AMSTELBIER
Humor uit het Buitenland.
UIT RUSLAND.
en het beste Bier,
is één gedachte
Gobi-. LAFSBER.
Firma C. ROOT - Tel. 1617.
Bruins: M'n grootvader heeft juist 2ijn Söcn verjaar
dag gevierd in Amerika.
Jansen: Geviejd, in Amerika? iJoe? ((London Opinion}
Automobiliste, die een wielrijder omver beeft gereden:
Dat was niet m\jn schold; Ik stak m'n band uit
Galant fietser: Zeker mevrouw, maar uw handje was zoo
klein» dat ik het niet zag. (London Opinion}
- - --- - - -
Verstrooide vader ,n»Ien gezegd is, baby aan Ie kleeden en
de bond mee te nemen op de sandellng. '(Judge)
Gaalvioow: Wat heelt U weinig eetlust, meneer Jones,
V heelt nog bijna niets gegeten.
Zenuwachtige gast, pogend, beiceld te lijn: O mevrouw
Smits, naast U ta zitten zou lederen man z'n eetlust doen
verliezen, .(Passing Show)
V- O moesje, weet U wei die mme man, die hier gisteren
voot de deor nitgleed en die II wat brandewijn gal? Nu, die
Ia weet getallen. (Passing Show)
Verstrooide professor; Die la goed. Ze noemen mJJ ver
geetachtig, en daar gaat m'n eigen vroor» voorbij zonder me
te herkennen. .(Judge)
■net onzo vroegere oorlogslegenslanders be
houden wordt.
Men ziet hieruit met bijna verrassende
duidelijkheid, dat de republiek in Duilsch-
land en de overtuiging van den ononlbeer-
1 ij ken eisch ccncr democratische verzoe
ningspolitiek buitengewoon verstevigd zijn.
Dat bleek ook uit de bepaald verbluffende
uitspraak van den „volkswil", welko men
als een stormachtig protest van de meest
uitcenloopende klingen der bevolking legen
do overmatig groolo matericcle aanspraken
der onttroonde vorstenhuizen moet opvat
ten. Twaalf en een half millioen mensclien
hebben zicli op de lijst laten plaatsen van
degenen, die den uiterst strengen eisch stel
len, om tegenover de vroegere vorsten en
bun familieleden een radicale onteigening
too te passen en aan hen Zelfs geen schade
loosstelling. hoe gering ook, voor de in be
slagname van al hun bezittingen willen toe
kennen. Men beeft vastgesteld, dat deze
inilliocncnnienigtc in-aantal dat der leden
van de communistische en sociaal-democra
tische partijen ver overtreft. Ja, ook nog
grooler is dan het aantal leden der demo
cratische- en der Katholieke ccnlrumsparlij.
Dat betcekent, dat metterdaad vele honderd
duizenden uit het kamp van hen, die men
nog als aanhangers der monarchie be
schouwde, lol dezen slap besloten hebben.
Ken resultaat, dat niemand bad verwacht.
Intusschen is er geen sprake van, dat al
dezo twaalf en een half millioen menschcn
in hun hart van meening zijn, dat de voor
malige Souvercincn nu maar in een vol
komen armoede leruggcsloolen moeten wor
den. Zonder twijfel wil slechts een deel dei-
massa, die zich nu in dezen zin heeft uit
gesproken, deze consequentie inderdaad
aanvaarden. De moesten wilden vóór alles
een dringende vermaning richten aan den
Rijksdag, om, bij liet treffen van een „ver
gelijk" met de vorstenhuizen, welke kwestie
nu eindelijk, bijna acht jaren na de revo
lutie. zal worden geregeld, aan de voorma
lige koningen, groothertogen en hertogen
niet de ongehoorde sommen toe te kennen,
welke zij op grond van een letterlijke uil
legging van oeroude documenten opeischen.
