Jachtrit te Zeist - De eerste kas-tulpen - Een paarlen-koning
Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
üodr den ned. hengelaarsbond werd in den Amstel onder Ouder
kerk met den zegen gevischt. De gevangen visch wordt overgebracht naar door
den bond gepacht vischwater.
n d1bubg8che geerlinken -tim m erl1 eden
jn hun schilderachtige dracht, waarin zij het land
doortrekken.
de EERSTE KAS-TULPEN werden gistermiddag op de veiling te Honse-
lersdijk geveild. Een Honselersdijksche schoone legt beslag op de eerste zending.
JAPAN'S PAARLEN KONING -
•Mihimoto, liet om den prijs te doen
stijgen, 720.000 paarlen verbranden.
dat alles wel eens vertellen, lieve man, en
ik geloof, dat we er dan gelukkiger door
kunnen worden, dan we vroeger ooit ge
weest zijn
Nu draaf je toch zeker door', glim
lachte hij, een beetje onnoozel.
Neen", zei ze ferm. ,.Een mensch in
de wereld moet daar verstand van heb
ben; en hoe meer hij in dit opzicht zn
waarnemingsvermogen en zijn bewustzijn,
zijn bewustzijn omtrent leugen en waar
heid, heeft verhelderd, hoe beter hij in
alle opzichten leven zal."
Henri glimlachte niet meer, en schudde
niet meer het hoofd. Maar het begrijpen
deed hij ook niet.
Zou ik nog eens heelemaal beter
worden?" vroeg hij hulpeloos.
Zeker", zei ze. ,,Ik weet zeker, dat je
op den goeden weg bent! En denk er nu
maar niet te veel over".
Ze gaf hem een aai over zijn naai.
VIER EN TWINTIGSTE HOOFDSTUK.
Vooruitgang.
Het verhaal van een ziekte een
„ziektegeschiedenis" noemen de medici dat
kan heel interessant zijn; tot de
crisis goed-en-wel voorbij ia. De beter
schap is soms langdurig, soms gaat ze
snel, maar interessant, dramatisch inte
ressant. zooals de historie voor dien tijd.
is ze zelden.
Het is zeer de vraag of de Bêschiedems
der ziekte van Henri van Hoghen Lugt m
eenig stadium interessant ls geweest. Maar
de geschiedenis van zijn beter-worden op
den voet te volgen, zou ongetwijfeld zeer
vervelend wezen; bijna zoo vervelend als
een temperatuurlijst. Ja, er waren heuge
lijke momenten bij; voor Clara, voor de
vrienden, voor Dr. Marelman! Hoe heerlijk
was het bijvoorbeeld, toen hij voor het
eerst uit eigen beweging zij het dan,
nadat het hem bij andere gelegenheden
vele malen was voorgedaan; maar toch:
uit eigen beweging van zijn zoon Nico
constateerde: „Hij liegt!" Toevallig waren
al de vier genoemde personen op dit be
langrijk moment tegenwoordig; en ze
hadden, in hun verrukte verteedering
Nico wel willen omhelzen, die, door zijn
herhaald, zijn onbeschaamd en heerlijk
evident onwaarheid-spreken, zijn vader,
hoe hardleersch die te-dezen ook was, tot
deze heuglijke constateering als het
ware gedwongen had! Dat was inderdaad
een gTootsch oogenbllk; een mijlpaal op
den weg naar het maatschappelijk leven.
Maar er waren meer mijlen en meer pa
len! Die met een eenparig versnelde be
weging werden afgelegd en bereikt. Want
de patiënt werkte prachtig mee; men had
hem duidelijk gemaakt, dat dit leugens-
contateeren voor hem de weg ter genezing
was; en inderdaad, men kan veel tot zijn
eigen genezing bijbrengen; dat bleek ook
nu weer. De vraag, door Kees Bender bij
zijn eerste onderhoud, toen ze „de theorie
van het geval" bespraken, den dokter
voorgelegd: „Is het liegen een gevolg van
het bestaan van een zeker gedeelte van de
hersenen, of ontstaat dat hersendeel door
het liegen?" werd wel niet principieel en
volkomen onbetwijfelbaar opgelost; maar
het scheen toch wel, dat die hersen-
vezelen te ontwikkelen waren zoo goed
als de spierballen van een bokser door
gestadige oefening; in casu: van den leu
genzin. De vergelijking is niet onjuist;
want het leugens-constateeren werd een
sport, een hartstochtelijk beoefende sport,
voor Henri. En de vrienden werkten mee.
