De economische wereldconferentie - Japansch schip gestrand
J45te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
In het Paleis van den Koning
EEN NIEUWE AUTOMAAT TE BERLIJN
die 180 adressen van hotels e.d.
opgeven kan.
MEJ. POPKEN lid van de Haagsche Zweefclub, de eerste vrouw, die in Neder
land een brevet zweefvliegen behaalde.
I)E JAPANSCHE GEDELEGEEKDEN ter Economische Wereldconferentie te
Londen, welke heden aangevangen is. V.l.n.r. Matsudeira, Ishi en Eigo Fuhai.
Een liefdesgeschiedenis uit *t oude Madrid
door F. MARION CRAWFORD.
Naar het Engelsch door W. H. C. B.
7)
Een blik van afschuw en angst was ge
leidelijk in Dolores' oogen gekomen, want
zij kende haar vader en wist dat hij, wat
*-r ook zou gebeuren, zijn woord zou hou
den. Ook dat hij bij den Koning hoog in
aanzien stond en dat deze even sterk ge
kant was tegen haar huwelijk, en haar
jader op alle mogelijke manieren zou
nelpen. Het was nooit bij haar opgekomen
Plotseling in een godsdienstige instelling
*net goedvinden van haar vader te kun
nen verdwijnen, zelfs voor haar geheele
leven. Zij was te jong en te vol levens-
verlangen om aan zoo'n mogelijkheid te
denken. Wel had zij gehoord dat zooiets
Sedaan kon worden en ook gedaan werd.
Jaar nooit met wie het gebeurd was.
Nooit had zij zich er een voorstelling van
Semaakt zoo volkomen aan de genade van
r?41 vader te zijn overgeleverd. Voor de
eerste maal in haar leven voelde zy wer-
angst en dat, als deze nog lang
duurde, zij zich aan haar vaders voeten
zou werpen en hem om genade zou smee-
ken, dat zij uit louter vrees alles, wat hij
wenschte, zou doen zij het dan ook met
het voornemen de beloften niet na te ko
men. Reeds zag zij zich zelf op haar
knieën om vergeving vragen, haar liefde
verloochenend en gehoorzaamheid en on
derworpenheid belovend. Want voor haar
oogen doemden reeds de donkere gangen
van Las Huelgas, de gesluierde en zwij
gende nonnen op. Men zou haar daar niet
eens vertellen of de man. dien zij lief had,
leefde of dood was, of hij haar al of niet
trouw was gebleven.
Maar haar krachtige natuur kreeg de
overhand, haar angst werd minder en aan
ontrouw van Don Jan kon zij niet geloo-
ven Hoe dikwijls toch had hij haar onge
kunsteld gezegd: „Ik heb jou lief, zooals
jij mij Die eenvoudige woorden zeiden
haar meer dan zijn teedere toespraken, die
echter eveneens uit zijn hart opwelden. In
dit bange oogenblik hoorde zij hem die
innig lieve woorden weer zeggen en
plotseling was zij weer overtuigd van zijn
onwankelbare liefde, die haar opnieuw
kracht schonk.
Terwijl haar vader zwijgend heen en
weer liep. overlegde zij wat zij, zoolang zij
voor Don Jan een gevangene was, wel en
wat zij niet kon doen. Maar dit wist zij
zeker' de hoop om weer bij hem te zijn
zou haar alle hindernissen doen overwin
nen zou haar doen spotten met elk ge
vaar Maar voor niets ter wereld zou hij
goed vinden dat zij zich overgaf aan de
genade van haar vader, om vaische belof
ten af te leggen en uit vrees haar liefde
zou verloochenen. Zij zou dan ook liever
sterven dan dat doen.
„Doe met mij naar u goeddunkt. U hebt
er de macht toe," sprak zij eindelijk met
vaste stem en kalm.
Dadelijk stond de oude man stil en
draaide zich naar haar toe, alsof hij thans
zelf bang was. Tot haar verbazing zag zij
dat hij tranen in zijn oogen had. Eenige
oogenblikken bleef hij zwijgen, terwijl zij,
niet kunnende begrijpen, hem verwonderd
aankeek. Ineens hief hij zijn gebrumde
handen omhoog en bedekte met een be
weging van uiterste wanhoop zijn gezicht.
„Dolores! Mijn kind mijn dochtertje!"
riep hij met gebroken stem.
