BOVRIL
SPLINTER
Karpetten Week.
PUROL
DeGrijzeDame
LEIOSCH DAGBLAD, Zaterdag 11 Februari 1928
Derde Blad Na. 20833
Buiteni. VveeKoverzicnt.
DE PO«!T NEUF.
geeft kracht
aan de spijzen
FEUILLETON.
Paradepaarden nit Dollar-
land Regeeringscrises
Poincaré steviger dan ooit
Kadat kort geleden uit Amerika voor
dellen afkwamen vooi een soort veilig-
heidsverdragen, waarmede üncle Sam het
erf van den Volkenbond betrad, voorstellen,
die daarom verrasten, is plotseling opnieuw
van over den haringvijver een vredesgeluid
gekomen. In een memorie van Kellogg
wordt immers niet meer en niet raindei
oorgesteld dan afschaffing der duik-
booten
Op beiderlei terrein behoeft Amerika
«hter nie»t op veel succes te rekenen. In
beide gevallen zijn de voorstellen weinig
meer dan parade-paarden, fraai opgetuigd
als anderszins Met Engeland is toch reeds
jaren lang een pact gesloten, dat, zooals
de Engelscbe minister van buiteni. zaken
Chamberlain in het Lagerhuis openlijk ver.
klaarde, van verdere strekking is dan een
pact, zooals nu voorgesteld. Ed met Frank
rijk is met eenige wijzigingen, een bestaand
arbitrage-verdrag opnieuw afgesloten. Juist
op den dag, dat 150 jaar geleden het eerste
I Amerikaansc/a-Fransche verdrag werd ge-
I teekend, dat een 150-jarige vriendschap
cou inluiden. Bijzondere reden voor ver
heugenis gneft ook dit niet, daar het ver
drag practisch heel weiimg beteekent,
zelfs de Fransche pers moet dit in de an
ders warm gestemde artikelen over het
teekenen van dit nieuwe verdrag erken
nen, gelet op de diverse uitzonderingsge
vallen f.-n wat dies meer zij.
En h'2t duikboot-voorstel... Typisch is, dat
I tfestijcks Engeland, dat in den wereldoorlog
juist door de duikboot zoo zwaar het te
verdnren heeft ge»had al iets dergelijks
voorstelde. Tevergeefs. En nu uit Amerika,
dat de grootste plannen heeft klaar liggen
voor vioolbouw op een schaal, als nog niet
verder ergens zijn samengesteld, hetzelfde
geluid. Dus de twee grootmachten ter zee
'•oor afschaffing van het onderzee-vecht-
tuig, dat voor kleinere staten het wapen
bij uitnemendheid is Er is dan ook niet
de geringste kans op, dat deze staten,
vaartoe zelfs ter zee Frankrijk en Italië
gerekend moeten worden, aan afschaffen
zullen denken. Italië heeft ich trouwens
er al tegen verklaard. Als allen het niet
doen, komt er natuurlijk niets van. En
Engeland bestelt, o samenloop van
toevalligheden, precies thans zes nieuwe
onderzeeërs van een nieuw model, zooals
nog niet van zoo'n perfectie i« in
rootte, bewapening etc.
\Teen, ontwapening is, helaas, altijd nog
nar een schoone tirade op papier, waar
in in de praktijk zoo bitter weinig terecht
'tornt; al zou men het nog zoo gaarne an
ders wenschen.
Een niet dan zeer schrale troost is maar,
dat op ander gebied ook zooveel anders
zoo graag zou worden gezien!
Om voorbeelden te DoemenNoorwegen
en Zuid-Slavië zouden wat graag een ste
vige regeering zicd optreden Vooreerst
schijnt daarop echteT weinig kans. In het
Noorsche parlement heeft geen partij alleen
een meerderheid. Toen een z.g. burgerlijk
kabinet onmogelijk bleek, daar de betrok
ken partijten het niet eens konden worden,
werd docwr de arbeiderspartij, hoewel min
derheid, een regeering gevormd. Deze heeft,
evenwel al een zeer kortstondig bestaan
gehad. De regeeringsverklaring werd al als
te gevaarlijk beschouwd en »e zeer getui
gend van het belangen-inzicht ten bate
van één klasse, zoodat een motie van wan
trouwen der radicalen er met vlag en wim
pel doorging. Waarschijnlijk zijn nu de ra
dicalen aan de beurt om een ministerie in
elkaar te zetten, dat echter evenmin een
meerderheid achter zich heeft, zoodat het
RECLAME.