Ze hadden hem tot-nog-toe door eenzijdig
te redeneeren. doör eigen persoonlijke in
spanning op weg geholpen, nu konden ze
hem naar verschillende leerscholen-van-
den-leugen zenden; zooals een kind, na
zijn eerste stukje opvoeding thuis te heb
ben gekregen, naar school wordt gestuurd,
om daar meer speciaal voor het leven-in-
de-wereld te worden voorbereid. „Waar
wordt dezer dagen waarschijnlijk extra
veel gelogen?" vroegen ze zich af, en be
raadslaagden met elkaar, waar men, van
dit standpunt gezien. Henri 't best eenige
uren kon laten doorbrengen. Zoo zat hij
veel op de tribune van den Gemeente
raad; en op die van de Tweede Kamer;
„het is doodjammer, dat de tijd van de
algemeene-beschouwingen voor de begroo
ting voorbij is", constateerde Eugenius
Haas, „maar, nu ja, er is daar altijd wel
genoeg voor hem op te merken". En dat
bleek ook het geval te zijn; wel-is-waar
was aanvankelijk het percentage der door
Henri opgemerkte onwaarheden gering in
verhouding tot het aantal dat was gedebi
teerd; maar zijn wil was goed, en telkens
kwam hij met meer leugen-constateerin
gen thuis. Ook bij de rechtbank werd hij
een habitué; soms zat hij tusschen „de
linke jongens" op de publieke tribune, die
daar. óók ijverig studeerende, hun vak
kennis vermeerderen; en zich zacht spie
gelen; zich splgelende aan de fouten hun
ner erin-gevlogen collega's; soms ook, ge
bruik makende van de positie als oud
journalist, vlijde hij zich tusschen de pers
mannen, die hem, na zijn sensationeele
kanonnen- en vivisectie-reportage waar
deerden; en las dan 's avonds hun ver
slagen; zooals hij ook de verslagen las
in bladen van verschillende richting
van de politieke vergaderingen, die hij
had bijgewoond. Maar het duurde nog wel
eenige weken vóór hij aan het opmerken
van de verfijnde onwaarheden toe was,
die daarin te constateeren waren!
Intusschen, zoo was hij er nog niet. Met
medisch ongeduld wachtte dr. Marelman
met vriendschappelijk ongeduld wachtten
Haas en Bender; met liefdevol ongeduld
wachtte Clara op een symptoom, dat wel
als een jubileum-mijlpaaltje zou mogen
worden aangemerkt; op de eerste leugen,
door Henri zelf uitgesproken. Ja, als hij
zelf eens loog! Dat was de droom, dat was
het ideaal voor allen die belang in hem
stelden! Dat was bij de ups-and-downs op
de Rutschbaan der langzaam voortgaande,
telkens, na een vermoeienis, weer even
dalende genezing, de groote boog-omhoog;
als je dien over was, stevende je met volle
kracht naar het eindpunt!
(Wordt vervolgd).
CHTRIT VAN DE KONINKLIJKE NEDERLANDSCHE JACHTVER-
mging in de omgeving van Zeist. Het jachtgezelschap achter de
meute.
dochter van den vroegeren engelschen gezant in ons land
nüss Yvonne Marling, is te Londen in het huwelijk getreden met den zoon van
den vroegeren Engelschen gezant in Rome.
de demping van de LOOSDlinSC11E vaart bij de Engelenburgstraat in den
Haag. De jeugd heeft hier een nieuwe speelplaats gevonden.
Gr VÓÓR DE RIJKSDAGOPENING. - In den Ber-
Dom vond een kerkdienst plaats in verband met de opening van
den Rijksdag. Rijkspresident von Hindenburg verlaat de kerk.
knikte hij van ja,Ik her-
meheel, heel vaag wat dat is.
dat is gek't Is, of ik dat
nog niet heelemaal omvatten
een oogenbllk diep-zinnend
uit staren. Toen, terwijl er een
in zijn oogen op-flikkerde, zei
hij haar recht aankeek:
«t- is ook weer het tegenover
ren „liegen?"
b: .waarheid spreken". En, luis-
ens even goed, Henri" er was
dringen in haar stem geko-
«Luister nu eens héél goed
verschil goed begrijpt, dat ver
benen waarheid en leugen; als je
21 n van vat. dan ben je gene
genezen".
Mi hij vragend. „Is dat
zangrijk?" Hij glimlachte onge-
zijn toch zeker belangrijker
°P de wereld?"
^udde het hoofd. „Dat heb ik
H* wel eens gedacht", zei ze. „Of
0aar heb ik vroeger heel weinig
Maar nu weet ik. iioe veel
de wereld is. Dat heb jij me
nekte bijgebracht. Later zal ik je
