VOOR DE JEUGD
LEIDSCH DAGBLAD
Jaargang
Donderdag 30 Mei 1929
No. 22
SSK21 «»ii! •••is ii ui iii ui ih» ii sii f i
in ui
E ZILVERBERK
EEN DUUR SCHILDERIJ.
'Jïjffö'» :iT,« tr'T^ «"Te i 's
Engel sch van EDNA LAKE.
Vrij bewerkt door
DE LILLE HOGERWAARD.
HOOFDSTUK I.
De Aankomst.
jullie je fietsen meegebracht?"
waar zijn! Maak voort,
i Rudolf Land uit, terwijl hij
cjes, die nog op de bank der
upé .verspreid lagen, verza
digend oogenblik stapten hij en
op het perron, waar de jeugdige
un gasten reeds stonden op te
ker was vijftien jaar en even oud
Zijn broertje Jim was twaalf
rtienjarige zusje Jenny was van
i van Nora Land.
rs der jeugdige Lands waren in
Rudolf en Nora hadden tot nu
ra can lies op kostschool doorge-
ar dezen zomer hadden Bob en
f te logeeren mogen vragen en
zusje een aardig kameraadje
zou zijn, had ook zij een uit-
mtvangen om de groote vacan-
Insluif, zoo heette het buiten,
r Parker woonde, door te brengen,
d begaf zich nu naar de fietsen-
r Bob en No/a hun fietsen in
namen. De bagage was vooruit-
n had reeds een plaatsje onder
je dak van de Instuif gevonden,
rij het kleine station verlaten
stegen allen hun stalen ros,
le Parkers waren op de fiets,
zoo blij, dat je gekomen bent
Parker tegen Nora, die naast
..Ik heb altijd vreeselijk naar
erlangd, al vind ik het naluur-
leulc broers te hebben."
je haar nog wat korter knipte
deeren droeg, was je heelemaal
zei Jim nu. „Je kunt tenmin-
met ons meedoen."
Nora ook," liet Rudolf hooren.
tar staal Tante Lize ons al bij
te wachten", riep Rudolf uit,
hoek omgeslagen waren en het
Tnsluif konden zien. Het huis
chler liooge boomen schuil, al-
loorsteenen waren zichtbaar,
llige, oude dame met een vrien-
t, een frissclien kleur en zilver-
ilond het troepje toe te wuiven,
lend oogenblik verwelkomde zij
gasten hartelijk,
gen nu naar binnen, maar lie-
in buiten staan, daar deze spoe-.
[ebruik.» zouden worden. JuL
zoo heette de Tante van dokter
na den dood van zijn vrouw
'ing bestuurde, had de thee,,
en deze zoowel als Het eigen^
ak lieten zich best smaken,
was een aardige woning, vol-
mooi, maar er waren overal
zitjes en de kamers zagen er
uit, dat iedereen er zich dade
lijk thuis voelde. De beide openslaande ra
men aan deivtuinkant der zitkamer stonden
open en lieten een heerlijke bloemengeur
binnenkomen.
Rudolf en Nora hadden dan ook het ge
voel, alsof ze hier meer geweest waren en
konden zich niet voorstellen, dat ze Tante
Lize, zooal9 de andere juffrouw Helm
noemden, al niet veel langer kenden.
„We gaan nog wat fietsen, Tante." zei
Jenny na de thee. „Hebt u soms een bood
schap in het dorp?"
,,Nee, lieve kind, dank je. Maar fiets niet
te lang. Nora zal wel moe zijn na de langu
reis.
„O nee, juffrouw Helm!" haastte Nora
zich te zeggen, die niet graag voor zwakker
aangewezen werd dan' haar broer.
„Noemen jullie mij ook, Tante Lize," zei
de oude dame vriendelijk. ,,Ik word door
bijna iedereen zoo genoemd en ben zoo'n
soort algemeene tante.
Rudolf en Nora beloofden haar zoo te
noemen en even later was het heele troepje
weer op de fiets vertrokken.
„Laten we door het dorp, over het heu
veltje "naar het kasteel gaan." stelde Bob
voor, die met Rudolf en Jim vooruit reen.
„Dat moeten jullie in de eerste plaats zien.
Heb ik er wel eens wat van verteld?"
„Nee. Wat dan? Spookt het er cf iets
dergelijks?" vroeg Rudolf lachend.
,,'tls nogal moeilijk te zeggen, wat het
precies is, maar er is iels eigenaardigs aan
verbonden. We zijn er zóó en dan zullen
we afstappen en jullie vertellen wat we
zelf weten."
