HUN BEIDER WEG.
71»te Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD, Zaterdag 6 September 1930
Derde Blad
No. 21618
Buitenl. Weekoverzicht.
Londensch Aanteekenboek.
HEEREN-BAAI
UIT RUSLAND.
FEUILLETON.
^griï3DUS sticht onheil Verscherping van
je» Dnitschen verkiezingsstrijd in het
vooruitzicht - De vijanden
dei Nankingiegeering
werken samen.
De heer Treviranus, Duilsch rijksminister
ror bezette gebieden, heeft den knuppel ge-
norpen in het hoenderhok der Fransche en
fx.lsche buitenlandsche politiek, en hij heeft
il gedaan met een vrijmoedigheid en een..
InUliteit, die sterke verwantschap toonen
set die van den tegenwoordigen ex-keizer
szijn gloTiejarenI Er i9 sinds Locarno
pen definitief plan van werkzaamheden en
lil is nu de invloed van den gematigden
j-eseminn ontbreekt niet te verwonde-
dat vele Duitschers onvoorzichtig als
il dikwijls zijn weer een kansje meenen
Ie moeten wagen tot verbetering der indertijd
piloten vredesverdragen. Is er op zichzelf
pn enkel bezwaar tegen een dergelijk stre-
nn, dal immers haaT oorsprong vindt in de
lilde voor het Vaderland, anders wordt dit
nnneer hel leidt tot onbesuisde, dolzinnige
unvallen als die van minister Treviranus,
jie nooit tot het gewenschte doel, doch uit
sluitend lot vertroebeling van den toch al
nel helderen toestand kunnen voeTen.
In zijn antwoord op Briand's memoran
dum, inzake het Europeesche Statenplan,
isd Cirrlius, de Duitsche minister van bui
tenlandsche zaken, in zeer beleefde en be-
(ermen de wenschelijkheid uitkomen
tin een herziening der vredesverdragen,
tfirlh en Hindenburg handelden desgelijks
ia hun daarop volgende redevoeringen fe
ïainz en er was vermoedelijk geen Fransch-
cin of Pool, die er zich wezenlijk bezorgd
oer maakte
....Toen hanteerde Treviranus op den
nden Augustus den knuppel en er is, zoo-
«I in Frankrijk als in Polen, een leven
ill een oordeel ontstaan over de wijze,
jarop deze Duitsche minister zich meende
^moeten gedragen. Hier, zoo meenden de
schrokken tegenstanders, kwam de ware
ntaliteit van den op wraak beluslen Duit-
lier om den hoek gluren, de trotsche geest
m het oude keizerrijken onder aan-
uing van Poincaré liep men in Frankrijk
hoop om hiertegen tijdig de noodige maal-
gelen te nemen I
Die rede van Treviranus was trouwens
cl buitengewoon tel:
Naast de dringende wenschelijkheid van
'rziening der verdragen ten opzichte van
kt Westen, nam hij in het bijzonder het
ten onder de loupe. Wij willen, zeidehij.
vrede handhaven, maar wij moeten vrij
jn. want onder de volken der wereld kan
'een gemeenschapsgevoel groeien, als heit
ht wordt geschonden. Wij groeten in wee-
ied. maar ook in onbuigzame hoop de
ers van de Saar. Wij gedenken het
Jkgereten Weichselland, de ongeheelde
nde in de Oostelijke flank. Wij herdenken
j( steeds onder welken snooden druk Wil-
lot de onnatuurlijke afzondering van
H-Pruisen geprest is, en lot welken tiwee-
achtigen toestand het Duitsche Damtzig
ordeeld is. De toekomst van onzen
'rolsehen nabuur, die zijn staatsmacht niet
«or hel geringste deel te danken heeft aan
geofferde Duitsche bloed, kan slechts ge-
sc/lideerd worden, wanneer Duitschland
Polen wiet door een onrechtvaardige
insafbakening in eeuwige onrust worden
'uden. Het probleem van Oosl-Duitsch-
blijft voor Europa een bron van zorg
gevaar.
