LEKKERE KOFFIE
SUPERIEUR!
Bij Pijnen
De Geheimzinnige Inbreker
73ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD, Zaterdag 2 April 1932
Derde Blad
No. 22096
@1 Buitenl. Weekoverzicht.
VAN NELLE" ZIJN
PARLEMENTAIR OVERZICHT
FEUILLETON.
Onzekerheid.
„„Hirfit concentreert zich momen-
W kwestie der Donau-regeling
teel op de t heeft de Fransche pre-
Zooals men *n voorste]ien de vraag
mierJ c£nnverleening aan de vroegere
van de steu acuu). gemaalrt Veei piezier
^n«U-r*nileu echter nog niet beleefd van
heeft TamVan de meest verschil-
z'Jn V°,%L voeit men achter zijn idee van
jende zijden vw voornemen Frankrijk
Eteunverleenmg^de plaats te verleenen m
eeS^n Éuropa, ™lks 6«t>aseerd op het
midden Europ Frankrjjk in staat zou zijn
tastbare hulp te brengen aan de beide
om,^r, der vroegere Donau-monarchie!
Zen*?,f heeft echter de Fransche over-
Tar hf wel wat overschat en ondervindt
thans de gevolgen. Aanvankelijk
hetd5 met Engeland volledige
instemming bestond, doch ook dit
Wiikf onjuist, anders was een aparte be-
iïeking tusschen Engeland en ïk-anknjk
fmmern volmaakt overbodig en toch zal
iS weldra plaats vinden op instigatie
vÜTardieu zelf! Er zijn dus toch belang-
-5» hesluiten, die samen moeten worden
ïiverwogen! In de eerste plaats hebben
2» Fnzelsche finantiën zich buitengewoon
hersteld, zoodat de begrooting over
het juist afgeloopen jaar eindigt met een
nverschot. al is dit dan, gezien de cijfers,
waarom het gaat, niet zoo groot. Op zich
het echter een opmerkenswaardig
Mt dat dit mogelijk is gebleken; er blijkt
ï.it dat Engeland's finantieele draag-
taMht niet zoo sterk is gedaald, als men
wel geloofde. Integendeel is Groot-Bnt-
innie druk bezig liet verloren terrein op
_i-4- l^irnhnnnn I
geldmarkt te herwinnen!
Dientengevolge zal Frankrijk moeite
lebben om straks te Londen zijn plannen
ioor te zetten, te meer, waar de Engelsche
Slangen bij de Donau-kwestie maar van
ondergeschikt belang zijn en bovendien
Engeland weinig neiging vertoont om ter-
wille van deze aangelegenheid in Duitsch-
ïand en Italië ontstemming te wekken,
die toch reeds gaande is. Beide genoemde
landen staan n.l. op 't standpunt, dat een
regeling zonder hen tot de onmogelijkhe
den behoort en niet ten onrechte, daar zij
de meest belanghebbenden zijn. Waarom
dan die bespreking vooraf en temeer,
waar te Londen nu toch eenige dagen later
een conferentie der vier groote mogend
heden plaats zal vinden? Oostenrijk en
Hongarije hebben overigens practische
hulp zeer hard noodig! Toch zal dit hen
niet er toe brengen om deze hulp te koo-
pen tegen te dure voorwaarden, dat blijkt
meer en meer uit de uitlatingen der lei
dende figuren daar te lande; deze begrij
pen. dat dit slechts uitstel van executie
zou beteekenen.
Alles bij elkaar genomen, ziet het er
voor Tardieu niet al te rooskleurig uit en
zijn doorzetten schijnt meer te berusten
op de binnenlandsche dan op de buiten-
landsche politiek. In Frankrijk nadert
immers ook de verkiezing voor de Kamer,
die over de Fransche politiek in de eerste
jaren zal beslissen en al te best ziet het
ér voor de midden-partijen daarbij niet
uit!
Zonder al te veel brutaliteit mag daarom
voorspeld worden, dat de Fransche Donau-
plannen weinig kans van slagen hebben.
