IINVIT ATIE-FEESTCONCERT
HARMONIE „DE POST".
Doodemans rots
[p Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD, Woensdag 19 Juni 1929
Derde Blad
No. 21244
Een geslaagde autotocht voor ouden van dagen.
KERK- EN SCHOOLNIEUWS.
FEUILLETON.
Toto W. Bleuzé Jr.
De kranige „Post"-harmonie, die op het „Invitatie"-concert van gisteren een schoon programma ten uitvoer bracht.
Ben waarlijk uitmuntend geslaagd con-
Jsrtl De Leidsche Harmonie „De Post" ont
wikkelt zich meer en meer tot een der beste-
|i>zel schappen, die wij in ons land op het
jpbied van fanfare-corpsen hebben: de pres-
|aties van gisteravond leverden daarvan het
•lidelijk bewijs. Men kwam met een vol
J::rg gekozen programma, dat tot een hulde
Jpwl aan het klassieke repertoire. Schubert,
■Mozart en Beethoven zijn in speciale har-
Ironiezetting op bewonderenswaardige wijze
|:t ons gekomen. Lang achter ons ligt de
dat een fanfarecorps zich uitsluitend
i^t marschen of goedkoope „schlagers" te-
Ircden stelden. Men schroomt niet meer ons
werken te brengendie ook de groote strijk-
l^esten op het repertoire hebben: zoo
oorden wij ditmaal het lieflijke andante uit
eerste symfonie van den jongen Beet-
oven, geschreven in den lijd toen de mu-
aktitaan niet of even slechts gekweld
|tera door de smarten der doofheid, de le-
fQsbitterheid en de stormen der wrange
Jatgoocheling nog niet over zijn moede
loofd gewoed hadden. Beethoven's „Eg-
fent"-ouverture vooral bewees het groote
pnnen van deze dilettant-musici, die
tfer de beheerschte leiding van den heer
lolderdijk tot een prachtig ensemble zijn
ligegroeid, dat klank-orgiëen van onge
mene sonoriteit vermag te schenken. Het
J een van de werken, die spreken van
pethoven's vermogen tot het uitdrukken
hu brandende geestdrift, waarin hij het
Jodendom in de muziek heeft neergelegd
het werd voor ons tot het hoogtepunt
|;«n dezen avond. Wij zijn er den dirigent
aar voor, deze werken te doen hooren
|2 een zoo totaal andere bezetting als
waaraan wij door de strijkorkesten gewoon
PÖakt zijn: angst voor een desilusie werd
l'^or zijn vertolking volkomen ontwricht.
I SchubeTt's* „Marsch militaire" en Mo-
JM's ouverture „Le Directeur de Theatre"
Ijonnden een prachtige opening van een in-
ant progamma, terwijl Tweik's opge
likte Florentiner Marsch het opgetogen pu
bliek in de meest prettige stemming huis
waarts keeren deed.
Lutgini's „Ballet Egyplien" viel wellicht
©enigszins uit den stijldoch mocht ook
groot succes verwerven, dank zij de popu
lariteit en bekendheid die het sinds lang
bezit.
Van de pompeuse klankenpracht en praal
der blaasinstrumenten geluidsstroom vielen
wij plotseling m de intieme sfeer der ka
mermuziek, welk een sterk contrast, maar
na even wennen toch niet hinderlijk. Het
Residentie-kwartet, waarvan de pianist Ir.
Santhagens ons de leidende en inspireeren-
de kracht lijkt, speelde de beroemde onver
gankelijke meeslerkwartetten van Mozart
in g-mol en Beethoven's Es-dur. Het eerste
verplaatste ons in dien lijd van nog Tustige
en intense zelf-muziekbeoefening door ade-
lijke bepruikte kavalieren, spelend onder
schemerend kaarsenlicht, bezield met een
heilige liefde voor de muziek en voor wie
Mozart zijn gracieuse, van teederheid spran
kelende quartetten schreef.
Ook Beelhoven's quartet is aan dezen
Mozart verwant: nog is hij niet volkomen
de zelfstandige demoon. Naast weemoed
spreekt de muziek uit deze periode van
jeugdige zorgeloosheid waarvan de reden
is zooals Romin Rolland het zoo schoon
zegt, dat de ziel tijd noodig heeft-om aan
smart le wennen. Zij heeft zoodanig be
hoefte aan vreugde, dat zij deze scheppen
moet als ze haar niet heeft.
