ieDuitsche ministers naar Neudeck- D dood Van kardinaal vanRossum
van het Glomdal
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
FEUILLETON.
F 1instem naast h€m-
Ier neemt de naplonaal-socialistische rijksdagfractie den eed van
JjW AF. Adolf Hitler bij het eed-afnemen in hotel Kaiserhof te Berlijn. V.l.n.r. Göh-
ring, Frick, Hitier, Strasser en Stöhr.
Jaargang
Is dat waarlijk zoo? vraagt hij zacht.
Ja, dat Is zoo.
De ook, zegt hl! nu.
Ze kijkt recht voor zich uit.
Wat moet je daar dan uitvoeren?
vraagt zij.
Een hoeve voor me ontginnen, ant
woordt hij terstond.
Zoo? Zy staart droomend voor zich
uit.
Opeens blijft zij staan.
Neen. nu wil ik er weer op, zegt ze.
Hü houdt het paard in.
Dat wordt moeiiyker, antwoordt hy.
Leidt dan het paard naar een aardhoop.
zy klimt op den aardhoop en wordt op
getild Hy heeft de armen om haar middel
geslagen terwUl zy zich in het zadel zet.
je wordt zwaar, hoor, .zegt hy.
Een volwassen meisje, zie je, ant
woordt zy. Er is een biyde klank ln haar
stem.
Ja dat kan ik wel merken, zegt hy.
nu leidt het paard voor langs den weg.
Zoo trekken beiden verder door de een-
zatheid en nu zonder verpoozing, want
daarginds by de Tegninga l) zien ze de
anlerTeluie0£ntenilat, roept Karen, de
tante, mi zij nader komen^ Qrauwe>
W Tore Traaten zegt niete treedt alleen
mAt het oaard en staat stil.
nGhXonder het ruischen der Tegnlnga
ïïïfmiden knuppeldam, die over den
S? veert genoten ze nu in diepe stilte
Gebak met pekel-
"irïëgninga, een byrivier van de Glom.
vleesch van den korhaan en dronken
daarna uit de kruik met zoete melk.
Tore Braaten ging tot aan de Glom-
gaard mee met het paard en hielp by het
afstygen en het naar de wei brengen.
Maar nadat hij nogmaals mee had gege
ten, maakte hy zich gereed om naar huls
te gaan.
Blijf toch tot morgen, had Karen ge
zegd. Het wordt veel te donker voor Je.
O, neen, had hy geantwoord.
Maar voor hy vertrok, had Ola Erlksen
hem terzyde genomen en hem gevraagd
of hy zich dien zomer niet wilde belasten
met den hooioogst op de bergweide van
den Nekkjöl.
Neen, had Tore ten antwoord gege
ven. Ik heb ander werk op mij genomen.
Zoo?
Ola Eriksen had niet verder gevraagd.
Dien avond, toen Tore vertrokken was
de jongste knecht van Ola had mee
moeten gaan om Tore met de boot over
de Glom te boomen had Ola Eriksen
den knecht gevraagd, of deze wist wat
voor werk Tore te doen had in den aan
staanden zomer.
Men zegt, dat hy zich een hoeve wil
ontginnen, was het antwoord geweest.
Ola Erlksen had toen geglimlacht.
De jongste knecht had verder niet veel
meer gezegd. Maar toen ze dien avond
met de handen op de knieën zaten, bracht
hy de zaak weer ter sprake.
Het moet goede grond zijn daar ten
noorden van Braaten, zei hij.
Dat kan wel wezen, antwoordde Ola
Eriksen.
Daarna staken beiden de pypen op.
Er waren twee Jaren voorbij gegaan.
Berit Glomgaarden was nu achttien en
Tore Braaten negentien.
Ten zuiden van de Glom, daarboven
rondom het Braatenhuis, begon het woud
yi te worden. Gekloofd dennenhout lag
opgestapeld. De rook der ontginningen op
Braaten dreef nu en dan in dichte wolken
over den stroom. Maar niemand had daar
ln het Noorden iets te doen, en niemand
lette verder op hetgeen er gebeurde.
Tore's vader mompelde wel eens, dat de
jongen beter deed iets aan te pakken, dat
meer voordeel opleverde. Hy kon jongste
knecht worden op één der groote hoeven
in het dorp, of wel iets anders uitrichten.
Maar Tore bleef bij zyn voornemen.
Hy ontgon zich een hoeve.
zyn moeder vond het uitstekend.
Tore zwoegde vroeg en laat. Hij werd
stegds stiller in zyn omgang met men-
schen en wel wat al te mager. Allen hiel
den ze van hem, de meisjes vooral. In zijn
gelaat lag iets, dat ze niet konden weer
staan.
