-"itSTANDARD CAMERA'S
No. 20637
LEIDSCH DAGBLAD, Zaterdag 25 Juni
Derde Blad Anno 1927
Buitenl. Weekoverzicht
PARIJSCHE BRIEVEN.
JOHAN GEIJ TENBEEK
Breestraat 79 - Fotohandel - Telef. 1851
Klooster-
en Vocht
Krabbels uit Zwitserland^
Weer eens op hel doode punt
Ontspanning op den Balkan
De ontwapening ter zee De
sovjets bedaren.
Wel heel spoedig is antwoord gekomen
op de vraag, of te Genève door de Lo-
carno-mogendheden nu feitelijk wel iets
van beteekenis was bereikt. Dat antwoord
is gegeven door de redevoeringen van
Poincaré en van Strescmann Daaruit mag
men toch met gerustheid coneludceren
feitelijk is men niet tot resultaat gekomen.
Was dat wel het geval geweest, dan missen
beide speechen allen ondergrond
Poincaré's Zondagsrede, gehouden te
Luneville, heeft in Duitschland" veel kwaad
bloed gezet: hoewel, goed beschouwd,
daarvoor weinig reden is. Hij liet zich toch,
behoudens het in gebreke stellen van
Duitschland ten aanzien van een paar ptin.
ten, in verzoenenden geest uit. Alleen
van eenige toezegging was geen sprake.
Zoo beschouwd was er dus geen directe
reden voor ontstemming in Duitschlana.
Er was echter een ,,maar". Poincaré heeft
tevens in zijn rede oud zeer opgehaald,
over de schuld aan den ooHog etc. Voor
Eransch inwendig gebruik begrijpelijk, voor
Duitschland kwaad om nog eens weer on-
noodig te hooienHoewel het twijfelach
tig is. dat Briand de gansche rede heeft
gekend, schijnt zij toch in hoofdlijnen hem
bekend geweest te zijn en zijn instemming
to hebben weggedragen. Of zou de ietwat
overwerkte leidei der Franschc buitecl.
politiek iets zijn ontgaan
Strcsemann heeft in den Rijksdag Poin
caré geantwoord in krachtige bewoordin
gen, waarbij hij vooral naar voren bracht,
dat Locarno Duitschland niets had ge
bracht in de hoofdkwestie: ontruiming van
het bezette gebied waarop Duitschland
toch alle recht had. Niettemin was het
Duitsche rijk nog bereid Locarno voort te
zetten, maar dan moest ook Frankrijk kie
zen tusschen de politiek van Locarno of
van de Roer! Dit laatste is ook eens weer
oprakelen van oude narigheid. De partijen
zijn quitte.
Te Parijs zijn geruchten in omloop ge
bracht, dat Poincaré zijn rede had gehou
den uit ontstemming over een voorstel van
Strescmann, om aan weerszijden der
Duitsch-Fransche grens (dus ook in Frank
rijk!) een gedemilitariseerde zone in te
richten. Maar o.i. klinkt d:t niet erg waar
schijnlijk. Stresemdnn had immers even
goed om de maan kunnen vragen
Hoe het echter ook zij, duidelijk blijkt,
dat er volkomen stilstand is in de groote
politiek en evenals alk stilstand te be
treuren is, is deze het ook hier. De atmos
feer is daardoor opnieuw ecnigszins ge
laden. Als bewijs daaivan kunnen we wij
zen op een bericht in een Fransch blad,
dat de Fransch-Duitsche handelsbesprekin
gen op het punt staan finaal tc worden
afgebroken, hetgeen met het bekende kor
reltje zout dient to worden opgenomen.
Zou de „geest van Locarno" zoo volledig
zijn gevlucht? Hopen we voor Europa, dat
deze slechts met eenige vacantie is en dat
deze spoedig mogo terughorren.