2614
afhankelijk zal zijn van andere partijen.
De socialisten zullen wel niet wiIIcd steu
nen, nu hun eigen kabinet juist door de
radicalen zoo vlug is ter ziele gebracht.
In Zuid-Slavië eenzelfde beeld. Ook daar
is het uiterst moeilijk een parlementaire
meerderheid te vormen, al is voor het land
ongetwijfeld een krachtig bewind ge-
wenscht. Zoowel voor de binnenlandsche
als buitenlandsche politiek. De leider der
Croatische boerenpartij Raditsj is bij de
onderhandelingen een machtig, doch te
vens onberekenbaar heer, naar het schijnt.
Als „Dritte im Bunde^' schijnt Duitsch-
land te zijn aangewezenhet heeft alle
kans, dat het Centrum zich zeer spoedig uit
de regeeringscoalitie zal terugtrekken,
waar de schoolwet ten doode lijkt opge
schreven. nu do üuitsche Volkspartij voet
bij stuk houdt en de concessies weigert,
die het Centrum als minimum-eiseh heeft
gesteld. Vermoedelijk zou de crisis reeds
zijn ingetreden, zoo rijkspresident Hinden,
burg niet had ingegrepen op een wijze, die
hem van zekere zijde ongetwijfeld zeer kwa
lijk zal worden genomen. Hindenburg heeft
in een schrijven aan Marx met klem er op
gewezen, hoe de regeeringM;oalitie nog
werk onafgedaan zou laten, waarvoor zij
ruim een jaar geleden werd gevormd. Dat
heeft blijkbaar het Centrum er toe ge
bracht. de beslissing tot volgende week
aan te houden
Behoort het echter tot de bevoegdheden
van den president op zoo evidente wijze
de politiek te beïnvloeden 1 Ziedaar de
groote strijdvraag, die ongetwijfeld vurig
zal ontbranden en op zich zelf niet vrij
is van politiek.
Voel succes durven we Hindenburg's op
treden echter niet voorspellen. Gelijk wij
reeds eerder deden uitkomen, begint voor
het Centrum de tijd te nijpen, om zich uit
de coalitie los te maken, gelet op de toe
nemende ontstemming bij het linksche deel
der partij, dat de meerderheid vormt. Dat
die ontstemming in een compromis zou
ziin opgelost, is nog eens vierkant door
Imbusch en Stcgerwald tegengesproken.
Het partijbelang eischt het uittreden en
vermoedelijk zal dit dan ook beslissen.
Wankelt derhalve de Duitsche regeering
op haar grondvesten, Poincaré zetelt ster
ker dan ooit. Hij heeft op zijn financieele
politiek een motie van vertrouwen gekre
gen met een meerderheid als nooit, tevoren,
Dat moet invloed hebben bij de komende
verkiezingen en op de partij-leuzen, die
daarbij zullen worden gesteld.
Parijs, 23 Jan. 1928.
Het eigenaardige en poëtische van som
mige Parijsche straten ligt niet in hun
uiterlijk aljeen, maar voor een groot deel
ook in de herinneringen, die er aan ver
bonden zijn. Parijs is zoo'n oude stad al,
er heeft zich zoo ontzettend veel afge
speeld, de eeuwen door, zoowel tragische
als vroolijke en grappige gebeurtenissen,
die in de geschiedenis opgeteekend staan,
of waaraan de herinnering in de volks
overlevering is behouden gebleven. De na
men alleen al van verschillende straten
zijn er getuigen van hoezeer de Fransch-
man hecht aan die herinneringen, die ver
halen en mysteriën van lang vervlogen tij
den. Oude namen, die een heel stuk geschie.
denis voor het geheugen oproepen, zijn de
eeuwen door bewaard geblevennamen die
soms heelemaal geen zin meer hebben, en
daardoor zelfs een beetje grappig aandoen.
Zoo de naam van de Pont-Neuf de
„Nieuwe Brug."