Vooral van Beethoven's opus gaven de
heeren ir. J. T. Visser (viool), Th. S. F.
j Scbeltus (alt-viool), W. Kreischer (cello) en
I ir. J. C. Santhagens (piano) een veelszins
j prachtige vertolking; onder de muzikale) stu-
wing van den laatste kwam men tot losse
zekerheid en tot krachtiger zich aan de
i groote zaal aanpassend klankvolume. Het
stormachtig applaus was een bewjjs, hoezeer
men de prestaties dezer heeren, die met een
lauwerkrans gehuldigd werden, heeft gewaar
deerd. ,,De Post" kan dankbaar zijn voor
deze welwillende medewerking, die dankzij
ernstige studie een reeks van schoone oogen-
blikken schonk. Ook de dirigent Bolderdyk
haa een krans in ontvangst te nemen, ter-
wijt de eere-voorzitter de heer, H. W. Metse
laar tevens er nog een aan het corps zelf
overhandigde, evenals een afgevaardigde van
het Leidsch Collegium dat deed.
Critiek, zoo die te geven was past niet
op een feestconcert als dit. Men moet slechts
groote bewondering hebben, voor het' kunst
zinnige streven dezer postbeambten, die het
in opgespaarde vrije uren zóó ver in de
Kunst te brengen weten. Ondanks dezen tijd
van radio-overheersching, waarin muziek op
alle uren van den dag de huizen ingesmeten
wordt, blijkt b\j deze heeren de zucht, om
zelf muziek te maken wel diep geworteld.
En naar wat wij gisterenavond hoorden, ge
schiedt zulks even ernstig als liefdevol:
ieoer lid van het corps speelde op een wjjze,
die van groote overgave sprak en het is dan
cok begrijpelijk, dat dit corps in de superieure
en zelfs eere-afdeeling successen oogsten
mag. Het corps heeft zich de hulde, die
in deze jubileumsdagen betoond wordt, op
dit geslaagde concert zeer zeker waardig be
toond. Onder de talrijke aanwezigen bevon
den zich burgemeester v. d. Sande Bakhuy-
zen afgevaardigden van de 3-Octob er vereen,
en van vele zustercorporaties, doon wie nieu
we muziekpartijen en medailles aangeboden
werden of reeds waren. Een speciaal woord
van hulde onzerzijds aan den dirigent Bol-
derdijk, die bet Post-ensemble gedurende een
lange reeks van jaren tot een dusdanige hoog
te heeft weten op te voeren, mag hier ten
slotte niet ontbreken.
Het was reeds laat in den avond toen de
pestmuzikanten op straat stonden en zich
naar huis spoedden, om er voor zorg te
dragen, dat de Leidenaars weer den volgen
den morgen vroeg op trouwei en regelmatige
w£ze hun brieven in de bus zouden vinden:
Gelukkig zij, die naast hun dagelijksche
bezigheden uit kunnen zien, naar schoone
muziekavonden als deze, waaraan zij zelve
actief kunnen deelnemen en waarin zij hun
hoogere gevoelens in de kunst kunnen uit
leven:
Kolossale drukte op Katwijk - 70-jarigen dansen als in hun jeugd -
Een bijna 100-jarige in feestkleedij van de partij -
Men geniet van strand en zee.
De autotocht voor ouden van dagen te Katwijk a. Zee, waarvan eenige honderden
intens genoten hebben.
Gistermiddag werden wij verrast door de
komst van ruim dertig auto's en eenige
autobussen, waarin 232 ouden van dagen
uit de gemeente Yelsen en 31 kinderen,
waarvan de ouders onbekend zijn, eveneens
uit dezelfde gemeente. Onder de 232 oudjes
waren er 7 uit het „Tehuis voor ouden van
dagen" te Veisen. De auto's waren alle
gratis beschikbaar gesteld, evenals de auto
bussen. De geheéle file stond onder leiding
van den arts dr. de Weert te Velseroord,
terzijde gestaan door den heer De Winter,
welke heeren ons alle mogelijke inlich
tingen verschaften. Voor eventueele onge
makken. op de reis waren 4 pleegzusters
medegekomen.