Gelukkig is er eeniee ontspanning te
signaleeren in een andere hoek van ons
werelddeel, en nog wel in een der meest
gevaarlijke.op den Ralkan. Het conflict
tusschen Zuid-Sl'avië en Albanië schijnt de
oplossing nabij, doordat de „groote mo
gendheden" hebben ingeerepen en beide
rivalen er toe hebben gebracht de direct
aangewezen verzoemngsmethode te aan
vaarden. Albanië zal den gevanaen geno
men tolk van het Zuid-Slavisch gezant
schap vrij laten. Zuid-Slavië trekt de scher
pe nota in en vervangt deze door een min
der scherpe. Door hel met elkaar eens zijn,
hebben de gr<iote mogendheden id dezen
succes gehad. Niet zonder eenige zorg mag
echter gevraagd of de bijlegging van dit
conflict niet eer hei werk van den Vol
kenbond was geweest Als er tusschen de
grootmachten ccn9 verschil van meening
ware geweest -Trouwens, de twist tusschen
beide Balkanlanden ,moge dan eerst weer
zijn gesust, bliiven doet de ondergrond:
het verdrag van Tirana, dat Albanië bracht
onder Italiaanscb protectoraat. Van een
volledige oplossing is daarom geen sprake,
hoe blij men moge zijn dal daadwerkelijk
gevaar voor 't oogenblik althans is afge
wend.
Zal de maritieme conferentie, op dit
oogenblik bijeen te Genève. een volledige
oplossing brengen ten aanzien van de ont
wapening ter zee 1 Dat is uitgesloten c.m
de doodeenvoudige reden, dat slechts de
drie grootste zeemogendheden meedoen aan
de besprekingen, dat zelfs Frankrijk en
Italië afzijdig staan al zijn zij tenslotte
toch nog door een „waarnemer" vertegen
woordigd. Edoch, wat pr verkregen wordt,
is winst, zuïyere winst Een volledige mis
lukking achten wij uitgesloten, al was liet
alleen maar daarom, dat Amerika Engeland
en Japan ronduit heeft gezegd, dat het
met groote snelheid zal gaan bouwen, zoo
ei geen compromis wordt gevonden. En
dat is geen ijdele bedriegerij: Amerika
heeft er, in tegenstell ng met Enceland en
Japan, de duiten voor. Hoewel de verschil
lende inzichten nog ver uit elkaar loopen
alle drie hebben eigen voorstellen, gelijk
men weet. wij hebben ze in ons blad uit
voerig weergegeven kan men er toch
wel in slagen, nader tot elkaar te komen.
Moeizame besprekingen zullen noodia zün,
maar waar een wil is. is een weg Beleefd
heidshalve is Coolidge. dus Amerika, niet
de gepsteliikp vader var de conferentie
is de Amerikannsche hoofdvertegenwoordi
ger Gibson tot president benoemd.
Niet alleen voor de ontwapening ter zee,
ook voor de algemeene ontwapening .is de
conferentie, van groot belang Ieder stapje
vooruit opent gunstige perspectieven, in
algemecnen zin gesproken Het heele ont-
wapeningsvraagstuk zal den terugslag on
dervinden van het meer of mindere succes
van het streven, daar in de Volkenbonds-
slad.
GIBSON.
Niet eindigen willen we, zondei nog even
naar Europa's Oosten te hebben gezien.
De diverse waarschuwingen, den sovjets
verstrekt, schijnen niet tot dooveman's
ooren te zijn gericht, want de verhouding
tot Polen is eerder verbeterd clan ver
slechterd en de moordpartijen zijn niet
voortgezet. De Russen bevorderden er
immers hun isolatie ook slechts mee.
Strescmann heeft in zijn rede, die, be
halve ccn antwoord aan Poincaré te zijn,
het .gansche buitenl. terrein bestreek, nog
eens nadrukkelijk verzekerd, dat van een
anti-sovjet-front geen sprake was. 't Zal
wellicht meehelpen, de geschokte zenuwen
der sovjetleiders wat tot rust te brengen,
zoo tenminste de economische dreiging
daartoe kans biedt op den duur.
(Van onzen Parijschen correspondent.)
(Nadruk verboden.)
SEIZOEN-HOOGTLFUNT.
Parijs, eind Juni '27.