En dreigend liet Treviranus er op volgen:
zal komen voor den strijd voor het
'ht, die Duitschland en Europa zal be
en I
Bet is niet onverklaarbaar, dat er zoowel
Oosten als ten Westen van Duitschland
"■1 storm van verontwaardiging is opge
zien over een dusdanige ophitsende rede
hel is ook vrij logisch, dat men er sinds
dien nog altijd niet over uitgepraat vermag
te komen Treviranus heeft later wel ge
poogd de door zijn woorden geslagen won
den te verzachten, doch het is hem maar
heel matig gelukt Zóó weinig resultaat heeft
het zelfs gehad, dat Curlius, de minister
van buitenlandsche zaken, tenslotte heeft
ingegrepen en hem aan het verstand heeft
gebracht, dat hij zich met zijn eigen zaken
had te bemoeien en zich in het openbaar
niet modht uitlaten over de buitenlandsche
politiek, zonder daaromtrent vooraf de goed
keuring van hem, Curlius, te hebben ver
kregen. Hij schijnt dit bovendien te hebben
gedaan op vrij scherpe wijze, althans de
heer Treviranus heeft het nadien nog in
geen enkele van zijn talrijke veririezings-
redevoeringen gewaagd zich ook maar met
een enkel woord weer in te laten met zaken,
die hem, als minister, niet direct aangaan.
Dr. Brüning liet zich daarenboven in een
openbare rede in denzelfden geest uit, het
geen het wantrouwen in het buitenland
wel voor een deel, maar stellig niet ten
volle heeft vermogen uit te roeien. Hij moge
r.u met veel aplomb met zijn persoonlijkheid
waarborgen, dat er geen sprake zal zijn
van avonturen, naar den geest van Trevi
ranus die waarborg komt rijkelijk laat
en had. in het waarachtig belang van
Duitschland zelf, beter veertien dagen vroe
ger gegeven kunnen zijn. 'Het kwaad heeft
zich bereids een weg gebaand, en niet ten
onrechte schrijft de „Temps": ,,dat hel
noodlottigste gevolg misschien zal zijn. dal
nu alle partijen, die der rechterzijde zoowel
als van 't centrum en van links, zich zullen
laten verleiden tot een belachelijk en roe
keloos legen elkaar opbieden met beloften
en vooze leuzen, welke de vaderlandsche
gezindheid der kiezers in het gevlei moeten
komen". Zou dit feit alleen niet erg zijn,
het wordt gevaarlijker en ernstiger, indien
de nieuwe regeering zich gebonden gevoelt
aan haar verkiezingsbeloften en daardoor
haar vrijheid van handelen en haar nood
zakelijke bedachtzaamheid zou verliezen bij
de onderhandelingen met het buitenland.
Het stemt tot vreugde, dat de Duitsche dele
gatie ter Volkenbondsvergadering dézer da
gen besloten beeft zich ook ditmaal te zullen
bewegen in de lijn van wijlen dr. Strese-
mann, maar bet is de vraag of deze houding
na de op 10 September te houden verkiezin
gen zal kunnen worden gehandhaafdI
Er zijn wijders weinig belangrijke feilen.
In Zuid-Amerika rommelt het nog steeds in
Argentinië, doch de al zoo lang voorsjpelde
uitbarsting bleef tot op dit oogenblik ach
terwege. President Irigoyen, de conserva
tieve en zeer krachtige, hoewel weinig po
pulaire leider, heeft geweigerd af te treden,
en de kans schijnt niet denkbeeldig dat hij
het ten slotte weer zal klaren, al zal zulks
wel niet geheel en al zonder geweldadig in
grijpen kunnen geschieden.
China bracht deze week de sensatie van
het vormen eener contra-regeering, die haar
zetel heeft te Peking. Tsjang Sjoe Liang, de
machthebber van Mandsjoerije. die de
vriend heelte te zijn van Tsjang Kai Sjek,
heeft plotseling partij gekozen voor den
vijand en om de gemeenschaipjielijke actie
te versterken heeft hij thans met den krijgs
heer van Sjian, den christen-generaal Feng
en den voormaligen communist Wang een
coiïtra-regeering gevormd, die reeds een
regeeringsverklaring heeft gepubliceerd,
doch zich voorloopig in werkelijkheid wel
niets anders ten doel zal stellen dan de
Xanking-regeering ten val te brengen. Mocht
dil spoedig gelukken dan komtde tijd,
waarop zij zich met andere zaken kan bezig
houden; duurt het vrij lang dan krijgen de
heeren onder elkaar wel weer ruzie en
wordt dus de samenstelling der strijdende
partijen gewijzigd!
