IN BLOEMENLAND.
WAT DE KABOUTERS
IN HET NAJAAR DOEN.
Den volgenden morgen even voor school-
d kwam Klaas Meiman naar Otto toe,
Zeg Otto, hoor eens," zei hij, terwijl hij
em terzijde trok, „zeg Otto, hooi- eens, ik
ou je wat vragen."
„Wat dan?" vroeg Otto, alles behalve
"endelijk.
„Wel, ik wou.ik wouje vragen...
m het niet verder te vertellen van giste-
en je weet wel
.Dat kan ik je niet meer beloven," ant-
oordde Otto kort. „Mevrouw van Du uren
mijn moeder weten het al."
Meteen draaide hij Klaas den rug toe.
De lessen waren nog pas een half uurtje
gonnen, toen de deur van het lokaal,
waar Otto en Klaas zaten, openging en de
oofdonderwijzer op den drempel ver
heen.
.Mijnheer," wendde het Hoofd zich, tot
jnheer Kareis, den onderwijzer, „mijn
eer, mag Klaas Meiman even met mij
eegaan?"
Zeker mijnheer", antwoordde de onder
ijzer. En toen tot Klaas: „Je hoort het
jongen".
Met een verschrikt gezicht stond Klaas
Want 't liet bij hem geen twijfel, of hij
erd geroepen over het gebeurde van gis-
ren. Schoorvoetend ging hij de spreek-
amer in, waar hij een dame zag zitten,
oewel hij haar niet kende, begreep hij
nmiddellijk dat dit mevrouw van Duuren
oest zijn.
Klaas", begon mijnheer streng „deze
ame is mij komen vertellen dat je giste-
en haar hondje aan de vier pooten vast-
ebonden hebt, en toen het dier hebt wil-
en verdrinken. Is dat waar, Klaas?"
Eén oogenblik dacht Klaas er over om
lies te ontkennen. Maar och. dat zou hem
mers niet baten! Natuurlijk zou Otto
an geroepen worden.
Hij gaf dus geen antwoord. Met de oogen
raar de grond bleef hij zwijgend voor
ijnheer staan.
,Ik vraag je of dat waar is, Klaas", her-
aaide mijnheer nog eens.
,Ja mijnheer" fluisterde Klaas nu, nau-
elijks hoorbaar.
.Zoo, zei mijnheer, „zoo, dus het is toch
aar. Ik kon het haast niet gelooven dat
zulke lafaards hier op school had.
,Ja mevrouw" wendde hij zich toen tot
evrouw van Duuren, „nu de jongen zelf
ekend heeft, heb ik er niets tegen dat u
zaak bij de politie aangeeft. Dan moet
zijn straf wegens dierenmishandeling
ïaar ondergaan".
Wat schrok Klaas! Dat de zaak zoo'n
eer zou nemen, had hij niet verwacht,
k Zal 't nooit meer doen, mijnheer",
arstte hij uit. „Nooit meer, maat gaat u
gaat u astublieft niet naar de politie".
,Dat doe ik niet Klaas, dat doet mevrouw
n ze heeft er volkomen recht toe".
Mevrouw van Duuren stond op. In haar
gen was medelijden, maar Klaas zag het
iet. Doch haar stem klonk streng, toen
zei: „Ik beloof niets, 'k Geloof dat het
eter is, als zoo iets leelijks als dierenmis-
andeling streng wordt gestraft. Maar 'k
al wachten tot morgen. Eerst zal ik alles
og eens overwegen".
Nu nam mevrouw afscheid van den
oofdonderwijzer, die haar uit liet.
Toen keerde mijnheer tot Klaas terug,
nstig bracht hij hem onder het oog. hoe
af en hoe wreed het is, weerlooze dieren
mishandelen.
't Scheen dat mijnheer's woorden veel
druk op Klaas maakten. Dien ganschen
ag bleef hij stil en in zichzelf gekeerd.
Als een loopend vuurtje deed het ge-
eurde met Klaas de ronde. Na schooltijd
roepten de jongens bijeen, om er nog
ens over te praten..
..Net goed", zeiden sommigen „net goed
oor zoo'n dierenbeul".
Ook Otto bleef nog een poosje op het
choolplein en vertelde de jongens hoe zich
de zaak precies had toegedragen. Klaas
ad zich, zoodra hij buiten kwam, uit de
oeten gemaakt.
„Raad eens, wie er hier geweest is, Otto"
begroette zijn moeder hem, toen hij bijna
een half uur later dan anders thuiskwam.