Telken jare pleegt hel Parijsche seizoen
omstreeks half Juni op zijn hoogst te zijn
Dit jaar is zulks ook weer het geval. Schit
terende liefdadigheidsfeesten, tuinpartijen,
bals, tooneelvoorstellingen in alle talen
volgen op elkaar in zoo .verbijsterend tem
po. dat geen sterveling ook maar het aller
belangrijkste zou kunnen „bijhouden" D?
booten uit Amerika storten dagelijks
scheepsladingen bezoekers ovpr Frankrijk
uit. Op Auteuil en Longchamp voltrekt
zich het programma der groote wedrennen
mei ongehoord verloon vaft toiletten.- En de
ochtenden in het Bois de Boulogne zijn al
even sjiek en „courü" als de nachten oo
Montmnrlre. De place du Tertre wemelt
van bohémiens, loerislen kijkllistigen*, met
moeite, voelje voor vorije, banen in de rosse
lichtschijnsels de logge sight-sceingcars
loeiend zich een weg. In dc musea slentt-
ren geeuwende kudden bezoekers met een
Duitseh of Engclsch sprekenden gids als
bel-hamcl. De grafkelders van hel Panlliéor.
worden onveilig gemaakt door boonensta
kigc misses en kodak-en-kuitbrOek gewa
pende jongelui Onder den Are de Triomph**
slaan de kransen-leggers in queue bij de
zerk van den Poilu Inconnu En de café-
lerrassen aan den boulevard, de restau
rants der Champs-Elysées zijn vol stem
rr.en-geroes en flarden van muziek.
En locli en toch is het niet dat. waf
ieder verwaehlle Iedereen klaagt. De ho
tels kunnen mooi de prijzen der kamers af
slaan. zij blijven half leeg. In schouw
burgen en eethuizen is het gemakkelijk een
plaats te vinden De Pullman-trein maakt
zijn kosten niet goed. Parijs heeft in den
vreemde de reputatie gekregen van duu»
1° zijn." Voor hetzelfde geld kan men naar
Duilschland. naar Zwitserland En daar bij
na iedereen in 1926 in Parijs geweest is.
met de inflatie, en in 1925 met de tentoon
stelling, en in 1924 met de Olympische
Spelen wil men nu weieens ergens an
ders heen.
Juist doordat drie jaren achtereen Parüs
telkens weer rrtet een ander voorwendsel
de vreemdelingen lot zich heeft weten te
trekken, heeft deze stad zich ook wel een
weinig op een abnormaal groolen toevloed
ingesteld Men dacht dat het zoo zou voort
duren In die bijzondere jaren kwamen wij
hotelruimte te kort sinds een jaar zijn ei
tachtig of honderd voorname, moderne ho
tels bijgebouwd Men hpeft zich gehaast
nieuwe theaters, nieuwe restaurants,
nieuwe auto-garagps te openen. En nu mist
de slad dp bijzondere altrarlie. welke zij
sinds 1924 nog elk jaar gevonden had. en
zij ondergaat de concurrentie van heel het
Europeesch toeristisch gebied
..Parijs is duur", zegt men in Holland.
Het is niel waar. Alleen is niet meer
alles te geef. zooals het was toen de franc
op 5 centen stond en men hier voor f 1
een goede hotelkamer met warm en koud
slroompnd water, voor 75 cent een diner of
een mooie plaats in een schouwburg had
Op het oogenblik moei men voor oen com
fortabele kamer in een behoorlijk hotel 30
frs rekenen, dat is 3 gulden Ik geloof, dat
ge in Amsterdam of Den Haag nnk onge
veer dat bedrag ervoor betaalt Het voor
deel van in Parijs te zijn en kosteloos Ie
kunnen genielen van het straatleven, dp
kerken en musea hebt ge dus gratis er bij
toe Een zper goede m.iallijd in een degelijk
reslaurant kosl u 20 Trs of 2 gulden Een
uitstekende plaats in de Groole Opera 4
gulden Epn kop koffip of een glas hier op
een caféterras frs 1 75 a 2 25 171/» a 22'L
cent En ik herhaal het is dan nok dc
Parijsche boulevard het eeuwig boeiend
schouwspel van Parijsche chic en elegantie,
charme en lieftalligheid, wal ge erbij
cadeau krijgt. Mag Parijs dan „zoo duur"
heeten?