Van onzen Londenschen Correspondent.
29 Augustus 1930.
Hitte-négliflé'i.
De natuur, in haar oude barmhartigheid
voor journalisten, heeft zich opnieuw over
dit gilde ontfermd door voor een prima hitte
golf te zorgen juist op het oogenblik dat geen
zeeslangen-bij-uiijlen de schaarschte aan
nieuws konden vergoeden. Hitte is een zeld
zame uitzondering in Londen. De krant leelt
al van de uitzonderingen. Hoe moet ze dan
wel gedijen bij de zeldzame uitzonderingen,
zooals zulk een „heat wave". Die golf heeft
eenvoudig den toestand gered. En nu, zoo
juist tegen het eind van de week, is geble
ken dat donder en bliksem en hagelslag to
gen de kracht van de hittegolf gewoonweg
het onderspit moeten delven, juichen als het
ware de kranten-„bills" in de straten dat
wij te doen hebben met een „storm proof
heat wave". De borden van Fleet Street, die
zorgen voor „stories" en voot plaatjes, heb
ben zich half letterlijk in deze hittegolf ge
worpen; half letterlijk, want zelfs aan de
golfjes van de Serpentine of aan de branding
van de kust kan men een zekere hitte niet
ontzeggen. Dat bleek dezer dagen uit een der
hitte-plaatjes, waarin men een openlucht
zwembad zag, met honderden menschen in
badkleerenzittend aan den kant omdat
het water te warm was. De straten van
Londen hebben opnieuw bewezen dat vrou
wen zich met de meeste vrijmoedigheid (te
gengesteld aan de mannen) van haar voor
de omstandigheden overtollige kleeren ont
doen. Dat is altijd 700 geweest. Dat zal wel
altijd zoo blijven. Het eene-en het andere
ligt in de aarden der beestjes. Maar het is
toch wel wat onthutsend thans op zijn weg
door Londen alsmaar juffrouwen in badpak
ken tegen te komen, die op weg zijn naar
Hyde Park, waar Londen's Lido ligt, of naai
de baden van Hammersmith, waar de actri
ces en revue-girls zoo graag komen.
De krantenmannen, met hun oogen
scherp als die van haviken, hebben wel da
mes ontdekt, die in haar nachtjurken te bed
lagen op het dak, maar geen mannen, die op
dezelfde wijze verlichting zochten voor den
hittenood. Het geheim van dit verschil van
houding en gedrag tusschen de geslachten
zal wel zijn. dat de man meent, dat hij meer
aan decorum verliest, naarmate hij meer uit
trekt, terwijl daarentegen de vrouw het ge
joel schijnt te hebben, dat zij er in een mi
nimum van kleeding het voordeeligst uit
ziet. Maar genoeg van dit spel der veron
derstelling. Ook de mannen hebben wel in
badpakken door de straten gemarcheerd.
Maar in dat geval was er sprake van geor
ganiseerde ontkleeding of, zoo men wil,
groepsonlkleeding. Alleen „als we het alle
maal doen" is het sterke geslacht te vinden
voor publieke tentoonspreiding van zijn offi-
Heeie lijnen. In liet geval, dat ik od het oog
heb, was bovendien dëp ontkleeding waar
schijnlijk bevolen. Het was een compagnie
vangardesoldaten, die deze week door
de straat marcheerde in badpakken, op weg
naar de Serpentine Als oud-militair, die in
dertijd onuitwischbaar ingeprent heeft ge
kregen, hoe een soldaat zich in het openbaar
moet vertoon en, vond ik deze compagnie
die in echt-burgerlijke zwemkleeren uit de
kazernepoort marcheerde, een onduldbare
vertooning en een treffend en treurig
symptoom van afdwaling van nagenoeg hei
lige militaire regelen. Even erg maakten het
trouwens de regimenten, die in de omgeving
van Alershot manoeuvreerden en elkaar be
vochten in.hemdsmouwen.
