DE OOLÏJKE OESTERFAMILIE.
;p£c!aal ziekenvervoer
GEHEIMZINNIGE
GENOOTSCHAP.
Jaargang
ZATERDAG 16 FEBRUARI 1929
Derde Blad No. 21143
Buitenl. Weekoverzicht.
BRIEVEN UIT BERLIJN.
BOUWKUNSTIG SCHOON.
FEUILLETON.
a en Quirinaal De Heratelkwnstie
ïflel Litwinofprotocol - Duitschland,
Ipolen minderheden - Nieuwe
strijd in Mexico.
Ifficieele verzoening tusschen Vaticaan
Lrioaal. deze historische gebeurtenis
Hen eersten rang, heeft plaats gevonden.
I bijkans 60-jarige strijd ts geëindigd,
ij-in zullen beide partijen in volien
en in volle vrijheid naast elkaar
Heigeen aangekondigd is, nl. dat de
fniet op groote gebiedsuitbreiding zou
is bewaarheid. Het Vaticaan heeft
[terecht begrepen, dat van herstel van
JerkelijkeD Staat, in welken vorm ook,
fprake meer kon zijn. Vandaar, dat hij
lalleen van voldoende bewegingsvrij-
Ikeelt verzekerd en dat zijn herrezen
lroortaan zal heeten: de Vaticaansche
Zooals te voorzien was, is warme
t gebracht aan Mussolini, die zoozeer
I bevorderd, dat tot overeenstemming
tomen en deze hulde komt hem onge-
l|d toe Het is nog ondoenlijk thans
I |e overzien, wat het fascisme Italië
]tngen, de toekomst zal dat eerst kun-
iordeelen, maar den machtigen leider
[oen de eer van dit vergelijk nimmer
ten.
de eerste gevolgen is het uit den
zaak thans eveneens ondoenlijk
[ordeel te vellen. Wel laat het zich
(zins aanzien, dat deze groote gebeur-
i de Fransch-Italiaansche betrekkin-
Irgunstig zal beïnvloeden, daar Frank-
hn meening is. dat Italië zal trachten
(ic munt te slaan uit de verzoening,
I in het Oosten der Middellandsche
|Zelfs is men op papier al aan het
i over de vraag, of de Vaticaansche
Ials deze toelating vraagt lot den Vol-
Jnd, moet worden toegelaten, ja dan
■Men ziet hieruit opnieuw, hoe ook aan
Tc.de zaak nog kwade kanten zitten 1
Kat ook zoo zal zijn bij de conferentie
trijs van de financieele deskundigen?
r is nog niet eens te zeggen, of men
lot een zekere overeenstemming zaï
De conferentie is»nog slechts in
[lereerste beginstadium, m.a w. nau-
begonnen. De Amerikaan Owen
is tot voorzitter gekozen en heeft
[deze keuze laten welgevallen. Het
1 gelijk bekend, dat president Coolidge
|zoo"n Amerikaansch voorzitterschap
doch recht op den man af ge-
I, heeft Amerika's president zijn goed
ig niet onthouden, 't Is op zichzelf
want Amerika zal, komt het tot
feeling, een voorname plaats moeten
|en bij de verwezenlijking van heb-
l stand wordl gebracht,
jchland heeft echter reeds vlak na
fein den eersten aanval gericht tegen
liiste rapport van Parker Gilbert, den
Jenen betalingsagenl der Dawes-rege-
fil al zoo dikwijls van Duitsche zijde
Bevochten. Hij heeft een uiteenzetting
hoe hel officieele Duitschland de
i positie van het land z et en gc-
lian te toonen, hoe deze geenszins
ferig mag heeten en lang niet zoo
pais Parker Gilbert het voorstelde. In
deze uiteenzetting gevolgen zal
moet men afwachten,
nam zullen in ieder geval de be
ffen zijn. wellicht zelfs eenige malen
1 met mislukking
I Mussolini een succes geboekt, ook
fcische plaatsvervangende commissa-
buitenlandsche zaken Litwinof
Kn overwinning bevochten, daar het
winnf-prolocol is geteekend door Po-
femenië. Estland en Letland, terwijl
i rog toezegging heeft gedaan, het
fed te zullen volgen. Voor Oost-
ja is dus het Kellogg-pact in werking
en daarmede is vastgelegd, dat de
lio Oost-Europa is uitgesloten, buiten
|t verklaard. Moreel is daarmede iets
Practisch? Hopen we het beste.
meer beteeken is zou het protocol
oook Duitschland bereid was tot een
contractverklaring met Polen,
fearnaar ziet het er helaas niet uit.