Ik haast mij echter eraan toe tc voegen-
er is een zeker slag vreemdelingen, die lint
opzettelijk duur maken. Ik ook, ik krijg
vaak landgenooten bij mij, die zonder het
gezien ie hebben, uitroepen- „In een hotel
van dertig francs kan je toch niet logee-
ren! Als ik in Parijs ben, logeer ik in
Volgt de naam van pen dier palaces, mo
derne caravanserails. die niets -specifiek
Parijsch hebben, aangezien men ze precies
eender vindt in alle hoofdsleden der we
reld, en wier eenige bestaansreden is de-
beurzen der rijke vreemdelingen, die zich
zulks wel willen laten welgevallen, te
snoeien Hollanders, die in Amsterdam al
leen bij hooge uilzondering maar eens zul
len gaan elen in „La Réserve" of bij „Van
Laar", meenen, als zij hier zijn. aan hun
rang verplicht te zijn om eiken avond
zoo niet twee keer per dag het maal te
gebruiken in een eettempel, bestemd voor
Zuid-Amerikaansche millionnairs.
Dezer dagen ontmoette ik een betrekke
lijk eenvoudig Ulrechtsch koopman, die ook
alweer ach-en-wce riep over de duurte van
Parijs Hij had bijv den vorigen avond ge
geten bij Prosper Montagné en daar voor
twee personen, een diner met wijn, koffie
en liqueur 160 frs. betaald (16 gulden) Nu
moei ge welen, dat Montagné een wereld-
reputatie geniet voor zijn fijne keuken. Ik
meen te mogen zeggen, dal geen Fransch-
man ooit er eten gaat. Niet omdat hij niet
van lekker elen houdt, maar eenvoudig om-
dal hij de prijzen van dit etablissement niel
betalen kan. Hij laat dat over aan de vreem
delingen, die met hun geld geen weg weten.
Ge zult het met mij eens zijn. dat het
onredelijk is Parijs duur le noemen omdat
men in zulk een inrichting voor een smul-
papenmaal. besproeid met een fijne oude
flesch, acht guldentjes heeft moeten neer
tellen. En ik verwees den klager dan ook
naar een eethuisje juist aan den ovèrkant,
waar men heel aardig dineeren kan prix
fixe voor 8 francs (80 centen), wat net
negen tienden minder is!
Maar dat is de fout van vele Hollanders:
in Parijs zijn er nu eenmaal luxe-vermaken
voor milliardairs, zij willen daaraan mee
doen zonder milliardair te zijn, en als een
week van dit leven ver boven hun slar\d
hun dan twee maanden van hun inkomen
gekost heeft, wreken zij het op de lieve
stad, die alleen in staat was hun zoo intens
genot te schenken en spreken schande van
„de duurte'!!
Het eenige wat men Parijs misschien zou
kunnen verwijten is dat de verleiding er te
groot is om veel geld uit te geven. In vroe
ger eeuwen, en een tiental jaren geleden
zelfs nog, kon men niet overal bij komen
en hadden de meeste voorbijgangers zelfs
geen vermoeden van het genot en de luxe
welke er te vinden waren achter een streng
gesloten gevel. Tegenwoordig is alles toe
gankelijk voor ieder die betalen wil, en uit
dagend ligt de weelde uitgestald op straat
en achter glazen wa/rden. Er is iets imper
tinents, iets onbeschaafds in dat verfijnd
smullen onder een schemerlamp achter een
heg of een dunne spiegelruit, dat half-nnnkt.
juweelen-bèhangen dansen achter een open
slaande straatdeur, dat'in groot toilet queue
maken voor een nachtlokaal in een stralend
verlichte luxe-carrosserie van 200.000 frs.
Alles is te benaderen zelfs voor den grool-
slen proleet en voor den zoocvcn ontslagen
boef als hij slechts een paar lapjes van
1000 frs. in den zak heeft Tot de clubs
waar gegokt wordt staan wijd open en in-
Irodurtie beperkt zich lot een parodie van
formaliteit.
Het is 'l voor- cn nadeel tegelijk van de
democratie Van het „liberté, égalité. fra-
tcrnilé" is de illusie der „égalilé" althans
in schijn verwezenlijkt. Slechts de afmeting
van het crcdiet bepaalt de gelijkheid'...