De Fransche verkiezingen met den on-
zekeren uitslag vormen inmiddels een ge
duchte handicap voor de groote politiek en
hetzelfde geldt voor de Duitsche verkie
zingen.
De herbenoeming van Hindenburg tot
president is verzekerd, men mag zelfs aan
nemen met volstrekte meerderheid, nu
Duesterberg zich heeft teruggetrokken en
bovendien Hugenberg in eigen persoon het
Harzburg-front verbroken noemde, maar
de verkiezingen voor den Pruisische»
Landdag, om van de andere Landdagen
maar te zwijgen, blijven een onzekere
factor. Wanneer in Pruisen een rechtsche
meerderheid zou worden gekozen, zou de
regeering Bruening vrijwel onmogelijk
zijn geworden! Welk een terugslag dit zou
hebben op de algemeene Duitsche politiek
behoeft zeker geen nader betoogHet
met zooveel moeite opgebouwde zou als
met een slag weer te niet zijn gedaan en
öe verwijdering tusschen Frankrijk en
Duitschland zou opnieuw grooter zijn dan
ooit. Hetgeen op de gansche politiek in
ons werelddeel een zeer nadeeligen invloed
zou oefenen.
Onzekerheid is er ook nog steeds in het
"Verre Oosten. De onderhandelingen te
Sjanghai hebben nog niet tot een resul
taat geleid en de vooruitzichten daarop
heel wat verslechterd, al doen de mo
gendheden al hun best bemiddelend op te
toden. Japan schijnt geen datum te wil-
DU1TSCHE ONDANKBAARHEID.
('Van onzen Correspondent).
Berlijn, 25 Maart.
De Rijksregecring heeft Paaschvrede be
volen. Veertien dagen lang, waardoor
tevens de strijd voor de definitieve ver
kiezing van Duitschland President der
Republiek tot op één week in plaats
van oorspronkelijk 4 weken.' bekort is.
Nu, wie de voorbereidende verkiezings
campagne voor de eerste ronde meege
maakt heeft, kan zich over deze gedwongen
beperking fJlechts van harte verheugen!
Het is geen fraaie periode in de Duitsche
geschiedenis geweest. AI dadelijk werkte
op menschen, die hun gezond oordeel be
waard hebben, de omstandigheid, dat om
een persoonlijkheid als de generaal-veld-
maarschalk von Hindenburg nog een strijd
ontvlammen kon, in hooge mate deprjmee-
rend. De heer von Hindenburg hoopt dit
jaar zijn 85en verjaardag te vieren. Mannen,
die zoo oud geworden zijn, kunnen eiken
dag aan den gemeenschap ontrukt worden,
al voelen ze zich ook vaak krachtiger dan
menigeen, die de zestig nog niet gehaald
heeft. Het is zeer goed mogelijk, dat de
„grand old man" der Duitschers nog eens
zijn volle zeven jaren in het Paleis van
den Rijkspresident in de Wilhelmstrasse zal
uitzitten en dan als naar men hopen
mag volkomen gezonde 92-jarige nog
lang genoeg leven zal om zijn laatste
jaren in tevredenheid op slot Neudeck,
aan de overzijde van den „Poolschen
Corridor", te slijten. Maar liet is even
goed mogelijk en volgens de kansbereke
ning zelfs waarschijnlijk, dat zijn in den
ïaatsten tijd wel degelijk eenigszins af
nemende krachten nog binnen deze
nieuwe periode van zeven jaren het einde
zullen aankondigen. Voor het Duitsche
volk is oprecht te wenschen, dat dit einde
nog verre is. Dit zelfde volk had echter
met de grootste waarschijnlijkheid reke
ning moeten houden en voor zoover
liet niet door communistische agitatie
eenzijdig georiGnteerd is in dit zeer
bijzonder geval aan de overige wereld
behooren to toonen, dat het een zoo
overwe'digende en eerwaardige persoonlijk
heid als Paul von Hindenburg werkelijk
waard is. Zooiets ware bewezen geweest,
indien de heer von Hindenburg candidaat
aller Duitschers geworden ware. Het stemt
tot voldoening, dat hij althans met een
zoo groote en bijna absolute meerderheid
zijn tegencandidaten geslagen heeft; en
niemand twijfelt er hier aan, of hij zal
straks, op iO April, met een even in
drukwekkende meerderheid gekozen wor
den. Het bedroevende feit, dat hij toch
nog vechten moest of liever: voor zich
moest laten vechten en dat de dank
bare bevolking hem niet spontaan de
verlenging van ambtstijd als vanzelfspre
kende hulde voor de voeten gelegd heeft.