„Zegt u het maar moeder. Dat kan ik im
mers toch niet raden".
„Mevrouw van Duuren".
„Alweer moeder?"
„Ja, maar nu kwam ze niets koopen. Nu
Kwam ze over jou praten. Ze wil je met
aiie geweld maar iets geven, omdat je gis-
teren Pidel gered hebt...."
„En wat hebt u gezegd?"
„Ja, ik heb, net als jij gezegd, dat het
heel niet noodig is dat je door een beloo-
mg voor krijgt. Maar toch hield ze niet
Nu heb ik haar beloofd dat ik er nog
ens met je over praten zou".
..Heeft ze nog wat van Klaas gezegd,
Moeder?" vroeg Otto verder.
„Ja jongen, ze denkt de zaak morgen
aan te geven, 't Spijt me toch wel, dat ze
het doet."
„Spijt het u?" vroeg Otto verbaasd, „en
u hebt zelf ook gezegd, dat hij streng ge
straft moest worden!"
„Ja jongen, dat heb ik ook. Maar toen
ik vanmiddag mevrouw Van Duuren zoo
hoorde praten, ben ik er toch anders over
gaan denken. Aan strenge straf is Klaas
allang gewoon. Je weet zelf ook wel. hoe
hard hij soms door zijn vader behandeld
wordt Misschien zou het nog veel meer
uitwerken als mevrouw Van Duuren hem
vergaf. En denk eens aan zijn moeder
Otto. Wat zal die er wel een verdriet van
hebben, als haar jongen door de politie
gestraft wordt."
Otto had stil naar zijn moeder geluis
terd. Nu knikte hij met het hoofd. „Ja, dat
is eigenlijk wel zoo moeder, daar had ik
nog niet aan gedacht.".
Terwijl juffrouw Doorenbos af en toe
naar den winkel gebeld werd, bleef Otto
een heelen tijd stil aan de tafel zitten,
't Scheen alsof hij ernstig nadacht en
eindelijk tot een besluit kwam.
Toen ging hij zijn huiswerk maken.
„Ben je nu al klaar?" vroege moeder
verwonderd, toen hij. nog voor het avond
eten, zijn boeken wegborg.
„Ja moeder, en als u het goed vindt,
wilde ik na het eten nog even uitgaan."
„Waar moet je dan heen. Otto?"
„Ja ziet u, 'kwilde nog even naar
mevrouw van Duuren."
Moeder bleef hem vragend aanzien en
Otto haastte zich voort te gaan: ,,'k Wou
aan mevrouw gaan vragen, of ze het niet
aan wil geven bij de politie, van Klaas,
weet u wel? Mevrouw heeft toch gezegd
dat ik een wensch mocht doen?"
Hartelijk legde moeder haar hand op
Otlo's schouder.
„Dat is een best plan. Otto, en ik geloof
zeker, dat het slagen zal. Kom, laten we
dan maar vlug gaan eten."
Een uurtje later liep Otto op den bui
tenweg.
't Begon al donker'te worden, maar dat
deerde hem niet Bang in donker was hij
niet en verdwalen kon hij al evenmin.
Opeens versnelde Otto zijn pas. Zag hij
nu goed? Liep daar voor hem uit Klaas
Meiman? Ja waarlijk, hij was het!
„Hij gaat zeker ook naar mevrouw, om
te vragen of ze het niet aan wil geven,"
flitste het door Otto's hoofd. Tegelijk be
gon hij nog vlugger te loopen. Weldra had
hij Klaas ingehaald.
„Ga je naar mevrouw van Duuren,
Klaas?" vroeg Otto. terwijl hij zijn school
makker opzij kwam. Verwonderd keek
Klaas op. Hij had wel achter zich hooren
loopen. maar niet gedacht, dat dit Otto
zou zijn.
„Jawel." antwoordde hij.
„Ik ook." vertelde Otto. „Zullen we
samen gaan?"
„Wat moet jij daar doen?" vroeg Klaas.
..Zal je wel hooren: laten we maar gauw
gaan?"
Even later stonden de twee jongens bij
mevrouw Van Duuren in de kamer.
Verwonderd keek mevrouw naar hen.
Toen wendde ze zich tot Otto.
..Wel. weet je nu misschien al een
cadeautje, dat ik je geven kan? En kom-
je me dat vertellen?"
„Nee. mevrouw" antwoordde Otto,
„maar ik kom vragen of u het niet aan
wil geven van uw hondje. Fidel is er nu
toch goed afgekomen en en moeder
en ik zouden het allebei erg prettig
vinden."
