schip gestrand - De man die Huize „Doorn binnendrong
we Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
gevolgen van een Operatie
belettend, zijn ex-chef in het knusse
hoekje zijner voorkeur, en toen bleef hij,
zeer ongemakkelijk, maar bevallig, half
vóór, half terzijde van hem staan; en zei:
„Gaat u daar staan; daar staat u werke
lijk beter; de tram is zoo over-bezet". Zoo
vlug en handig ging dit in zijn werk, dat
de heer Colver, in zijn verbazing, zich de
boudeer-gevoelens, die hij tegenover zijn
hoofdcommies had, voelde ontglijden, en
ietwat onthutst, met een hoofdknik be
dankte. Toen zei Henri Lugt niets meer,
maar bleef met het eerbiedig gezicht van
een staatsburger die besef heeft van wal
hem past, in zijn ongemakkelijke positie
staan, met als belendingen het machine-
kastje en een koperen staaf; en meneer
Colver, die alle eigenschappen van den
ambtenaar bezat, waartoe ook goede ma
nieren behooren. deed nu, ter hoogte van
de Plaats, een vraag naar het welvaren
van den heer Lugt; een vraag die nog wel
een vrij drogen en zelfs Ietwat gering-
schattenden klank had; maar waarop de
ander niettemin op een toon van eerbied
en vereerd-zijn antwoordde; verklarende,
na een innig-gemeend „dank u zéér", dat
het hem nu weer héél goed ging; en dat
hij gelukkig volkomen hersteld was, van
al de ellendige storingen die zijn ziekte
had meegebracht. Aan welke mededeeling
hij onmiddellijk de bezorgd-belangstellen-
de vraag naar meneer Colver's gezondheid
verbond; en naar die van mevr. Colver?
„En Mej. uw dochter? Of ls 't al Mevrouw
uw dochter?" Henri wist heel goed, dat het
Mevrouw-uw-dochter was; en dat het
haar, althans maatschappelijk, niet zoo
heel goed ging; want de schoonzoon was,
zelfs ondanks de protectie van den
schoonvader, volkomen niet-te-handha-
ven gebleken ln de positie aan het Mi
nisterie, die door Henri's afvloeien was
opengevloeid; en had nu weer een zeer
nette, en intellectueel niet veel vergende,
betrekking bij het Vreemdelingen Verkeer
Maar daarover sprak Henri natuurlijk
niet; en ook de heer Colver sprak er niet
van; natuurlijk. Maar de tramrit was
lang; en er werd dus nog wel over iets ge
sproken; zij het aanvankelijk van de zijde
van den heer Colver op ietwat onwillige
wijze; met rustige vlotheid van Lugt's
1>£ LAATSTE MAAL HET ZEEGAT GIT. De P. C. Hooft is naar Pernis
versleept. Het schip in den hevjgen mist bij de pieren te IJmuiden.
IIEINRICH FüCKER de man, die lil)VEh 1IET VLIEGVELD 1114 MADRID is hoog in de lucht een huwelijk in-
in Huize „Doorn" binnendrong, ge-
wapend met een revolver en een gezegend. Het bruidspaar tijdens de plechtigheid.
dolkmes.
Utrecht waren gekomen. Van zitten-bin-
nenin was geen sprake; meneer Colver re
kende daar ook niet op, maar was heel
gelukkig, als hij het hoek-staanplaatsje
naast het machinekastje op het achter-
baicon van den motorwagen kon bemach
tigen. Dat wisten al zijn ondergeschikte
ambtenaren; zulke dingen moet men als
ambtenaar weten; en Henri wist het ook.
En daar hij den tijd nu aan zich had,
stelde hij zich een morgen op, aan het
Staatsspoor, het beginpunt van lijn 1, op
de plaats die de heer Colver zoozeer
ambieerde.
Het ging alles, naar wensch en opzet
hadden voorzien. Aan het Tournooiveld
stond de heer Colver; precies op het punt
waar lijn I halt maakte; precies tegen
over het achterbalcon van den motor
wagen. Aanstonds zag hij, dat zijn plaats
bezet was; hetgeen een grimmig vertikaal
groefje tusschen zijn wenkbrauwen kerfde.