Dat deze auto-optocht veel belangstelling
trok, laat zich begrijpen.
Op den Boulevard, bij „de Zwaan" werd
halt gehouden en de politie had een zware
taak om het drukke verkeer te regelen, wat
haar goed gelukte.
Op één na een dame, die zeer slecht
ter been was gingen de oudjes met hun
begeleidsters(ers) en de chauffeurs naar het
„Hotel de Zwaan", waar men zich aan een
verfrisschenden dronk te goed deed.
Intusschen speelde de heer Nic. v. Beelen
bekende, vroolijke muziek, waardoor al
spoedig bij de jongeren „de beenen van de
vloer" gingen en dit werkte op de ouderen
zóó aanstekelijk, dat menig paartje van 7 en
8 kruisjes niet kon blijven stilzitten en ook
in den kring meedansten.
Onder het gezelschap bevond zich een
gouden bruidspaar en een heer, die de 10
kruisjes naderde, want hij was bijna 97
jaren óud. Hij bleek de eenige passagier
met „hoogen" hoed en wit vesll De bruid
had een bloemtak op de borst, doch de brui
degom was „ongedecoreerd".
Op de foto zien wij van links naar rechts
de heer Jan Stoker en zijn vrouw Trijntje
Scholder, beiden van Egmond aan Zee ge
boortig, doch woonachtig te Velseroord;
dan, het gouden bruidspaar en daarnaast
de nog zeer montere, 97-jarige heer Van
Aken, eveneens aldaar woonachtig. De
laatste ging nog „geheel alleen" van uit
„de Zwaan" op avontuur uit en een kijkje
op het strand nemenI
Na een oponthoud van circa drie kwar
tier werd weer verzamelen geblazen en
stapten allen in hun wagens.
Bij het vertrek werden zij door de dui
zenden belangstellenden hartelijk toege
juicht, terwijl zij zelf zich ook niet onbe
tuigd lieten. Een korte poos was er een
ongewone drukte te constateeren, na liet
vertrek keerde de gewone rust spoedig terug
De oude luidjes hebben van dit „dagje-uit"
genoten: ze vonden 't „fijn hoor"!
NED. HERV. KERK.
Drietal. Te Sloterdijk (2de pred.pl.)
(alph.) J. F. v. Duyne, te Zaandam; W.
J. v. Eklen, te Aalsmeer; en W. A. 13.
ten Kate, te Enschedé.
Beroepen: Te Opende (Gron-de
heer A. Drost, cand. te Utrecht. Te Den
Haag (Vereen van Vrijz. Herv,): W. G.
Reddingn'us te Dokkum. Te Huizen: (N.-
H.) (vac. C. B. Ho*lla.nd)G. Alers, te
Nieuwlekkerland. Te KollumerpompT. G.
A. van Dijk te Garsfchuizen.
Aangenomen: Naar Warns: C. A.
Bouraan, cand. te Groningen.
Bedankt: Voor Oosterhout (N.-B.):
C. A. Bouman, cand. t-e Groningen.
GEREF. KERKEN.
Beroepen: Te Anna Jacobapolder:
J. Spoelstra, cand. te Meedein (Gr.) Te
Bolnes: J. B. v. d. Sijs, te Kollumerpont.
Te ReitsumD. Veenstra te Borger, 'lts
Ten Post: K. van der Heulen, te Kom-
merzijl.
CHR. GEREF. KERK.
Tweetal: Te SoestJ. W. van Re«
Barendreöht en J. Reesink te Noordeloos.
Aangenomen: Naai AmersfoortP.
de Grooft te Rotterdam.
Bedankt: Voor VlassingenC. v. d.
Zaal, te Deventer.
GEREF. GEMEENTEN.
Tweetal: Te KamperH. Heykoop",
cand. te 's-Gravenhage em. W. C. Lamain,
cand. te Voorschoten.
DOOPSGEZINDE GEMEENTEN.
Aangenomen: Naar Delft mej. ds.-
H. van der Slooten, te 's-Gravenhage.
Bedankt: Voor WieringenL. D. G.
Knipscheer te Oudebiltzijl.
lil)
Naar het EngelscH van
A. T. QUILLER—COUCH.
..Toen hij begreep, dat hij sterven ging,
1^2 hij naar je. Claire, als je wist hoe hij
lUar je verlangt. Als je zijn oogen maar ge-
|l!*ö had toen hij je hoorde kloppen! Je weet
l'aarom
Zij knikte ernstig.