Men wil in Duitschland een bepaalde cate
gorie van landgenoolen ten slotte niet zóó
behandelen, dat men haar al haar eigen
dommen, tot op het laatste hemdenknoopjo
afneemt Want men weet, welke gevaarlijke
gevolgen dat met zich mede zou kunnen
brengen. Men beeft bovendien genoeg bis-
tnrischen zin. om niet in een lijd van rus-
tigo evolutie, dc onbekookte maatregelen
van een revolutionnaire opwinding te willen
boffen. Maar men wil luid en krachtig daar
tegen protesteeren, dat de voormalige vor
sten lot de rijksto particulieren van het
gansche land gemaakt worden. Zonder twij
fel kan men in een zoodanige uiting van
ilen volkswil een versterking van do repu-
blikeinsche gedachte en een zeer besliste
afsterving van dc eertijds beerschendc mo
narchistische gevoelens herkennen.
Nog een andev kenmerkend symptoom,
hoewel van geringer bcteekenis, wijst in
dezelfde richting. Do groote Platz in dc Bcr-
lijnsche Ticrgarlen, in welks midden zich
de „Sicgessiiule" verheft, de herinnering
aan de overwinningsoorlogen van 1S6Ï,
I860 en 1870, en waarnaast het Rijksdag-
gebouw met het Bismarckstandbeetd voor
zijn portaal slaat, draagt sedert meer dan
vijftig jaren den naam „Konigsplalz". Nu
heeft het Bcrlijnscho stadsbestuur besloten,
Jit revier om te doopon. Dc naam zal in do
toekomst; „Platz der Republik" zijn. Toen
het voorstel pa9 verscheen, verwekte hel
Jlog heftigon tegenstand.
Maar dc afkeurende stemmen zijn meer
en meer verstomd, cn hel voorstel is nu in
den gemeenteraad wederom met groolc
meerderheid van stemmen aangenomen.
Men behoeft er niet meer aan te twijfelen,
dat do stemming van onvriendelijkheid, van
verbittering en animositeit tegen Frankrijk
aanzienlijk milder is geworden. Mei name
in de atmosfeer van kunsten cn wetenschap
pen en verdere intellectueele kringen in de
Duitsche hoofdstad wordt deze verandering
steeds meer merkbaar. Do tactvolle en
hoogst aangename houding van den tegen-
woordigen Franschen gezant in Berlijn, den
heer De Margeric, heeft daartoe zonder twij
fel ten zeerste bijgedragen. Ilij verzuimt
persoonlijk geen enkele gelegenheid, om
blijken tc geven van zijn belangstelling in
de cullureelo gebeurtenissen van Berlijn. Hij
verschijnt hij de openingsfecstelijkheden van
de groote tentoonstellingen en hij heeft er
zich atle moeite voor gegeven, om het plan
voor een groote tentoonstelling van werken
van llonoré Daumicrs, den geniaten Fran
schen schilder en leekenaar der vorige
eeuw, te doen doorgaan. Aan zijn bemidde
ling is hel te danken, dat het Louvrè-
museum zelfs twee werken van Dauniiers
Haar Berlijn gestuurd heeft; iets dergelijks
kwam ook vóór den oorlog bijna nooit voor.
Een bijzonder aandeel in deze ontwikkeling
van meer vriendschappelijke betrekkingen
heeft ook de heer De Margerie Junior, de
zoon van den gezant, die als attaché aan
zijn vader is toegevoegd. Hij zoowel als zijn
jonge vrouw spreken voortreffelijk Duitscn,
cn zij vinden reeds door dezo eigenschap
gemakkelijk gelegenheid, met de leidende
figuren in de Berlijnscho cultuur in aan
raking te komen. Men erkent, van hoeveel
gewicht voor de verhouding lusschon twee
volkeren de keuze is der persoonlijkheden,
in wier handen dc publieke ambten worden
gelegd.
Een merkwaardige gebeurtenis, welko
zich juist in Berlijn afspeelt, mag ook als
een bewijs, dat wij nu werkelijk een lijd
van vrede doorleven, worden aangemerkt.
