De Grenadiers en Jagers defileeren voor de Koningin-Moeder
74!te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
De Moord op Abbotshall
Défilé Van de Grenadiers en Jagers Voor de Koningin-Moeder voor het paleis Soestdijk-
Parade Voor Rijkspresident Von Hindenburg.
Een Detective-verhaal
door PHILIP MAC DONALD.
Geautoriseerde vertaling door H. A. C. S.
16)
Anthony verweet zichzelf, dat jeugdige
emoties telkens terugkwamen. Zijn ge
dachten werden somberder. Hij dacht aan
die sponsachtige hoop. die eens een men-
schelijk hoofd geweest was. 't Was tijd,
dat hij aan het werk ging.
Hij ging over tot een nieuw verhaal. De
stilte, die heerschte, was voor hem
vleiend, 't Was een goed verhaal. Of het
waar was, deed er niet toe.
Het was een verhaal van Constantinopel,
dat Anthony kende, zooals zijn toehoor
ders Londen. Hij was daar geweest, scheen
het, bijna zonder een cent op zak. in 1912.
Het was een verhaal van een welvarend
koopman, een man van den Geheimen
Dienst, een Bloem uit de Harem, en een
Wereldreiziger. De verwikkelingen waren
vermakelijk, spannend, pathetisch, en het
Was in ieder geval betooverend. Het slot
was treurig, want de Bloem uit de Harem
verdronk. Zij kon niet zoover zwemmen als
zij zich had voorgesteld. En de man van
den Geheimen Dienst keerde terug tot zijn
Geheime Dlenst-plichten.
Sir Arthur schraapte zijn keel. In Dora
Jdasterson's oogen waren tranen. Aan het
hoofd van de tafel zat haar zuster, stijf,
haar witte handen om de armen van den
stoel geklemd. Anthony merkte met span
ning haar houding op: zij had geen be
langstelling getoond tot het slot van het
verhaal.
„Natuurlijk," zei hij, „was ze een dwaas
om het te robeeren. Denk aan den af
stand. En de stroom was sterk, 't Zou on
mogelijk zijn, zelfs voor een gespierde
Engelsche vrouw."
Hij verdiende een gelukwensch, dat hij
een zoo dwaze bewering kon uiten op zulk
een natuurlijken toon.
„O! mr. Gethryn, zeker niet," riep Dora
opgewonden uit. „Wel, Leo
Het uitslaan van een vlam en het bre
ken van porselein kwamen haai- woorden
onderbreken. Mevrouw Lemesurier had het
splrituslicht en de koffiekan omgegooid.
Groote schade aan kopjes en schoteltjes
was er het gevolg van. Het tafellaken
brandde
„Nog zoo kwaad niet," dacht Anthony,
terwijl hij opstond om te helpen. „Maar je
komt er niet zoo gemakkelijk af."
De orde werd hersteld; versche koffie
gezet, en gedronken. Het gezelschap ging
naar den salon en vandaar in den tuin.
Anthony bleef nog even achter in de
gezellige kamer vóór hij zich bij de ande
ren op het grasveld voegde. Tenslotte ging
hij naast de gastvrouw zitten. De rieten
stoelen stonden in den schaduw van een
der greote cederboomen.
„Een prettige kamer, uw salon, als ik
het zeggen mag." Zijn toon was argeloos
en minzaam.
Het antwoord was ijskoud. „Ik ben blij,
dat hij u bevalt, mr. mr. Gethryn."
Anthony straalde. „Ja, allerliefst aller
liefst. Hij heeft een atmosfeer, een beko
ring, die je tegenwoordig zelden vindt. Ik
bewonderde die kast buitengewoon; Chip
pendale, geloof ik. En wat laat het zilver
van die bekers den glans van het hout
goed uitkomen!"
Door deze woorden bereikt hij met wat
hij gewenscht had. Behalve een kloppen in
de blanke hals, dat in heftig bonsen over
ging, was er geen teeken van ongerustheid.
Zij bleef zwijgen.
De eene helft van zijn ziel juichte haar
toe en veroordeelde hem zelf. Maar de
andere helft, onbarmhartig, dreef hem
voort, „Probeer het nog eens, je moet,"
hoorde hij fluisteren. „Zoek den bodem op.
Gedraag je niet als een schooljongen!"
„Ik vrees, dat ik al te nieuwsgierig was,
dat ik die bekers met hun inscripties be
keek," zei hij. „Erg brutaal van mij. Maar
dat u die allemaal gewonnen hebt! U moet
wel een buitengewone zwemster zijn, me
vrouw Lemesurier."
Het kioppen in haar hals werd heviger.
„Ik heb het opgegeven al lang," zeide ze
eenvoudig. Haar oogen die oogen
keken hem strak aan.