Op looneelgebied biedt dit seizoen niet
veel hui ten gewoons. Meer en meer verzinkt
het Fransche loonecl in schandaal-bejag en
schunnigheid, en die stukken welke werke
lijk zuiver artistiek geïnspireerd zijn. zon
der nevenbedoeling, zijn zoodanig volgens
oud recept in elkaar gezet, dat een modern
voelend mensch geen vreugde meer erin
heeft. Zelfs de groole revue-theaters zijn in
decadentie. Het Casino de Paris is belache
lijk Engelsch. Niet een enkel Fransrli
liedje wordt daar gezongen, en de directie
I verkeert blijkbaar in den waan, dat de Bril-
I ten cn Amerikanen naar Parijs komen ojn
een Engelsche revue te zien! De Folies
Bergère, waar men al sinds een jaar aan
het verbouwen is om het theater nog maar
weer mooier te maken volgens een acstlie-
j (ht-tiek/die in den aanvang dezer eeuw op
geld deed. voort eert vertooning op die onze
grootmoeders verrukt zou hebben. En het
beste is nog de Moulin Rouge, waar de
59-jarige, doch tenminste door en door
Fransche Mistinguelte den toon aangeeft.
Als er eens iemand den moed en het aan-
vangskapitaal had om in Parijs een revue
op te voeren, ineengezet naar moderden
smaak met allen rijkdom van licht-lech-
nick. aanklceding. mise-en-scènc en décor-
bouw. waarover het toonccl tegenwoordig
beschikken kan, welk ccn succes zou dat
zijn en hoe gauw zouden die oude. stoffige
doozen eruit liggen, die nu het publiek trek
ken bij gebrek aan beter Welk een opvoe
dende kracht zou er kunnen uitgaan van
den musichall' En thans, welk een trieste
demoralisatie gaat ervan uit!
Een belangwekkende poging, welke beter
lot had verdiend dan waarmee zij verwel
komd is heeft Gêmier gewaagd. Gémicr.
die beschikt over een van de mooiste zaal
tjes van Parijs, is in den grond oen enthou
siaste. gocd-willende dilettant. Zelf beeft hij
nooit iels groots voortgebracht en waar
scliijnlijk zal hij nimmer aan het geniale
reiken Maar hij weet het oorspronkelijke
bij anderen te waardeeren. en hij ic
een van de weinige Franschcn dio inter
nationaal voelen en dikwiil? buiten dé
grenzen van hun land gaan z:«n Daaroir
was hij de aangewezen figuur voor het or
gnnisccrcn van een tooneel festival als in
leiding tot ccn congres waar dp besten van
RECLAME.
4S76
De nieuwe in qualiteit uitmuntende
worden bij ons vrijblijvend gedemonstreerd.
STEEDS RUIME VOORRAAD
Films, Platen en Papieren
ontwikkelaars en hulpmiddelen
prijscouraru en Camera-Prospectus gratis op aanvraag
alle landen elkander moesten ontmoeten.
Helaas is de poging niet geheel geslaagd
zooals zij was opgezet: Reinhardt, de Wie
ner Kammerspieie, Moissi, Mascagni cn an
deren die genoodigd waren, lieten ons in
den steek. Misschien zal hel een volgend
jaar met wat degelijker voorbereiding
beter lukken. Maar toch hebben wij dit
jaar aan liet sympathiek initiatief van den
directeur der Comédic des Champs-Elysées
te danken dal wij een zeer goed Engelsch,
een voortreffelijk Decnsch .ensemble heb
ben kunnen applaudisseeren, en dat een
prachtig homogeen Hollandsch gezelschap
voor ccn zeer belangstellend internationaal
publiek, waaronder de bcsle Fransche loo-
neelvrienden, ccn merkwaardige opvoering
heeft kunnen geven van Hcijcrman's
„Ghetto". Het stuk is ecnigszins verouderd
Veel liever had ik bijv. „De Opstandigen"
eens hier gezien. Doch" de keuze was te
verdedigen door het feit dat gespeeld moest
worden in eèn taal welke het interessantste
deel der toeschouwers niel verslonden. Tn
elk geval hebben onze landgenooten Esther
dc Boer—v Rijk. Louis de Vries. Adriaan
van dei* Horst. Herman Schwab, Fic dc
Vries e.a. schitterend spel le bewonderen
gegeven, en Holland, dal reeds een bijzon
deren naam heeft alhier op kunstgebied,
weer eens opnieuw in cle herinnering ge
bracht. Een land kanjjp geen nobeler ma
nier dc aandacht vragen, op geen doeltref
fender manier reclame maken, dan door
zijn beste zonen, zijn grootste kunstenaars
uit He zenden als propagandisten. Frankrijk
heeft deze waarheid al sinds lang begrepen.
