Idolf Hitier bij rijkspresident von Hindenburg - De Europa-rondvlucht
VALSCHE PAPIEREN
{Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
l/es of niets, eischte Hitier - Dan niets, zei
Hindenburg.
Hoe het moderne kind in Wedstrijden wordt grootgebracht.
feuilleton.
En weg reed Hitler in zijn knal wagen.
ACHILLES IS GESTORVEN. De zeo-olifant
van de Rotterdamscbe Diergaarde is gestorven.
Het transport van h'et gevaarte naar onze stad
voor onderzoek.
ENKELE LEDEN VAN HET DüSSELDORFSCHE MUZIEKGEZELSCHAP „RHEIN-
BAHN" die een bezoek brengen aan Amsterdam en de residentie, voor de souvenir
kraampjes op Marken.
A ER VAN DE SCHOTEN. Terwijl de monar
chisten in Spanje leven en vrijheid op het spel
zetten, vertoeft ex-koning Alfons In Marienbad
om te kuren.
VROUW bij de Europa-rondvlucht 1932. De Engelsche
Spooner in gesprek -met de Italianen Liotti en Senzadinari.
Concours
van mooie kinderen met mooie honden te Juan les Pins. Voor do kinderen, die een beetje bang waren, stelde het comité
houten honden ter beschikking.
van Herman Antonsen.
I v?er^ al zi^n Plannen omver. In
L-,zn Derwent in zijn macht te heb-
K)hf "U Plotseling tot volkomen on-
»niit?enover bem gedoemd. Er was
twiifel aan, of Derwent
ir u hand in gehad.
,°e. "ad hij ontdekt, dat zij de
«ijn m bewaring had gekregen? Twee
Ju. ?*gen koffers waren indertijd
Müem,'r,?aar aan de derde was tot dan
I efoeinn,? geweest. En die derde bevatte
rfimet de looze papieren. En
ht wel ontdekt zijn geworden,
S^n Hii t,?p verder onderzoek was uit-
ooheid pn to iS w°edend over zijn zorge-
ziintr tt age schatting van de sluw-
kolfer e?standers. Maar toen hij
"1 on^hd„Vond hii de enveloppe
Besch°nden en gesloten erin
i en'hlafS scheurde hij de enveloppe
Weef hn de.n Inhoud eruit.Ver-
"*n Poos ni stean' Wezenloos staarde
v^nd lSe!?aar de papieren, die hij in
S?ena h l ham.a stak hiJ ze Slim-
mi hoeden om r? k en bega£ zich
Vond hem F Derwent op te zoeken.
S'^enaar tf ,zij,n eigen kamer voor
en ziiri Rewnor. ?n met papieren,
g b'j de hand6 m W3S nuchter
i'dat ik je alleen heb
o^eeren, zei hij vriendelijk.
Je zult wel een erg magere opvatting van
onze gastvrijheid moeten krijgen. Maar
mijn vrouw is vanmorgen weggeroepen bij
een zuster van haar buiten, die heel efn~
stig ziek is en ze vond het beter het kind
mee te nemen. En wat mij
O, maak u maar niet bezorgd, ant
woordde Thornton joviaal. Ik heb trou
wens niets thuis gegeten.
Hij zette zich aan een hoek der tafel
neer.
Ik vraag excuus, als ik stoor, maar
ik zal u niet langer dan een paar minu
ten lastig vallen. Want ik moet op staan-
den voet naar Parijs.
En? vroeg Derwent, hem aandachtig
opnemend.
u weet, ik zou graag dat zaakje tus-
schen ons geregeld zien, voordat ik.tut
Londen wegga. Ik kan u moeübk alö
deelen, wat ik in Parijs doen ga maar als
ik daar ben, dan moet ik vrij in mijn
bewegingen zijn en het moet niet nood-
ztfkelijk voor me wezen nog eens naar
Londen terug te komen. Dat zou al mijn
plannen in de war kunnen sturen. Boven
dien zal ik meer geld noodig hebben, dan
ik op het oogenblik bij me heb.
Derwent scharrelde nadenkend tusschen
Zij" lloevee? denk je noodig te hebben?
Thornton glimlachte.
Ik geloof, dat het totaal veertigdui
zend zevenhonderd en twintig P°bd
loopt'. Over enkele shillingen zullen w
°nDe?waent hIalderUde?chounders op en hief
af!frjeonngedluihzijna,]tijd zoo haastte
hnkprd zei hij, een lade openend, waanm
hij een' pak effecten te voorschijn haalde
met een rood lint er omheen. Zeg eens,
denk je nu heusch, dat die zoo maar op
slag te verzilveren zijn?
Nee, niet maar zoo op slag. Maar ik
ben hier toch al een tijdje geweest?
Ja, zeker! Maar de markt is op het
oogenblik alles behalve gunstig. Om de op
mij rustende verplichting volkomen te
kunnen vervullen moet ik wachten, tot de
koers wat beter is!
