LEIDSCH DAGBLAD
heerlijk reisje
een zonnetje.
dat viel niet mee!
aargang
Donderdag 2 Februari 1933
No. 5
1EUGD
door
DE '"T.F. HOGERWAARD.
HOOFDSTUK XV.
Gezelschap wordt compleet
lamilie de Veer werden Oom Jan,
Tom met gejuich binnengehaald,
liljk was ook hier de geheele fa-
niet het minst Bob en Piet! in
;e bewondering voor den prach-
s-auto. Toen Oom Jan met zijn
i de straat verscheen, waren er
kinderen in de buurt, die met
Jde komst van het belangwek-
ertuig afwachtten en zóóveel be
ng toonden, alsof zij zelf ook tot
;igen behoorden, die er een reisje
hten maken.
:r neven zouden liever ln den
jflie gedronken hebben, maar er
ierunaal overeengekomen, dat dit
imtlle de Veer zou plaats hebben
hikten zich dus ln het onvermij -
zich heimelijk voornemend zoo
gelijk hun rantsoen boterhammen
onen te werken
zelfs de beste voornemens blijken
s niet voor uitvoering vatbaar te
was ook hier het geval. Met spoed
de jongens te eten, totze
lik later hun boterhammen ge
en te vergeten en met groote
in open mond luisterden naar de
e verhalen, welke Oom Jan, het
or en het andere na, uit zijn mouw
te schudden.
de jongens eindelijk klaar waren,
it al half tweel
hunner kon gelooven, dat de klok
schoorsteen goed ging, maar een
üng met het uurwerk in den kerk-
a hun eigeil-horloges wees uit, dat
kelijk ai zoo laat was.
Jan scheen het nu zelf ook tijd
in om de reis te vervolgen. Onder
zicht werden de valiesjes en de
den auto geborgen. Er werd af-
[enomen en het gezelschap, dat nu
:t was, stapte ln- Ook hier was het
irtelijk gewulf van reizigers en
lij venden.
a kalm gangetje ging het nu langs
's beroemde singels, waar de reizi-
q heerlijk gezicht hadden op de
•Domen en de veel-kleurige bloemen
overkant van het water. Hier en
is een schip te zien, terwijl ver-
witte zwanen statig rond-
tn.
de Maliebaan, waar bloelende lin-
urden, verlieten zij de stad om
Jen nieuwen weg dwars door het
t te rijden Oom Jan vertelde dat 't
lang geleden was, dat men slechts
fort met al zijn bochten rijden
dit altijd een gevaarlijk einde
ar het bovendien door het drukke
zaak voor den chauffeur was ter-
t te kijken.
ngens genoten. De natuur was nu
heel mooi in haar nog frisschen,
Mmerdosl Op de groote buitens,
I langs kwamen, bloeiden de rho-
ons volop, één bloemenmassa vor-
n hun teer-rose, fel-rood ol licht-
Zij kwamen door de Bilt en Zeist, Drie
bergen, Doorn, Leersum en tal van andere
dorpen
Tegen theetijd moesten de jongens hun
eerste proeven in huishoudkunde afleggen
door thee te zetten.
Bob en Plet hadden wel niet zoo'n
grondige opleiding genoten als de twee
anderen, maar zij hadden zich toch ook
in de huishouding bekwaamd en daar Oom
Jan geen vier koks ln zijn miniatuur-
keuken gebruiken kon, gaf hij hun twee
aan twee „de week". Om te beginnen
zouden Hans en Tom koken, de belde an
deren den wagen schoonhouden en de vol
gende week zouden ze omruilen.
Heimelijk waren Bob en Piet Oom Jan
dankbaar, dat hij hen niet dadelijk belast
te met het klaarmaken van het middag
maal. Ze lieten dit naar al te graag aan
de neven over en namen zich voor den
relsauto zóó goed te onderhouden, dat
je niet zou kunnen zien. dat er mee ge
reden was! En dat elschte ook toewijding!
Juist had Tom de thee ln de gezellige,
groote kODpen geschonken, toen het oog
van Oom Jan od een bakkerswinkel viel en
hij Piet en Bob uitstuurde om een voor
raad koekjes near eigen smaak in
te slaan. Zij kwamen terug met een groo-
ten zak zoute krakelingen, diezoo
goed smaakten, dat zij tot den laatsten
opgegeten werden- Oom Jan beweerde
namelijk, dat Je koekjes vooral zoute
krakelingen! nooit oud moest laten
worden, terwijl hij bovendien tot erken
ning van het feit kwam, dathij geen
koekjestrommel rijk was. In Arnhem zou
hij echter een trommeltje .Arnhemscho
meisjes" koopen om in dit tekort te voor
zien.