=et, hoe Slresemann in antwoord op
den aanval van Zaleski op de jongste ver
gadering van den Volken bondsraad op do
actie der Duitsche minderheden in Silezië
een voorstel aankondigde voor de volgende
zitting over de algemeene minderheids
kwestie. Aan dit voornemen heeft hij ge
volg gegeven, al was hem van diverse zijden
zijdelings den raad gegeven, dat niet te
doen. daar het groote gevoeligheden in het
geding zou brengen. Polen heeft hierop
reeds een indirect antwoord gegeven door
over te gaan tot ontbinding van den Land
dag in Opper-Sileziê, waarvan de bedoeling
blijkbaar is om een vervolging te kunnen
instellen tegen een paar leden van dezen
Landdag die door dit lidmaatschap genoten
van politieke immuniteit. Zij zijn dan ook
reeds gearresteerd, huiszoekingen zijn ge
daan etc. Inderdaad: de minderheidskwes-
tie schijnt met al haar lasten moeilijkheden
en gevoeligheden in aantocht; alsof de hui
dige moeilijkheden van allerlei aard nog
niet groot genoeg waren
Voor nieuwe moeilijkheden ziet zich ook
Mexico geplaatst Toral. de moordenaar van
president Obrcgon, is terecht gesteld. Alle
verzoeken tot gratie zijn geweigerd Nauwe
lijks had deze executie plaats gevonden of
er volgde een aanslag op den nieuw-gekozen
president Portes Gil. Deze aanslag mislukte
maar de strijd tusschen de partijen is in
volle heftigheid ontbrand. Waar de daders
ontsnapten, is een nieuwe actie ingezet
tegen de partij, die als auctor intellectualis
geldt, dus in de eerste plaats de partij,
kortaf genoemd die der R -K. Kerk. De ge
loofsstrijd dreigt in volle hevigheid te wor
den hervat. En geen strijd is verbitterder en
meer sloopend in een land. de geschiedenis
is daar, om het te bewijzen.
RECLAME.
GARAGE VAN NIEUWKOOP
TELEF. 2527. 5865
CVan onzen correspondent).
Berlijn, Februari.
Berlijn heeft dezer dagen Ernst Günther
baron von Hünefeld begraven van uit de
Domkerk. Want Hünefeld, die 36 jaar oud
geworden is, was een zeer geloovig man.
Zijn kist was gedekt met de zwart-wrt-
roodc Duitsche oorlogsvlag met het zwarte
kruis. Want Ernst Günther was overtuigd
monarchist, vriend van keizer en kroon
prins, dweper en practicus tegelijk, dichter
en man van de daad tevens. Maar een uit
het conservatieve kamp.
Naast zijn baar stond een eerewachl van
Duitsche vliegers en Duitsche ex-front
soldaten. Want deze Freiherr was een man
der luchten en een man der slagvelden. Een
doodelijk gewonde vogel, die met den moed
der vertwijfeling alle menschel ijke energie
in'één korte periode van actie wist samen
te dringen: over den Atlantischcn Oceaan
op de moeilijkste, bijkans bovcnmensche-
lijke wijze, van Oo9t naar WestJ
Dezen jongen man heeft Berlijn begraven.
En in gedachten heel Duitschland.
Men noemt zijn naam thans in één adem
met dien van Boelcke. Immermann en dien
anderen, allerberoemdsten. ook eens „Frei
herr". Manfred von Richlhofen.
Indien Duitschland een Panthéon had.
dan zou heden een marmeren plaat boven
het eeregraf van Ehrenfried Günther Frei
herr von Hünefeld aangebracht worden.
Nu rust hij op een kerkhof een der talloos
vele. van de wereldstad Berlijn; binnen
welker muren ook Bichthofen zijn graf heeft.
Men zal deze mannen niet spoedig vergeten.
En toch, welk een afstand tusschen de
drie strijders der luchten en den vierden,
die een pionier der toenadering tusschen de
volkeren wenschte te worden.
Boelcke. Immermann en Richthofen waren
gloeiende patriotten als Hünefeld. Maar ze
155. De groote wagen vliegt langs mooie boschwegen, over
heuvels en aan weer door laag vlak land. De kinderen geven
hun oogen goed den kost, vooral de meisjes genieten, terwijl de
jongens een opwindend gesprek houden over hetgeen ze doen
zouden, als er eens een ongeluk gebeurde.