De minister van Oorlog, die dat alles
maar over zijn kant laat gaan, mocht wel
eens een voorbeeld nemen aan den Post
master General, die een verzoek van de
georganiseerde posllboden, om met deze hitte
'kraaglooze overhemden (tennis-lhemden) te
mogen dragen, om koel te zijn aan den
hals, heeft afgewezen op grond van de
overweging, dat uniformiteit en waar
schijnlijk ook de nette indruk van de uni
form moet worden gehandhaafd. Het
is hier blijkbaar een kwestie van zooveel
departementen zooveel zinnen. Want er zijn
in de periode van de hittegolf wel verkeers-
politie-agenten geweest, die zich straffeloos
van hun tuniek konden ontdoen en het ver
keer regelden in overhemden met hoog op
gestroopte mouwen. Die veelzinnigheid be
stond niet alleen aan officieele zijde. In een
fabriek mochten de werksters in haar bad-
cosluums werken; in een andere werden
werfosters 's morgens bij aankomst aan de
fabriekspoort teruggestuurd, daar zij haar
kousen, en slechts haar kousen, hadden
uitgelaten.
Zoo dit verhaal u al geen compleet beeld
geeft va-n een Londen, dat zucht en zsveet
onder een hittegolf, het geeft u althans een
vrij volledige voorstelling van de hitte-
négligé's, die men er 'heeft kunnen waar
nemen.
BEN BOUWER VERHUURT ZIJN HUIS.
Ergens in een lieflijk landschap van Kent
slaat een klein huis ie huur. Dat is niet
zoo ongewoon, zou men zeggen, vooral in
een ruimen kring rond Londen kan men
„cottages" en „small residences" huren of
fcoopen. Maar dit bijzondere huisje in het
lieflijke graafschap, bezuiden Londen, is niet
door een gewonen bouwer gebouwd, maar
door een groot man, die in bouwm lief
hebbert. Hij heeft er zelf een poosj? in ge
woond, een nederig huisje van vijf kamers
en een keuken en een badkamer, te nederig
voor zulk een groot man. Hij is dan ook
nu teruggekeerd naar 'het groote landhuis,
„the manor house", in welks gronden het
huisje is verrezen. De eigen bewoning van
den bouwer was misschien een commer-
cieele truc. De waarde er van," huur- cf
ikoopwaarde, zou er allicht hooger door
worden. Wie is de bouwer? Korten tijd is
hij lid geweest van den vakbond van werk
lieden in het bouwbedrijf. Misschien heeft
u daar wel van gehoord en weet ge daarom
al. irit afleiding, dat de bouwer niemand
minder is dan Mr. Winston Churchill, oud-
kanselier van de Schatkist, schilder, metse
laar, journalist, memoire-schrijver, histori
cus en wat niet al. Hij heeft juist een boek
voltooid, waarin hij verhaalt van zijn leven,
een avontuurlijk leven, vol durf en vol af
wisseling en vol doorzettingskracht. Chur
chill vindt dat elk mensch eiken dag zijn
geestelijken arbeid moet afwisselen met wat
handenaibeid. Zijn handenarbeid was on
langs het bouwen van een huis, dat hij met
weinig bijstand heeft volbracht. De man
nen, die hem hielpen, vonden dat hij voor
treffelijk kan metselen, en dat was de reden,
waarom zij hem voorstelden voor hun vak
bond. Churchill vond het een aardig idee
en haastte zich het inleggeld aan den pen
ningmeester te sturen. Helaas, toen kwam
de tragedie. Het bestuur twijfelde niet aan
zijn vakkennis, maar achtte hem niettemin
ongeschikt voor het lidmaatschap Mis
schien heeft Churchill uil verdriet daarover
zijn huisje nu te huur aangeboden.
RECLAME.
ECHTE FRIESCHE
20'50 et per oris
9756
NIETS GELEERD EN NIETS VERGETEN.
(Nadruk verboden.)
Hèt is eigenaardig, hoe de menschelijke
eigenschappen, dwaasheden en gebreken in
alle tijden en in alle streken dezelfde blij
ven, hoe de menschen steeds dezelfde fouten
begaan. Toen ik nog heel jong was. geloofde
ik dat de bestudeering der geschiedenis de
menschen kan behoeden voor het her
halen vaD fouten, die door vorige genera
ties begaan werden en waarvan wij nu de
funeste gevolgen kennen. Het voorbeeld van
het verleden kan als een waarschuwing
voor het heden dienen, en de menschen
zouden zich natuurlijk haasten de lessen
van de geschiedenis ten nutte te maken.