Hij wierp een blik op den vermetele, die
daar stond opgesteld; en hoe weinig socia
listisch zijn gevoelens anders ook waren,
hier had hij een moment volkomen de
sensatie van den staker tegenover den
onderkruiper En dat was waarachtig
die weggejaagde Lugt!
Maar de weggejaagde Lugt hief met
hoffelijkste onderdanigheid den hoed; en
met verrasten en verheugden eerbied
zei hij:
Meneer Colver!"
Het waren maar twee woorden; maar de
toon die volgens het spreekwoord „de mu
ziek maakt" maakte op dit luttele woord-
motief een volkomen aangrijpende huldi-
gings-compositie. De nadruk op „Col -
vooral zette zoo fijn-dynamisch in en ver
liep zoo streelend, dat de heer Colver,
wiens herinnering andere tonen aan het
verschijnsel-Lugt associeerde, wezenlijk
verbaasd was, en, sprakeloos, ook den
hoed lichtte. En door wilde loopen. Maar
dat voorkwam Henri; met rappe zachtheid
voorkwam hij hetuitvoerende een
zachte glijbeweging vlak vóór den heer
Colver; een beweging niet ongelijk aan
een figuur uit de thans helaas uitmodisch
quadrille-des-lanciers; en ook als bij die
figuur, maakte hij een lichte buiging, en
drong mln-of-meer, hem het voortgaan
kant beantwoord. Een enkele vraag van
Lugt naar de drukte der werkzaamheden,
met voortreffelijk geslaagden ernst uitge
bracht, ontmoette bij den ander aanvan
kelijk een wantrouwenden blik; maar toen
herinnerde de ondervrager in verband
hiermee aan een begrootingsperiode van
zes jaar geleden, toen men inderdaad
enkele dagen den geheelen dag door had
gewerkt, en er zelfs ook nog avondwerk te
verrichten was geweest; een periode waar
aan de heer Colver altijd met trots terug
dacht, want toen had hij, door een mis
verstand in de Kamer, een pluim over zijn
toewijding gekregen, die den chef eener
andere afdeellng toekwam. Er was door
ondergeschikten aanvankelijk nog wel
eens in vleienden zin in die „zoo juiste
erkenning", op „dat moment van gerecht
vaardigde zelfvoldoening" gezinspeeld,
maar allengs was het uit het geheugen ge
gaan; de tijd spaart nu eenmaal niets.
Maar kijk, die Lugt, die wist het nog; en
dat deed zijn chef wel zeer plezierig aan.
Die Lugt was dan toch waarachtig nog
zoo gek niet; en hij betrapte zich zelfs,
dat hij het wel gezellig vond, met iemand
die ook allang had meegeloopen nog eens
over den ouden tijd te praten. Zoo was het
gesprek zelfs bijna geanimeerd te noemen,
toen het oogenblik van afscheid-nemen
daar was, en de oud-hoofdcommies van
Hoghen Lugt op plots weer allereerbiedig-
ste wijze afscheid nam; zoodat de heer
Colver het aangename gevoel had, dat alle
andere medebalconisten, de conducteur
incluis, hem als iemand van wel zéér aan
zienlijke autoriteit moesten beschouwen.
Ja, die Lugt was toch indertijd wel een
heel goed ambtenaar geweest, dacht hij
onder het naar huis gaan; jammer, jam
mer; jammer, maar dat is voorbij.