len bepalen inzake het terugtrekken dei-
troepen binnen de eigen concessie en daar
op hokt het. China houdt daaraan vast.
hetgeen begrijpelijk is. daar anders dit.
terugnemen der Japansche troepen wel
eens zou kunnen worden uitgesteld ad
calendas graecas! De anti-Japansche
stemming, die er over het algemeen
heerscht, heeft in Japan de al eerder tot
uiting gekomen strooming om uit den Vol
kenbond te treden, nieuw leven toegevoerd
en zelfs van officieele zijde is half en half
in die richting gewerkt. Men meent dan
blijkbaar inet den Volkenbond en zijn ge
hate bemoeiingen niets meer te doen te
hebben, doch daarin vergist Japan zich
terdege In de eerste plaats, al zou Japan
momenteel het lidmaatschap opzeggen,
dan blijft het nog twee jaren onder het
Volkenbondsstatuut, daar alleen een op
zegging met een termijn van twee jaar in
de statuten is vastgelegd en in de tweede
plaats, China blijft in ieder geval lid en
behoudt zoodoende de bevoegdheid om een
beroep op den Volkenbond te doen in ieder
geschil, al is het ook met een niet-lid!
Veel baat zou Japan derhalve bij een uit
treden niet hebben! Of is het maar een
dreigement om de stemming eenigszins te
beïnvloeden? Mandsjoerije is feitelijk het
groote struikelblok in het Oosten. Daar wil
Japan beslist geen stap terug doen, ter
wijl China uit den aard der zaak niet ge
neigd is, zich neer te leggen bij den stand
van zaken van hqt oogenblik en de vol
ledige souvereiniteit handhaaft. Tegen de
voorloopige regeering neemt het verzet
hand over hand toe en zonder directen
JaDanschen steun zou deze wel in kunnen
pakken. Maar waarheen dit nog zal
leiden
in een nieuw bewijs van den kwaden
verdienden reuk, waarin nu eenmaal alle
politiek gedoe staat.
Men heeft, ofschoon de tegenwoordige
Regeering stappen gedaan heeft om een
verheugend resultaat te bereiken, er toch
de voorkeur aan gegeven, den grijzen
veldmaarschalk aan het einde van zijn
leven een bewijs van dc groote ondank
baarheid van bijna de helft van zijn land-
genooten te geven. Men heeft Hindenburg
een serieuzen tegencandidaat voorgezet, die
eerst weinige weken te voren Duitsch
staatsburger geworden was en die aan
positief werk nog niets gepresteerd had,
afgezien dan van het organiseeren van
een massa-beweging op waarlijk voor
treffelijke en talentvolle wijze. Maar het
meest grievende voor den ouden veld
maarschalk, die in 1914 bij Tannenberg
Oost-Pruisen wist te redden onder omstan
digheden, die militair-geniaal genoemd
moeten worden, was wel het feit, dat dit
zelfde Oost-Pruisen tegen hem, den redder
der provincie, stemde en het waarschijnlijk
op 10 April opnieuw doen zal. En dit
alles, omdat men in conservatieve kringen
zeven jaar geleden gehoopt had in de
persoon van den heer von Hindenburg een
partijdig verdediger der eigen belangen
aan het hoofd van den staat te brengen.
Dit alles, omda' men teleurgesteld was,
omdat Hindenburg zijn plicht en meer dan
zijn plicht niet alleen jegens hen, uit wier
kringen hii is voortgekomen maar ook
jegens hen, voor wie hij oorspronkelijk
géén sympathiën voelde, gedaan heeft.