„Zoo." zei mevrouw; „en wat kom jij
doen, Klaas?"
Sprakeloos van verbazing had Klaas
Otto aan staan kiiken. Nu stotterde hij:
.Ik ik kom ook vragen of u het niet
aan wil geven, mevrouw. Ik ik heb
er spijt van."
„Waar heb je spijt van. Klaas?" vroeg
mevrouw. „Dat ik naar de politie ga, of
van je wreedheid?"
Voor het eerst keek de jongen mevrouw
flink aan.
..Dat ik Fidel kwaad gedaan heb, me
vrouw. „Ik ik wil wel straf hebben,
maar gaat u alstublieft niet naar de
politie."
Besluiteloos keek mevrouw van den een
naar den ander.
Toen stond ze op en schudde beide jon
gens de hand.
..Goed dan," zei ze. ,,'k zal aan jullie bei
der verlangen voldoen, jongens Maar ik
houd je aan je woord, Klaas: laat ik nooit
meer zoo iets leelijks van je hooren."
Op den terugweg voelden beide jongens
zich o zoo blij.
En toen ze in 't dorp gekomen waren, en
Klaas een andere kant op moest, zei hij:
,.'k Zal het nooit vergeten, dat je dit voor
me gedaan hebt. Otto."
FRANCINA.
(Verhaaltje op rijm)
door
C. E. DE I/TT J .F HOOERWAARD.
Jaapje wou naar Bloemenland,
Waar wel duizend bloemen staan
En hij zou er in zijn droom
Was 't niet eenig? henen gaan.
't Was een heel eind loopen, maar....
Puntmuts, zij'n Kaboutervriend,
Vond. dat Jaapje toch zijn hulp
Wis en zeker had verdiend.
Een lantaarntje in de hand
Trippelde hij vóór hem uit.
Vroolijk gingen zij op weg:
Puntmutsje en Jaapje-guit.
Over velden en door lanen
Kwamen zij in 't groote bosch.
Jaapje moest eens even rusten.
Ging wat zitten op het mos.
Met verbaasde oogen keek hij.
Om zich heen. want alles sliep.
Tot Kabouter Puntmuts zachtjes
Alle bloemen wakker riep.
Tingel, tingel! belde Puntmuts,
Bloemetjes, wordt wakker, gauw!
Tc Geef je allen wat te drinken,
Heerlijk is die frissche dauw!
Roode bloemen, blauwe bloemen,
Witte, rose, paars' en geel'
Staken allen op hun kopje.
O. wat waren het er veel!
Jaapje klapte in zijn handjes.
Prevelde: wat mooi is dat!
'k Zou ze allen willen plukken,
Heel dien fijnen bloemenschat!
Goed! zei Puntmuts. pluk maar.
Ventje!
Kleine Jaapje vond het dol.
En had vlug met mooie bloemen
Allebei zijn handen vol.
Hij bedankte eerst zijn vriendje.
Liep naar Moeder toen heel vlug.
Puntmuts wees hem met zijn lichtje
Weer den weg naar huis terug.
Thuisgekomen gaf ons Jaapje
Moeder heel zijn bloemenschat.
Opgetogen riep zijn Moesje:
Jaapje, o wat mooi is dat!
Plots'ling werd toen Jaapje wakker.
Wist niet, waar hij zich bevond.
Keek verbaasd toen naar zijn Moesje,
Die daar zonder bloemen stond!
Och, wat jammer! hij vertelde
Moes, wat hij gedroomd juist had.
Moeder troostte 't kleine baasje:
Noemde hem haar lieven schat,
Dekte Jaapje vlug weer onder
En die fluisterd' in zijn slaap:
'k Ga gauw nieuwe bloemen halen!
Lachend kuste Moeder Jaap.
(Nadruk verboden).
Kabouters kwamen in den nacht
Op vlugge voetjes en heel zacht.
Elk had een verfpot en penseel.
Van schild'ren houdt dat volkje veel!
Hun kleuren waren rood en bruin.
Hoe mooi toch maakten z' onzen tuin!
Zelfs geel ontbrak niet op 't palet.
Ik zag ze duid'lijk in mijn bed
Want 'k droomde van Kabouters weer,
Zooals ik deed zoo menig keer.
Ik ken het volkje wondergoed,
Dat 'k overdag nooit heb ontmoet!
'k Werd wakker, keek eens door de ruit.
Hoe mooi zag nu de tuin er uit!
Kabouters hadden in den nacht
Ons 't Najaarswonder weer gebracht!
CARLA HOOG.
(Nadruk verboden).