Anthony joeg zich zelf op „Natuurlijk,"
zeide hij. glimlachend, „hier in de buurt is
geen gelegenheid om prettig te zwemmen,
nietwaar? Behalve de Marle, En niemand
zal dat voor zijn plezier ondernemen, is
het niet. Daar zou een ernstiger reden
voor moeten zijn."
Het bloed steeg in het bleeke gelaat, en
verliet het dan even plotseling. Anthony
voelde wroeging. Zijn geest zocht gejaagd
naar woorden om de spanning te vermin
deren, maar hij kon er geen vinden. Het
leek of de sandaal in zijn zak zijn vleesch
schroeide.
Zij kwam langzaam overeind, ging naar
de plek, waar haar zuster met sir Arthur
was gezeten, vlak bij, zeide zachtjes iets,
en wandelde langzaam over het gras in de
richting van het huis. Hoewel Anthony
zien kon, dat zij alleen door een groote
krachtsinspanning van haar wil, zich
voortbewoog, gaf de bekoorlijkheid van
haar houding hem een gewaarwording
half prettig, half pijnlijk die als een
greep naar zijn keel was. Haar nauwslui
tende gele japan was als een gouden wolk
om haar heen. Hij draaide zich om, naar
de beide anderen, die verdiept waren in
een gesprek. Een zachte kreet drong tot
hen door. Zij keerden zich snel om en
zagen een slap lichaam liggen op de kie
zels van het pad, voor de ramen van den
salon.
Anthony was bij haar voor het meisje
en de oudere heer waren opgestaan. Toen
zij er bij kwamen, zeide hij „Flauw geval
len. Niet om van te schrikken, miss Mas-
terson. Zal ik haar naar binnen dragen?"
Hij wees met zijn hand naar de open gla
zen deuren.
„Als het u blieft, wilt u." Dora plukte
zenuwachtig aan haar jurk, het het is
toch alleen maar een flauwte, nietwaar?"
Zij werd gerustgesteld. Anthony nam het
beweginglooze lichaam in zijn armen en
droeg het in de kamer. Hij trok zich terug,
nadat sir Arthur en het meisje de zorg
hadden overgenomen. Hoe hij het ook
wenschte, hij zou niet hebben kunnen
helpen Hij had Haar in zijn armen ge
had! Zijn hart klopte. Hij voelde zich
ofschoon hij het niet zou erkend hebben
werkelijk duizelig. Alleen met inspan
ning gelukte het hem zijn gezicht te ver
bergen achter een masker van onbewogen
heid. Zijn eenig verlangen wacn het
oogenbllk om weg te zijn en te denken;
dit huis te verlaten voor hij nog meer
kwaad zou doen. Rede; denken; zijn ge
voel voor recht; alles liet hem in den
steek.
Sir Arthur verwijderde zich van de
canapé. De kleur was op de wangen van de
vrouw teruggekeerd. De oogleden hadden
bewogen. Sir Arthur draaide zich om.
Anthony raakte zijn arm aan. „Ik ge
loof, dat wij te veel zijn," zeide hij
De ander knikte „U hebt gelijk. Ik heb
Dora gezegd dat ik den dokter zal laten
komen, maar zij denkt, dat het niet noo-
dig is. Ga mee."
Zij slopen de kamer uit, en binnen twee
minuten wandelden zij terug langs deii
oever van de rivier in de richting van
de brug.
HOOFDSTUK VI.
De secretaris en de zuster.
1.
Zij hadden ongeveer tweehonderd meter
geloopen voor de oudere man de stilte
verbrak.
„Ik hoop, dat Lucia bij zal komen," zeide
hij. ,,'t Was waarschijnlijk de hitte,, 't Is
vandaag om te stikken."
Anthony knikte. Hij was niet in de
stemming om te praten.
„Dora vertelde mij," ging sir Arthur
voort, „dat Lucia zich onlekker gevoeld
had sinds gisteravond. Men had haar na
tafel haast niet meer gezien. Zij verdween
in haar kamer en sloot zich op. Maar liet
leek, dat zij vanmorgen tot lunchtijd
goed was.
(Wordt vervolgd).
RIJ K SKANSELIER IlITLEIt RIJ ZIJN BEZOEK AAN HET DOOR
BRAND GROOTENDEELS VERMELDE STADJE OESCHELBRONN.
Hitler door do bevolking begroet.
DE NIEUWE PRESIDENT
V VN CUBA dr. San Martin.
DE OPENING VAN DE NIEUWE BRUG OVER 1IET MERWEDE-KANA AL VAN DEN MUIDER.
STRAATWEG. De drukte bij de opening.
Na afloop van de manoeuvres van de Rijksweer defileerden de troepen voor Rijkspresident von Hindenburg
11ET PANDER-VLIEGTUIG waarmede luitenant Asjes cn Geysendorfer
in 4è dag naar Indie willen vliegen. De bouw van het vliegtuig in een
loods op Schiphol. Op den voorgrond een der drie motoren.