Duitsche vrienden van me hebben me
de laatste weken herhaaldelijk zuchtend
als hun oordeel gezegd: „In geen enkel
ander land ter wereld ware een zoo grie
vende en kwetsende ondankbaarheid
tegenover een edelen grijsaard, een natio-
nalen heros, denkbaar. Zooiets is alleen
mogelijk bii ons.
Ik geloof, dat dit oordeel niet juist is.
Ondankbaarheid tegenover groote mannen
heeft elk volk op zijn tijd getoond. Men
behoeft, om naar voorbeelden te zoeken,
waarlijk niet naar het oude Rome of het
nog oudere Hellas terug te gaan. En even
min na te speuren, wat de Noord-Neder
landers voor Vondel en Rembrandt hebben
over gehad!
Maar dat het Duitsche volk géén gun
stige uitzondering maakt daarover kan
m»en het gloeiend eens zijn. En dat zou
niemand minder dan Otto von Bismarck
gaarne bevestigen, indien hij daartoe nog
de mogelijkheid had!
Neen, de vormen, waarin de politieke
strijd in Duitschland zich afspeelt, zijn
allesbehalve aantrekkelijk. En de pers heeft
het hare er toe bijgedragen om de mis
standen nog te doen toenemen en de
verschillende groepen der bevolking tegen
elkaar op te hitsen, is het een wonder,
dat men naar betere tijden snakt en zelfs
al dankbaar ware voor wat lenteweer,
dat nog altijd niet komen wil?
Zon en zoele warmte kan de stemming
in Duitschland die ver beneden het nulpunt
gedaald is, er wellicht weer wat bovenop
werken. Voorloopig ligt in de buitenwijken
van Berlijn, daar, waar do huizenblokken
in villawijken en dennenbosschen overgaan,
nog vuile, half-weggedooide sneeuw op de
straten. En de menschheid loopt nog in
pels en overjas.
Ook Max Reinhardt heeft weer eens
genoeg gekregen van "deze eigenlijk aitijd
wat kille en zakelijke stad. Weken lang is
het kunstlievend publiek in de onzekerheid
geweest, of „de professor" zijn oude Berlijn
al dan niet opnieuw ontrouw zou worden.
Met Max Reinhardt en de Duitsche
hoofdstad aan welke hij dan toch maar
zijn wereldreputatie te danken heeft
is het altijd een wonderlijk geval geweest,
Reinhardt kwam oorspronkelijk uit het
zuiden, werd echter in Berlijn ougeveer
30 jaren geleden tooneelspelèr (hij kon
hier eenige jaren geleden zijn 25-jarig
jubileum als directeur zeer feestelijk vie
ren) en werkte zich spoedig op tot direc
teur-regisseur van het zeer bescheiden
„kleine theater" Unter den Linden. Van
dien tijd af dateert een carrière, die in
de kunstwereld nauwelijks haar weerga
heeft De lezer, die zich voor tooneel-
kunst interesseert, zal weten, dat vóór den
wereldoorlog Berlijn dank zij Reinhardt
een centrum op dit gebied geworden was
van internationale reputatie. Ik herinner
me nog heel goed de prachtige Shake-
speare-cyclus, die Reinhardt in zijn ietwat
verouderde maar door roem en traditie
in gouden glans stralende „Deutsche
Theater" den iiefhebber als bijzonder trac
tate aanbood. Een krans van voortref
felijke tooneelspelers we denken hier
aan Arnold, Moissi, Wassmann Else Heims
Bassermann Lucia Höflich ondersteunde
hem op schitterende wijze. Nergens ter
wereld was (en is nog!) Shakespeare op
zoo volmaakte wijze ten tooneele gebracht
als in 1912-14 in de Duitsche Rijkshoofdstad
Kort na den oorlog waagde Reinhardt
een nieuw experiment. Hii .kocht het dr
ens Schumann, in de onmiddellijke nabijheid
van zijn „Kammerspiele" en ..Deutsohes
Theater" gelegen, en liet het door den
origineelen architect Poelzig tot een
