BelgiëHolland - - Treinbotsing te
's-Hertogenbosch
»le Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
De gevolgen van een Operatie
BERGER WINT VAN JONATH - op de 200 meter tijdens athletiek- HET KOPEREN JUBILEUM VAN BURGEMEESTER KEIZER VAN STOMPWIJK-VEUR. Tijdens de huldiging. In het midden de
wedstrijden te Parijs. heer en mevrouw Keizer.
ik morgenochtend om 'n uur of negen
me dadelijk met den secretaris-generaal
in verbinding stellen, en hem nog eens
goed duidelijk maken, dat Lugt, enfin,
niet heelemaal toerekenbaar is. En ik
zei u al, dat we over u gesproken hebben,
ik zal hem zeggen ,dat u naar hem
toe is, om te zien hoe 't ermee staat; en
hem dan meteen moeten voorbereiden,
dat het nog wel even duren kan, voor hij
antwoord krijgt. En ja, meneer Bender,
dan moet u maar met overleg handelen
naar omstandigheden. Hoe dat met zijn
verantwoording moet gaan; of hij zélf een
geschikten brief kan schrijven; wat voor
Invloed u en mevrouw op den inhoud van
dien brief kunt hebben Enfin, ik zou
niet graag verder in détails raad willen
geven
mééntvroeg Kees.
Ik meen niets," antwoordde de dok
ter resoluut. „Neen. neen, werkelijk
Het wordt zoo'n gecompliceerd geval, dat
Ik soms denk: hij moest maarNee,
nog eens: ik weet van zijn omstandighe
den. zijn financieele omstandigheden
meen ik nu. niet genoeg. En... ik ben
al wel wat héél ver buiten mijn zuiver
medische bemoeiingen gekomen. U is een
vriend van meneer Lugt, nietwaar." Hij
legde een kleinen nadruk op „meneer".
U moet maar zien, wat voor hen beiden
het beste is."
Kees was al opgestaan. „Ik zal mijn
tijd noodig hebben," zei hij. „Mag ik even
een taxi opbellen?"
Vijf minuten later reed hij naar zijn
hotel, maakt zijn koffertje gereed, en
pakte den trein van elf uur naar Ant
werpen. Hem snelde vooruit een telegram
van dr. Marelman: „Bender is op weg
naar u toe. Wacht nog met brief aan mi
nisterie."
Aan het station te Florence werd Kees,
die zijn komst nader telegrafisch had
aangekondigd, in den vroegen morgen af
gehaald door Clara. Het was een ontmoe
ting van twee afgematte menschen, maar
die opfleurden toen ze elkander zagen;
zij, omdat ze nu den zoo Innig ontbeerden
steun en raad zag naderen; hij, omdat hij
was bij wie hij zoo innig graag helpen
wou, en wier ontreddering hij raadde.
Laten we hier eerst even aan 't sta
tion een kopje koffie drinken," zei hij,
terwijl hij met weedom zag, hoe groot
haar oogen stonden in het vermagerd ge
zicht.
Als je niet te moe bent van de reis".
Kind, zei hij, terwijl zijn blik haar
met verteedering en meelijden omvatte,
„denk heusch maar niet zoo moederlijk
aan mij. Ik geloof, dat jij meer behoefte
hebt aan rust dan ik." t
Ja, ik voel me wel moe," zei ze. En
het kwam haar voor, dat ze nu voor 't
eerst voelde, hoé moe ze was. Maar
meteen richtte ze zich weer krachtiger
overeind, en zwijgend liepen ze naast el
kaar het perron langs, de controle door,
en gingen in een waranda in de schaduw
zitten. Hij bestelde koffie; wachtte tot de
kellner weg was, wachtte toen nog, tot
zij zou beginnen te spreken.
Ik ben erg blij, dat je gekomen bent
om me.om ons te helpen," zei ze dank
baar. Het is een heele reis voor je ge
weest."
Och, dat is niets. Vertel nu eens: hoe
is het met hem."
't Is erg moeilijk," zei ze. „Sinds dat
telegram van 't Ministerie gekomen is, is
het ontzettend moeilijk. Hij piekert; hij
zit voortdurend voor dingen, die hij niet
begrijpt. O, en je weet niet, hoe vroolijk
en gelukkig hij juist die laatste weken
op reis was. Zoo, als ik hem nooit gekend
heb. Zoo echt frank en vrij en genietend
van het leven, als een jongen. Maar nu
is 't ineens uit. Hij heeft ook al een keer
of vier weer zoo'n crisis gehad. En ik weet
niet meer wat ik zeggen en wat ik zwij
gen moet."
