No. 19894
LEIDSCH DAGBLAD, Zaterdag 17 Januari
Tweede Blad. Anno 1925.
GEMENGD NIEUWS.
UIT DE RIJNSTREEK.
Hector gaf me de bons.
t
1 (Thans heeft de Federatie
•tab bouwvakarbeiders besloten, de staking
bij „De Bijenkorf" in Den Haag, op te hef
fen. Naar van patroonszijde wordt meege
deeld, heelt het besluit geen invloed op de
(werkzaamheden, daar men reeds voldoende
(werkkrachten uit de werkwilligen gerecru-
teerd had.
De mooid op den makelaar
Busch. Gelijk reeds eer gemeld ia, heeft
de van den moord op den makelaar Busch
en de verberging van diens lijk "verdachte
ty. M. kort na 1920, toen hft de bekende
moeilijkheden met den nieuwen eigenaar van
het perceel Overtoom 23 gehad had, Am
sterdam verlaten. Aanvankelijk heeft hft zich
foen, geheel berooid, met zqn gezin, be
staande uit vrouw en drie kinderen, geves
tigd te Egmond. Ook daar schftnt lift weder
om verschillende ondernemingen op touw
te hebben gezet om er financieel bovenop
te komen, met het averechtsche resultaat,
dat hft! zich er hoe langer hoe dieper
inwerkte. Zftn verbljjf is in dit dorp al
thans niet van langen duur geweest; op
een goeden dag is hij er met de Noorderzon
vertrokken, achterlatende een groot aantal
schuldeischers; zoodat men daar alles be-
Ihalve over hem te spreken was.
Zftn vrouw ging met de kinderen naar
een plaats in debuurt van Purmerend,
waar haar vader en moeder, een zeer wel
gestelde boerenfamilie, woonden, en zij vond
Bij dezen onderdak. Reeds vroeger was de
Bchoonvader met belangrijke bedragen bij
gesprongen, eenmaal zelfs op zeer krachtige
(voorspraak van den makelaar Busch, die
ihem wees op den ellendigen toestand, waarin
gftn dochter en kleinkinderen verkeerden.
Kort na de vrouw en de kinderen verscheen
ook v. M., die kwam vragen ook den nieuwen
'Augius-stal te Egmond te redderen, maar
ide oude boer was daartoe thans niet bereid.
Daarop heeft een van diens zoons aan
geboden, een nog in het bezit van v. M.
®ft!nd en zich te Egmond bevinden ameuble
ment in onderpand te nemen voor een
leening van f1600, waarmede dan de Eg-
mondsche schuldeischers tevreden zouden
worden gesteld.
Om de zaken te Egmond te regelen,
begaf de zwager zich met v. M. en diens
(vrouw per auto daarheen. Naarmate men
leohter Egmond naderde, zoo deelde de
zwager ons mede, begon de vrees blijkbaar
Iv. M. meer en meer te bekruipen, en ten
Blotte verwisselde hft zftn plaats voor in
den wagon met een plaats in het achterste
gedeelte, blikbaar met de bedoeling om
minder in het gezicht te zitten. Niet zoodra
was men te Egmond begonnen met het
opladen van do meubelen, of in het dorp
deed het nieuwtje de ronde, dat v. M. er
was, met het resultaat, dat de doipelingen,
£,et vele schuldeischers onder hen, te hoop
epen, hem uit de auto sleepten en hem
niet zachthandig aanpakten. Toen zij hem
JosIieteD, plaa tste v. M. zich met eon theatraal
gebaar tegenover hen, strekte de armen
uit en riep: „Hier ben ik, jelui kunt me
doodslaan, ik heb toch geen halve cent
meer!" Zftn zwager wis! de woedende menigte
aan het verstand te brengen, dat hft een
bedrag van f1600 voor de verschillende
schuldeischers ter verdeeling stelde, waar-
medo de meesten, blftde iets van hun vorde
ringen binnen te krijgen, genoegen namen.
[Het gezin van v. M. had intusschen voor
goed intrek genomen bft v. M.'s schoon
ouders; later zou hft zelf er bft komen, maar
reeds toen waren deze daar minder op ge-
Bteld. Telkens kwam v. M. in dien tijd bij
2iftn schoonvader om geld; het is bekend,
dat deze hem nooit alleen wilde ontvangen
»n er steeds voor zorgde, dat bft deze be
zoeken een zijner arbeiders aanwezig was.