Ook was hy de stoutmoedigste by het
houtvlotten ln het voorjaar. Des Zondags
kwam hij vaak naar de Glomgaard geslen
terd, en ook wanneer er gedanst werd,
hetgeen af en toe wel gebeurde in den
winter. Maar hy stoeide nooit met de
dienstmeiden. Hy was kalmer dan de
meeste jongelieden.
Nu en dan meestal met Kerstmis
ging hy op sneeuwschoenen naar het dorp,
want daar trof hy Berit, gewoonlijk by de
kerk, of ergens anders. Maar niemand was
zoo dwaas om te denken, dat er tusschen
die belden een andere verhouding kon
bestaan dan die van goede kennissen uit
het Glomdal.
Berit had zich weelderiger ontwikkeld,
maar was nog steeds blond en slank als
weinigen. In de kerk waren aller oogen op
haar gericht en de dorpelingen maakten
er allerlei gissingen over, wie wel haar
echtgenoot zou worden, wanneer die tijd
daar was. De meesten meenden, dat het
wel de zoon op Hangsett zou wezen, want
daar was zy steeds wanneer ze ln het dorp
verbleef, en hy zocht nogal eens een
boodschap naar de overzyde van de berg
kom en bleef dan telkens verscheidene
dagen op de Glomgaard. Maar niemand
wist iets met zekerheid.
Aldus verliepen er weer twee Jaren. En
Berit Glomgaarden was nu over de
twintig.
Het was een warme zomerdag in Juli.
Van de Glomberg af boomde een meisje
zich over den stroom naar de westeiyke
Glomhelllng. Ze droeg een witten hoofd
doek en was verder in haar werkdagsklee-
ren. Het scheen, of ze slechts de rivier
overstak om daar naar het een of ander
maaiveld te gaan-
Toen ze goed en wel geland was en de
boot had vastgelegd, ging ze naar het
woud, maar ze droeg niets bij zich.
Bij de Glom naar boven, vanaf het veer,
loopt noordwaarts een smal voetpad door
de woudwildernis. Het is het eenzame
boschpad, dat naar Braaten-plaats voert
en even smal als een afgerasterd pad voor
koeien, maar goed begaanbaar. Sedert
onheugeiyke tyden is dit de weg geweest,
die naar Braatenplaats voerde. Deze weg
sloeg het meisje in. Ze liep daar koel
onder het dichte geboomte, ofschoon het
de rusttyd was en de zon boven het dal
brandde.
(Wordt vervolgd).
.d
de reis vax ton papen, von seeiciier en von gayl tiqat
Neudeck om aan Rijkspresident von Hindenburg hot nieuwe regeoringsn
program voor te leggen. Links von Sleicher en echtgenoote, daarnaast vort
Papen. Geheel rechts von Gayl.
de engelsche prinsen aan de riviera. Do
prins van Wales gekleed ïn rood shirt en gestreepte
broek, in welke luchtige kleedij hij to Biarritz al te veel
bekijks had naar zijn zin.
Pet Noorsch van Jacob B. Buil.
*n, nu wil Ik er af, zegt ze opeens.
u«üt stil.
,F°» dan? vraagt hy.
woordt niet. maar springt opeens
Iet rd en staPt terzyde.
f was zoo vervelend, om daar bo-
atten, zegt ze.
pt voor het paard uit, maar aan
ffalant als hy.
Kt S lhula? vraagt hy.
in ™_om en kykt hem aan.
Cf'™w°ordt ze. Er klinkt verbor-
"ascnheid ln de heldere meisjes-
tan*1 Daar het dorp. Ze loopt nu
■*hta" Hanssett. zegt hy.
ititi,aarlleen niet.
3" voort.
Pen het' zegt hU dan' Het Monk
I dro^' ai
neeni smarteiyk.
been!
IblosjJ 3°°. Berit? vraagt hy.
te b haar gelaat is dieper ge-
antwoordt ze.
te i. 1 heen? vraagt hy weer
tw «eet toch wel, dat Ik thuis
ze.
"ea Warme glans ln zijn oogen.
te den haag zijn in het huwelijk getreden jhr. B.
W. F. van Riemsdijk en N. L. M. gravin van Limburg
Stirum. Het bruidspaar bij het verlaten van het stadhuis.
PES DOOD VAN KARDINAAL VAN ROSSUM. De laatste foto, welke gemaakt is van
|hrdinaal van Rossum Zaterdag j.l. bij zijn bezoek aan het Redemptoristenklooster te
Nijmegen.
