'ftig-jarig bestaan ambachtsschool aan den Haagweg- Mei in Weenen
De roode Vulpenhouder
Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON.
Geautoriseerde vertaling naar
het Engelsch van Molly Thynne,
door A. W. V. E.V. R.
.,Het is niet goed, den vrede in een ge
lukkig huishouden te verstoren," merkte
Bill staveley traag op. „We zouden graag
vallen weten, waar je werkelijk bent ge
veest en op wat voor kattekwaad je weer
uit was."
,.Ik heb niet gezegd, dat ik naar Galston
was geweest," wierp Cynthia tegen, met
®en gezicht als de beleedigde onschuld.
nlJat hield Eva vol!"
„Niettegenstaande al je protesten,"
•Potte Staveley. Hij en Cynthia waren van
ouds altijd aan het schermutselen, en hij
was tegen haar opgewassen.
'k het spel openleggen?" vroeg zij.
„wij weten niet eens, wat voor spel te
Bedoelt."
[Zij viel hem in de rede en wendde zich
ïechtstreeks tot Fayre.
„Hebt u al iets ten opzichte van dr.
Ptegg gedaan, oom Fayre?" vroeg zij.
„Ik heb Grey opgebeld en Bill het sta-
~on, en de stationschef vertelde, dat hij
oen trein naar Londen had genomen. Grey
■ui probeeren hem daar onder toezicht te
«ouden Dat is alles, wat we hebben kun-
Bon doen."
Als eenig antwoord opende Cynthia het
kleine gouden taschje, dat zij bij zich
droeg en haalde er een reepje papier uit.
Zij overhandigde het Fayre, en keek zwij
gend naar hem, terwijl hij het hardop las:
„P.a. dr. Graham. Brackley Mansions,
Victoria-street," stond er op.
Een oogenblik keek hij het meisje totaal
verbluft aan, toen begon hij zacht te grin
niken.
„Zij heeft ons de loef afgestoken, Bill!"
riep hij uit. „Ik wil wedden, dat dat
Gregg's adres is. Hoe kom je er aan?"
„Ik reed met de auto naar zijn huis en
vroeg er om natuurlijk, daarom ben ik te
laat voor het diner! Ik zei tegen de meid,
dat lady Kean had geschreven, dat zij
haar recept kwijt was en mij had ge
vraagd, hem om een ander te vragen. ZIJ
vertelde mij, dat dat altijd zijn adres is,
als hij in Londen is, en dat hij hun gezegd
had, zijn brieven daarheen op te sturen,
dus moet hij daar wel heen gaan, al zou
het alleen maar zijn, om zijn brieven op
te halen."
Verbluft zwegen zij. tot eindelijk lord
Staveley uitriep: „Akelig eenvoudig, beste
Watson? als je weet, hoe alles zich toege
dragen heeft. Hulde Cynthia! Hij zal na
tuurlijk lont ruiken, als hij terugkomt,
maar dan zal het er waarschijnlijk niet
meer op aan komen."
Den volgenden avond nam Fayre den
nachttrein naar Londen. Lord Staveley
had aangeboden hem met de auto naar
Carlisle te laten brengen, om hem zoo het
overstappen te Whitbury te besparen,
maar hij gaf er de voorkeur aan van Sta
veley Grange te vertrekken.
.Geen van Je belde chauffeurs zullen mij
nog kunnen zien," beklaagde Fayre zich,
„maar het is mij een raadsel, waarom je
er op aandringt, dat ik dat kleine zij lijntje
gebruik."
„Dat mag de Hemel weten," gaf Stave
ley openhartig toe. „Het is wel een beetje
om naar Whitbury, dat is waar, maar dat
hindert niet met een auto. In die oude
tijden, toen er nog paarden gebruikt wer
den, was het natuurlijk wat anders. Dat
en het feit, dat mijn grootvader in die
dagen de zijlijn als een speciale vergun
ning kreeg, maakte, dat wij het daarna
als een plicht gevoeld hebben, er altijd
gebruik van te maken, en ik geloof, dat
dat de eenige reden zijn, waarom wij er
ons nog aan houden. Het is erg conserva
tief, maar ik moet bekennen, dat ik een
zwak heb voor dat verduivelde kleine sta
tionnetje. Het herinnert mij in de eerste
plaats aan de dagen, toen ik met vacantie
thuis kwam. in mijn schooltijd."
„En dan verwonderen we er ons nog
ever, dat Amerikanen den draak met ons
steken! Wij zijn toch zonderlinge men-
schen!"
