tzoek van de Koningin aan Amsterdam -Een duiksprong hoogte
Bruid van het Glomdal
Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
Het bezoek van de Koningin aan Amsterdam.
De aankomst van 'de Koningin bij het Paleis op 'den Dam.
ENTHOUSIASTE AMSTERDAM-
HERTJES bij het bezoek van de
Koningin aan de hoofdstad.
DE A M ERIK A AN SCIIE AVIATRICE mrs.
James Haizlip, die een nieuw snelheidsrecord
voor vrouwen vestigde en een gemiddelde
snelheid van 403 K.M. behaalde.
KONINKLIJKE BEGEER heeft in samenwerking met de Fransche munt een
kza-herinneringspenning gemaakt, naar ontwerp van den Franschen stempel
snijder P. Turin.
DE 19-JARIGE JACOB VAN UOLST maakte to Rotterdam een duik
sprong van 33 meter. De sprong van een kolentip aan de Katendrechtscho
kade.
DE OLYMPISCHE ZWEMKAMP10ENE
Helene Madison werd bij terugkomst in haar.
woonplaats Seattle enthousiast gehuldigd.
1 het Noorsch van Jacob B. Buil.
i wif6® Woed als een gloeiende
weer terug naar Berit's gelaat. Ze
Sr, en naar haar vader, die,
ru8 naar haar toe, bij den haard
"^Mze dat verstand verI°"
Se 5icb haar haar om.
JJ,ik, antwoordde hij.
Me hij zich af en liep nu naar
ru weer bleeker geworden en
i °P haar tante toe.'
Lt°orik^raan heb iü meegeholpen!
H«G'?lnEaarden keek Berit aan.
7 zoo het best. Je houdt toch
ni?' De zaak loopt anders toch
aama zat ze weer voor zich te
tH«^00r<i<le niet. Ze ginS de
hoven naar den zolder.
1 zitlin gekomen gihg ze op
lorl'tt?sïr eeuwigheid! fluisterde ze
r_ - schreien.
B overerf? JTPhd boomde een meisje
""h de wf r' zoodat het water
°°t schuimend opspatte. Vlug
legde ze de boot vast en draafde meer
dan ze liep noordwaarts.
Het was Berit Glomgaarden.
Bij Braaten gekomen, keek ze uit naar
Tore, of ze hem buiten kon aantreffen.
Daar ze hem nergens zag, ging ze recht
naar binnen.
Goedenavond, zei ze geheel buiten
adem.
Goedenavond, werd er vol verwonde
ring geantwoord.
Tore die bij den haard zat. stond op
zonder een woord te zeggen. Hij begreep,
dat er iets aan de hand was.
Ga zitten, zei Kari Braaten en schoof
een stoel aan.
Dank je, ik zal maar niet gaan zit
ten, antwoordde Berit. Ik wilde alleen
maar even met Tore spreken
En de twee gingen naar buiten.
Ze stonden bulten tegen den huismuur.
Beste, kom je hier heen? zei Tore.
Bijna verlegen stond hij haar aan te
Stffljniceek met strakken blik recht voor
Z1C_^ Ja dat doe ik, antwoordde zij. Nog
steeds kon men haar ademhaling hooren.
Wat is er dan?
Tore zag haar verwonderd aan.
7ii keek hem recht in de oogen.
Het is nu uit met mij en vader, gaf
^^Wa "zegje? Met groote oogen keek hij
haar ^a"huwelljlc Tan mij met Gjermund
is vandaag afgekondigd, kwam er.
Fr elng een schok door Tore Braaten.
ff liglkondigd, riep hij uit.
Ja. Het klonk als een fluisterende
schrei.
Doodsche stilte volgde.
Wist je daarvan? vroeg hij eindelijk
zacht.
Berit zag bleek.
Je kunt toch begrijpen van niet, zei
ze boos.
Tore greep haar hand.
Ja, ik dacht weltoen brak hij
plotseling af. Wie heeft ooit zoo iets ge
hoord! zei hij.
En weer volgde er stilte.
Daarna zei Tore:
Liefste, wat moeten wij nu doen! Ra
deloos stond hij voor zich uit te staren.