Het is echter reeds niet minder dan 350
jaar geleden, dat ze gebouwd werd, op
initiatief van koniüg Hendrik IV ze is de
oudste brug van Parijs, die de beide Seine-
oevers verbindt. Toch blijft ze steeds maar
Pont Neuf heeten Nieuwe Brug. Ze
begint op de quai des Grands Augustinus,
en wordt in het midden onderbroken door
een stukje vasten grondhet eilandje van
de Cité; en loopt vandaar dan weer ver
der naar de quai de Ia Mégisserie.
Met recht kan men hier zeggen, dat er
reeds heel wat water door de Seine ge
stroomd is, sinds die brug werd aangelegd,
er hebben zich heel wat gebcirteDissen in
haar omtrek afgespeeld, en ook öp de brug
zelf.
Een van de eerste dagen, dat ze voor het
publiek werd opengesteld, was ze reeds het
tooneel van een voorval, dat niemand min
der dan Hendrik IV zelf betrof.
Die goede, door zijn vo'k zoozeer gelief
de koning, kwam van de jacht terug, vroo-
lijk en opgewekt, en gaf aan zijn gevolg
te kennen, dat hij te voet de Pont Neuf
wilde overgaan, z ij n brug, waar hij trotsch
op was, en met recht. Hij stapt du» van
zijn paard af, en wandelt de brug op. Hij
stoori; zich heelemaal niet aan zijn gevolg,
loopt naaT links, loopt naar rechts, bewon
dert het uitzicht over de Seine... En daar
plotseling staat er een arme kerel voor
hem, die zonder complimenten den koning
bij zijn schouders grijpt, en hem duchtig
heen en weer schudt, terwijl hij hem toe
schreeuwt
Jij, jij bent heelemaal geen goede
koning, je bent een slechte koning, je re
geert je volk heelemaal verkeerd!...
De man werd natuurlijk onmiddellijk ge
grepen en geboeid weggevoerd. De goede
Hendrik IV was werkelijk een beetje ont
daan over dat plotselinge ruwe verwijt -
hij vroeg zich in ernst af, waarmee hij dat
toch wel verdiend mocht hebben, hij, die
het er toch in alles op toelegde, dat ieder
van zijn onderdanen ,,'s Zondags een kip
petje op tafel" zou kunnen hebben.
De aanvaller werd aan een nauwkeurig
verhoor onderworpen, en weldra bleek, dat
n?en eenvoudig met een krankzinnige te
doen had. Dat kon ook wel niet anders,
en de goede koning was weer gerust.
Een ander, vrij wat ernstiger feit speelde
zich een paar eeuwen later op de Pont-
Neuf af.
Het was den llden November 1793 Revo
lutietijd. Een koude, regenachtige dag. Een
oude grijsaard met eerbiedwaardig uiter
lijk wordt door beuls-knechten de brug
over gesleurd, terwijl een hecle volksbende
luidruchtig schreeuwend en tierend om hem
heen stuwt, hem smaadt, hem hoont, hem
het laatste restje kleeren van zijn lijf wil
scheuren, hem in het gezicht spuwt... En
vlak bij staat de guillotine op hem te
wachten...
Wie die grijsaard is t De beroemde wis
kunde geleerde en astronoom, lid van de
Académie Frantjaise, oud-burgemeester van
Parijs, Jean Silvain Bailly, dit dat zelfde
gepeupel nog maar heel kort geleden
noemde met den bijnaam van Bailly den
Rechtschapene...
Op het midden van de brug aangekomen
blijft de stoet even stilstaan. Er waait een
ijs-koude wind, en de grijsaard met zijn
bijna geheel naakte lichaam bibbert.
Aha, je begint te beven, hè Bailly!
schreeuwde een „grappenmaker" uit het
gepeupel hem toe.
Ja, beste vriend, antwoordt zachtaar
dig de grijsaard, doch alleen maar van
kou...
Op eenige uitzonderingen na, is de om
geving van de Pont-Neuf niet veel veran
derd sinds die tijden. Vanaf den linker
oever gezien, is het panorama vrijwel het
zelfde gebleven. Aan de linker-zijde ver
heft zich nog steeds het grandiose massale
Lonvre-paleis. Rechts ziet men de torens
van de Notre-Dame en de lange rij huizen
aan de quai des Orfèvres. Op het eilandje,
in het midden van de brug staat nog steeds
het ruiterstandbeeld van Hendrik IV. Ver
scheidene huizen zelfs, die rondom de
kleine place Dauphine staan, tegenover
den achterkant van het Paleis de Justice,
hebben tot op dezen dag him architectuur
uit de 16de eeuw behouden.