./et is misschien beter dat wij niets ver
leen van zei ze langzaam.
-wen, zeker, niets, dat is veel beter. Als
l^aan gene zijde van dit leven nog eenige
IbU- 'S van hetgeen h'er gebeurt dan
'hij het spoedig genoeg weten."
waire zweeg.
A" stemde zij eindelijk toe, „dat is ook
breng mij bij hem."
'k trad terug toen Claire het bed naderde,
ïr.^e T°m niet aan te zien. Maar ik zag
|b m haar mel °°gen welkom heette, in
I& l van dankbare verrukking, en toen
l&whm zijn oogen langzaam sluiten
Ihij dat heerlijke vizioen niet ten volle
1 i1Cn..°P kon nemen.
Ln.zi) was zoo innig lief toen ze zich over
li!: heenboog en zijn zwakke hand in de
|'W
nam met eenig medelijden in haar
|fcj?d3f1u 13 gekomen," zei de stervende
..God zegene u daarvoorI"
„Ja, ik ben gekomen, maar o, het doet mij
zoo innig, zoo veel verdriet."
„Ik zag Jasper schrijven en begreep, dat
hij het u geschreven had, maar ik durfde
niet le hopen. Ik ben heel heel
zwak en ga heel spoedig heen."
Tot antwoord viel een traan van bitter
medelijden op de witte hand.
„U moet niet schTeien, dat kan ik niet
zien. Het is het beste zoo. Ik weet wel dat
ik hoopte, dat ik illusies had, maar ze zou
den nooit werkelijkheid geworden zijn. Nu
behoef ik niet te strijden. Het is beter zoo
veel beter zoo."
Een oogenblik bewogen zich zijn lippen
onhoorbaar, toen sprak hij weder:
„Het was zoo lief van u hier te komen;
ik was er zoo bang voor maar u is goed.
U hebt mijn stuk gisteravond gered, maar u
kunt mij niet redden Een flauw lachje
speelde even over het bleeke gezicht.
„Het is beter zoo, want nu kan ik spreken
en u kunt mij vergiffenis schenken. Weet u
waarom ik u heb laten vragen hier te ko
men? Ik wou u iets zeggen voordat ik ga
sterven. Wees er niet boos om. Clarissa, o,
heb medelijden met mij heb medelijden
met mij indien ik spreek!"
Hij sloeg de nogen smeekend op en zij zag
hem vriendelijk aan.
„Ik heb u lief gehad, ja ik had u lief.
Kunt u mij dat vergeven? Het behoeft u nu
niet meer te hinderen. Het was krankzinnig
ja krankzinnig, maar ik had u lief, Jas
per, kom hier."
Ik kwam bij het bed.
„Vertel haar dat ik haar liefhad en vraag
haar het mij te vergeven. Zeg dat ik wel
wist dat ik geen hoop kon hebben. Vertel
haar dat,"
Ik kon die vertrouwende oogen niet aan
zien, mijn wroeging kwelde mij, en zoo
stond ik daar, ongelukkig,
„Jasper is nu veel le zenuwachtig om !e
spreken, maar hij zal u later wel vertellen.
Hij is zelf verliefd. Ik heb haar nooit gezien,
maar ik hoop dat hij gelukkiger zal wezen
dan ik. Vergeef mij dat ik dit zeg. Ik ben nu
gelukkig.
U kent Jasper niet," ging de stervende
man voort na een pauze, „maar hij heeft u
gisteravond gezien en bewonderd ln>e
kon dat ook anders? Ik hoop dat u vrienden
zult worden om mijnentwil. Jasper is mijn
eenige vriend
Nu vertoonde zich een schaduw op zijn
gezicht, de schaduw des doods. Hij moest het
einde voelen naderen, want plotseling
richtte hij zich een weinig op op zijn elle
boog, en riep:
„Achl ik was zelfzuchtig ik dacht niet
na. Zij wachten u in den schouwburg ga
naar hen toe. Ge moet uw best doen om
mijnentwil. Vergeet maar wat ik gezegd heb
als u het niet vergeven kunt."
„Ach! waarom denkt, u dat?"
