VOOR DE JEUGD
LEIDSCH DAGBLAD
Jaargang
Donderdag 16 Mei 1929
No. 20
jtgWg Itlïinil ihtdilinlth nl jlttiljh
ill in
MET PINKSTEREN UIT, MAAR
.'^oTCv*;T> «iT: «ir;» »iTï •iTi: e*^ümfë>«.
v?ï X
'A
hier hebben jullie nu ieder van mij
Iden in je portemonnaie. Als je op
"t, moet je geld op zak hebben," zei
terwijl hij voor Anke en Tineke
eeD blinkend geldstuk op tafel legde,
at was uit logeeren gaan toch heer-
e hadden nu al zooveel plezier, nu
niet eens zoo ver was; hoe zou het
el zijn, als ze morgen in den trein
en als ze bij Tante Greet in Arnhem
die zich altijd uitsloofde om aller-
tjes te verzinnen. En voor Anke was
j het leukst. Want die was nog nooit
hem en ook nog nooit uit logeeren
st. Anke was niet sterk en ze man
dikwijls wat, daarom hield Moeder
aai 't liefst bij zich. Maar nu dezen
was alles zóó best gegaan, ze was
iet verkouden .geweest en kon zeiü
ten, zoodat Moeder haar nu wel mee
sturen. Tineke was al eens meer bij
Greet geweest en die had natuurlijk
i opgewonden verhalen gedaan, over
ettige. dat Anke te wachten stond,
was dan ook vol verwachting. En zoo
at de meisjes met z'n beiden mochten
Moeder had gedacht, dat Tante al-
"ke zou vragen, maar Tante schreef,
nu twee logeerbedden had, dus dat
isjes gerust samen konden komen,
het feest nog grooter gemaakt
ke Als Tante nu nog eens wat te
tad, konden ze samen spelen. Ze
den bal en het springtouw al in
~and gedaan.
eisjes waren zoo juist in het bad
1 eo mochten in haar pyama binnen
n kopje thee drinken. Maar nu zei
r toch, dat ze naar bed moesten.
„Ja," zei Anke, „laten we maar gauw
gaan, dan is 't vlug Zaterdag. Hoe laat
gaan we ook weer, Paps?"
„Om half twee, als 't kantoor uit is.
„Hó, wat laat! Hebt u geen Pinksterv.v
cantie V' vroeg Tineke.
,,Neen, daar houden ze zich bij ons niet
mee op. Maar we zijn er vlug, even over
halfdTie al antwoordde Vader.
En nu trok het tweetal met Moeder naar
boven, de guldens in de hand. Met Sint
Nicolaas hadden ze elk een eigen porte-
monneetje gekregen en daar werd nu het
geld in gedaan. De gewichtige reismand
stond al Uali gepakt. Met plezier bekeken
de meisjes alle schatten nog eens, die er
in lagen: de schoone oyaraa's nieuwe lichte
kousen, een doosje ITtrechtsche sprits voor
Tante, zakdoeken, enz enz. En op twee
hangertje* aan de deur hingen de nieuwe
jurken. Ze waren inderdaad keurig gewor
den met de witte kraagjes en manchetten.
Ze hadden de stof zelf uit mogen zoeken
en ze hadden dezelfde keus gehad: wit met
een fijn rose bloemetje.
„Nu zijn jullie Zondag echte Pinkster
bloemen". zei Moeder.
„Waarom V' vroegen beiden tegelijk.
„WH., nieuwe jurken aan en nieuwe kou
sen. Er zijn menschen, die op Pinksteren
altijd voo! 't eerst hun nieuwe zomerklec-
ren aantrekken en dat noemt men dan
Pinksterbloemen."
„Nu, laat ik dau maar een Pinksterbloem
ziju," zei Tineke, ,,ik trek in'n mooie jurk
toch aan."
„En ik natuurlijk ook", voegde Anke
er bij.
„Dat was ook de bedoeling," zei Moeder
tot geruststelling.
Ze lagen nu gauw in bed en sliepen ge
lukkig ook weldra in. Ik denk, dat ze alle
bei wel van de logeerpartij droomden. Anke
riep ten minste tweemaal zóó hard in haar
slaap, dat Moeder eens ging kijken. Maar
ze sliep en gaf geen antwoord, toen Moe
der vroeg, wat ze mankeerde.
Toen ze 's morgens wakker werden, had
den ze 't natuurlijk dadelijk over de reis
De zon scheen vrooiijk het aardige slaap
kamertje binnen en noodde haar uit om up
te staan. Tineke was dadelijk haar bed uit,
maar Anke zei:
„Ik ben nog een beetje lui, ik sta nog
niet op."
Dat vond Tineke wel flauw, maar ze had,
toen ze klaai was, nog genoeg te doen op
het kamertje Er waren nog allerlei klei
nigheden, die ze in wilde pakkende kam,
de tandborstel de pasta, enz.
Toen ze haar bed afhaalde, zei ze: „kom
jij er nu ook uit V'
Juist kwam Moeder binnen om Anke even.
te helpen Maar nauwelijks stond Anke
naast haar bed, of Moes zei: „Maar kind,
wat zie jij er uit 1 Je snoetje zit vol roodd
vlekjes."'
Tineke kwam er ook bij en keek:
„O, ja, wat gek", zei ze
Moeder keek eens op Anke's hals, borst
en rug en ook daar zat 't vol vlekjes, zelfs
op haar beenen en armen en op ha&r
handjes.
„Maar 'k ben heelemaal niet ziek", zei
Anke met een bevend stemmetje.
In dat oogenblik ging er van alles door
haar klein blond hoofdje... o, verbeeld
toch eens. dat de reis niet doorging!
Het drietal was op eens erg uit het veld
geslagen. Vader werd er ook bij geroepen
en die vond 't best om meteen den dokter
maar te laten komen. Je kon nooit weten,
wat 't was. En natuurlijk moest ze weer
in bed.
Wat was dat een tegenslag!
Maar Tineke was erg hoopvol gestemd.
't Kan best wezen, dat de dokter zegt,
dat 't niets is. Dus laten we nog maar niet
treuren."
.De dokter kwam nogal vlug en onder
zocht Anke grondig.
„Wat i& 'tvroeg Moeder.
„Ik weet niet, wat 't worden zal," zei
hij. „Ze moet vooreerst in bed blijven eu
u moet de temperatuur opnemen."
„Dus ze kan niet op reis." vroeg Moeder.
„Neen. dat mogen we niet wagen.
kom morgen terug. En als zich iets bij
zonders voordoet dan waarschuwt u maar
even."
Moedei liet den dokter uit en toen ze
weer boven kwam, lag Anke erg te snik
ken. Tineke was bezig haar te troosten,
maar niets wou bateii. Ze had liaar al van
alles beloofd, dat ze wat mooi's uit Arnhem
zou meebrengen, dat ze een heeleboel prent
kaarten zou sturen eD dat Anke met haar
mooiste pop mocht spelen.
„Waarom moet ik nu ook net ziek wor
den 1" snikte Anke.
„Ja, vrouwtje, daar is nu niets aan te
doen. Wees maar blij, dat je nog thuis
bent. Wat zou het vervelend geweest zijn,
als je bij Tante niet goed was geworden.