Ze staarde voor zich uit over het fel-
zonnige plein.
Het is goed. dat jij me alléén bent
komen halen, Clara," zei Kees. „Nu kun
nen we elkaar eerst eens even op de
hoogte brengen."
Het ging erg makkelijk," antwoordde
ze triestig. „Ik ben moé van al het draaien
en verdraaien dag in dag uit; dat nóódig
is, om hem nog een béétje in evenwicht
te houden. Ja. ik lieg nu de dubbele por
tieMaar nu. juist omdat ik niets meer
wist te verzinnen, zei ik maar gewoon:
„Ik ga Kees halen; blijf jij nu rustig
thuis." En hij knikte alleen maar. Hij
geeft 't maar over; dien indruk krijg ik.
Hij wil maar niet meer vragen, niet meer
probeeren te begrijpen, wat er nu alle
maal om hem en met hem gebeurt Als
we nu eenvoudig maar den knoop kon
den doorhakken en ontslag vragen,
dat zou een verlossing wezen...."
Kan dat niet?"
Och, alles kan per slot van reke
ning, als 't moet. Maar we zouden van
wat we bezitten, héél armpjes moeten
leven. En dan nog, bezitten we dat
beetje over een jaar, over 'n paar maan
den nog? Nee, Kees als ontslag de
eenige mogelijkheid is, dan moeten, en
dan zullen we ons er door slaan; en dan
zou 't toch wegens gezondheidsredenen
zijn, dus dan hadden we wat pensioen. Als
hij zelf ontslag neemt, is dat ook weg.
Nee, nee, de kinderen maken dat ook
al onmogelijk. We moeten volhouden en
vechten zoolang als we kunnen; en dan:
't is toch maar een tijdelijke kwestie; wie
weet, hoe gauw hij weer beter is, hè? Is
't niet? Dat zegt de dokter toch ook?"
Zeker. Hij wórdt beter. Maar 't kan
wel nog 'n maand of wat duren
Nu, luister nu eens, Kees. We heb
ben een telegram gekregen, dat hij zich
moet verantwoorden over die Straatburg-
sche geschiedenis; enfin je weet daar
één-en-ander van. En een brief er achter
aan, van zijn chef, waarin hij „zijn ver
wondering uitspreekt", enfin, en derge
lijke termen, echt in den ijzigen ambtelij
ken stijl, waar Henri niets van begrijpt.
„Ik begrijp niet, dat hij zoo verwonderd
is," zegt hij dan. En zoo leest hij zoo'n
heelen brief. Maar leder ander die hem
leest, voelt wel het harde dreigen dat er
in zit. Hier is hij,"
(Wordt vervolgd).
Holland wint van
Links een aanval van Bonsema op het Belgische doel.
Hollandsche spelers
België met 32.
Rechts: nog een aanval op het Belgische 'doel. Een 'der
maakt een buiteling.
INTERN ATI ON AAL KAPCONCOURS IN DEN ÜAAGSCHEN DIERENTUIN. Tijdens den wedstrijd in modern
kappen met ijzerondulatie.
Er was een poos van zwijgen. Toen
zeide dr. Marelman:
Nu moeten we dus tot een besluit
komen."
Ik ga er heen," zei Kees.
Ik geloof nu ook," zei de dokter, „dat
persoonlijk overleg absoluut noodig is. We
weten er zoo uit de verte te weinig van....
Heeft Lugt zelf dat telgram al in handen,
of Wacht zijn vrouw nog met 't hem te
geven?. Ja, en hem terug te laten
komen, dat acht ik óók allemachtig ge
vaarlijk. Nee, nee, dat moet niet. Hij moet
niet in direct contact komen met 't mi
nisterie
Hebt u een spoorboekje hier met de
internationale verbindingen?"
De emotioneele haast ontging den dok
ter weer niet. Hij reikte naar zijn schrijf-
j gaf Kees bet boekje, waarin deze
dadelijk met snelle aandacht ging zitten
zoeken. Intusschen dacht de ander na.
Er gaat om elf uur nog een trein
naar Antwerpen. Dan kan ik morgenoch
tend om vijf uur naar Brussel. En van
daar om half acht naar Bazel en zoo
-yer?er. Om tien uur 's avonds kan ik dan
te Milaan zijn."
De dokter knikte zwijgend. „En dan zal
Hevige treinbotsing te 's-Hertogenbosch.
Op het stationsemplace
ment liep een goederen
trein op eenige losge
raakte goederenwagens.
De schade was groot.
Oorspronkelijke roman door Jan Walch.
19)