Alleen het uitzicht vlak aan den over
kant van de brug, bederft eenigszine het
geheel, het uitzicht op twee enorm-groote
concurreerende warenhuizen, de „Samari-
taine" en de „Belle Jardinière",, die de
een al met grooter letters dan de ander,
hun namen en reclames aankondigen, en
die u met één slag terugzetten in de mo
derne tijden.
Wat dat standbeeld van Hendrik IV be
treft, een van de mooiste van Parijs
ook dat heeft zijn eigen en eigenaardige
geschiedenis vol wederwaardigheden, cn
die vrij humoristisch eindigt. j
Toen Hendrik IV gestorven was wilde 1
zijn echtgenoote, Marie de Médicis tot zijn
nagedachtenis een ruiterstandbeeld van den
koning oprichten. En dat moest natuurlijk
op den Pont-Neuf komen te staan, op
z ij n brug.
Daarvoor was eeD man en een paard
noodig. Het paard kocht ze „tweede
hands" om zoo te zeggen, in Italië. Het
was bestemd geweest voor een ruiterstand
beeld van den groothertog van Toscane,
maar de oprichting daarvan ging ten
slotte niet door, en het paard werd over
gedaan aan Marie de Médicis Het bron
zen beest werd dus ingescheept, in Livorno.
Maar vlak bij de Normandische kust kwam
er een hevige storm opzetten, die het schip
tegen de rotskust aan stukken sloeg. Het
bronzeD paard zonk naar den bodem der
zee, en werd eerst een jaar later weer
opgevischt. Het werd toen dadelijk naar
Parijs getransporteerd en op zijn voetstuk
gezet, in afwachting van den bronzen rui
ter, die het zou komen bestijgen. Vele ja
ren moest het daarop nog wachten, maar
ten slotte was de ruiter er toch. Meer dan
150 jaai zat de bronzen Hendrik IV op
zijn bronzen paard aan de Pont-Neuf.
Toen kwam de Revolutie. Er waren kanon
nen Doodig. Men kwam brons tekort. Eer
bied voor koningen bestond toen niet meer,
en Hendrik IV werd omgewerkt tot een
kanon... Behalve één zijner voeten, dio
voor dien smaad gespaard bleef, en nog
steeds in het Louvre-museum te bezich
tigen is.
Toen Frajikrijk een 20-tal jaren later
weer een koning had, Lodewijk XVIII,
wilde die, dat het standbeeld van zijn
voorvader terug zou komen op de Pont-
Neuf. Er scheen toen echter wéér ge
brek aan brons te ziin, of misschien waren
er ook aDti-keizerlijke gevoelens in het
spel hoe het rij, het Napoleon-stand
beeld van de Colonne Vendóme werd aan
gewezen als materiaal voor den nieuwen
Hendrik IV.
Het werk werd toevertrouwd aan den
beeldhouwer Lemot, die tot helper had een
zekeren Hobel. Die Hobel nu was een hef
tig Napoleon-vereerder. Hij voelde er dus
niet veel voor om zijn keizer tot een ko
ning om te werken. Maar enfin-, hij was
arm, en wilde daarom niet weigeren. Toch
verzon hij een soort wraak, een protest op
ziin manier. Het standbeeld was hol In
den omgebogen arm van Hendrik IV 6topte
hij een klein Napoleon-beeldje. In het
hoofd van Hendrik IV deponeerde hij een
door hem geschreven en onderteekeDd pro
test; en de buik van het paard vulde hij
op met alle mogelijke kranten, blaadjes
en pamfletten, die gekant waren tegen de
regeering van Lodewijk XVIII.
Heel zijn leven door bewaarde Hobel
angstvallig zijn geheim. Pas na zijn dood
werd dat bekend, door zijn testament,
waarin hij een volledig verhaal deed van
zijn „wraak."