Er zijn namelijk bij ons twee.... honger
kunstenaars opgetreden! Dat zou in de
kwade jaren, welke achter ons liggen, waar
lijk niet mogelijk zijn geweest. Tijdens den
oorlog en nog langen tijd na het zooge
naamde vrede-sluitcn waren wij Berlijnere
in zekeren zin zonder uitzondering honger
kunstenaars. Wanl wij hadden niets of ten
minste ontstellend weinig te eten, te weinig
zelfs om „satt zu werden"; wanneer nu
twee menschcn optreden, die hun vermogen
om te vasten, bepaald volgens dc regelen der
sport ontwikkeld hebben, dan beleckent
zulks toch, dal het hongerlijden niet meer
een algemeene gewoonte in Berlijn is. De
wijze, waarop de heide kunstenaars hnn
kunst vertoonden, was hoogst oorspronkelijk
Zij traden namelijk in een., restaurant op.
Dus op een, plaats, welke overigens de men
schcn nu niet bepaald tot een hongerkuur
wil opwekken.
liet i9 in één van de talrijke café's, door
een vindingrijk brein op meerdere punten in
de hoofdstad onder den plezierigen naam
„Krokodil" gebouwa. De menschen kwamen
en ze komen zelfs vandaag nog hier
heen, laten het zich goed smaken en bewon
deren dan in een nevenzaal de merkwaar
dige tijdgenoolen, die hun loonen willen,
met hoe weinig voedsel do mensch eigen
lijk nog kan leven.
Er is nog een groep andere menschen, die
vandaag len minste niet meer zoo veel en
zeer zeker niet meer zoo „goed" elen als
vóór den oorlog. Onlangs heeft iemand zich
het genoegen gegund om een merkwaardig
bock uit het jaar 1912 door te kijken, het
„Jaarboek der Pruisische millionairs", om
daaruit een vergelijking te maken lusschen
den vroegeren toestand der 8300 uitverko
renen, die toentertijd de eer genoten, in de
lijsten van dit hoek te worden opgenomen
cn dien van heden. Daarbij kwamen recht
merkwaardige en ook zeer tragische dingen
aan het licht. Een zeer groot aantal van de
voormalige millionairs is gestorven, tijdens
de revolutie gevlucht of uitgeweken. De
meeste van hen kunnen zich niet meer rijke
menschen noemen. Eón is, zooals geconsta
teerd werd, thans als film-figurant werk
zaam. hij treedt daarbij meerdere malen als
„elegante licei- in voornaam gezelschap" op.
Een ander, die totaal verarmd was, is een
eicrhandcl begonnen en heeft er zich lang
zamerhand weer wat bovenop gewerkt. Een
derde heeft een betrekking bij het Berlijn-
sehe electriciteilsbedrijf. Een vierde kan zich
slechts in den levensstrijd handhaven, door
het verhuren van zijn woning, of len minste
van alle kamers op een onaanzienlijk ach
terkamertje na, waarop hij zelf op meer dan
bescheiden voet leeft. En zoo gaat het ver
der. De algemeene wijziging der soc.ale ver
houdingen in Duilschland kan niet duide
lijker blijken dan door het trekken van zulke
vergelijkingen.
Dr. MAX OSBORN.
(Nadruk verboden).
Het naderende einde van Zinofjef.
Kort geleden kwam het Uitvoerende
Comité van den Komintern (de Derde In
ternationale) bijeen om den tegenwoordi-
gen politieken toestand te bespreken. Ei*
werden kilometerlange redevoeringen ge
houden, er werd gedreigd met een wereld
revolutie enz.; de vergadering deed alles
cm bij de buitenwereld de gedachte te
wekken, dat de Komintern een macht is,
dat op een bevel van deze instelling en
van haar leider, den lafhartigen Zinofjef,
de meest onsympathieke figuur, die de zoo
aan onsympathieke figuren rijke bolsjewis
tische beweging bezit, millioenen arbeiders
in de geheel© wereld in opstand tegen de
maatschappij zullen komen. Wie echter de
verslagen van de zittingen van het illusire
gezelschap in de Russische aovjet-bladen
mot aandacht heeft gelezen, voor dien
werd bet telkens duidelijker, dat het maar
phrases waren, dat noch Zinofjef zelf, noch
zijn ondergeschikten een oogenblik eenige
waaide aan hun eigen pralerijen hechtten.
