T.-races te Assen - De
Olympische
dag te Amsterdam
74ste Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
De
FEUILLETON.
In het Paleis van den Koning
J*
De T. T.-races te Assen.
Linksde start van de öOO c.c.-klasse. Rechts: G. Timmer (Holl.) op New Imperial valt
Jac. Al (Holl.)
DE TRADITIONEELE TOCHT met de oude mailcoateh
van de Place 'de la Concorde te Parijs naar het Bois
Boulogne.
MEJ. SCHUURMAN wint de 100 meter voor damea
op den Olympischen dag te Amsterdam.
DE OLYMPISCHE DAG TE AMSTERDVM. Spelmoment uit den voet
balwedstrijd NederlandHongarije, welke door de Hollanders met 65
gewonnen werd.
in de eerste ronde in de bocht nabij Assen. Achter hem
LUSTRUMFEESTEN WAGEMNGSOH STl DIM EN-
CORPS. De intocht der reünisten o.w. oud-minister
Postuma (met jas over 'den arm).
rv
DE OLYMPISCHE DAG TE AMSTERDAM. Luitenant Pahud de Mortagne
op „Modeste" tijdens het springconcours.
Een liefdesgeschiedenis uit 't oude Madrid
door P. MARION CRAWFORD.
Naar het Engelsch door W. H. C. B.
19)
„En dat er zulke vrouwen bestaan
hier in het paleis! Wat weet ik toch nog
weinig!"
„En hoe minder je omtrent de wereld
te weten komt, des te beter voor jou,"
antwoordde de jonge krijgsman kortaf.
„Maar je hebt toch nooit één dier brie
ven beantwoord, nietwaar?" vroeg Doto-
res, met een minachting, waaruit bieeK,
hoe zij op zijn antwoord vertrouwde.
„Neen," antwoordde hij na eemg na
denken. „Éénmaal dacht ik het wel te
doen, met de bedoeling de schrijfster te
vragen of ze wel goed bij het boofd was,
maar tenslotte deed ik het niet. Dat is al
lang geleden, voordat ik jou kende ik
was toen achttien."
..Dus al toen je nog een jongen was!
De blik van verbazing was nog niet ge
heel uit haar oogen geweken, maar ae
zaak werd haar iets zy het ook niet
veel duidelijker. Het was nooit by haar
opgekomen dat zulke duigen evenveel
verzoekingen voor den roemrijken, jongen
veldheer, die door iedere vrouw bewonderd
en door iederen man gevleid werd, konden
beteekenen, en dat zij alleen zijn toege
wijde liefde voor haar hem sinds hij den
mannelijken leeftijd had bereikt, ver ge
houden had van minderwaardige avon
turen. Had zij dat begrepen, dan zou zij
indien dat mogelijk ware geweest hem
nog meer hebben lief gehad. Zij vond
alles, zooals zij reeds had gezegd, schaam
teloos en afschuwelijk.
„Zal ik de bloemen ook maar verbran
den?" vroeg Don Jan, ze reeds in zijn
hand nemende
,De bloemen? Wel neen! Ze zyn zoo
frisch en onschuldig! Wat hebben die met
haar te maken? Geef ze mij."
Hij drukte er zijn lippen op, terwijl hij
haar aankeek, en gaf ze haar toen. Ook
zij kuste de bloemen en stak ze toen met
een gelukkige glimlach in haar haar.
Niemand dan jij ziet mij toch van
avond." zei ze. ..Ik mag dus wel als een
boerinnetje bloemen in mijn kapsel
dragen."
,,'t Is of ze de goudblonde kleur van je
haar nog meer doen schitteren," riep hij
uit Maar het wordt bijna tijd dat mijn
bedienden terugkomen," zei hij droevig.
Zoodra ik naar het feest ga, zal ik hen
wegzenden. Na het souper van den koning
zal ik trachten hier weer bij je terug te
komen. Tegen dien tijd zal alles geregeld
zijn; ik heb aan bijna alles al gedacht.
Mijn moeder zal je van alles voorzien wat
te noodig hebt. Morgenavond kan ik zelf
hier vandaan om haar op te zoeken, zoo
als ik altijd doe."
Hij sprak van Dona Quixada altijd als
van zijn moeder zijn eigen moeder had
hij nooit gekend.
Dolores stond van haar stoel op, want
hij maakte zich gereed om weg te gaan.
„Ik vertrouw je in alles," zei ze eenvou
dig. „Ik hoef niet te weten hoe je alles
zult doen 't is mij voldoende te weten
dat je het wilt doen. Vertel, als je kunt,
Inez alles neem haar in je bescherming
als mijn vader boos op haar is."