„Nu, als je er iets anders op weet, zeg
het dan," zei Staveley vroolijk. „Je kunt,
als je wilt, vanavond wel de auto naar
Carlisle krijgen, maar ik laat me villen, als
ik je naar Whitbury zend
Dus vertrok Fayre volgens de beproefde
Staveley manier vanuit Staveley Grange,
en hij was blij, dat hij dat gedaan had.
want toen hij op den trein naar Whit
bury wachtte, voegde miss Allen zich bij
hem, terwijl hij haar in de drukte te Car
lisle zeker niet zou gezien hebben. Zij was
ook op weg naar Londen en zij en Fayre
dineerden heel genoegelijk samen in den
restauratiewagen. Hij vond, dat zij, zooals
hij vermoed had, bij nadere kennismaking
nog meer beviel, en nadat zij gegeten had
den, bleven zij nog eenigen tijd zitten
praten.
Later, toen hij in zijn stoffig hoekje ge
doken, op den slaap zat te wachten, die
maar niet wilde komen, vroeg hij zich af,
wat zij wel gezegd zou hebben, als zij de
reden van zijn reis zou hebben geweten.
„Iedereen, die een rol speelt in het melo
drama, schijnt naar Londen te gaan,"
dacht hij ondeugend. „Maar wat wij daar
allemaal moeten doen, mag de Hemel
weten! Het zou ook prettiger zijn als we
wisten, wie van ons de rol van den schurk
speelt in het stuk!"
HOOFDSTUK XVII.
Fayre hielp miss Allen in een cab en
reed toen regelrecht naar zijn club. Na
een warm bad en een licht ontbijt voelde
hij zich beter in staat de wereld tegemoet
te treden, maar hij vond, dat het niet on
aangenaam zou zijn, den Zondagmorgen
rustig voor den haard in de rookkamer te
blijven dutten, en hij moest zich werkelijk
geweld aan doen, om iets vóór eenen uit
te gaan, om zijn aanspraak met Grey in
het Trocadero na te komen.
Hij vond den procureur al ijverig bezig
de wijnkaart te bestudeeren Toen hij
Fayre zag, sprong hij op en groette hem
met een mengeling van geestdrift en eer
bied, wat den ander aangenaam aandeed.
„Wat denkt u van een cocktail?" vroeg
hij, zijn gast onderzoekend aankijkende.
„Of houdt u daar niet van?"
„Het kan zijn nut hebben," stemde
Fayre eenigsans ondeugend toe, „vooral
na een langen nacht in den trein, maai'
ik ben niet zoo uitgeput, als u misschien
wel denkt!"
Grey lachte.
„Dat bedoelde ik niet!" verontschuldig
de hij zich haastig, „u ziet er alleen wat
moe uit."
Hij bestelde Martini en stortte zich toen
hals over kop in de zaak, die beider geest
bezig hield.
„Mijn mannetje belde me zoo wat een
uur geleden op," zei hij. „Hij heeft Gregg
ontdekt. Hij slaagde er in den kaartjes
controleur om te koopen en stond naast
hem, toen de passagiers door het draal-
hek gingen. Toen de controleur Gregg's
kaartje in handen kreeg, gaf hij hem een
wenk en kon hij den man volgen. Hij zegt,
dat die aan onze beschrijving beantwoord
de. Ik geloof, dat 't werkelijk Gregg was."
„Waar ging hij heen?" vroeg Fayre.
Onwillekeurig spitste hij de ooren, want
hij raadde, wat er komen zou.
„Naar het huis van een dokter of liever
het flat Brackley Mansions, Victoria-
street. Hij nam zijn bagage mee, dus lijkt
het wel, alsof het zijn bedoeling is er blij
ven logeeren, tenzij hij het deed om ons
op een dwaalspoor te brengen."
„Goed gedaan," was Fayre*s eenig ant
woord.
Grey keek hem scherp aan.
„Wat bedoelt u daarmee?"
„Niets bijzonders, alleen werd ons dat
adres al volledig door lady Cynthia onder
den neus gehouden."
.(Wordt vervolgd), j
OOK DE TE PARIJS WONENDE RUSSI
SCHE EMIGRANTEN HEBBEN HUN
SCHOONHEIDSKONINGIN GEKOZEN.
Mile Titiana Masloff, te Parijs tot Miss Rus-
land 1933 gekozen.
TENTOONSTELLING VAN WERK DER LEERLINGEN VAN DEN VAKCUR-
plS VOOR BANKETBAKKERS in de residentie. Caricaturen van Maurice
Chevalier en Ghandi in marsepein.
DE AMBACHTSSCHOOL AAN DEN HAAGWEG BESTAAT 50 JAAR. Ter gelegenheid hiervan werd ©en nieuw bijgebouw
geopend.
)LLAN DBELGIc Zondag in het Stadion te Am-
m binnengekomen, dat op de wielerbaan nog 2700
bijgebouwd moeten worden.
Prinses Marie Louise ^ri° maanden oud® dochtertje van het Bul-
van Bulgarije. gaarsche koningspaar.
MEI-DAG TE WEENEN. Naar aanleiding van het demonstratie-verbod
stond de Oosten rij ksche hoofdstad op 1 Mei onder verscherpte bewaking van
politie en militairen.