LEO FAUST.
RECLAME.
„Nederland - een*
land van vocht
en tocht", zei eens
een vreemdeling
balsem Vooral zij die last
van rhcumatiek en
spierpijn hebben,
zullen dit ten volle
beamen. want
vocht en tocht zijn hun ergste vijanden, die de
tijdeli)^ verdwenen pijn met nieuwe hefttgheio
te voorschijn kunnen roepen. Gebruik geregeld
Akker s Kloosterbalsero 160 cent) als wrijfmiddel
Het houdt Uw spieren lenig en ge zult spoedig
vergeten zijn dat er zooiets als rheuraatiek bestaat
Kloosterbalsero GCfSJl 20Ud ZOO 202(1
geldt terecht i
4878
De kloof tusschen de rotsen van le Bargy
en de uitloopers van het gebergte des Ara-
vis, daar, waar de torrent du Keposoir zich
een baan breekt naar de Arve, had reeds
vaak onze aandacht getrokken. En het steile
pad, van uit den trein slechts een streepje,
gehouwen in de loodrechte rots, wekte de
begeerte er een paar spijkers aan te wa
gen. Maar de mensch is een gewoonte-dier.
Vermoedelijk zou het ons dus gegaan zijn
als de honderdduizenden toeristen, blind
voer de rest, die op gezag van Baedeker en
Grieben het Arvedai haastig doorvliegen om
den pelgrimstocht naar het alléén zaligma
kend Chamonix te volbrengen, wanneer liet
toeval niet ingegrepen had in den vorm
van een inboorling, die wel eens van Holland
gehoord had. Want op zekeren dag werden
we ontdekt door een Savoyaard, die, toert
hij merkte, dat we Hollanders waren, on
verklaarbare blijken van ingenomenheid gaf,
aaraan we die plotselinge vriendschap
te danken hadden, was eerst een raadsel,
waarvan ten slotte de oplossing bleek ge
legen in het feit, dat voor onzen nieuwen
vriend Hollander en handelaar in boter en
kaas synoniemen waren. „Een goed land
daar,' aldus begon hij. „Beste boter en
kaas, maar bij ons is ze ook niet slecht.
Ik kan je iedere week twee waggons leveren,
sta voor de kwaliteit in."' En of we ook
al beweerden, dat hij het bij het verkeerde
eind had, dat idee-fixe was hem niel uit
het hoofd te praten. Hardnekkig hield hij
voet bij stuk en het was telkens weer:
„twee waggons, wat zou je denken?" Daar
we echter weigerden toe te bijten, perste
hij ons ten slotte de belo^e af hein eens
op le zoeken, dan konden we de zaak nog
eens kalmpjes overleggen. Toen begon bij
mei een lofrede op zijn woonplaats, een
prachtige streek, zooals hij verzekerde Hg
begreep niet, waarom al die vreemden daar
s-sïir voorb|i spoorden, want het was er
net zoo mooi als in Chamonix. „Je moest
Cluses maar kennen. Een juweel van een
stad, met een boulevard zoo breed als in
I Parijs. En feestvieren, dat we daar kun
nen, daar hebben jullie geen begrip van.
Ons carneval mag er wezen, wef een twintig
j versierde wagens en onze studenten van de
I Ecole d'Horlegerie brengen leven in de
i brouwerij. En 'n pracht klimaat, nooit zoo
i warm als in Genève. Het is er altijd even
frisch. Je kunt me gelooven, want ik ben
„conseiller" (lid van den Raad). Zoo praatte
hij in één stuk door tot in het onvolprezen
Cluses, waar hg den trein verliet.