Do huizen werden al schaarschcr. ter
wijl de weg langzaam steeg. Boven op den
heuvel gekomen, zagen zij lusschen do
boomtoppen door en een heel eind van den
weg af de schoorsteenen verrijzen van
een heel oud kasteel. Er waren zóóveel
boomen, dat het net leek, alsof het huis
midden in een klein bosch stond. Om het
terrein heen was een sleenen huur opge
trokken, die het onmogelijk maakte er een
blik in te werpen.
Toen de kinderen een eind langs dezen
muur gereden hadden, zei Bob, dat ze wel
eens even konden afstappen om wat uit te
blazen.
Aan de andere zijde van den weg strek
te zich een groot bosch uit. Eenige jaren
geleden was het lage hout gekapt, maar
nu wa9 het opnieuw uitgeloopen en vormde
het een dichte massa, al was het dan ook
nog niet hoog genoeg om iemand, die er
rechtop tusschendoor liep, geheel te ver
bergen.
Dc fietsen weiden aan den kant van den
weg gezet en de jongelui gingen in het
gras zitten, terwijl Rudolf Bob aan zijn
belofte herinnerdewat van het kasteel te
vertellen.
zei Bob, ,,ik zal jullie vertellen,
wat ik weet, al is dat niet veel. Het kas
teel heet Boschwijk en is heel oud Een ge
deelte dateert zelfs al uit de zestiende
eeuw. Er is een gracht omheen gegraven,
maar die kun je natuurlijk door de boo
men niet zien. Hte eigenaardige is, dat do
eigenaar daar alleen woont met slechts
twee of drie mannelijke bedienden. Na
tuurlijk is het geheel erg vervallen. Nie
mand gaat er ooit heen en je ziet er ook
nooit iemand uit komen, behalve één van
de bedienden, een brommig-uitziende, oude
baas, die nooit zijn mond opendoet om wat
te zeggen. Hij doet alsof hij doofstom is,
of is het werkelijk. Hij brengt in de winkels
stukjes papier mee, waarop geschreven
staat wat hij noodig heeft, zoodafc niemand
ooit een woord uit hem krijgt."
„Wat grappig 1" riep Nora uit. „Ik heb
zooiets wel eens in een boek gelezen, maar
nog nooit in werkelijkheid gezien.
„Nu, je hebt het dan hier vlak voor je'1,
zei Bob, terwijl hij een gebaar met zijn'
hand maakte in do richting van den muur.-
„Sommigen beweren, dat de oude baas eert
uitvinder is; anderen zeggen, dat hij krank
zinnig is en de oude bediende zijn oppasser^
Maar niemand weet eigenlijk iets. Ten"
minste, dat geloof ik."
Zij zwegen een oogenblik. Het was een
heel rustig plekje en wat er achter dio
muren ook gebeurde, het gaf geen leven
dig aanzien aan het terreinhet zag er
zoo verlaten mogelijk uit. Een eind verder
op langs den weg zagen zij een groot ijze-
ren hek, maar het was gesloten.
Vlak bij den heuveltop was een kleirï
deurtje in den muur en door dit poortje
kwam de oude knecht, van wien Bob ver
teld had. Het vijftal stond na een tijdje op
en liep naar de deur in de hoop, wat meer
van de plaats te zien, toen Jim, die het*
dichtst bij den muur was, plotseling zijn
hand ophief en op fluisterenden toon zei:
„St! Luister eens!"
Allen bleven stilstaan en spijten de
öoren om het geluid op te vangen, dat Jim^~*
gehoord had. Er was geen mensch te zien, v
maar zij hoorden twee mannen zacht samen
praten. Het was duidelijk, dat de sprekers
zich aan den anderen kant van den hoö-
gen muur bevonden op het terrein vatf
Boschwijk dus.
(Wordt vervolgd).
De vader van één der vroegere Presiden
ten der Fransche Republiek, Casimir i?é-
rier, bracht den schilder Corot eens een be
zoek in diens atelier. De kunstenaar was
juist bezig de laatste hand te leggen aan
een schilderij. Casimir Périer was opgeto
gen over het kunstwerk en wilde het koo-
pen.
„Ik sta u mijn doek af," zeide de schilder,
..op voorwaarde, dat u de slagers- en bak
kersrekening van mijn vriend Millet (even
eens een groot schilder) betaalt."
„Afgesproken," antwoordde Casimir Pé
rier.
Spoedig werden de rekeningen der beido
leveranciers opgevraagd. De ééne bedroeg
twee-en-lwintig duizend francs, de andere
vier-enlwintig duizend.
Het krediet liep reeds twaalf jaar.
Casimir Périer betaalde zonder ook*maar
één oogenblik lo aarzelen. Zijn Corot kwam
hem duur le slaan. Heden ten dage zou het
doek zeker het driedubbele waard zijn.
evenals de schilderijen van Millet, die zijn
leveranciers niet betalen koji en stierf in
gebrek en ellende.