Dat alles bleek echter onjuist te zijn De
menschen maken telkens dezelfde fouten en
boeten op dezelfde wijze. Het is als zijn de
menschen met blindheid geslagen, als wor
den zij door een blind en wreed noodlot
beheerscht.
Iedereen weet natuurlijk, dat de Fran-
schen émigré's in hun ballingschap niets
geleerd en niets vergelen hebben, dat zij
na hun terugkeer naar Frankrijk dezelfde
fouten en dwaasheden begingen, dat zij de
harde lessen van de geschiedenis hebben
verwaarloosd. Iedereen weet ook, hoe de ge
schiedenis zicli gewroken heeft.
Hetzelfde zien wij zich nu in Rusland
herhalèn. Elke regeerende klasse is steeds
met blindheil geslagen, ziet de naderende
ineenstorting niet. Ziet zij het wel, dan is
ze toch als verlamd, weigert zijn concessies
te doen, een gedeelte van haar bevoorrechte
positie prijs te geven, met hel gevolg dal zij
ie gronde gaat, alles verliest en grooten-
dcels uitgemoord wordl, waarbij naast de
schuldigen veel volkomen onschuldigen lij
den: zij die de naderende ineenstorting had
den gezien en op de noodzakelijkheid van
tijdige hervormingen aangedrongen.
De Russische regeerende klasse was tij
dens het tsaristische regime in zeer hooge
mate verblind. De geschiedenis was voor
die klasse bijzonder welwillend en heeft
haar een ernstige waarschuwing (in
1905—1906) grgeven. De revolutie werd
toen, met moeite, maar toch onderdrukt. En
in plaats van zich te haasten gebruik te
maken van de wijze lessen der geschiede
nis, bleef de regeerende klasse van Rusland
halsstarrig weigeren concessies aan het
volk te doen. De regeerende klasse maakte
geen gehruik van het uitstel dat de geschie
denis haar gegeven had. met het gevolg,
dat zij in 19171918 geheel weggevaagd
werd.
Maar ook dat heeft niet geholpen Tij
dens den burgeroorlog kreeg de reaction-
naire richting de overhand en daarom
wendden de boeren zich van de witte ge
neraals, in wie zij van het begin af aan
zeer weinig vertrouwen hadden gesteld, af
en zoo werd de overwinning van het bols
jewisme onvermijdelijk. De witten, de regee
rende klasse, zorgden voor die overwinning
van hun doodsvijand. Uit angst voor de
witten, die den tsaar en het oude regime
zouden herstellen, steunden de boeren de
rooden.
Maar ook deze harde lessen en het leven
in ballingschap, een leven van ontbe
ringen, vernederingén en handen arbeid,
bleken niet in slaat te zijn, de resten van de
regeerende klasse haar fouten in te zien.
De leiders der „witten" wilden zich ntet
neerleggen bij hetgeen in Rusland gebeurd
is en droomen nog van herstel van de oude
heerlijkheid. Op de een of andere wijze
zou het oude regime (geheel of gedeeltelijk)
hersteld worden, zouden zij hun landgoede
ren, hun bezittingen terugkrijgen in boven
dien nog vergoeding voor het geleden ver
lies. Dat geen enkele revolutie ooit zulk een
restitutie heeft gekend, dat zelfs de restaura
tie in Frankrijk niet in staat was de landgoe-
'ri) nnar het Engelsch - H ANTONSEN
(Nadruk verboden).
3 vSL0T.)
Nog acht minuten, zei Waring. Als ze
maar klaar is, dan halen we het nog wel.
zou een vrouw zich in deze omstandig-
-en gedragen? Zou ze het eerst klaar zijn
zou ze zitten teuten met kantjes en linten
haar haren? Wat denk jij er van?
hick gromde maar zoowat. Hij wist niet
hij zeggen moest en had niet veel zin
c"i Ie praten.
Nou. ik wil met vijf tegen een wed-
n. dat ze a! klaar is", vervolgde Waring,
r' ia, wat ik zeggen wou, het is immers
,ln den bruidsjonker toegestaan, om de
'Jid in de consistoriekamer een kus te
ven
- Om dpn drommel niet. zei Dick beslist.
Een groote Roll9-Royce schoot hen voorbij
keek er naar en greep Waring plotse-
S hij zijn arm.
/- Goeie genadé, riep hij uit. Daar heb je
hertog zelf!