156. Maar gelukkig is dat niet het gevall Tante Zeekat, die
mee is om een beetje op het vijftal te passen, geniet evenzeer
als de kinderen, ze komt wel héél veel voorbij dat ze niet kent,
maar de jongens en meisjes, die op school toch ook al een en
ander geleerd hebben, kunnen haar veel vertellen tn natuur ijk
is Marinus de knapste van allen. Hij wordt met vragen bestormd.
waren officieren tijdens den grooten oorlog,
vechtersbazen, kerngezond, sporttype's,
wars van uiterlijkheden, nuchter en waar
schijnlijk zonder' veel phanlasie.
Hun verbeelding had één zeer reëel doel:
het dooden of tenminste onschadelijk maken
van den vijandelijken lucht-strijder.
En dat lukte ook.
Vijftig, zestig, tot ruim tachtig tegenstan
ders boekten ieder der drie op hun zege-lijst.
Tot een vijandelijke kogel hen op hun beurt,
nuchter, zakelijk, wegschoot.
In die dagen was de magere, ziekelijke,
door maagzweren en talrijke operaties reeds
tot wrak gesneden Hünefeld óók aan het
front. Eerzucht had hij meer dan alle drie
vliegers. En toch stond men hem slechts
toe, berichten rond te brengen op een motor
fiets. Tot een granaat hem beide beenen zoo
zwaar verwondde, dal frontdienst onmoge
lijk werd en de regeering hem als Duitsch
vice-consul naar Maastricht zond.
Men moet over wat nu kwam, niet gering
denken.
Nederlanders hebben de reputatie, nuch
tere menschen te zijn. (Ofschoon ik niet te
vinden ben voor het elkander-napraten, dat
we voor abstractheden als vaderland, moe
dertaal en gelijksoortige niet warm kunnen
loopen!) Misschien zal het velen van ons
moeilijk vallen, zich in het leven van dit
wonderlijke menschenkind Hünefeld in te
denken?
Hij schrijft gedichten en drama's; hij
sluit zich aan bij die groep van zijn volk,
welke de monarchie terugverlangt; hij be
hoort tot de mannen, die zich niet in dezen
nieuwen republikeinschen staat met zijn
neiging tot pacifisme en gelatenheid kunnen
en willen indenken. Maar dit alles is hem
niet genoeg. Hij wil een groot strijder voor
een herboren vaderland worden.
Hij. de kleine vice-consul in Maastricht
met de maagzweren en de kapot geschoten
beenenl
Men voert zijn drama's niet op. Zijn mid
delmatige gedichten worden buiten vrien
denkring nauwelijks gelezen.
Dan komt het toeval. (Komt het eerder,
als men het zoo innig verwacht?)
Eerst Keizer en Kroonprins op het perron
in Eysden. Bannelingen beiden. En Hüne
feld wordt voorgesteld. Hij verhuist naar
Wieringen, blijft twee jaren bij den Keizers-
zoon Nu volgen de connecties. Propaganda-
chef bij den Norddeutschen Lloyd in Bremen
die ook stoer-reactionnair is. Een blik in
wereldverkeer. Duizend nieuwe mogelijk
heden. Stoomschip en vliegtuig. Transatlan
tische luchtverbinding.
En nu ziet deze jonge dichter zijn kans!
Als eerste door de luchten van Europa
naar Amerika. Dat is 'n ding. Dat brengt
wereldberoemdheid. Dat brengt onschatbaar
veel eer voor hel vaderland. Zelfvertrouwen.
Nieuwe politieke kansen. Nieuwe vrienden.
Slaat een bres in de isolatie.
Daarbij bedenke men, dat nieuwe, vree-
selijke operaties komen en dal hem ten
slotte nog slechts een halve maag blijft.
Dan vliegt Lindbergh van New-York naar
Parijs. Ail
Dan volgt Chamberlain van New-York
naar Kotlbus-Berlijn. Ai, ail
Een nieuwe darm-operatie.
Maar de omgekeerde route! Nungesser en
Colli en vele anderen verdrinken. Men
noemt het in vakkringen tot nader order een
krankzinnigheid.
Dat is de laatste kans.
Lukt dit dan is Duitsch lands roem ver
zekerd.