„Schouwburg der Vijfduizend (toeschou
wers)" ombouwen. Zijn streven was, der
menschheid van heden het groote theater
der Grieken terug te geven, de klassieke
schouwburgruimte in drcusvorm, waarbii
de tooneelspelers temidden van liet rond
om zittend publiek te spelen hadden en
het verschijnen vvan groote massa's acteurs
en koren mogelijk werd. Berlijn aanvaardde
deze massa-voorstellingen niet, de tooneel
spelers beklaagden er zich over, dat zv
zich in deze holle ruimte heesch schreeu
wen moesten en weigerden de rollen te
leeren. Prof. Reinhardt ergerde zich geel
en groen en zwoer, met deze stad en haar
lastige critiek niets meer te doen te willen
hebben. De intusschen helaas gestorven
Felix Hollaender werd zijn opvolger en
plaatsvervanger. Reinhardt trok naar Salz
burg, gasteerde in Nederland, in Engeland,
in Amerika. Intusschen speelde zich in zijn
huiselijken kring een drama af. Zijn echt-
genoote Else Heims, van wie Reinhardt
twee zoons heeft, scheen hem minder aan
trekkelijk dan de jonge tooneelspeelster
Helene Thimig. Maar Else Heims wilde
van scheiding niets weten. Daarom begon
Reinhardt een reeks processen, die nog
heden niet tot een resultaat gevoerd
hebben.
Maar intusschen waren Berlijnsche kunst
vrienden er toch weer in geslaagd hem
naar hier te lokken. Hij liet het verruk
kelijke schouwburgje „Die Komödie" aan
den Kurfürstendamm bouwen en nam ten
slotte ook nog het „Theater aus Kurfürsten
damm", dat daarnaast ligt, voor zijn reke
ning. Omstreeks dézen tijd echter stierf
zijn groote helper en broeder Edmund
Reinhardt. En sindsdien is Max weer zelf de
zakelijke chef, zonder van zaken meer
begrip te hebben dan de meeste kunste
naars. Het gevolg was natuurlijk, dat het
zijn al te véle schouwburgen slecht ging,
ondanks de groote triomfen, die stukken
van Hauptmann, Hasenclever en Ferdinand
Bruckner en verschillende reprises van
klassieke werken (ook operettes) er hadden.
Het slot van de geschiedenis is, dat
Reinhardt dezer dagen al zijn theaters
aan een Weensch-Berlijnsche combinatie
overgedaan heeft en voortaan in deze stad
nog slechts als gast-regisseur zal optreden.
Het is aan te nemen, dat hij zijn groote
woning in Berlijn opgeeft en voortaan in
zijn kasteel in Salzburg wonen zal. Een
wereldattractie verdwijnt daarmee uit de
Duitsche hoofdstad, die reeds zooveel aan
trekkingskracht voor het vreemdelingen
verkeer verloren heeft, sinds Keizer en
Hof tot het verleden behooren.
ROLAND.
RECLAME.
ren sterke keten vormt de schare ver-
bruikers van „DE VELUWE" artikelen.
En wie eenmaal onze klant is, verbreekt
die keten niet. Onze levering aan huis
wint door coulante bediening, prima
waar en lage prijzen steeds meer het
vertrouwen der huismoeders. Door bijna
geheel Nederland worden onze artikelen
regelmatig en op tijd afgeleverd. De
controle op hygiëne, bediening, kwaliteit,
enz. is zeer scherp. Ook met de levering
van onze verpakte Kruidenierswaren
hopen wij het vertrouwen van steeds
meerderen te winnen. 7013
Moeders, waakt voor de gezondheid van
Uw gezin. En daarbij profiteert U van
de bekende voordeelen van „DE VE
LUWE"; hooge korting of spaarbons
voor luxe- en huishoudelijke artikelen.
N.V. Handel Mij. „DE VELUWE"
's-Gravenhage
Scheepmakersstraat - Telef. 771850.
RECLAME.
EEN KOFFIE MET ZOO'N SMAAK.
ZOO'N GEUR MOET VAN
jj
7061
EERSTE KAMER.