Dank zij de suggestie, uitgegaan van
onzen conseiiler-kaashandelaar, stonden we
heel vroeg op een zomermorgen te klapper
tanden bij het station Cluses. In Genève
was het smoorheet, maar hier was het
inderdaad zeer frisch door' den jjzigen mor
genwind, die vanaf de glaciers als door een
trechter in het nauwe Arvedai jaagt, zoo
frisch, dat in een oogwenk de vingers blauw
en stijf van de koude waren. Om niet tc
bevriezen, stormden we, zonder ons den tijd
te gunnen de stad te bewonderen, door
Cluses en in looppas tegen den berg op.
De weg leidde over 'n schilderachtige oude
sieenen brug, die met een boog de Arve
overspant. Als een eindelooze wenteltrap
kronkelde zich het steile pad om den berg
en bij elke wending een changement de
décor. Aanvankelijk zagen we slechts het
nauwe dal beneden, de rivier als een smal
kronkelend wit lint en het stadje als een
verzameling grappige kleine huisjes en fa
brieken. Maar bij den eersten draai van het
pad verdween het dal en lag het sneeu-.v-
bedekte hooggebergte voor ons. Zoo ging het
een uur door, afwisselend het gezicht op
het dal beneden of op de sneeuw boven.
Tenslotte kwam er een einde aan de wen
teltrap. De rots week terug, maakte plaats
voor weiden en boomen. Nog een eind door
een lommerrijken weg en toen waren we in
Nancy, onze eerste halte. Een aardig berg
dorp van het gewone type. De kerk, als
steeds veel te groot voor zulk een nietig
plaatsje, een paar kroegen en een aantal
i 'verspreide hoeven. Door den tyd zwart
geworden chalets met de van sogwerk voor-
ziene balcons, de lage deuren, de kleine
ramen en de traditioneele roode geraniums.
Hier vertakte zich de weg. Welke van de
vele boschpaden moesten we inslaan? Ner
gens een wegwijzer en niemand om van
advies te dienen. Het dorp leek warempel
wol uitgestorven, geen enkel geluid, geen
stem, geen geblaf van honden, in letterlijken
zin zelfs geen kip te bespeuren. Eindelijk'
een mensch, de facteur, afdalende uit het
bosch. Blij in deze eenzaamheid een praatje
te kunnen maken, gaf hy gaarne de ge
vraagde inlichtingen. De raadselachtige stilta
werd ook opgehelderd door de mededeeling,
dat 's zomers het geheele dorp met al het
vee haar de chalets van Romme verhuist,
een vijfhonderd meter hooger. Dan wij ook
maar naar Romme, en met deze woorden
namen we afscheid van den gemoedelijke
postbode. Nu kwamen we onder hoog hout,
het heerlijke bosch van Bavoye met de
eeuwenoude kaarsrechte dennen en de ge
weldige lorken, een kathedraal van groen,
koel en doodstil, want vogels hoor je
bijna niet. Vóór we er op rekenden,
waren we boven en stonden plotseling op
dc bergweiden tusschen een troep koeien,
die veel belangstelling toonden voor ons
bezoek. Blijkbaar waren toeristen hier nog
nog zeldzame vogels. Geëscorteerd door een
eeregeleide van koeien arriveerden we in
de zomerresidentie Romme. Uit de verte
gezien een aardig dorp, maar van dichtbij
afschuwelijk ieelrjk. Niet de mooie uuizen
als beneden, hier onooglijke nieuwe barakken,
alle van één model.
Enfin, we waren blij de eerste en zwaar*'
ste étappe achter den rug te hebben. Boven
dien was het hier als overal op de alpen
weiden verrukkelijk. Die paturagas met de
mooie alpenflora, het uitzicht op het hoog
gebergte met de verblindend witte glaciers,
de aromatische bosch- en bloemengeur, hoe
vaak we er ook van genoten hebben, be
houden steeds bun charme.
Daarbij kwam, dal we ons uitermate ge
lukkig waarden, wijl we ongemerkt door
Cluses geglipt, niet opgevangen waren rbjor
den conseiller. Men love evenwel den dag
niei vóór dat hij verstreken is. Want bij
den eersten den besten,-dien we ontmoetten
j en bij wien we informeerden naar een chaiet-
I restaurant, werd ten tweeden male ouzo