Natuurlijk is het op leven en dood. Tach
tig procent en meer kans. dat het mislukt.
Maar is het leven niet toch reeds verspeeld?
Na een mislukking volgt dti tweede reis
met Koehl en Fitzmaurice.
Die lukt.
En New-York raast. De milliarden papier
snippers besneeuwden drie helden. De we
reld spreekt over Hünefeld, maar ook over
Duitschland.
Hier had de groote rust kunnen komen.
Fitzmaurice keerde naar zijn vlieger
troepen terug en werd van majoor tot ko
lonel bevorderd. Koehl zocht zijn huiskamer
weer op en genoot van een wegduiken in
het allednagsche leven.
Maar Ernst Günther von Hünefeld?
Pardon dat we hem niet begrepen, en
dat hij ons verre van sympathiek was.
Hij was overal. En overal op den voor
grond. Zoo oppervlakkig gezien opdringerig,
hinderlijk-Duitsch met z'n monocle en z'n
grijnslach, met z'n auteursijdelheid en z'n
eeuwig poseeren.
Maar lieve hemel: die man vocht met den
Dood.
Wereldnaam had hij nu; maar Duitsch
land? roem zou kunnen verbleekenl Goed,
dat een vreeselijke record van Oost naar
West over den Atlantischen stond op Duit-
schen naam. Made bij Germany. Maar hij
wilde zijn zwart-wit-rood om de aarde win
den. Dus: BerlijnChinaJapan, en dan
JapanAmerika. Door de luchten. En dan:
sterven. Als 't zijn moest
Tot Tokio heeft hij 't nog gehaald.
Denkt u zich in: krimpend van de maag
pijnen. vegeteerend op pillen cn drankjes.
Zelf vlieger geworden. Lichamelijk uitgeput
Wie doet hem dat na?
In 't voorjaar zou nu de sprong Tokio—
San Francisco volgen.
Dan zou Duitschland gered zijn. De
Duitsche jeugd zou geloqf herwinnen in de
kracht der natie. Het buitenland zou in be- I
wondering staren naar dat vernederd en
verloren gewaande Rijk.
Ik geloof, dat men hier van een helden
leven spreken kan.
We moeten de herinnering aan die sto
rende zichtbare dingen aan en om Hüneft-ld
uitwisschen. Alleen den heldenslrijd zien.
Van den jongen man met het doodzieke
lichaam.
Duitschland kan, meen ik, tevreden zijn.
Wie zonen heeft, die zoo vechten kunnen
voor een idee, behoeft niet te wanhopen.
Zelf6 al moet men socialistische en commu
nistische redacties, die het niet eens noodig
vonden over Hünefeld's uitvaart te berich
ten, als ballast meesleepen.
De tijden dat we ons warm maakten voor
iets anders dan geld en goed, schijnen 'dan
toch niet uitgestorven.
Belangrijker viel er ditmaaJ uit Berlijn
waarlijk niet te berichten
ROLAND.
9E ST. LODEW1JKSKAPEL.
Het is onze bedoeling, om na de Gothiek
een en ander in herinnering te brengen
over de veelbesproken Marekerk, en daar
voor in de eerste plaats uit te gaan van
het ruimtebegrip der Renaissance.
Toch meenen we goed te doen, eerst een
artikel te wijden aan de vernieuwing der
Gothiek, volgens anderen een herfstlijke
nabloei, welke valt in de eerste helft der
16de eeuw. We hebben daarvan, behalve de
Westgevel der Pieterskerk, een voorbeeld
dat nog duidelijker spreekt, n.l. den gevel
cn het torentje van de Sint Lodewijkskapel.
Oorspronke'ijk was dit de kapel van het
Sint Jacobsgasthuis en het jaartal 1538 licht
ons nauwkeurig in omtrent den bouw. dien
we al zou niet een sluitsteen in den gevel
het jaartal vermelden, toch moesten deter-
mineeren tot de eerste helft der lBde eeuw.
In 1567, dus al spoedig na den beelden
storm, werd het gebouw diensfhaar ge
mankt aan de Leidsche nijverheid en inge
richt tot saaihal. Tijdens de regeering van'
Lodewijk herkreeg hel zijn oude bestem
ming en thans is het een hulpkerk van de
Sint Petrusparorhie.