Na de behandeling van de begrooting
voor Buitenlandsche Zaken, waarvan wij
het verslag gisteren nog hebben gepubli
ceerd, is de Kamer verder gegaan met de
BEGROOTING VAN
DEFENSIE.
Mevr. Polhuis-Smit heeft, na aange
drongen te hebben op kortere arbeidsda
gen voor de loodsen, opnieuw de natio
nale ontwapening behandeld cn aange
drongen op een verbod van oorlogs-leve-
rantie aan 't buitenland; er zijn nog veel
te veel firma s, die aan een oorlog ver
dienen. Hierna vroeg de heer Heerkens
Thijssen verdere inlichtingen omtrent
enkele punten, die de Mim,ter*jn Indié
wel bes.udeeid zal hebben (..peuaal ook
de bouw van den derden kruiser) en
hield de heer Van Embden zijn jaar-
lijksche betoog ten gunste van nationale
ontwapening. De argumenten daarvan
mogen nu langzamerhand wel bekend
worden geacht.
De Minister van Defensie heeft geant
woord, dat de dienst bij het loodswezen
niet overbelast is. Vervolgens bestreed ook
hij met de bekende argumenten enkele
punten inzake de eenzijdige ontwapening.
Een algemeen verbod van oorlogsleveran
tie is thans niet mogelijk; waarom zou
b.v. aan een vreemde mogendheid geen
vulling van gasmaskers geleverd mogen
worden? Wat de duikbooten betreft: voor
een klein land vormen zij een goed ver
dedigingsmiddel. Natuurlijk zou men wel
tot afschaffing er van kunnen komen,
maar dan in internationaal verband. Op
de loopende Defensie-begrooting is reeds
10 a 12 miliioen bezuinigd.
De stemming over de begrooting zal
a.s. Woensdagavond plaats hebben.
HAGENAAR.
RECLAME.
en vele ongesteldheden, zullen U de hier
genoemde genezende en pijnstillende
Mijnhardt's Poeders
spoedig helpen: Mijnhardt's Hoofdpijn
poeders. Kiespijnpoeders. Verkoud-
heidspoeders. Hoestpoeders. Rheuma-
tiekpoeders. Maagpoeders. Pijnstil
lende poeders. Op poeders en doos staat
de naam Mijnhardt. Let bij het koopen
hierop! Prijs per poeder 8 ct. en per
doos 45 ct. Verkrijgbaar bij Uw drogist.
7006
Uit het Engelsch door A. TREUB.
3!)
De zon scheen ook op den chauffeur, die
naar iets zocht in het gras, dichtbij, maai
de chauffeur was niet ln de stemming om
°en zonneschijn te waardeeren.
DWia tien minuten lang was het stil ge-
hiiii 'n de studeerkamer, behalve het ge-
'an sir Peter's voetstappen, want Enid
hM het spoor bijster. Haar vader
|!S 'Kier denkbeeld van haar met groote
verworpen en haar ooren
anoden onder zijn bijtend sarcasme,
huneer kwam zwijgend uit den salon
"P?n;liep naar de tafel en nam het
Jrynbakje, dat vol was met half opge-
r°wie sigaren.
„r "DU nu Uw bad nemen, sir Peter?
ierol] u met een zekere onrustige zorg,
«Jl hij weer naar de deur ging.
imL. U'1 wijn oogen! klonk het luide,
antwoord.
g®? heen maakte een sMi™ buiSing en
sirr>ü!aarom v°lgt die kerel me zoo? vroeg
ar_Pe'« aan Enid.
Fnis r1 V0'Et U niet, vader, antwoordde
zacht.
an7. Dat doet hij wel. Hij heeft een of
hier t„ ,voorwendsel om ieder oogenblik
Sr 'omen! Wat wil hij daarmee?
zijn „,erg*st vader. Hij vervult alleen
'kwaad ne Plichten. Hij doet geen
baimS06' °ok geen kwaad. Ik ben hier
Wordt! pencer zal doen wat hem gezegd
échtte gelaten, vouwde haar han
den achter haar hoofd en ging gemakke
lijk zitten, om haar vader nieuwsgierig aan
te kijken en het werd weer stil.