„Vergeeft u hel mij? O, God zegene u!
God zegene u daar voor! Clarissa, als dat
zoo is doe mij dan nog één onuitsprekelijk
groot pleizier. Kus mij één keer één kus
maar op mijn lippen. Dan zal ik gelukkiger
sterven. Wilt ge kunt ge dat doen?"
Zijn oogen werden beneveld, die oogen,
vroeger zoo vroolijk. maar toch was het een
hartstochtelijke smeekbedde. Tot antwoord
boog mijn geliefd meisje zich over het bed
en drukte haar lippen op de zijne en toen
met zijn hand in de hare knielde zij naast
het bed neder.
„Goddank 1 Mijn geliefde o, laat mij u
zoo noemen ge kunt er niets aan doen
dat ik u liefheb. Ik ben gelukkig en ze
wachten op u!"
Langzaam stond Claire op en wachtte op
zijn laatste woord.
„Zij wachten wachten. Vaarwel Jas
per ouwe vriend en Clarissa mijn
geliefde zij wachten ik kan niet mee
gaan. Clar
Langzaam boog Claire zich over hem
heen, raakte nog eens zijn lippen aan sn
toen zonder een woord meer te zeggen
sliep hij voor goed in. Toen zij heenging,
trad de Dond de kamer in en vond op het
gelaat van zijn slachtoffer een glimlachje
van verrukking.
„Francesca" werd voor de tweede maal
gespeeld en zooals de couranten den vol
genden morgen vermeldden met nog meer
geestdrift dan den eersten avond door het
publiek ontvangen. Maar terwijl het stuk
gespeeld werd ging het gerucht door de zaal
dat de jeugdige schrijver gestorven was
plotseling en op geheimzinnige wijze gestor
ven. lerwij' zijn roem nog niet eens tot hem
was doorgedrongen gedood .zooals sommi
gen beweerden vlak buiten den schouwburg
door een mededinger, terwijl anderen fluis
terden dat hij vergif had ingenomen, maar
niemand wist er iets met zekerheid van.
Maar terwijl Claire het eene ontroerende
tooneel na het andere speelde, vond dit ge
rucht al meer en meer bijval, zoodat toen
het scherm viel het publiek stilzwijgend en
eerbiedig de zaal verliet.
En al dien tijd lag ik geknield naast het
bed van mijn vermoorden vriend.
Een week daarna stonden Claire en ik
samen bij het graf van mijn vriend Tora<
Wij hadden elkaar reeds onfcmhet en gesprot
ken bij de begrafenis, maar het was of on9
gesprek niet vlotten wilde. Ik voor mij was
stil: ik had een gevoel of rk mijn broeder
voor geld verkocht had en Claire vroeg mij
niet naar de reden van mijn stilzwijgen.
De lijkschouwer had de uitspraak ge
daan: „Vermoord door een onbekend per
soon" en nu was de politie bezig om den
dader op te sporen met de weinige inlich
tingen die ik geven kon. Alle dagbladen
noemden diefstal als het motief van de
misdaad en het verdwijnen van Tom's hor
logeketting gaf eenige waarschijnlijkheid:
aan dat vermoeden. Maar ik wist maar al te
goed waarom die ketting verdwenen was en
zelfs te midden van mijn diepe smart was
het een zekere troost te denken aan Col-
liver'9 machtelooze woede, wanneer hij zijn
prooi bekeek. Ik had een beschrijving gege
ven van het gezicht en het figuur van mijn
vijand en had zelfs gezegd, dat hij de reeds
lang te voren opgespoorde zeeman was.
Georgio Rhodojani, zoodat zij meenden hem
weldra in handen te zullen hebben. Maar
het publiek wist van dat alles nipls af. H^t
eenige effect van de couranten-berichten
over den moordenaar was. dat het publiek
steeds in grooter massa's toestroomde om
het 9tuk van den dooden man te zien.
Sedert de eerste opvoering van „Fran
cesca" hadden Claire en ik elkaar alleen
ontmoet bij Tom's bed en bij de begrafenis.
Maar toen ik het sombere kerkhof dien mid
dag inging, zag ik pen in hel zwart vekleede
gedaante naast den grafheuvel zitten.
Naderbij vekomen zag ik dat hol \Vag.
(Wordt vervolgd).