In den goeden ouden tijd was de Pontr
Nenf de verzamelplaats voor de stoffige
tweedehandsch boekenstalletjes, die later
zich installeerden op de borstweringen van
de Seine-kaden. En tusschen die boek-ver-
koopers in hadden ook de brillen-koopku
hun stalletjes opgeslagen, waarvan enkele,
tot op deze dagen nog geen afstand heb
ben kunnen doen aan de Pont-Neuf, en
vlak daarbij, op de quai de l'Horloge hun
winkels ingericht hebben-
Die quai de l'Horloge, een kleine, onbe
langrijke kade, begint sinds eenigen tijd,
door het initiatief van prinses Murat het
centrum te worden .van een zeer elegante
kring van intellectueelen en kunstenaars.
Prinses Murat is een authentieke Fran
sche prinses, die zoo modern is, dat ze
„haar eigen kost verdienen" wilde, en een
kunsthandeltje op touw zette. Daar het
haar niet lukte in een rijkere buurt een
winkelhuis te vinden, dat vrij was, instal
leerde ze zich maar op de quai de l'Hor
loge, waar ze zich onder bescherming
voelt van haar voorvader Hendrik IV.
Haar kuDsthandeltje, dat ze den eenigs-
zins vreemden naam gegeven heeft van
„Fermé la nuit" ('s Nachts gesloten)
naan een beroemden modernen roman van
dien titel bevat een tentoonstellings
zaaltje voor schilderijen, dat tegelijkertijd
kunstboekhar del is, en... tea-room! De
elegante bezoekers, bewonderen zoo, tus-
RECLAME.
soepenTsaas«n
en vloeschgerechten. Denk or aan, dit de groot e
fleseh het roordeellgste is in het gebrail:
T N.V. E. Ostorm&nn Co'a
S Importrar: Hlndel Mü AmsteriiMB.
2659
schen een slokje thee en een hapje taart,
op hun gemak de schilderijen, en doorbla
deren de sierlijke uitgaven, die speciaal
bedoeld zijn voor dit elegante soort men-
schen, en dier middelen...
Een werkelijk delicieus plekje is bet
kleine plantsoentje, dat benedeD de Pont-
Neuf op de punt van het Cité-eilandje ligt;
het is de z.g. square du Vert-Galant (Vert-
Galant was de bijnaam van Hendrik IV,
zooals u waarschijnlijk bekend is). Een
kleine plantsoentje, maar even iets hoo-
ger gelegeD dan het Seine-water, dat er
omheen spoelt keurig netjes onderhou
den, rustig en kalm, bijna verlaten over
dag ('s avonds druk bezocht door idyllisch
gestemde liefdespaartjes) waar het geraas-
aan de stadsdrukte slecht® gedempt door
dringt. Eenige reusachtig groote parapluien
overdekken hét bijna geheel, en maken bet
in warme zomerdagen tot een ware oase
midden in de zengende hitte der straten.
Als men aan den overkant der Pont-
Neuf gekomen is, en vandaar links het tra
gische, strenge gebouw deT Consciergeri©
bewonderd heeft, bevindt men zich weer
in de moderne stad, waar men mee opge-
6lokt wordt in al de drukte, het rumoer
en de beweging.
Tallooze auto's schieten in razende
vaart voorbij, een dichte menigte men seh en.
vooral vrouwen wemelt steeds om de
twee groote warenhuizen heen, haast zich
er in, haast zich er uit; achter alle spie
gelruiten trachten de nieuwste modeschep
pingen, in de goedkoopste uitvoering,
maar zoo gunstig mogelijk daar uitgestald,
de aandacht te trekken...
Rechts is de quai de la Mégisserie een
heel aparte en geheel onverwachte wereld
daar naast die reuzen-gebouwen der con-
fectie-zaken een wereld, die bijna uit-*
sluitend gewijd is aan het... landleven,
met zijn winkels van zaden en bloembol
len, van rischgereedschap, en vogels.
M DE ROVANNO.
RECLAME.
Uw Baby
slaapt weder rustig
als ge de branderige,
ontstoken of smettende
plekken behandelt met
Doos 30 en 60. tube 80 ct.
Bij Apothekers en Drogisten
2709
Uit het Engel9cb
van HENRY SET0N MERRIMAN.
1()
HOOFDSTUK VIII.
Het dee1.