Bijzonder typisch is de positie van Zi
nofjef. Voor het laatste communistische
congres te Moskou was Zinofjef de heer-
scher van Petersburg en van heb uitge
strekte gebied, dat de regeering van de
Sovjet-Unie bij die stad heeft gevoegd. Na
de nederlaag, di© hij en de zijnen op het
congres hebben geleden, werd hem de heer
schappij tc Petersburg ontnomen en na
dien verdween zijn .politieke beteekenis
geheel. Het is zelfs zoover gekomen, dat
de overwinnaar, de Georgiër Stalin (eigen
lijk heet de man Dzjoegasjwili), Zinofjef,
den voorzitter van do Komintern, heeft
verboden to schrijven en in de „Prawda"
van Petersburg, het vroegere orgaan van
Zinofjef, worden bijna dagelijks artikelen
geschreven, waarin Zinofjef wordt aange
vallen; hij, die vroeger bijna almachtig is
geweest, mag zelfs geen verweerschrift aan
de redactie van het blad sturen. Ja, de
val van Zinofjef is groot.
Van al de vervlogen heerlijkheden bleef
Zinofjef alleen ïijn voorzitterschap van den
Komintern over en bij houdt zich kramp
achtig aan deze functie yast, want dat is
zijn plechtanker*
Zinofjef weet echter, dat dc Komintern
in de gehcelc wereld slechts een steunpunt
bezit, n.I. dc Russische communistische
partij, die op de sovjet-regeering steunt,
dat Stalin, de werkelijke leider van de
Russische communisten en de ongekroonde
heerselier v,an Rusland hem, Zinofjef, den
titel van nominaal voorzitter van den Ko
mintern Iaat) omdat het zoo in de kraam
van den ©luwen Georgiër te pas komt-. De
oorza-ak van een dergelijke politiek van dc
sovjet-regeering is volkomen begrijpelijk:
zoolang aan het hoofd van den Komintern
zulk een nulliteit als Zinofjef staat, kan
de regeering aan de fictie vasthouden, dat
de sovjet-regeering niets met den
Komintern te maken hcoft en dab
de schuld voor do propaganda in de ko
lonies en dc voorbereiding van de wereld
revolutie ten vollo op den leider van den
Komintern, Zinofjef, valt.
In werkelijkheid is de Komintern ech
ter in bet geheel niet onafhankelijk. Inte
gendeel, Stalin heeft kort geleden met de
hem eigen cynische openhartigheid ver
klaard, dat de Komintern nu slechts één
dool beeft: Sovjet-Rusland togeD even-
tuecle interventies van West-Europeescbe
mogendheden te beschermen. Geen enkel
land denkt er echter tegenwoordig aan,
Sovjet-Rusland aan te vallen, zoodat de
Komintern feitelijk in het geheel geen rol
meer te vervullen heeft en deze nog kort
geleden zoo machtige instelling is gede
gradeerd tot den rang van een der ontel
bare staatsinstellingen van de sovjet-bu
reaucratie. Het Uitvoerende Comité van
de Derde Internationale wordt niet opgehe
ven omdat do sovjet-regeering rekening
houdt met de mogelijkheid dat het comité
bij eventueele onderhandelingen met de
Weetersche mogendheden te pa9 kan ko
men, dat het stilleggen van de actie van
dat illustrc comité wel eens een ruilobject
kan zijn.
Zinofjef 16 dus Biecht© een werktuig ge
worden in de handen van de leiders van
de sovjet-regeering. Om hem te laten voe
len, dat hij slechts geduld wordt, dat hi)
zelfs voor deze ondergeschikte rol gccüs-
zins onmisbaar is, besloot de leiding van
de Russische communistische partij den
invloed van de buitcnlandsche communis
tische partijen in den Komintern te verster
ken (dit zou bovendien bet voordeel heb
ben, dat de bewering van de sovjet-diplo
maten, als zou de sovjet-regeering niets
met den Komintern uit te staan hebben,
een minder grove leugen zijn, althans in
schijn). Zinofjef verzette zich met hand
en tand tegen deze politiek en verklaarde
op de zitting van het comité, dat voor-
loopig de leiding van den Komintern bij
de Russen (d.w.z. bij hem) moet blijven
en dat slechts nadat nog in 'n land de
communistische revolutie doorgevoerd zal
worden, sprake kan zijn van een gedeelte
lijke verplaatsing van de leiding (dus, met
Sint-Juttemis).
