h Fransche vlootmanoeuvres - Onthulling raam Nieuwe Kerk te Delft
De roode Vulpenhouder
74ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
Geautoriseerde vertaling naar
het Engelsch van Molly Thynne,
door A. W. v. E.V. R.
59)
Zij trok de brievendoos naar zich toe en
waakte ze open. .De privébrieven. die er
"tl zijn. liggen heelemaal onderaan." zei
je. verscheidene bundels oplichtend, die
□lijkbaar rekeningen en kwitanties be
vatten. „Zegt een van deze namen u iets?"
Zij overhandigde hem een pakje brieven
hij doorliep ze met de snelheid van
iemand, die gewend is papieren te behan
delen. De meeste ervan schenen oude uit
nodigingen te zijn. Waarom mrs. Dray-
eott ze had bewaard, was moeilijk te zeg
gen. Waarschijnlijk was zij te lui geweest
i™ zeult zoeken en had zij ze achte
ros bij de andere papieren in de doos ge-
j"™' waar zij waren in zooverre van nut,
zij eenig licht wierpen op de men
gden, met wie zij gewoonlijk om had ge-
T^jïyre merkte op, dat een duidelijk
tintje over de meeste handteeke-
gwgen lag, waarvan een of twee in de
welbekend waren Hij teekende er
zijn zakboek op. en besloot Grey
dc S "enï tc wagen. Naarmate miss Allen
miiV?,! E<le' werd zijn lijstje grooter.
7„.,;;„zelts de enkele privé brieven, die hij
ip van het begin tot het einde las,
e hoop tenminste een of andere toe
speling te vinden op mrs. Draycott's par
ticuliere zaken .brachten geen licht. Er
waren verscheidene pakjes foto's, waar
van enkele van een handteekening waren
voorzien, en andere van onderschriften,
maar zij deelden noch Fayre noch miss
Allen iets mede.
„Dat is alles," zei zij eindelijk, terwijl
zij den stapel papieren weer in de doos
begon terug te leggen. „Ik vrees, dat ze
van niet veel nut zijn
Fayre stond op om haar te helpen.
..Zij hebben mij toch een lijstje namen
bezorgd, die van nut kunnen blijken en
wij weten nu tenminste, in wat voor krin
gen zij zich bewoog. Misschien kan een
van die menschen ons wel vertellen, of er
iemand was, die reden had vertoornd op
haar te zijn."
Hij nam een enveloppe op. die bovenop
een bundel kwitanties lag en opende die,
zonder er eigenlijk bij de denken. Er viel
een kiekje uit, dat, met het gelaat naar
boven, op de tafel terecht kwam.
Fayre boog er zich over heen en terwijl
hij dat deed, week de kleur langzaam uit
zijn gezicht en werden zelfs zijn lip
pen wit.
Haastig pakte hij de foto op en liep er
snel mee naar de electrische lamp, die op
de schrijftafel stond. Hij hield het kiekje
precies in het licht en bestudeerde het
zorgvuldig.
Miss Allen, die geheel verdiept was in
het rangschikken van de papieren in de
doos. had mets gemerkt van zijn ontroe
ring. Nu werd zij plotseling gewaar, dat
hij iets had gevonden, dat hem belang
inboezemde.
„Wat hebt u daar?" vroeg zij. En da
enveloppe op tafel ziende, voegde zij er
bij: „Dat kiekje? Dat verbaasde mij ook.
En wat het vreemdste is, is, dat het uit
Duitschland schijnt te zijn gekomen, te
oordeelen naar het opschrift aan den
achterkant."
Fayre keerde het om. Op den achter
kant stonden in het Duitsch de woorden
gestempeld: „Staatskrankzinnigengesticht
Schleefeldt."
„Wat maakt u daaruit op?" ging zij
voort. „Ik ken geen woord Duitsch, maar
het lijkt mij den naam van een plaats."
Langzaam ging Fayre naar de tafel te
rug en raapte de enveloppe op. Zijn gelaat
had zijn gewone kleur weer teruggekregen
en niets in zijn manier van doen verried,
dat hij zoo juist den wellicht grootsten
schok van zijn leven had gekregen. Hij
kende goed Duitsch, maar hij lichtte miss
Allen niet in omtrent de volle beteekenis
van het opschrift, dat hij juist had ge
lezen.
„Het schijnt van een plaats, die Schlee
feldt heet, te zijn gekomen," zei hij, onder
het spreken de enveloppe nauwlettend be
kijkend. U hebt er zeker geen idee van,
hoe uw zuster er aan kwam?"
„Niet het minste Zij had geen kennissen
in Duitschland, dat ik weet, noch vóór,
noch na den oorlog, hoewel zij er geweest
kan zijn, toen zij op het vasteland was.
Zij was veel in het buitenland en had er
veel goede vrienden. Er was niets in de
doos, dat betrekking op die foto scheen
te hebben Ze lag bovenop in de enve
loppe. precies, zooals u ze gevonden hebt,
toen ik ze voor het eerst zag."