Er moet iets gedaan worden! zei sir
Peter eindelijk met nadruk, terwijl hij
voor Enid staan bleef en boos op haar
nederzag.
Enid sloeg langzaam haar oogen op.
Nu, wat wilt. U doen? vroeg zij.
Hoe kan ik dat weten? viel hij uit.
Nu, vader.
Blijf me niet vragen, wat ik van plan
ben te doen! Zit je daar niet te verkneu
kelen over mijn ongeluk!
U vergist U, als U denkt, dat ik mij
verkneukel over Uw ongeluk, vader
Dat doe ik niet! Sir Peter draaide
zich om en snauwde haar toe: den gehee-
len morgen heb je mij behandeld alsof ik
een voorwerp op een tentoonstelling van
zonderling gevormde menschen was!
schreeuwde hij. Jij zit daar en verwacht
dat ik iets zal doen! Iets doen! Bah!
Het zou in de gegeven omstandighe
den het natuurlijkste zijn, antwoordde
Enid vlug. U doet er niets goeds mede met
op het haardkleed te loopen en te vloe
ken. Bah!
De eerste detective Clinton kwam bin
nen door het open venster en wierp zijn
zachten vilten hoed met een breed gebaar
op tafel.
Alles aan den eersten detective William
Clinton was ongewoon groot. Zijn persoon,
zijn houding en zijn denkbeelden omtrent
zijn eigen bekwaamheid. Hij was gewoon
te pochen over de wijze, waarop hij uit de
gelederen was opgekomen, van niets, en
hij schreef zijn succes in zijn loopbaan
toe aan het bezit van een onbeperkt ge
woon gezond verstand.
Zijn collega's hielden vol, dat puur ge
luk het geheim van zijn succes was. „Clin
ton's geluk" was spreekwoordelijk gewor
den in politiekringenzelfs zoo, dat de
commissaris, verbitterd door het niet sla
gen van zijn bekwaamste mannen, om den
Decker te pakken te krijgen, besloten had,
het er mede te wagen, en sedert eenigen
tijd hacl Clinton zijn reusachtig gezond
verstand gewijd aan het probleem. Tot
dusver had noch zijn gezond verstand,
noch zijn geluk materieele voordeelen op
geleverd. maar hij wanhoopte niet. Hij
had zijn theoriëen, en daar hield hij even
hardnekkig aan vast als het paard aan
den weg vast houdt, waarvan het weet dat
het naar den stal voert.
Dien morgen was hij niet in een goede
stemming. Zijn chef was bijzonder sarcas
tisch geweest over zijn „geluk" en had hem
verzocht geen armen onschuidigen visch
meer naar het bureau te brengen in de
verkeerde gedachte, dat het haaien waren.
Hij was berispt over zijn „gezofid ver
stand", dat vergeleken was met het twij
felachtig verstand van een Clydesdale.
Zijn ondervraging van de dagdienstboden
was in niets anders geëindigd dan een
krachtig verzoek van een vertoornd chauf
feur uit de diepte van een onhandelbaren
en ouden auto, dat hij zijn hoofd maar
eens moest laten koken om te probeeren
een beetje verstand te verkrijgen. Een on
derzoek van de vingerafdrukken, gevon
den op de deur van de brandkast, had ten
slotte bewezen, dat sir Peter iederen ver
dachten afdruk, die er mogelijk geweest
was, had uitgewischt. Het volgen van een
dun streepje bloed van de studeerkamer
naar de keuken was geëindigd, toen Lee
Wang zijn gekwetsten vinger tot onder
zoek had aangeboden: en de voetstappen
op den lobelia border en de uien-bedden
gaven een onmiskenbaar bewijs, dat Eric
kostbaren tijd verknoeid had met een ont
wijkenden Chinees te volgen.
Maar er waren andere dingen, die niet
zoo gemakkelijk te verklaren waren, en
Clinton voelde, dat deze andere dingen de
oplossing behelsden van het geheim der
verdwenen obligaties obligaties in wier
bestaan hij met tegenzin geloofde. Hij ver
foeide uit beginsel geldschieters en ver
trouwde hun woorden slechts na afdoend
bewijs.
