De brug over het Merwede-kanaal - Het sterkamp te Ommen
[In het Paleis van den Koning
(te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Voorheen en thans.
FEUILLETON
I Kindermeisjes in 'de Rivier;
Lints: zooals „juf' er thans bij loopt, in luchtig strandpak. Rechts: 25 jaar geleden. Kindermeisjes in Bretonsche dracht.
EEN LASTIG TRANSPORT. Het transport van een
<ler zieken, die deelnam aan het ziekentriduuin
te Roermond.
Een Uefdesgeschiedenis uit 't oude Madrid
door P. MARION CRAWFORD.
Naar het Engelsch door W H C B
46>
d<»d*wachtte 8<ïlalield laS en op den
zeker van nï.' niet. Zij was er zoo
ir.end er zbieh dat zij, half droo-
hij hU? °ver verbaasde, dat sterven
had heirf^m moest duren; de dood
rukt. icon de^n? P>»tseUng wegge-
richt en dp m?/1, 200 Soed zijn ge
sidderde over 1? doel missen? Zij
oen nieuwe ene3?1-.8®116616 hchaam, toen
maakte Neen^jf van haar moester
Was te vast o-Utü sflert niet haar leven
dat zoo leed v!? uen aan haar lichaam,
sterkTm d£;rheïi hafl wa* te jong en te
7*1 moest blijvln wen blijve? stUstaan-
aarde was diezStrfe en zoolang zij op
i^ewoog zn zich „n\pijn dden. Zachtjes
Weer, terwijl haü v, knieën heen en
taakte, hoofd bijna den vloer
yoorderih00d?ee "!!jrbaar vaders stem, en de
kaar ontzettende wp gaven haar b«
^nok. zeiden haar dVt r^°s ef:n nieuwen
"T en toen av irfÜ P°n Jan dood was
ket niet kon'b^j^.vreemd was'
Terwijl Philips nog met zijn degen in de
hand, over het lichaam van zijn broeder
gebogen stond en naar zijn gezicht keek,
ging de deur open. Mendoza bleef half
versuft door hetgeen hij zag, op den drem
pel staan. Philips hoorde hem en ging
een eind achteruit. Hij wist nu dat Men
doza begreep wat er was gebeurd, en dat
hij onmogelijk de waarheid kon verbergen.
Zijn toorn was verdwenen en een soort
van schrik, die zeker geen berouw was,
kwam over hem wegens hetgeen hij had
gedaan. Het was zeker op zijn gezicht te
lezen, want Mendoza begreep. Vlug kmelde
deze naast het lichaam neer om naar den
hartslag te luisteren, en te zien of zijn ge
polijste scheede ook besloeg door een
lichte ademhaling. Maar hij zag de helder
roode vlek op het witte buis, het onbe
weeglijke gezicht en de slappe handen.
Geen ademhaling, noch hartslag gaf aan
leiding tot hoop. Zwijgend stond hij op en
schudde zijn hoofd. Hij had de druppels
bloed gezien, die van Philips degen op den
vloer waren gevallen. Met een veront
schuldigende beweging nam hij het wapen
uit 's konings hand en veegde het droog
en glimmend met zijn eigen zakdoek,
waarna hij het Philips weder aanbood, die
het zonder een woord te zeggen weer in
de scheede stak.
Beiden keken wel een minuut lang naar
het lichaam, ieder in stilte overwegende
wat er mee te doen. Tenslotte hiel Men
doza het hoofd op en er lag een vreemde
blik in zijn oude oogen, terwijl er iets
voornaams uit zijn verweerde trekken
sprak.
„Ik geef mij aan uwer majesteits genade
over! Ik ben het geweest, die Don Jan van
Oostenrijk die ongewapend was, in een
twist, die wij met elkaar hadden, heb
gedood."
Philips begreep hem maar al te goed, en
een flauwe glimlach van voldoening kwam
op zijn gezicht. Nooit zou de wereld te
weten komen, wie de werkelijke moorde
naar van zijn broeder was, en hij kende
den man, die aanbood zich op te offeren
en de schuld van den daad op zich te
nemen. Mendoza zou sterven, desnoods op
het schavot, en het zou hem reeds vol
doende zijn te weten dat zijn dood den ko
ning redde. Geen woord zou er ooit over
zijn lippen komen, 's Mans loyaliteit was
tegen elke beproeving bestand; ai voelde
hij ook afschuw voor de gedachte dat de
koning zoo'n daad kon hebben begaan,
diens naam moest tegen eiken prijs gered
worden en zijn goddelijk recht moest voor
het oog der wereld worden hoog gehouden.