Maar nu het karakteristieke van gevel en
toren. In de eerste plaats merken we np.
dat het formaat der baksteenen kleiner is
geworden dan in de 14de en 15de eeuw Dit
kleinere formaat liet meer gelegenheid om
in baksteen sierende elementen aan te
brengen. Met name. om het bouwkundig
profiel te verfijnen, Men ziet dan ook, hoe
|*be! Engeïsch van J. S FLETCHER
door Mej. A. T
peinsde over de diepzinnige
3 juist het tegenovergestelde bij
merkte hij op. „Ons doel is, zoo-
gelijk gelijk gekleed te zijn er be-
|'D hel geheel geert onderscheid in on-
r"'|e hoeden Ik vermoed," ging hij
1 j4al madame Charles de dame in sa-
^5 ik gisteren zag?"
fh'l zij de beide zaken?"
j^'s u zegt".
Ze' Jimmie. „Ik vermoed, dat zij
a'8 een kunstenares beschouwd?"
'per' Het vereischt kunst, om zul-
-n als de onze te maken".
T elijki" riep Jimmie uit „Nu, ik
■piet. Ik herinner mij, dat ik eens
IIlh 1ar' Waar 'eman<* heenge-
1 1.moest meedoen aan een wed-
L het opmaken van hoeden. Zij ga-
I,zij een vorm noemden en kant
i andere dingen en een naald en
*on den eersten prijs eea aar-
,tl«Délui was het'i
„En wat", vroeg juffrouw Walsden ern
stig, „deden zij met den hoed?"
„O, dat weet ik niet", antwoordde Jim
mie. „Hij werd, geloof ik, bij opbod ver
kocht. Hij zag er heusch aardig uit, toen ik
er mee klaar was. er waren lathyrus en
chrysanten in, heel kunstig. En 'n paar ro
se veeren met gele punten".
„Laat ik nu eens zien, een, twee, drie,
vier, vijf, ik heb altijd zooveel kleine dingen
bij me," ging zij voort. „Op 't laatste oogen-
blik komen zij voor den dag. Ik moet dat in
het oog houden", voegde zij er bij, naar een
van haar eigendommen knikkend, een klein
rieten mandje. „Het zou heel lastig zijn, als
dat toevallig weg raakte".
„Wat is het?" vroeg Jimmie onverschil
lig. „Een lunchmand?"
„Een lunchmand, neen zeker niet", ant
woordde juffrouw Walsden. Neen, die
mand'" ging zij voort, het bewuste voor
werp met een nadenkend gezicht bekijkend,
„die mand heeft ik weet niet hoe dikwijls
tusschen Londen en Parijs, en Parijs en
Londen met mij gereisd".
„Goede hemel 1" riep Jimmie uit, de mand
met plotseling ontwaakte belangstelling be
kijkend. „Dat meent u toch niet! Waarom?
„Oh!' zei juffrouw Walsden. „Nu wordt u
nieuwsgierig. Ik wed met u om een paar
handschoenen, dat u in geen drie malen
kunt raden, wat er in die mand zit"!
„Aangenomen!" zei Jimmie. „Een kat!"
Juffrouw Walsden schudde het hoofd.
„Dat is slecht geraden zei zij. „Een kat
zou u al wel gehoord hebben".
„Bloemen", raadde Jimmie.
„Heel erg mis".
Jimmie wierp «yen langen biik op de
mand. Zij deed hem aan niets anders den
ken dan aan de picnics, waaraan hij deelge
nomen had.
„Kasdruiven", zei hij. „Nu?"
„Nu, dat gaat er iets op lijken", gaf juf
frouw Walsden toe, „want het is in ieder
geval iets. om te eten Maar u zou het nooit
raden, daarom zal ik het u maar zeggen.
Het is een St. Michielsgans!"
„Een St. Michielsgans!" riep Jimmie uit.
„Goede hemel, waarom neemt u een St.
Michielsgans mee naar Parijs?"
„Ik dacht wel, dat u dat zou willen we
ten", zei juffrouw Walsden. „Het i9 een ge-
schenk een speciaal Engelsch. zeer voor
den tijd passend geschenk, zooals u zult toe
stemmen. Voor den zwager van madame
Charles.
Zij lachte vroolijk, en Jimmie Trickett
werd verrukt.
„Het maakt me werkelijk hongerig!" zei
hij ik verlang naar mijn diner. Gaat u
met mij mee eten. Ik ken aan het eind van 1
de Rue Royale een bijzonder aardig klein
restaurant, daar zullen we heen gaan Nu?"