„Dan kunnen we het er voor houden,
dat het waarschijnlijk een van de laatste
dingen was. die zij in de doos deed,"
merkte Fayre op.
„Dat heeft er veel van."
Fayre nam het bovenste pakje kwitan
ties op en trok er een uit. Het was geda
teerd 1926.
„Weet u in het geheel niet, wanneer uw
zuster voor het laatst deze doos van de
bank haalde?" vroeg hij
Miss Allen schudde het hoofd.
„Dat zou ik wel te weten kunnen komen.
Maar ik weet wel. dat mijn zuster ze pas
twee maanden geleden met haar tafelzil
ver naar de bank heeft gebracht, toen zij
haar flat in Londen verliet, zoodat zij er
tot dien tijd bij kon.
Ik geloof, dat zit nog wat in de
stad bleef, nadat zij haar flat had opge
zegd. zoodat zij er de doos niet uit heeft
kunnen halen. Wilt u, dat ik het voor u
naga?"
„Het is heel vriendelijk van u, maar ik
geloof niet, dat het noodig is. Er staat
geen datum op de enveloppe: blijkbaar
was het een ongebruikte, waar zij voor de
veiligheid de foto in deed, en ik had wil
len weten, wanneer zij waarschijnlijk dat
kiekje had ontvangen. Daar het bovenop
lag, en de kwitanties er onder van 1926
zijn. ziet het er naar uit, of zij er het
kiekje pas kort geleden in deed."
„Zegt het u iets?" vroeg zij.
„Het vertoont een buitengewone gelij
kenis met iemand, dien ik vast en zeker
voor dood hield," zei Fayre langzaam. „Het
kan natuurlijk alleen maar een toevallige
gelijkenis zijn, maar ze is zoo sterk, dat ik
u verzoek de foto voor een dag of twee te
mogen leenen."
„Natuurlijk!" stemde miss Allen bereid
willig toe. „Houd het, zoo lang u wilt. Als
ik later nog eens iets tegen kom, dat er
eenig licht over werpt, zal ik het u laten
weten, maar ik geloof, dat ik nu alle pa
pieren van mijn zuster heb doorgekeken."
Fayre stopte de enveloppe met zijn in
houd zorgvuldig in zijn borstzak. Hij bleef
nog eenige oogenblikken met miss Allen
praten en nam toen afscheid. Terwijl hij
goeden dag zeide, herinnerde hij zich een
vraag, die hij haar had willen stellen.
„Tusschen twee haakjes, kunt u mij niets
vertellen van den dood van haar eersten
man?"
„Hij stierf door drankmisbruik, de arme
kerel", zei ze eenvoudig. „Hij was een
vriend van dr. Gregg, en hij was tot aan
zijn dood bij hem. Hij werd in Putney be
graven Ik heb nooit begrepen waarom, en
natuurlijk ging ik naar de begrafenis.
„Was u bij de begrafenis?" sprak Fayre
haar in zijn verbazing werktuigelijk na.
„Het was wel iets vreemds om dat te
doen", gaf zij toe, „in aanmerking geno
men, wat er gebeurd was, maar ik had
hem altijd graag mogen lijden, hoewel ik
hem niet veel zag. Ik had een zeer pijn
lijk onderhoud met hem, nadat mijn zuster
hem had verlaten, en het speet mij zeer
voor hem. Ik was in Londen, toen hij stierf
en dr. Gregg schreef mij over de begrafe
nis. Ik weet niet precies meer waarom ik
er heen ging. maar het leek mij zoo te
behooren. Mijn zuster was er grootendeels
verantwoordelijk voor. mr. Fayre!"
Fayre hoorde de zorg en de vernedering
in haar stem.
(Wordt vervolgd),
DE BEKENDE OUD-ACTRICE
mevr. Cecile Spoor-Carelsen viert
heden haar TOen verjaardag.
DIJ HARDLOOP-WEDSTRIJDEN TUSSCHEN STU
DENTEN van de Butler-universiteit to Des Moines
(Amerika) «werd de winnaar Sears totaal uitgeput van
het veld gedragen.
EEN DER VIER RAMEN
vervaardigd door Joep Nicolas,
welke heden in de Nieuwe Kerk
te Delft onthuld zijn.
DE FRANSCHE GEZANT VERLAAT
LONDEN. De Fransche gezant, de
heer Fleurian, bij het vertrek van
vliegveld Croydon.
DE VEREEMGING „KINDEREN
NAAR BUITEN'' te Amsterdam
hield haar jaarlijksche collecte. De
collecte-trein 8.28.
DE MANOEUVRES VAN DE FRANSCHE MIDDELLANDSCUE ZEE-VLOOT.
De 10.000 ton-kruisers bij ruwe zee tijdens do oefeningen..
EIEREN-ZWEMMEN aan de kust te Brisbane
(Queensland). De deelnemers moeten een lepel met een
ei erop in den mond houden.