Vanaf het oogenblik, dat hij inzag hoe in
deze zaak moest worden gehandeld, twij
felde hij niet meer. De een of anderen
onbekenden moordenaar te beschuldigen
en te doen voorkomen dat deze was ont
snapt, zou nog erger dan doelloos zijn ge
weest Half Spanje en het hof immers
wist hoe jaloersch de koning op zijn broe
der was, iedereen, die op het hoffeest was,
had gezien hoe boos de koning was ge
worden, toen iedereen Don Jan daar toe
juichte, en zelfs de ruzie over den hand
schoen ging reeds van mond tot mond in
de troonzaal, waar de genoodigden zich na
het souper hadden vereenigd. Zoodra de
dood van Don Jan bekend zou zijn gewor
den, zou iedereen in het paleis gelooven
dat de koning dit had gedaan, of wel hem
had laten vermoorden. Maar als Mendoza
de schuld op zich nam, zou iedereen hem
gelooven, want velen waren bekend met
Dolores' liefde voor Don Jan en wisten
tevens hoe haar vader tegen hun huwe
lijk was gekant, daar deze van oordeel was
dat het heelemaal niet als een huwelijk
zou worden beschouwd en louter schande
over zijn dochter zou brengen. Er was nie
mand anders in het paleis, die den moord
op zich kon nemen en van wien men zou
gelooven dat hij dien niet op 's konings
bevel had begaan. Mendoza begreep cfit,
toen hij zijn leven aanbood, om Philips'
eer te redden. Philips besefte dit zelf ook
en hoewel hij een oogenblik verbaasd
stond over de ongekunstelde toewijding
van den ouden man, aanvaardde hij haar
zonder protest, aangezien zijn egoïsme
zoo grenzeloos was, dat hij, om daaraan
te voldoen, in staat zou zijn tot vernieti
ging van het heele menschdom.
Nog eens keek hij naar het beweging-
looze lichaam aan zijn voeten, en toen
weer naar den trouwen, ouden man. Toen
boog hij genadiglijk en ernstig zijn hoofd
ten teeken dat hij wel zoo goed wilde zijn
ten genoege van den schenker, een aanbod
van geringe waarde te aanvaarden.
„Zoo zij het," zei hij langzaam
Ook Mendoza boog zijn hoofd als om
zijn dank te betuigen. Toen nam hij den
langen, donkeren mantel, dien de koning
by het binnentreden had afgelegd, en
legde dien op Philips' schouders, waarna
hij zich naar de deur begaf. Philips volgde
hem zonder om te zien, en belden kwamen
op het terras, de deur half open latende.
Slechts enkele woorden wisselden zij, ter-
wyi zij langzaam In de richting van den
corridor liepen.
„Het zal noodig zijn dat uwe majesteit
dadeiyk naar de troonzaal terugkeert,
alsof er niets was gebeurd," zei Mendoza.
„om daar onbekommerd met den een of
anderen ambassadeur of minister te spre
ken, terwijl het bericht van den dood van
zün hoogheid wordt gebracht."
„En wie moet dat bericht overbren
gen?" vroeg Philip kalm, alsof hij tot
Iemand, die er Iets mee te maken had,
sprak.
„Ik, sire," antwoordde Mendoza flink.
„Men zal u in stukken hebben ge
scheurd, voordat Ik u redden kan," ant
woordde Philips.
„Des te beter. Ik zal voor myn koning
sterven, en aan uwe majesteit wordt dan
de moelhjkheid bespaard een daad te
pardonneeren, die ln het oog der wereld
onvergeeflijk zal zijn."
„Dat Is waar," zei de koning peinzend.
„Maar ik wensch niet dat u zult sterven,
Mendoza," voegde hij er als een invallen
de gedachte aan toe. „U moet naar
Frankrijk of Engeland de wijk nemen."
„Zonder uwer majesteits hulp zou ik
niet kunnen ontvluchten, en dat zou spoe
dig uitlekken Men zou dan gelooven dat
ik de daad op uw bevel had bedreven en
dan zouden wij nog niets bereikt hebben."
(Wordt vervolgd),
l)E BRUG OVER HEI' MERWEDE- GENERAAL BA LBO OP DE WERELDTENTOONSTELLING TE
KANAAL op de plaats van bestem- CHICAGO waar in het Indiaanschc dorp hem den naam
ming De boog rust op de landhoofden. „Vliegende Adelaar" gegeven werd.
r- HET STERKAMP TE OMMEN IS BEGONNEN.
De eerste bezoekers komen bij het kamp aan.
EESr VAN SAINTE CHRISTOPHE TE PARIJS. De zegening van auto's, fietsen en kinde
fietsen door een geestelijke.