O, nu geeft het niet, antwoordde zij. Nu
hij dat gedaan heeft! Zij staarde uit met
koude blauwe oogen. Hij drukte haar
tegen zich aan.
Llafste, zei hij.
Zij stond bewegenloos.
Wanneer jij maar wilt, zei ze.
Toen sloeg hij de armen om haar heen.
De hoeve is weldra gereed, fluisterde
hij. Wie nu maar een huis had.
O, antwoordde zij, daar zal wel raad
voor zijn.
Wanneer jij maar wilt, kwam er weer.
Hij lachte.
Je weet, ik wil, fluisterde hij.
Ik ook! antwoordde ze.
Wanneer dan? Hij omarmde haar.
Ze legde haar hoofd tegen het zijne.
Wanneer jij wilt! fluisterde ze.
Dat kan wel spoedig zijn! Hij was
zeer ontroerd.
Dat is zoo dadelijk! fluisterde zij.
Later kunnen ze doen wat ze willenvoeg
de zij er aan toe. Haar wangen gloeiden.
Hij sloeg zijn arm om haar schouder.
Zoo liepen ze naar het woud. Daar spra
ken ze langen tijd met elkander en be
raamden allerlei plannen.
Het liep tegen den herfst.
Berit was dien zomer boven op de berg
weide geweest, maar op de Glomgaard
was alles voor de bruiloft in orde ge
bracht.
Toen Berit thuis kwam en dit alles zag,
zei ze niets, schreide ook niet. Er lag al
leen iets verdachts over haar, wat nie
mand begreep en iets behagelijks. bijna
vroolijks, wat evenmin voor iemand ver
klaarbaar was .Ze hielp mee aan alles, wat
voor de bruiloft in gereedheid gebracht
moest worden. Bekeek alle nieuwe klee-
ren, paste ze en lei ze in de bruidskist, die
ze mee zou krijgen.
Met haar vader sprak ze nooit, ook niet
veel met haar tante. Zij en Gjermund
Hangsett zagen elkaar niet, zooals de
zeden en gebruiken in het dorp dit wilden.
Haar tante verwonderde zich over deze
verandering, maar meende, dat zij er zich
in geschikt had, of wel, dat haar heftige
tegenstand op dien eersten dag niet zoo
ernstig gemeend was.
Haar vader geloofde dit ook. Hij liep
rond als iemand, wiens macht en wil
overwonnen hadden, zooals het ook be
hoort en dient te zijn.
De bruiloftsdag brak aan. Op de Glom
gaard waren ze tijdig opgestaan.
Al het volk der hoeve, en ook zij van de
pachthoeven in het woud rondom, waren
toegestroomd om de bruid te zien. Onder
hen bevond zich ook Tore Braaten, die
zich 's morgens over had geboomd, maar
zijn vader met de boot had terug gezon
den, welke nu, zooals gewoonlijk, in de
Braatenvik lag.
Tore stond nu bij het hek rond te kij
ken. De lui van de Glomgaard liepen af
en aan, deden klaver in de bakken, ver
zorgden de paarden, legden ze de zadels
op en maakten alles voor den tocht
in orde.
Eindelijk kwam Ola Glomgaarden zelf
met de bruid.
Karen, de tante, was vooruit gereisd om
de onthaling bij de kerk te regelen.
De bruid zette zich in het vrouwenzadel.
Ola Glomgaarden nam beide paarden bij
den teugel en daarna trokken ze weg.
Het volk bleef nog lang bij het hek
staan om hen na te kijken, terwijl ze langs
den hofweg voortgingen.
Maar op hetzelfde oogenbllk, dat hij de
bruid zag verschijnen, was Tore Braaten
verdwenen.
Van het Glomgaardspad af loopt de weg
noordwaarts, tot hij bij het veer de rivier
bereikt. Vandaar gaat het tegen de berg
helling op het gebergte in.
Boven op de herghelling bij de Tegning-
bee kligt een huisje, waar de lui van de
Glomgaard gewoon waren te rusten, eer ze
verder trokken over den bergkam.
De vrouw op Tegnstaden had de koffie
klaar en de Glomgaarders stegen dan al
tijd van hun paarden, die ban de heining
vastgebonden werden en stapten naar
binnen.
(Wordt vervolgd).