Toen ging hij zitten, als verslagen,
vouwde zijn handen op het gevest van zijn
degen samen en liet zijn hoofd er op rus
ten, terwijl zijn lichaam zich met een
nauwelijks merkbare beweging heen en
weer bewoog. In twintig jaren had Dolo
res nooit begrepen, noch vermoed, dat de
man, die altijd zoo hard was, die haar
altijd stipte gehoorzaamheid en plichts
betrachting voorhield, die altijd berispte,
nooit tevreden en bijna altijd misnoegd
was, haar met heel zijn hart, heel zijn ziel
lief had. Nu vermoedde zij het plotseling,
maar het was zoo iets nieuws, zoo iets
vreemds voor haar, dat zij niet zou heb
ben kunnen zeggen wat ge gevoelde. Dat
hij in de strijd het eerst was bezweken,
gaf haar niet het gevoel van overwinning.
Vóór alles was het vrouwelijk, vriendelijk
medelijden met de stroeve inborst, die
tenslotte zoo gewond was. Zij ging naast
hem staan en legde een hand op zijn
schouder.
„Het spijt mij erg, heel erg, dat ik u
verdriet heb gedaan," zei zij met zachte
stem en wachtte tot hij zou spreken. Maar
hij zag niet op en bleef met zijn hoofd op
zijn degen rusten. Het deed het meisje
pijn. hem zoo te zien lijden.
„God zij mij genadig," sprak hij einde
lijk heel zachtjes. „God vergeve mij als
het mijn schuld is dat je niet van me
houdt, dat ik niets anders voor je ben dan
een onvriendelijke, oude man, terwijl jij
toch het liefste Dent, dat ik op de wereld
heb, mijn kind."
Langzaam hief hij zijn hoofd op en keek
haar aan. Zij ontstelde toen ze bemerkte
hoe hij er uitzag en was diep getroffen
door hetgeen hij zei. Zijn donkere wangen
waren vaal en de tranen, die steeds in zijh
oogen bleven, gaven hem iets van den blik
van iemand, die het gezichtsvermogen
mist. Zijn gevouwen handen, die nog op
het gevest van zijn degen lagen, beefden
eenigszins.
„Hoe kon ik dat weten?" riep Dolores
uit, plotseling naast hem neerknielend.
„Hoe kon ik zoo iets raden? U liet mij
nooit blijken dat u van mij hield ben ik
dan al die jaren blind geweest?"
„Stil kind, stil!" zei hij. „Doe mij niet
nog meer leed het moet mijn schuld
zijn geweest."
Hij werd kalmer, en hoewel zijn gezicht
heel ernstig en bedroefd stond, herkreeg
het zijn natuurlijke, donkere kleur, en zijn
handen beefden niet meer. Het meisje
was te jong en haar aard verschilde te
veel van den zijnen om hem te begrijpen,
maar vlug besefte zij dat hij niet de man
was, zooals hij haar altijd had toe
geschenen.
„O, had ik het maar geweten!" riep zij
diep ongelukkig uit. „Had ik het maar
kunnen raden, dan was ik heel anders
geweest. Ik schrok altijd van u, was al
tijd bang voor u, zoolang ik mij kan her
inneren ik dacht dat u niet om ons gaf,
en dat wij u steeds mishaagden Hoe
konden wij het weten?"
Mendoza hief een zijner handen op en
vatte de hare zoo zachtjes ais het hem
maar mogelijk was. Zijn oogen werden
weer helder en zijn emotie van zooeven
verdween weer naar de diepten, waaruit
zij was gerezen.
„Wij zullen elkaar nooit heelemaal be
grijpen," sprak hij rustig. „Jij kunt niet
inzien dat het de olicht van een man is
om te doen wat rt€htvaardig is voor zijn
kinderen, liever dan dat hij dit beginsel
prijs geeft, opdat zij hem liefhebben."
Dolores dacht dat daartusschen wel een
middenweg was, maar ze zei niets en liet
haar hand in de zijne, blij dat hij vrien
delijk was, maar toch, evenals hij zelf
voelende, dat er nooit een waarachtige
overeenstemming tusschen hen kon be
staan. De kloof had te lang bestaan en
was te breed.
(Wordt vervolgd!,
TE UTRECHT - werd dc jaarvergadering van het Ned. Groene Kruis gehouden.
Na afloop trok men naar Spakenburg. Het Spakenburgscho inondharmonicage*
zeischap verwelkomt do bezoekers.
HON DENTENTOONSTELLING IN DEN
1IAAGSOHEN DIERENTUIN'. Zus moet
haar trouwen speelkameraad enkelo dagen
afstaan voor de tentoonstelling.
SCHIP GESTRAND IN DEN STORM AAN DE CALIFORNISCHE KUST.
Het bij Point Honcla, Californie, gestrande Japansche stoomschip Nippon
Mara".
DE BEKENDE ACTEUR Willem Hun-
sche verlaat genezen het Wilhclminagasthuis
te Amsterdam.
OP WEG NYYR DE ECONOMI
SCHE WERELDCONFERENTIE.
De Chineesche gedelegeerden
Soong. sir Robert Hu Tung, dc
kapitein van de Europa" en
Yi Pei.