In de toekomst zal Stalin natuurlijk
gaarne bereid zijn in ruil voor een leening
of iets dergelijks den Komintern te verkoo
pen en de buitcnlandsche communisten aan
hun lot overlaten, maar voorloopig doet hfj
alsof de belangen van di© buitenlandschc
communistische partijen hem bijzonder dier
baar zijn en dat hij daarom bereid is hen
van de dwinglandij van Zinofjef te bevrij
den. Do steun van den almachtigen Sta-
lin was den buitenlanders zeer welkom,
want de leider van de Komintern, Zinofjel,
wist zich overal even gehaat te maken door
zijn onmogelijke decreten, door zijn auto
cratisch optreden, door dc onmogelijk©
oekaze6, die bij telkens uitvaardigde, door;
de voortdurende onrust, die door hem in
die partijen werd bevorderd. Voor het
eerst klonken op de bijeenkomst van het
Uitvoerende Comité van den Komintern
oppositie-stemmen en de vertegenwoordi
ger van de linksche oppositie heeft in een
redevoering dc puntjes op de i's gezet»
heeft de gestie van het presidium van den
Komintern aan een vernietigende critiek
onderworpen en de bolsjewistische bladen
plaatsten deze redevoering in extenso*
Welk een verschil met vroeger! Een jaar
geleden zou geen enkele bolsjewistisch©
journalist het hebben gewaagd een derge
lijke redevoering, vooropgesteld, dat een
dergelijke redevoering toen gehouden kon
worden, te „verslaan" zonder den spreker
in een bespottelijk licht te stellen; nu is
het heelemaal anders geworden.
Zinofjef zelf beweerde, dat de Komin*
tem geen crisis doormaakt, dat alles uit
stekend gaat. Na deze inleiding moest hij
echter erkennen, dat de Komintern tot nu
toe de eene nederlaag na de andere beeft
geleden, dat de leiding zich telkens ver
giste in de vooruitzichten, dat zelfs in de
Balkan-landen de toesband zich meer en
meer stabiliseert. Verleden jaar beweerd©
Zinofjef op dc bijeenkomst van het Uit
voerende Comité, dat China bet eerst©!
land zal zijn, dat het voorbeeld van Rub-
land zal volgen, dat de Komintern al mjni
aandacht aan bet Oosten moet wijden enz*
Nu moest hij erkennen, dat de revohitié
in bet Oosten een hersenschim is geble
ken; hij noodigde zijn toehoorders uit op
nieuw op een omwenteling in Europa té
wachten. Veel indruk heeft deze redevoe
ring echter op de toehoorders niet ge-
maakt. Bij het debat bleek het, dat zoowel
de rechtsche al9 de linksche oppositie het
er over eens was ,dafc het tegenwoordig©
regime van den Komintern niet deugt, dat
cr een verandering moet komen, dat er
meer vrijheid van beweging aan de par-
rijen moet gegeven worden. Allen eischten,
dat het despotisme van de leiding, d.w.z.
van Zinofjef, afgeschaft moet worden, dat
de beruchte „cellen" door meer normale
organisatie-vormen moeten vervangen wor
den.
Stalin lachte in zijn vuist bij het aan-
hooren van al deze protesten der buiten lai>
ders tegen bet bewind vaD Zinofjef. Bij
zelf wil Zinofjef niet uit den weg ruimer
en geeft er de voorkeur aan, dat de bui«
tenlanders dit werkje zouden opknappen.
De sovjet-regeering kan de suprematie ovei
de communistische partijen handhaven door
bet manoeuvreeren met de geldelijke toe
lagen. Feitelijk bestaan alle communisti
sche partijen alleen daDk zij de gToote be
dragen, die de Russische regeering voof
haar beschikbaar stelt en het is voldoende
te dreigen met intrekking van de subsidie®
om de buitenlandsche communisten naar
dc pijpen van Moskou te doen dansen.
Pr. BORTS RAPTSOH1NSKY.
RECLAME.
1853 v 2-3