Een huilende windvlaag uit het Zuid-
Oosten en jachtsneeuw en duisternis. Het
llcht van Cap Grisney worstelend met de
donkerheid van het Kanaal en de twee
Jjchlen van Foreland, zwak flikkerend van
Aun sneeuw bedekte hoogten. Een
nacht om zich in zijn bed om te keeren
oen slaperig woord van dank, dat men
een hed heeft om zich in om te draaien
*n geen dringende redenen, die er ons uit
drijven.
Do kleinere hooien uit de vaart op het
ninaal zijn in Dungeness of de Downs ge
spen. Enkele zijn naar de diepte. Twee
v'an zijn stuk geslagen op de Goodwins.
e -Croonah", Indisch linieschip stampt
w'Mp dekken en gierend want. De pas-
ri^ers zijn beneden in hun hutten. Sommi-
- en niet alleen de dames zenden
pen smeekgebed op tot Hem. die
i a<l over den reiziger op alle plaatsen en
u'aV en ^e* op brug van de „Croo-
denh man' Pen en a' °°e en vas|bera-
en maritiem instinkt Een man. g*-
jiy '.n z'in diksle kleederen. en over dat
5 2')n zwarle nliejas. Een man. van
qb scfyerpe oogen, kennis en verstand
driehonderd levens afhangen. Een man,
wiens naam is Luke Fitz Henry.
De kapitein is eenige oogenblikken naar
beneden om fe ontdooien, het schip over
latend aan Fitz Henry. Hij doet dit met een
gerust geweten voor zoover, namelijk,
het geweten van den zeeman gerust zijn
kan in een stormwind, met de lichten van
Foreland. vooruit en een oneindig aantal
mogelijkheden in het rond. De kapitein
drinkt zijn whiskey met warm water met
een zekere langzame waardeering van de
verdiensten van dat verderfelijke mengsel
en kijkt naar de barometer op het beschot
tusschen de dekken van zijn hul. Boven op
de brug. hoog in den huilenden nacht, staart
Luke Fitz Henry, lerugkeerend uit de af
mattende tropen, met ernsligen blik in het
duister, geen acht slaand op het woeden der
elémenten Want Luke Fitz Henry heeft
een wrok legen de wereld en de mensehen
die dat hebben verheugen zich als het ware
als het slecht weer is
„De beste zeeman, die ooit bestond" denkt
de kapitein over zijn tweeden officier
hij, die zelf ook niet een van de minsten is
De „Croonah" had tastend haar weg ge
zocht het Kanaal op, door een sneeuwstorm,
die drie dagen duurde, en de kapitein en
zijn tweede officier hadden hel, dank zij het
recht van de oudsten in rang. hard te ver
antwoorden gehad. Luke Fitz Henry was
onvermoeid en. wal meer zegt. hij was zon
der overdreven ijver. Hier was die kalme
onverschrokken strijdlust, die alleen de ele
menten kan vermeesteren. Hier was de
ware genius van de zee.
Behalve nog dat Luke zijn beroep op zijn
duimpje kende had hij dat instinkt van va
ren. waardoor sommige menschen hun weg
schijnen te vinden op het spoorloos water.
Er zijn stuurlui, die u op het gevoel van
Londen naar Petersburg zullen varen en
van de Thames naar het Kanaal van Suez
zonder op hun sextant te kijken. Zulk een
zeeman was Luke Fitz Ilenry. Uitstekend
geoefend, nam hij iedere bijzondere gewaar
wording met onverzadelijken dorst naar
kennis in zich op en het was alles kennis
die op de zee betrekking had. Hij was een
zeeman, anders niets. Maar het is al iets
zooals men in Frankrijk zegt om een
goed zeeman te zijn.
Luke Fitz Henry was een man van mid
delbare lengte, forsch. met breede schou
ders en langzamen tred. Zijn gladgeschoren
gezicht was lang en ovaal, met pessismis-
tisch peinzende oogen oogen, die alles
zagen behalve het kleine beetje goeds, dat
in alle aardsche zaken is en hiervoor waren
zij hardnekkig blind. Met het oog op den
smallen strakken mond, was het een, in
hooge mate strijdlustig gezicht een ge
zicht, dat gemakkelijk ontaardt in ruwe
hartstocht bij hel verliezen van een strijd.
