Jaargang Donderdag 24 Augustus 1933 No. 34
;ht op het doel af.
spreekwoord raden
EUCP
is Bert?" vroeg vader, toen hij
el ging zitten, waarom de heele
al vereenigd was. Het heele gezin
na, want één stoel was er nog leeg.
is nog niet thuis", zei moeder aar-
Ze vond het echt vervelend, dat de
weer niet op zijn tijd gepast had.
ooltijd had hij eerst een deel van
is werk gemaakt en toen waren zijn
n hem komen ophalen, om wat op
te gaan voetballen,
moet maar eens straf hebben", be
de heer des huizes, ,,'t Is toch wel
tje gek, dat de heele familie moet
wachten op den jongste van het
iap".
>n klonk er een roffel op de ruit
voorkamer.
is ie al", zei Ans opgelucht. Ze
zich bezwaard, dat ze haar broer
en was gaan waarschuwen, dat 't
eten was.
;usje stond op om den te laatkomer
te laten.
stevende direct de kamer in.
'aps, bent u al thuis?" riep hij uit.
zooals je ziet. Ga je handen was-
indelijk zat Bert-.
nog op tijd, hè", glunderde de jon-
is nog niet opgeschept",
we hebben moeten wachten",
Truus, de oudste zus, in 't midden.
Ier schepte op. Intusschen vertelde
ebben en echte voetbalclub opge-
det een volledig elftal. Ik ben de
jonge Ge jus" plaagde Truus.
s van der Meulen is de keeper van
lerlandsche elftal, zooals je wellicht
Sn pas had er een groote foto van
de krant gestaan, omdat hij voor
tigste maal gekeept had in de inter-
ile wedstrijden.
mag ik nu jouw grijze trui aan,
vroeg Bert „Dat is zoo'n echte
.trui met dat hooge boord."
ust, hoor? 't Lijkt me alleen erg
;n we beginnen", stelde moeder voor.
ïjd lang werd er weinig gezegd, des
ir gegeten.
te club heeft ook een naam", begon
:n laatste weer.
'P den bal" zeker", plaagde Ans.
i Bohda", zei de jongen,
ida? Wat beteekent dat nu?" vroeg
-H-D-A", spelde de jeugdige voet-
.Recht Óp Het Doel Af!"
ihtig", prees vader, „die woorden
maar goed in gedachten houden".
irom?"
5 altijd goed om recht op je doel
[aan, als tenminste je doel goed is",
tegen wie spelen jullie nu?" wou
[ten.
>ngens van de kade hebben ook een
'gericht. Die heet Klein-Ajax*.
eten was afgeloopen. Nu moest het
rk verder gemaakt worden. Voor
gekende dat: Jaartallen leeren.
èuiirde niet lang, of de jongen zat
g te mopperen.
an die dingen niet ln mijn hoofd
klaagde hij.
'a!" zei Ans alleen.
Nadruk verboden.
„Rohda? Wat heeft dat nu met m*n
jaartallen te maken?" bitste Bert
„R-O-H-D-A", spelde Ans nu op haar
beurt, „Recht op het doel af".
Bert bromde wat, maar stopte toch zijn
vingers in zijn ooren en leerde verder. Na
een kwartiertje kende hij de jaartallen.
„En. de jonge Gejus heeft op zijn
tijd gepast", zei vader den volgenden dag,
toen hij bij het thuiskomen zijn zoon reeds
op zijn plaats zag zitten. „Goed gekeept?"
„Ik ben geen keeper meer. Ik ben nu de
midvoor En luister eens, moes Nu moeten
we een voetbalpak hebben. Allemaal het
zelfde: een zwart broekje en een witte trui
of een witte blouse En. voetbalschoenen.
Maar dat zal wel niet gaan, hè?"
„Daar vrees ik voor", zuchtte moeder.
„Je mag de broek van mijn gympak",
beloofde Ans.
„Fijn. Moes, wilt u er dan een zakje
achterop zetten?" vroeg Bert..
„Zeker. En zoo'n wit blousje kan ik wel
voor je maken".
Met het voetbalpak kwam 't al gauw in
orde. En met de schoenen? Hij mocht
twaalf tossies gaan koopen. voor eiken
schoen zes om onder zijn oude voetbal
schoenen te slaan. Nu leken 't net echte
voetbalschoenen en kon hij op het speel
terrein niet uitglijden.
Hij trok alles aan en liet zich door de
huisgenooten bewonderen. En 's middags
kwam hij thuis met de opgewonden mede-
deeling. dat ze de eerste echte match ge
speeld hadden.
„Gewonnen of verloren?" vroeg vader.
„Gewonnen met 128."
Vader lachte. En Truus spotte:
Fijne clubs, hoor! Van den vijftigsten
rang."
„Dat zal best beter worden," stelde moe
der gerust.
Ja, Bert- scheen een echte voetballer te
zullen worden. Hij werd zelfs getraind met
zijn vrienden, eiken morgen om half acht.
En 's middags na schooltijd direct oefenen
tegen Klein-Ajax en.... zoo raakte het
schoolwerk in de verdrukking. Om te kun
nen voetballen, eiken dag weer opnieuw,
leerde Bert niet alles, wat hij leeren moest
en maakte er zich maar af met een Jar' ie
van Lelden. Het schriftelijk werk werd
roef-roef afgemaakt en op schooi zat nlj
meer aan Rohda te denken dan aan de les.
In gedachten zag hij zich al spelen ln het
Nederlandsche elftal. Dan kwam er een
tevreden lach op zijn gezicht.
MaarBerts onderwijzer lachte niet.
Die bromde en vermaande. Zonder resul
taat helaas.
Toen kreeg Berts vader een brief van
meneer. De jongen werd dadelijk ter ver
antwoording geroepen. Vader las den brief
voor.
„Hoe komt dat?" besloot hij.
Bert zei niets, haalde zijn schouders op.
„Weet jij 't niet? Maar ik wel. Dat is de
schuld van Rohda. Is 't niet zoo?"
De jongen knikte,
„Met voetballen kan je later je brood
niet verdienen. Wat wil je ook weer wor
den?"
„Zeekapitein."
„Dan mag het zeker wel Rohda wezen."
Bert keek vader niet begrijpend aan.
„Ik bedoel niet, dat je daarvoor moet
voetballen, maar dat je recht op je doel
moet afgaan. Als het je plan is om kapi
tein op een zeeschip te worden, moet je
beginnen met goed te leeren."
Bert knikte. Dat begreep hij.
Het gevolg was, dat er alleen 's Woens
dags- en 's Zaterdagsmiddags gevoetbald
mocht worden. De overige dagen was het
ook Rohda, maar Rohda bij het school
werk.
't Rapport werd behoorlijk, Bert was in
derdaad recht op het doel afgegaan.
's Winters begonnen de echte wedstrij
den tegen Klein-Ajax long-Hercules, de
Zwaluwen en andere clubs. Ze speelden
niet meer 128, maar 32 en 41. Ze
zullen later wel flinke sportlui worden, als
ze maar altijd recht op het doel afgaan.
J, H. BRINKGREVE—ENTROP.
(Nadruk verboden).