Toch, Henri geloofde, dat het niet hee-
lemaal-en-voorgoed voorbij behoefde te
zijn. Hij besloot de zoo gelukkig begonnen
campagne tot het weder aanknoopen der
particuliere genegenheden die hem van
nut konden zijn, te vervolgen; tegelijk zich
op de hoogte te houden van wat er voor
hem van belang op het Ministerie kon ge
beuren; om dan na eenigen tijd, als het
terrein behoorlijk geprepareerd was, over
te gaan tot een officieele sollicitatie Voor
deze laatste was noodlg een met doeltref
fende handigheid geredigeerde verklaring
van Dr. Marelman, bij welker samenstel
ling Henri zich thans bewust was, voor
treffelijke diensten te kunnen bewijzen; en
die meening berustte niet op zelfover
schatting. Er werd dan in dit stuk, op
Henri's aandringen, met de grootst moge
lijke openhartigheid een chirurgische fout
erkend; waardoor bij de operatie een zeer
klein gedeelte van de hersenen was ge
stoord; een storing en wellicht een om
wending door het operatiemes waar
door een tijdelijke, maar constante denk
fout bij den patiënt was teweeggebracht,
die het noodlottig gevolg had gehad, dat
hij steeds het tegenovergestelde had moe
ten zeggen van hetgeen hij bedoelde tot
uiting te brengen. Het verschijnsel kwam
meer voor, o.a. bij partieele verlamming
door beroerte; als wanneer de lijder bij
voorbeeld bewegingen met de linkerhand
maakte, die hij bedoelde met de rechter
hand uit te voeren. Volgden eenige verwij
zingen naar artikelen ln medische tijd
schriften; want het is altijd goed, den
leek naar een blijkbaar grooten voorraad
van kennis te verwijzen; de al-of-nlet
wezenlijke beteekenis van zoo'n parallel
wordt door het Imposante steeds voldoen
de verdoezeld. We moeten trouwens tot
ontlasting van Dr, Marelman opmerken,
dat de heele opzet en indeeling van dit
geleerde stuk van den nlet-medtcus Henri
Lugt was, en dat de dokter, door een com
plex van dankbaarheidsgevoelens de
lie-detector was zijn fortuin geworden
en van vriendschap, zich alleen misschien
wat al te gemakkelijk had laten overhalen
om hier eenige titels van wetenschappe
lijke artikelen in te vullen. Waarbij dan
nog als verzachtende omstandigheid mag
worden aangevoerd, dat Dr. Marelman van
heel dezen betoogtrant van zijn ex-
patiënt met een zekere, het moreel oordeel
verduisterende vreugde kennis-nam; er
was zooveel fijnzinnig bedrog, zooveel on
waarheid in, dat het stuk als het ware als
een meesterproef in de herwonnen leugen
achtigheid kon gelden.
(Wordt vervolgd).
dat ambtenaarschap stond
voor hem open; Henri was
en het afvloeien was in dit
met een waterval-snelheid geschied;
was blij geweest, hem kwijt te zijn.
wist de commissie maar al te goed
men zij er met Henri zelf over spraken,
deze, wiens inzicht-in-zijn-verleden
<ut stadium van zijn bestaan ook wel
verhelderd was, die ook zelf goed te
Maar lntusschen: hij verlangde
weer ambtenaar te zijn; en bij de
dingen die hij nu begreep, behoorde
dat hij wel besefte, hoe zijn afgrijse
oprechtheid, zijn zotte waarheids-
"este, zooals hij het nu zelf noemde, de
iar?!.?e 00rvaken waren geweest, dat een
laa ar> die zoo voortreffelijk stond
I,•ingeschreven en zoo uitnemend in het
I,™Sachtend dienstverband paste, het kind
I «mL bezuinigende rekening had kunnen
1.,'den. En fier op zijn verworven lieg-
IS. i 'ten, zon hij fel op een manier
Ihst »?°?r zUn over-gezondheid te dezen
K"tren tekort zou kunnen neutrall-
zorgde hij, eens toevallig meneer
I a»ini0p de tram te ontmoeten. Heel
I brat was dit toeval niet in actie te
meneer Colver kwam met de
I j-E'deid die hem kenmerkte, steeds om
I deur - minuut over twaalven uit de
I bin jVan iret Ministerie; wandelde dan
I feL uniformiteit, die ook zijn nota s
I te ^ijte, langs steeds denzelfden weg.
het t door de Lange Houtstraat, naar
liln Hrnooiveld, en stapte daar op trarn-
ook j.,le was ook vrij stipt; maakte dan
t*dri?t „.uit van een semi-overheids-
Idienl waren alles omstandigheden.
tanSf21erlB als plan-elementen, waren te
I 'edoi^ren' Voorts was die tram op dat uur
dj. J nogal vol; rijk-beladen met reizigers
«et een wel-beklanten morgentrem uit
HET SPAANSCHE STOOMSCHIP
„CAItTAHRIA" tijdens mist op de
rotsen bij Selsombe (South Devon)
geslagen. De bemanning werd gered.
EEN ZlSTER TAN DEN EX-KEIZER VAN CHINA arri
veerde met haar echtgenoot te Londen. Zij verblijven onder den
naam mr. en mrs. Cheng ,in Engeland