Juffrouw Walsden overwoog de zaak.
„Het klinkt verleidelijk," zei ze. „Nu goed,
heel graag. Maar ik moet precies tien uur
in de Rue de !a Paix zijn."
Daarna was het niets dan natuurlijk, dat
zijn reisgezellin al haar zaken door Jim-
1 mie 'iet beredderen Zij liet hem naar haar
I eigendommen aan de Gare du Nord zien;
i zij aanvaardde zijn verzekering, dat rij ze
alle veilig en wel in de Rue de la Paix zou
vinden, als zij daar kwam. Er, nadat Jimmie
zijn bevelen gegeven en aan gedienstige
km iers fooien uitgedeeld had reed hij triom-
fant» ijk rne' haar naar de Rue Royale
Het was middernacht, toen Jimmie, zeer
tevreden over zijn dagwerk, zijn kamer in
het Grand Hotel binnentrad En daar zag
hij, boven op zijn valies, het rieten mandje
van de vette St. Michielsgans voor den on
bekenden monsieur Charles bevatte.
HOOFDSTUK IX.
De rieten mand.
Toen Trickett deze ongewone vermeerde
ring van zijn persoonlijke bezittingen zag,
was zijn eerste gedachte, den kruier uit te
schelden, die zoo dom was geweest deze
fout te maken. Hij had hem niet alleen vijf
franc fooi gegeven, maar daarenboven de
nauwkeurigste aanwijzingen omtrent de be
zorging der artikelen, die aan zijn zorg wer
den toevertrouwd Deze dingen behoor
lijk aangewezen en van adressen voorzien
in één wagen naar het adres van made
moiselle in de Rue de la Paix; de andere,
ook met adres en duidelijk aangewezen,
naar de kamer van monsieur in het Grand
Hotel. Het kon niet eenvoudiger de
kruier had het uitstekend begrepen. En toch
stond hier de rieten mand bij de valiezen
en het handlaschje van Jimmie, en op dat
zelfde oogenblik was juffrouw Walsden
zeker in onrust, dat zij het mandje niet in
haar kamer vond in de zaak van Valerie en
Co, Toen Jimmie de mand echter van meer
nabij bekeek, zag hij. dat zij in het geheel
geen adres had. Hij vergaf düs den kruier en
barstte in lachen uit.
,,'t Ie de eerste maal, dat ik een St. Mi-
chiels of ander soort gans in mijn slaapka
mer heb gehad!' bromde hij. „Goed. dat hij
dood is."
Het grappige van het geval begon Jim
mie aan te trekken. En hoe meer hij naar
de rieten mand keek, en hoe meer hij over
het zonderlinge van het geval nadac ht, des
te meer werd zijn nieuwsgierigheid aange
wakkerd. Hij zette de mand op 'n leege ta
fel, en keek er onderzoekend naar. den
kend over hetgeen juffrouw Walsden om
trent de vele reizen heen en weer verteld
had.
Het 6cheen hem zoo vreemd, dat iemand
de moeite deed, om een vette gans over het
Kanaal te zenden, zelfs met St. MichieL
Jimmie kende Frankrijk genoeg, daar hij er
herhaaldelijk groote autotochten door ge
maakt had, om te weten, dat in sommige
streken ganzen even zorgvuldig vetgemest
worden als in Engeland Welke bijzondere
bekoring was er in een Engeische gans,
vroeg hij zich af. Dit deed hem beslissen.
Hij wilde een blik werpen op hel geschenk,
dat madame Charles aan haar .epicurislf-
schen zwager zond.
De rieten mand was niet op slot. Toen hij
haar opendeed, zag hij niets dan keurig ge
vouwen zijdepapier, waaronder de gans, in
een mooi doekje gewikkeld, zichtbaar werd,
terwijl zij op nog ander zijdepapier lag.
Hel was inderdaad een mooie gans. Hij be
dacht verder, dat zij den /olgenden morgen
vroeg behoorlijk aan juffrouw Walsden
overhandigd zou worden Tot zoolang was
zij hier veilig, en het was gelukkig, dat,
ongeadrosseord als ze was de mand in zijn
handen was gevallen in plaats van aan de
Gare du Nord achter te blijven en verloren
te raken Maar toen d-ze troostrijke gedachte
bij hem opkwaro. volgde *en andpre, van
onrustbarenden aard. er onmiddellijk op.
Zou de gans goed blijven?
(Wordt vervolgd). j