Onder het knabbelen op de krakelingen
door verzekerden de neven Oom Jan als
om strijd, dat het ontbreken van een
koekjestrommel heelemaal geen bezwaar
was. En Oom Jan, die zelf een groot lief
hebber van zoute krakelingen was, liet
hen maar praten.
In hetzelfde dorp werden inkoopen voor
het middagmaal gedaan. Oom Jan gaf
het menu op en Hans en Tom werden
belast met het Inkoopen der benoodigde
ingrediënten. Het menu voor dien mid
dag bestond uit: runderbiefstuk met aard
appelen en sla en als toetje: flensjes.
Hans, die een secure baas was, had een
eigenhandig geschreven receptenboek sa
mengesteld met door Moeder opgegeven
ingrediënten, zoodat zij, gewapend met dit
gewichtige document, een groote bood-
schappentasch en de door Oom Jan voor
dit doel beschikbaar gestelde huishoud
beurs, op stap gingen.
Toch vonden zij het, nu ze er heelemaal
alleen voor stonden, geen gemakkelijke
opdracht, maar de gedachte, dat zoowel
Oom Jan als de neven Bob en Piet, geen
te strenge elschen aan het middagmaal
zouden stellen, deed hen dapper van wal
steken.
In een paar winkels hadden zij alle be-
noodigdheden ingeslagen en bepakt en
beladen (de huishoudtasch kon lang niet
alles bevatten!) keerden zij na een tijdje
niet huis-, maar autowaarts, waar zij on
middellijk in functie traden en het wel
dra vroolijk siste en zóó heerlijk rook, dat
de reizigers er honger van kregen. En dat
na al de bij de thee verorberde krake
lingen!
Bob en Plet werden door Oom Jan in de
geheimen van den auto ingewijd en keken
Mijn moedertje noemt me „haar zonnetje
thuis!"
Ik vind dat natuurlijk wel fijn.
Maar, weet je, Tc begrijp er mijn moeder
niet goedi
Hoe kan ik een zonnetje zijn?
Het zonnetje staat toch heel hoog in de
luchtl
Het kan toch niet praten en loopeni
Het kan toch niet zingen en dansen van
pret!
Het kan toch geen grapjes verkoopen!
„Weineen", zegt mijn moes, „maar de zon
maakt ons blij!
En kindlief, al ben je nog klein,
Zou jij, die zoo'n vreugd' brengt in
moederties huist
Zou jij dan geen zonnetje zijn?"
fc WINKEL.
(Nadruk verboden).
Foei! Jan en Kees, twee dlkkertjes.
Die waren zwart als nikkertjes!
Hoe dat zoo was gekomen?
Ze hadden zonder dat het mocht
Elkander heel stil opgezocht
En saam de vlucht genomen
Naar buiten: naar een modderplas.
Daar keken ze hoe diep die was.
Ze holden, dansten lachten.
De modder spatte ln "t gezicht I
Nu Ja. dat was niet van gewicht.
Zoo waren hun gedachten
We zullen wel naar huls toe gaan,
Ons lekker poed'len bij de kraan!
(Ja.'t stel Is niet verlegen!)
De modder biggelt langs hun kin
Ze smeerden zich steeds erger ln!
Wie heeft 't ooit zóó gekregen?
Maar als het tweetal komt bij moe.
Dan gaat het niet zachtzinnig toe.
Dat moet Je maar gelooven!
Vooruit! zegt zij. Direct naar bed!.
't Zal uit zijn met die modderpret!
En stil gaat 't stel naar boven.
TRUUS VERDONER SALOMONS.
(Nadruk verboden).
zoodoende de belde anderen niet op do
vingers-
En toen even over zessen Hans met een
gewichtig gezicht vroeg, of hij kon „op
doen", stemde Oom Jan toe.
Bob had de tafel gedekt niet in den
wagen, maar op het gras aan den kant
van den weg en er bosje veldbloemen m
een glas ter versiering opgezet.
't Werd een echt landelijk maal en alles
smaakte heerlijk Oom Jan zoowel als de
neven verklaarden éénstemmig, dat ze
nog nooit zoo lekker gegeten hadden!
Na tafel werden er ansichten gekocht,
waarmede de naaste verwanten der reizi
gers begiftigd werden.
Daarna ondernam Oom Jan om beur
ten met twee neven een wandeling, ter
wijl de beide anderen het „huis op wielen"
bewaakten, afwaschten en verder deden,
wat zij als hun plicht aanvaard hadden.
(Wordt vervolgd.) I
(Nadruk verboden,).
