij. .Bedoelt U
wilt H werkelijk leta daarvan weten?"
Anthony was verrast. „Heel zeker wil ik
dat. Ik weet niet precies, wat ik wil weten,
maar dat beteekent, dat ik alles moet
weten."
„Nu, ga dan Jim opzoeken mijn broer
nu, ineens!"
Zij stampte in haar opwinding met haar
voet. „Toen hij secretaris van mr. Hoode
was, was hij vol van die aanvallen in de
pers. Ik herinner mij, dat wij vonden, dat
hij er een beetje over maalde. Hij zei dik
wijls, dat er meer dan alleen hoe noem
de hij het ook weer? dan alleen politiek
achter zat, en hij zwoer, dat hij zou ma
ken, dat mr. Hoode er notitie van nam. Ik
geloof, dat dat het, toen, het er op aan
kwam, waarover ze kibbelden, maar ik
weet het niet zeker, omdat hij het nooit
aan mij vertellen wou. Hij wou het niet
eens aan Loo mijn zuster vertellen.
Maar, als U iets moet weten van die kran
ten, mr. Gethryn, dan kan Jimmy dat
beter dan iemand anders!"
Anthony keek naar haar en zei: „Het
beste excuus, dat ik U kan maken is, dat
ik nu naar de stad ga. Uw broer zal nu wel
genoeg hersteld zijn. Hij moet het zijn!"
Hij hield even op en voegde er toen met
een glimlach bij: „U begrijpt, dat U het
mij niet hadt laten ontdekken, als ik
minder gepreoccupeerd was. Ik ben ook
een beetje moe."
Dora keek scherp naar hem, terwijl ze
zichzelf vergat. „Maar maar, U ziet er
bijna ziek uit!" riep ze uit. .Misschien
moest U niet vanavond gaan."
„O, Ik ga recht er op af," zei Anthony,
„en nu. En lk ben niet ziek, dat is alleen
die interessante bleekheid van mij. U
moet naar huls gaan - en niet piekeren."
ZU riep: ,3oe ka- lk het helpen, det ik
pieker? Zóó erg, tiat ik wou, d„£ jk -oit
geboren was! Als er geen wonder ge
beurt
„Chesterton schreef eens" Anthony
viel haar ln de rede „het wonderlijkste
van de wonderen is, dat zij soms gebeuren.
En hij is een groot en wijs man."
Het meisje wierp een bevenden glimlach
naar hem toe en ging de deur uit.
2.
Tien minuten over tien reed de groote
roode Mercedes voor bij het flatgebouw,
waar Spencer Hastings woonde. Anthony
had zijn eigen record van 's middags, voor
den afstand KensingtonMarling, ge
broken.
Stijfjes klauterde hij op straat, merkte
met verwondering, dat zijn handen beef
den, en rende de stoep op. Toen hij heb
deed, vroeg hij zich nieuwsgierig af, of hij
Haar zou zien. HIJ bereikte de deur van
no. 15 ,meer buiten adem dan de klim hem
had moeten maken.
Wonderbaar: Zij deed de deur voor hem
open, en door haar lach ging zijn adem
nog korter. Want het leek, dat de lach er
een van echte vreugde was, omdat ze
hem zag.
Hastings, vertelde zij hem, was uit, op
zijn bureau. Zijn huishoudster was ook uit,
had een vrijen dag. En was mr. Hastings
geen schat? Was de verloofde van mr.
Hastings niet een dot? De zieke was een
heeleboel beter; de temperatuur naar be
neden; hij sliep; werkelijk, alles bijna ln
orde. En zij was niet vergeten, hoe alles,
alles te danken was aan de wijsheid en
vriendelijkheid en in-één-woord wonder
baarlijkheid van mr. Gethryn!
x. IWordt yervolgdJb J
HO GKEY-WHI) STItlJD naast het Stadion te Amsterdam. Moment
uit H.O.O. IAmsterdam I,
EEN 100-JARIGE TE WIJK AAN ZEE. Opoe VOETBALWEDSTRIJD A.D.O.—Z.F.C. in het Zuiderpark in de residentie.
d. Mey wordt op haar honderdsten verjaardag
door den burgemeester van Wijk aan Zee Z.F.O., dat met 5-1 won, maakt een doelpunt,
gefeliciteerd.
Het uittreden can Duitschland uit den Volkenhond.
Hitier tijdens zijn toespraak tot het Duitsche volk voor de radio.
DE MILITARY OP DUINDIGT IN DE RESIDENTIE. Mo
ment uit den ren op de vlakke baan over 1800 meter.
DE FINALE VAN DE ZEILWEDSTRIJDEN VOOR WHERRIES OP DEN AMSTEL. -<
Do start bij het „(Kalfje)^
HET GOLDEN FEEST VAN DEN NEDERLANDSCHEN JOURNALISTENKRING. -<
De feestmaaltijd in Hotel de Witte Brug in de residentie. V.l.n.r. minister van Staat
jhr. v. Karnebeek, de Kring-penningmeester de heer Henri Dokking, minister-president
dr. H. Colijn, Prins Hendrik en de Kring-voorzitter, de heer D. Hans.