Dus deze papieren vertegenwoordigen
het bedrag, dat u aan mij schuldig bent?
Juist zoo!
Mag ik ze eens zien? Ik heb zoo wei
nig verstand van geldzaken en ik zou
wel eens graag weten, hoe papieren, die
zulk een waarde vertegenwoordigen, er
uit zien.
Maar Derwent grinnikte slecht tot ant
woord en legde de papieren weer in de
lade terug.
Dat is geen manier van zaken doen,
zei hij luchtigjes.
Anders wel een gekke uitdrukking
tusschen oom en neef, vindt u niet?
Als iemand bij me komt om zaken te
doen, dan houd ik me altijd op zaken-
standpunt, zei Derwent kortaf.
O, als dat de eenige moeilijkheid is,
meende Thornton gewoontjes, toen hij den
ander zag aarzelen, wel, dan zetten we
onze verwantschap even op zij en gaan
samen zaken doen. Dan mag ik ook vragen
stellen, niet waar? Om dan te beginnen...
die papleren zijn dus volgens u ln waarde
gedaald?
Ja, tijdelijk altijd.
Vertrouwt u er op, dat ze weer zul
len stijgen?
Natuurlijk.
En als dat eens niet het geval was?
Daar heb jij niet mee te maken. Ik
ben er verantwoordelijk voor. Het geld,
dat me toevertrouwd werd, zal ik tot den
laatsten shilling uitbetalen.
Goed, laat ik dan een voorstel doen.
U hebt in elk geval toegegeven, dat u me
veertigduizend pond moet uitbetalen. En
u bent er zeker van, dat, over een tijdje,
die papieren in waarde weer zullen zijn
gestegen. Maar ik kan niet wachten. Geeft
u mij dus een chèque van veertigduizend
pond, dan geeft ik u die papieren en zijn
we klaar.
Een oogenblik stond Derwent perplex;
maar hij herstelde zich spoedig.
Goed, breng de schuldbekentenissen
en zoo meer dan mee en laten we elkaar
ontmoeten op het kantoor van Fosdyke,
mijn procureur, in Bishopsgate street, mor
genochtend om twaalf uur. Iedereen weet
het te vinden, als je in de stad naar den
weg vraagt. En, denk er vooral om je
papieren mee te brengen. Je hebt ze im
mers bij de hand?
O zeker! zei Thornton, ze uit zijn
binnenzakhalend. Hier zijn ze, ik ben als
Amerikaan te goed zakenman, om ze niet
bij me te houden.
Hij hield ze zoo, dat Derwent ze goed
zien kon, en deze verschoot zichtbaar van
kleur en zijn hand op de schrijftafel be
gon zoo te beven, dat hij er hoorbaar mee
op de tafel begon te trommelen. Thorn
ton schrok, toen hij zag, hoe de aderen op
zijn voorhoofd opzwollen en hij vreesde,
dat de man een beroerte zou krijgen. Hij
stak de papieren weer in zijn zak en was
op het punt naar Derwent toe te gaan, om
hem zoo noodig te ondersteunen, toen deze
op vreemden, afwezigen toon zei:
Dat is ln orde. Houd ze maar goed
bij je! Je bent een handige jongenIk
geloof niet, dat Londen je veel nieuws zal
kunnen leeren. Wel te rusten!
HOOFDSTUK IX.
Op het kantoor van Fosdyke.
Na zijn gesprek met Derwent was Thorn
ton dien nacht in een hotel gaan logee-
ren. Hij schreef een briefje aan la Foneuse
waarin hij vertelde, hoe het met de papie
ren stond en vroeg haar den volgenden
dag met hem te willen lunchen. Voor zoo
ver hij wist was er niemand, die lets van
die verhuizing afwist; maar den volgenden
morgen, toen hij Juist zou gaan ontbijten,
kwam een piccolo hem aan de telefoon
roepen. Hij volgde den jongen gewillig,
maar vol angst voor wat er komen zou.
Aan de telefoon hoorde hij een vrouwen
stem, die erg verschrikt klonk.
Hoe bent u er achter gekomen, dat
ik hier was? Wie heeft u daar iets van
verteld? vroeg hij en drong op een ant
woord aan, voordat hij verder wilde
spreken.
De vrouw legde het hem uit. Ze was de
kamenier van lady Calcroft en sprak van
uit de woning in Ormeston Gardens. De
post had Juist zijn briefje gebracht en in
haar angst had ze het geopend. Ze was
al jaren bij lady Calcroft ln betrekking
en met al haar doen en laten op de
hoogte en zoodoende had ze ook over hem
hooren spreken. Anders zou ze het nooit
gewaagd hebben, hem op te bellen. Ze
was zoo ln de war, dat ze niet wist, wat
ze anders doen kon.
Wat is er dan toch aan de hand?
vroeg Thornton doodelijk verschrokken.
(Wordt vervolgd).