Maar. gelukkig, Luke's weg lag op de groote
wateren, en hij, die het tegen de zee op
neemt moet leeren overwinnen door gelijk
matige. kalme vastberadenheid, niet door
hartstochtelijk worstelen Zij. die met hem
werkten, vreesden hem. en leerden hem
daardoor kennen in zijn doen en laten. De
stuurman met één oog op het kompas
huisje. wist altijd, waar hij hem zoeken
moest met 't andere, want Luke kwam nau
welijks van zijn plaats, zoo lang hij wacht
op het dek had. Zoodra hij opkwam, vatte
hij post aan stuurboordzijde van de smalle
brug, vanwaar hij zich in den regel niet
verroerde. Men leert den man kennen uit
zulke kleinigheden, als men slechts hel ge
duld heeft, die aan elkaar te passen.
Zij, wier beroep op zee ligt, en zelfs zij,
die voor hun genoegen den grooten Oceaan
bevaren, kennen de betrekkelijke verdien
sten van den man, die op zijn post komt en
daar staan blijft en van hem, die, onge
durig, rondloopt over het sohip.
Op het oogenblik stond Luke als een
standbeeld zwart en glinsterend, temid
den van den grauwen winternacht, en zijn
diepe oogen, als die van een kat, doorboor
den de omringende duisternis.
Hier stond een strijdlustig man. Een man,
wiens behoefte het was tegen iels te vech
ten en met buitengewoon overleg had het
lot hem in een betrekking geplaatst, waar
in hij de natuur mocht bekampen Luke Fitz
Henry genoot letterlijk in een nacht als
deze de duisternis, het huiveringwekken
de en het toenemend gevaar pasten bij zijn
strenge, strijdlustige natuur. Hij hield van
moeite en gevaar, met dien eigenaardigen
vorm van liefde, waarmede de strijder staat
tegenover een meedoogenloos vijand.
Van licht tot licht drong hij onver
schrokken voort door duisternis en ver
bijsterende moeilijkheden bij Dungeness en
juist op lijd, in het volle zonlicht van den
volgenden dag. ging de „Croonah" met zij-
waartsche beweging langs de kade in Til
bury7 Doek. De passagiers, na doodangst
en doorstaan gevaar als herboren, strom
pelden aan wal. In hun nieuwe levens
was reeds geen plaats meer voor de man
nen, die door en door met roet bemorst
en uitgeput, deze levens gedurende meer
dan een maand, in hun handen hadden
gedragen Zij verdrongen zich op de trap
en bekommerden zich niet om Luke, die
naar zijn kajuit ging.
Daar lagen twee brieven op het kleine
tafeltje. Een van Fitz te Mahon, de andere
met een handschrift dat Luke bijna ver
geten was. Hij bekeek hem aan den achter
kant met den eigenaardigen lach van een
man, die een wrok tegen vrouwen heeft
Maar hij opende hem vóór den anderen.
„Beste Luke. Het doet mij genoegen van
Fitz te hooren, dat het je goed gaat bij
de handelsschool. Hij zeide mij, dat je
stoomboot, de „Croonah". een heel goeden
naam heeft op de Indische vaart, en dat
je mede-officieren allen heeren zijn. Het
zal aangenaam zijn je bij mij aan tafel
te zien, op den eersten avond, die je tot
je beschikking hebt. Ik dineer om zeven
uur dertig.
Geloof mij, t.t. Marian Harrington.
P-S. Ik zal het zeer op prijs stellen,
als je in avondtoilet wilt komen, daar ik
logées heb."
En 't is raar, maar de vrouwelijke steek
in het post scriptum gaf den doorslag. Luke
ging zitten en schreef onmiddellijk een te
legram, waarin hij mrs. FIarringtan'9 uit-
noodiging voor dienzelfden avond aannam.
Toen hij om klokslag half acht dien
avond aan de bel trok van het groote huis
in Grosvenor Gardens, was hij zich be
wust van een zeker gevoel van hoogmoed.
Hij was volkomen zeker van zichzelf.
Hij meende dat de groote salon leeg was.
toen de knecht hem daar binnen liet. en
het duurde eenige seconden voor hij de
gedaante van een jonge dame in een ge
makkelijke stoel bij het vuur onderscheidde.
(Wordt vervolgd).