Hij stak zijn beide handen naar de hare
uit, maar zij vond dit wel wat weinig.
Voordat hij het wist, had zij haar armen
om zijn hals geslagen en kuste hem onder
het spreken van korte woorden van liefde.
Toen trok zij zich plotseling terug.
„Ik kon het heusch niet helpen," zei ze.
„Sluit me nu maar op. Neen, neen niet
vaarwel zeggen zelfs niet voor een
paar uur."
„Zoodra ik kan, kom ik terug," ant
woordde hij en na haar lang in de oogen
te hebben gezien, verliet hij de kamer,
deed de deur dicht en op slot.
Een paar oogenblikken zag zij er naar,
alsof zij er doorheen kon kijken om hem
aan de andere zijde er van nog te zien.
Na enkele minuten hoorde zij stemmen en
voetstappen in de slaapkamer. Don Jan
sprak nu en dan in korte zinnen tot zijn
bedienden, op bevelenden en toch vrien
delijken toon. Het was haar zoo vreemd te
moede, hier zoo dicht in zijn nabijheid te
zijn. En blozend vroeg zij zich af of er
eens een dag zou komen, dat dit voorgoed
het geval zou zijn?
Er \vas zooveel gebeurd en zij hadden
elkaar zoo heel veel te vertellen gehad,
dat er nog met geen woord gerept was
over hetgeen moest worden gedaan na
haar vlucht naar Villagareia. Vóór het
aanbreken van den dag moest zij al op
weg zijn naar Quixada's woning, maar
noch Quixada, noch zijn vrouw kon haar
beschermen tegen haar vader, indien deze
ontdekte waar zij was tenzij zij ge
trouwd was. Daarna zou niemand, noch
Mendoza, noch iemand anders behalve
de koning zelf zich inbeelden het recht
te hebben zich te bemoeien met de vrijheid
van de vrouw van Don Jan van Oosten
rijk. Heel Spanje zou zich tegen zoo'n in
menging verzetten daarvan was zij
zeker. Zoo ln zich zelf redeneerende, dacht
zij dat naar alle waarschijnlijkheid de hu
welijksplechtigheid zou plaats hebben zoo-
dra Don Jan te Villagareia zou zijn aan
gekomen.
Op dit oogenblik hoorde zij onwillekeu
rig hem praten. Hij zei tot een bediende
om witte schoenen te brengen, wat haar
aandacht trok, omdat zij hem nooit
anders dan zwart of geel schoeisel had
zien dragen. Wat zou zij graag zelf hem
die witte schoenen hebben willen brengen
en hem zijn ordeteeken van het Gulden
Vlies om den hals hebben gehangen! En
dan het gepolijste gevest met een stuk
zeemleer wat opwrijven, zooals zij reeds
als kind gezien had dat Eudaldo haar va-
der's wapens oppoetste.
Met een-elleboog op de tafel steunende,
beschutte zij met een hand haar oogen
voor het kaarslicht, en overdacht hoe ten
slotte alles in de laatste uren snel op
elkaar was gevolgd Wat zou er gebeurd
zijn indien de onbekende stem onder de
hovelingen niet gelachen had, en haar
vader's toorn niet had gaande gemaakt?
Dan zou Don Jan naar de vertrekken van
Mendoza zijn gegaan en Eudaldo zou hem
binnengelaten hebben, want niemand kon
hem Iets weigeren en hij was 'sKonings
broeder. Hij zou dan een half uurtje met
haar ln de kleine kamer hebben doorge
bracht en het zou een stijve ontmoeting
geweest zijn, door de tegenwoordigheid
van Inez, zij het dan ook dat deze wel
spoedig zou zijn weggegaan. Daarna zou
zij Dolores met de hertogin Alvarez
tegelijk met de overige eerejonkvrouwen
naar beneden zijn gegaan en ln het gevolg
aer koningin zijn geweest, terwijl deze
met den koning de troonzaal binnentrad.
Met Don Jan zou zij ln een dag of twee
geen woord meer hebben kunnen wisselen
En nu nu scheen het zoo goed als zeker
dat zij in de komende week zijn vrouw zou
worden. Hij was in de aangrenzende
kamer.
„Berg mijn degen niet weg," hoorde zij
Don Jan zeggen. „Laat hem maar hier op
tafel liggen."
Natuurlijk; wat zou hij in hofkleedij
met een degen doen? Maar als hij na het
souper naar haar terugkeerde en haar
vader ln den corridor ontmoette, dan zou
hij ongewapend zijn, terwijl haar vader
aie dienst had, evenals alle op wacht zijn
de officieren, de aan zijn rang verbonden
degen droeg en de koning zijn rapier als
onderdeel van zijn statiegewaad.
.(Wordt vervolgd),