XLIV.
De wagen draaide hel dorp uit en slo?g
zijweg in die naar het huisje van
rjfrey voerde. of liever naar Dick's
want hij betaalde de enorme som van
shilling per week voor de huur
Dick liet Waring's arm los eD zette het op
loopen Waring, die begjeep, dat het ge-
Mot moeilijkheden aanleiding geven kon.
jM' even hard mee. Samen holden ze zoo
plaatste eind van het dorp door en sloegen
in. Ja, de wagen stopte voor het
en de hertog kwam er uit. Hij was een
statige man. Audrey had wel gelijk gehad
met haar voorgevoel, dat er iets tusschen zou
komen. Hier was op het laatste oogenblik
haar vadeT. misschien was Jocelyn er
ook bij. Dick klemde de tanden opeen. Tien
hertogen en tienduizend zulke kerels als die
Jocelyn zouden zijn huwelijk met Audrey
niet verhinderen! Toen Waring en hij hij
gend bij het huisje aankwamen, traden juist
de bruid en het bruidsmeisje naar builen
Het was een ontmoeting vandrie kanten
tegelijk. Tragisch 1
Alleen Joyce wist niet hoe ze het had. Ze
had den hertog nog nooit gezien.
Audrey lachte zenuwachtig.
Wel. vader, zei ze. hoe hebt u me in
hemelsnaam gevonden?
De hertog stond stram en rechtop en keek
zijn dochter scherp aan.
Dat komt er minder op aan ik ben
hier om je mee naar huis te nemen en je te
verhinderen je zelf en je heele familie een
mal figuur te laten slaan. Wil je zoo goed
zijn in te stappen?
Waring had Dick bij zijn arm tegengehou
den, maar die koude, harde stem was hem.
nu toch te machtig Hij nikte zich van Wa
ring los en deed een slap vooruit.
Het spijt me, zei hij, maar uw dcJchler
kan onmogelijk instappen.
De hertog keek hem uit de hoogte aan.
Wie bent u mijnheer?
Mijn naam is Ardley-Manners.
De hertog maakte een ongeduldige be
weging
Zoo dus u bent de man, die mijn
dochter het hoofd op hol heeft gebracht!
Npen. antwoordde Dick. Ik ben de man
met wien uw dochter binnen een half uur
getrouwd zal wezen.
Dal d^nkt u maar! Mijn dochter gaat
met mij mee naar Londen terug en zal bin
nen een gepasten 'tijd den man trouwea,
dien ik voor haar bestemd heb!
Dick's oogen schoten vonken. Hij kon zijn
tong nauwelijks meer bedwingen. Maar hij
slaagde eT toch in vrij kalm te antwoorden:
Hoe komt u op die gedachte?
Er heersdile even een dreigend stilzwij
gen. Toen zei de hertog:
Omdat ik haar vader ben en omdat
ik haar beveel zoo te handelen!
rk ben bang, dat u haar niets meer
te bevelen hebt, zei Dick, Audrey is
mondig en kan voor zichzelf beslissen.
Het gelaat van den hertog werd krijtwit
van ingehouden woede. Hij wendde zich tot
zijn dochter en zei tusschen zijn tanden
door:
Audrey, stap inl
Audrey, blijf slaan, waar je staat, zei
Dick op beslisten toon.
De hertog deed een stap naar Dick toe en
hief zijn wandelstop op. als wilde hij hem
slaan.
Hoe..., durft u.... zooiels te zeg
gen? riep hij razend.
Dick bleef onbewogen staan,
Als u me durft raken, dan zal het u
spijten, zei hij kalm, u moogt dan een
hertog zijn, u moogt veel ouder zijn dan ik,
u bent Audrey's vader wel. maar als hel
moet, sla ik u legen den grond, als ik
Audrey vandaag niet trouwen kan.
De anderen stonden stil toe te luisteren
De hertog liet zijn arm zakken.
Audrey is de mijne, verstaat u? ging
Dick verder, ik heb haar voor mij ge
wonnen en ik zal haaT behouden, ten spijt
van u en van de geheele aristocratie bij
elkaar! Mijn vader slaat te wachten om ons
te trouwen en dat zal gebeuren, of u het
goed vindt of niet!
Audrey kwam den sloep van het huisje
af en legde haar hand op Dick's arm.