Goeden morgen, zei hij kortaf, zich
tot Enid richtend.
Goeden morgen, mijnheer Clinton,
antwoordde Enid vriendelijk, want zij was
nog niet onderworpen geweest aan de on
dervraging van den detective, maar had
ongehinderd haar weg mogen gaan.
Wel, heb je ze gevonden? vroeg sir
Peter scherp, zich toornig tot Clinton
wendend.
Neen. U? Clinton's stem klonk ais een
zacht gebrom.
Aimsbury had ze bij zich, hield sir
Peter vol, zeker voor den twintigsten keer.
En ik zeg van niet, sir Peter. Wij heb
ben hem tot op zijn huis nagezocht. Als
hij ze door het raam weggegooid heeft,
heeft iemand ze opgeraapt, maar uit niets
blijkt, dat hij ze ooit gehad heeft.
Maar ik zag, dat hij ze nam
O, zag U hem ze nemen? Gisteravond
zei U, dat U er geen eed op kondt doen. U
zei, dat het te donker was, om iets te zien.
en ik denk, dat U de waarheid sprak. Als
het niet was, dat' Aimsbury zag, dat U de
obligaties in de brandkast deed zou ik ge
neigd zijn te denken dat de dingen een
verzinsel waren. Zooals het nu is, zag U
niet, dat hij ze er uit nam evenmin als hij
zag dat U ze er uit nam.
Hoor eens Clinton.
Aimsbury kan ze natuurlijk opgege
ten hebben, ging Clinton met olifantach
tige grappigheid voort Wij hebben zijn
tanden niet onderzocht, daar kunnen wij
dus niet zeker van zijn.
Het is niet het oogenblik om gekheid
te maken, Clinton, snauwde Sir Peter, den
detectieve volgend, toen deze de kamer
doorliep naar een gemakkelijken stoel,
waarin hij zich met een vermoeide zucht
liet neervallen.
Dat weet ik, antwoordde Clinton uit
dagend, in Sir Peter's fronsende oogen
kijkende. En ik ben niet hier gekomen, om
vragen te beantwoorden; ik kwam om er
een paar te stellen. Roep als net U belieft
den butler.
Ik zie de noodzakelijkheid niet,
Clinton.
Niet? Nu, ik wel. En ik leid dit onder
zoek. Roept U als het U belieft den butler.
Sir Peter maakte geen beweging om te
gehoorzamen. Tegenover deze ontzettende
onbeschaamdheid belette zijn toom hem
zijn voeten te bewegen.
Clinton, die sir Peter's gedachte begreep
keek. langs de muren en toen hij den bel
knop zag, schoof hij zijn stoel met een
grooten ruk van zijn beenen naar den
kant van den schoorsteen en belde hard.
Enid stond zonder haast op.
Als U mij verontschuldigen wilt, zei
ze, beleefd naar de deur gaande. Dadelijk
stond Clinton op, en naar het meisje toe
gaande, nam hij op zijn vaderlijke manier
haar hand.
Als het U hetzelfde is, miss Brace, zei
hij met een vriendelijken glimlach, zou ik
graag hebben, dat U bleef. Oh, U behoeft
niet bang te zijn. voegde hij er bij toen het
meisje onzeker aarzelde. Ondanks zijn
vriendelijke manieren, voelde Enid een be
vel in zijn woorden en zonder tegenspre
ken keerde zij, een beetje bang, naar den
chesterfield terug.
Dat is goed, zei Clinton glimlachend.
Nu zijn we klaar om te beginnen.
Hij wilde juist gaan zitten, toen Spencer
binnenkwam en hij veranderde van ge
dachten. Hij liep naar den rand van het
haardkleed en keek den butler scherp aan.
Oh, zei hij blijkbaai voldaan.
Wat beteekent het op deze manier
tijd te verknoeien? vroeg sir Peter De be
dienden weten niets van de zaak af. Ik
zag Aimsbury.
(Wordt vervolgd).
