ngelschparlement-Ongeluk op den onbeiüaakten overweg te Echt
van een Operatie
Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
uitte in de houding van zijn stoel, die niet
als gewoonlijk met de rug naar de deur
stond, een rechten hoek vormend met
Rinder's zetel, maar schuin gekeerd, als
om elk oogenblik het gesprek te beginnen.
Rinders voelde nog voor hij de kamer
deur achter zich sluiten kon, de situatie,
en verernstigde zijn blik. Het eerste wat
hem, behalve Drinkwaters houding, in de
kamer opviel, was een stapeltje brieven
op zijn eigen bureau; door een drietal
telegrammen bekroond. Trouwens, zijn
collega zorgde wel, dat hij ze opmerkte.
Lees dat eens", zei hij, zonder Rin
der's groet te beantwoorden. „Daar zul je
van genieten".
Er was eenig verwijt in zijn stem. Maar
dat was er altijd, als iets hem onaange
naam trof. Het was dan de schuld van „de
redactie"; die hij in zijn kamer door Rin
ders vertegenwoordigd achtte.
Deze hing bedaard hoed en jas weg,
maar steeds met den ernst op het gelaat,
die de stemming welke de ander gepast
bleek te vinden, demonstreerde; en keek
toen, met dien ernst, die zich van buiten
naar binnen in het projecteerde, en steeds
echter werd, het stapeltje telegrammen en
brieven in. Het waren diverse protesten,
enkele vrij heftig, die van een paar offi
cieren zéér heftig, naar aanleiding van de
artikelen van den „specialen verslag
gever". De meest beheerschte briefschrij
vers spraken van „eigenaardige" wijze van
behandeling van een ernstige zaak; een
professor gebruikte het woord „onge
past"; een anonymus „ploertig". Drie on
derteekenaars zegden hun abonnement op,
nu „De Middenweg" een dergelijken toon
ging voeren; één der opzeggers betuigde
meteen zijn voorliefde voor het Gele Ge
vaar; dat althans „aan zulke garaffineer-
de onhebbelijkheden" zich niet schuldig
maakte.
Rinders zag wel, dat dit zeer ernstig
moest worden opgenomen. Dat deed hij
trouwens nu ook wel uit eigen hoofde-en-
harte. Vooral dat bedanken van abonné's
was een machtig, een vernietigend argu
ment. Terwijl hij nog met het laatste
briefje in de hand draaide om het ver
wachte tribuut zijner gevoelens aan den
in briesende afwachting naar hem toe ge-
draaiden Drinkwater af te dragen, kwam
Hendrik, die onverstoorbare portier, bin
nen, stapte met zijn kalmen stap, die on
veranderlijk kalm bleef, wat voor fataals
hij ook binnendroeg, naar Rinders toe, en
bood hem den eersten oogst van den post
bus. „Geef es hier", beval Drinkwater,
wiens wellustige woede méér brandstof
voor zijn laaiend innerlijk voorvoelde', en
scheurde op de wijze die bij deze gevoelens
paste, de eerste enveloppe open. Rinders
loerde van terzijde naar den indruk.
Drinkwater scheen een oogenblik verlegen,
bekeek het adres van de enveloppe, maar
herstelde zich dadelijk in den woede-toe
stand en las gretig het briefje door. „Ik
heb per ongeluk een particulieren brief
aan hem opengemaakt", zei hij toen op
den toon van matig schuldbesef, „maar
da's toevallig een brief van Helmers, den
kapitein van den Staf, die hem particulier
Inlichtingen heeft gegeven. Hij is razend.
Zie maar
Dank je", antwoordde Rinders be
daard, en legde het briefje ongelezen
naast zich. „Als het een brief is, die niet
voor mij bestemd is
Het was een beau-geste, zeer te pas, die
voor hem een positie-verbetering tegen
over Drinkwater beteekende. Wiens boos
heid nu, weer correct, verijsde; wat het
afwezige slachtoffer alweer niet ten goede
kwam.
Met de verdrietigheid van een terecht-
gewezene keek hij de verdere brieven in;
er waren er genoeg bij, die beschuldigin
gen tegen den „specialen verslaggever"
bevatte om een eigen fout te overscha
duwen.
Die van Hoghen Lugt moet direct te
rugkomen", zei hij strak.
Rinders knikte. „Hij zal trouwens niet
veel kans hebben op verdere Interviews",
voegde hij bij den knik. Het was een rus-
tig-wijze opmerking; een opmerking van
uit een anderen gezichtshoek. Maar tevens
een instemming.
Hij is absoluut onmogelijk", generali
seerde Drinkwater. „En hij kost ons
abonné's."
Werk als dit doet ons blad zeker géén
goed", bevestigde weer, ln het gematigde,
Rmders. „Hij was anders géén slechte
kracht".
Hij is te grappig", zei Drinkwater
grimmig. „Hm; als we hem ontslaan, er
zit niets anders op dat is het eenige
om genoegdoening te geven. Waar de
menschen recht op hebben".