Dickl zei ze alleen maar. De hertog schonk
Dick niet de minste aandacht meer en zich
stram oprichtend, zei hij tot Audrey: Als
je met dien man trouwt, kom je nooit meer
in mijn huis.
Vader! kreet ze vol ontzetting. Maar
Dick stoof op:
Vader? 'n Mooi soort vader! Hij houdt
je eerst gevangen, berooft je dan van je
■inkomen en omdat je niet met iemand trou
wen wil, die niet je eigen keuze is, ver
biedt hij je den toegang tot zijn huis! En
zich tot den hertog wendend ging !hij door:
We zijn niet van plan ooit meer in uw
huis te komen! En wat erger is, zoolang u
tegenover Audrey geen excuus gemaakt hebt
komt u nooit of nimmer in m ij n huis!
Waring, zeg. hoe laat is het al? We laten
vader maar wachten! Hij greep Audrey bij
de hand. Gaan we? fluisterde hij.
U hebt de keus, zei de hertog.
Het was een angstig moment. T Meisje
werd geslingerd tusschen trots en verdriet.
Ze voelde het beven van Dick's gloeiende
hand in de hare.
Dick wachtte op wat ze zeggen zou met
een glimlach om den mond. Hij wist wel,
wat ze kiezen zou. Audrey zei geen woord.
Ze keek haar vader een enkel oogenblik
aan. die stram en onbewogen staan bleef
in zijn nederlaag.
Daarna wendde ze zicb om naar Dick,
den man. dien ze zelf gekozen had. Hand
in hand liepen ze den weg af. zonder om
te zien. Aan het einde van dien weg lag
de kerk. waar hun leven en 'hun geluk zou
beginnen.
XLV.
De zon scheen warm. Het gekrijsch der
meeuwen, die rondvlogen en doken in de
blauwe golven, klonk zwakjes door tot in de
laan, die van het dorp kwam en eindigde
in een begroeid voetpad, dat voerde naar
den Ouden Molen.
In de schaduw van een groolen boom.
tegenover een klein met riet gedeki
huisje, waartegen kamperfoelie opkilom.
stond een ruime, leege auto te wachten. Een
smal pad van tegeltjes en drie versleten
steenen treden leidden naar het huisje. Het
tuintje er voor stond vol kleurige bloemen,
reuzen zonnebloemen, roode geraniums,
statige lupinen en vuurroode begonia's. Op
het kleine grasveldje midden voor het huis
lag een zwarte kat op een veldstoel te
slapen. De zon weerkaatste in het glanzende
vel der kat en hommels vlogen van bloem
tot bloem. Achter de in lood gevatte kleine
ruitjes hingen frissc'he, gebloemde gordijn
tjes.
Dicli kwam naar buiten, zonder jas of
hoed. met modderige laarzen aan. Hij streek
met de hand over de oogen, mompelde iets
onverstaanbaars en kwam het kleine paadje
af. Bij het hekje naar den weg bleef hij
staan, steunde er beide handen op en
staarde omhoog naar het bovenvenster van
het huisje, rillend, alsof hij het koud had.
Over den weg klonken voetstappen, Waring
kwam er aan. Dick hoorde hem niet. Hij
stond daar en zijn lippen bewogen zich,
alsof hij stond te bidden. Waring stak zijn
arm door de zijne, stevig en bemoedigend.
Vooruit, Dick, loop wat heen en weer
met me. het is nergens goed voor om
hier te blijven slaan.
Zwijgend begonnen ze samen heen en
weer te wandelen.
Waring's vingers sloten zich stevig om
Dick's arm. Met zijn linkerhand voelde hij
in zijn borstzak en haalde er een sigaar uit
te voorschijn.
Kom, steek op! zei hij. de sigaar in
Dick's hand stoppend.
Dick slak hem gehoorzaam in zijn mond.
Waring streek een lucifer aan. Dan wan
delden ze weer door. Vijf meter verder viel
de sigaar op den grond. Dick had ze mid
dendoor gebeten.
Opeens klonk er een roep.
Dick! Dick!!
Dick bleef stokstijf staan D<? hertogin
van Harborough kwam het pad af met tra
nen in de oogen. Ze legde haar hand op zijn
arm.
Een zoon. Dick! zei ze met trillende
stem. Ze vraagt naar je!