En zoo kunnen we, als dit aan die
abonné's bericht wordt, ze nog terugkrij
gen, dacht Rinders. Maar dat zei hij niet.
We moeten dit direct ln het Avond
blad desavoueeren", zei Drinkwater. „En
we zullen Riesemeljer es hier laten ko
men. Die is per slot van rekening verant
woordelijk voor de verslaggeverij".
Tot op zekere hoogte", beaamde
voorzichtig Rinders. „We hebben hem zelf
geschikt geoordeeld voor dit werk".
Hij had ons moeten waarschuwen
En dan, wie zit er in „den nacht"? Die
had die boel zóó niet mogen doorgeven.
Henri van Hoghen Lugt was, na aan het
ontbijt met voldoening zijn belde artike
len in het Ochtendblad te hebben gelezen,
een frisch wandelingetje naar Scheve-
nlngen gaan maken; het was nog te vroeg
voor verdere interviews. Het essentieele
had hij trouwens al. Het was heerlijk ln
den herfstmorgen de geur van het eiken
hakhout en de dennen van de Scheve-
ningsche Boschjes eens op te snuiven;
„waer vindt men elcken t' Amsterdam?"
mompelde hij Vondel naJa, 's zomers
was Den Haag toch maar „je" woon
plaats; en in den herfst; en in de lente.
Nu ja, en eigenlijk in den winter ook.
Maar dan was toch ook Amsterdam best te
genietenDat zei iedereen; hij zou het
nu ook zelf ondervinden. En dan; met
Clara en de kinderenJa, want voor-
loopig had hij nog zoo'n beetje op proef
gewerkt, maar de blijdschap bronde
in hem op, als hij eraan dacht hij had
nu zulk goed werk gedaan; eerst al dat
congres, en nu deze twee delicate geval
len! Daar zou hij ook wel wat over hoo-
ren! Heerlijk, dat hij zoo geschikt was
voor dit werk! Hij had in het werk op
zich-zelf al zooveel plezier; en als je er
dan zooveel voldoening van had, dat was
een aanmoediging! Luchtig veerde zijn
stap op de geurig-bebladerde paden; het
leven lag voor hem als een feest, dat hij
met de kracht en de zin-om-te-genieten
van de jeugd zou meemaken! Heerlijk, dat
hij zich nog zoo jong voelde; kwam
zeker ook wel door die vlugge, afwisse
lende, fleurige journalistiek; die hield
je jong
CWordt vervolgd).,
fltOTZKÏ IS LIT TLRK1JE VERTROKKEN naar
ihagen. Terwijl Trotzky op de boot bleef, maakte
Trotzky, vergezeld van een Griekschen officier, een
toer door Athene.
DE JAARLIJ KSCHE INTERACADEMIALE RL ITER WEDSTRIJDEN
werden te Wassenaar gehouden, georganiseerd door de Leidsche Studenten
Caroussel-vereeniging. C. C. van Lidt de Jeude op Nectar, winnaar van
den van Leeuwenburg-beker.
MEI WE RUSSISCHE POSTZEGELS uitgegeven ter gelegenheid
van het 15-jarig bestaan der Sovjet-Unie. De serie bestaat uit vijf
waarden.
energiek, sprong de heer Rinders
uit. Hij voelde een kiem van een
'n zich! Onder de douche, als zoo'n
lee-begoten werd, groeide die ge-
Zoo ook nu, en één ding stond bij
Rinders, terwijl hij zich afdroog
de van Hoghen Lugt moet niet
verder schrijven. Dat hi
maar misschien is het
heelemaal maar terugkomt.
overwegingen met „misschien"
veel; het was, zonder dat hij
volkomen rekenschap van gaf,
om met behoud van zijn zelf-
le kunnen zwichten, wanneer de
uiaior, de heer Drinkwater, dat
aangegeven, meer rigoureuze be-
wilde hebben,
bur?, en hiorgen wat later naar
tew, zat eerst nog thuis op een
'uontjes te wachten van mede-
uie hem daar zouden opbellen; en
rii«u?n hadden over aangelegen-
e "Jj het best kant en klaar aan
kon voorleggen; het gold zijn
«tement, de kunst, waar hij wat
™udig kon optreden', ook omdat
jjvuurlijk niet van zooveel be-
da,nhujtwater was ervan op de
J, later zou komen; te opval-
aJa ongeduld. Dat zich zelfs
De opening van het Engelsche parlement.
De koninklijke stoet op weg naar het Iioogerhuis voor de opening van de
nieuwe parlementszitting.
DE NIEUWE DUITSCnE GEZANT TE PARIJS de heer Koes
ter (links) overhandigde zijn geloofsbrieven op het Elysee. Rechts
de chef van het protocol, mr. Fouquières.
HET ONGELUK OP DEN ÖN BE WAAKTEN OVERWEG TE ECHT
(L.) waarbij de twee gebroeders Delsing om het leven kwamen Wat
er van de auto, die door den trein gegrepen werd, overbleef.