Na eenigen tijd werd de oude schoonvader
Blek, en, blijkbaar zijn einde voelende nade
ren, ontbood hft v. hl. en deelde hft hem
*nede, dat hij voor hem, in het belang van
zfth dochter, schoonschip wenschte te ma
ken. Zftn vordering op den schoonzoon be
droeg' f73.000. Hft wilde deze schuld door
halen, mits v. M. een bedrag van f25.000
wilde storten. Deze zöide daartoe bereid te
rmaar toen het er op aankwam, bleek
dechts f15.000 te kunnen betalen; voor
resteerende f 10.000 teekende hft een
schuldbekentenis.
Na het overlijden ran zftn schoonvader
Irofe v. M. met zftn gezin in bft de schoon1-
moeder, die een groote villa bewoonde in
den Purmer, tnsschen Purmerend en Edam.
Deze villa had v. M. daar indertftd voor
rekening van zftn schoonouders gebouwd.
Het duurde niet lang na de komst van
v. M. of geen der arbeiders, met wie hft
voortdurend oneenigheid had, wilde langer
blftven; achtereenvolgens vertrokken zft en
gingen bft de zoons der oude vrouw in dienst,
zoodat deze ten slotte alleen met v. M. en
diens vrouw en kinderen in het groote huis
achterbleef. Eenigen tijd heeft zij een po-
litie-agent van Purmerend bft zich in huis
gehad; daar is wel eens de veronder telling
gemaakt, dat eenïge vrees voor haar schoon
zoon hieraan niet geheel vreemd is geweest.
Ten slotte heeft zft Purmerend metterwoon
verlaten en zich te Baarn gevestigd.
■Hoewel v. M. eenige jaren en wel tot
zftn aanhouding verleden week, te Pur
merend gewoond heeft, bleef hft er vrijwel
een vreemdeling. Waar hft van leefde, wist
eigenlftk niemand; af en toe werkte lift
bft een zftner zwagers, boeren in de om
geving, of leverde hij teekeningen voor
bouwwerken. Wel wist men, dat het gezin
in de „witte villa" het zoo armoedig had
ais zich maar denken Iaat; er was eigenlftk
niets in huis. Daartegenover viel het naar
wft vernamen, op, dat hft af en toe zich
in hei restaurant van het plaatsje nog al
te goed deed. Vat de ongunstige geruchten
over zftn Amsterdamsch verleden was ook
een en ander naar het kleine plaatsje over
gewaaid, zoodat er voortdurend allerlei
praatjes over hem liepen, waaraan lift eens
op een vrft zonderlinge, maar ontegenzeglftk
origineel© wftxe een einde heeft willen ma
ken door het plaatsen van een advertentie
in een der plaatselijke bladen. In deze adver
tentie deelde hft mede, dat nft tweemaal
per week in bovenbedoeld restaurant spreek
uur zou houden voor net verstrekken van
inlichtingen aan ieder, die ze mochten wen-
schen, omtrent de praatjes, die over hem
liepen. Een gelegenheid, waarvan niemand
gebruik heeft gemaakt.
Gedurende zftn verblijf te Purmerend heeft
'v. M, eenige malen met de politie aldaar te
doen gehad. Den eersten keer ging het om
een tegen hem door zftn schoonmoeder in
gediende aanklacht wegens oplichting, welke
echter niet tot een vervolging geleid heeft.
En nog slechts enkele maanden geleden heeft
de politie opdracht gekregen, hem te hooren
over een andere zaak, welke niets had te
maken met die waarvoor hft thans is aan
gehouden. Ook In deze zaak is het onder
zoek nog gaande.
Toen hft verleden week op het politie
bureau te Purmerend ontboden was, ver
keerde hft in de meening, dat het weer
om deze andere zaak ging. Volkomen kalm
kwam hft tenminste aan de uitnoodiging ge
volg geven; toen er echter twee ambtenaren
der recherche van Amsterdam waren, die
zeiden hem te moeten fouilleeren, was hjj
een oogenblik zeer van streek, hoewel lift'
zich spoedig herstelde. Deze beide recher
cheurs hebben hem toen In de auto, waar
mede zft gekomen waren, mee naar Amster
dam genomen.
De indruk, die wft zoo wordt aan de
„N. R. CL" gemeld bft onze gesprekken
met de familie zftner vrouw ontvingen, was,
dat hft er reeds lang te voren zeer weinig
gezien was; nooit wist men aan welke nieuwe
ellende en moeilijkheden men met dezen
zwager blootstond en altijd opnieuw moest
men hem, terwille van de zuster, wier echt
genoot hij was, ten koste van groote be
dragen weer op de been brengen.
De. te Egmond-aan-Zee woonachtige op
zichter B. Medik, die daar in 1920 Bft den
verdachte Muylwftk heeft gewerkt, heeft
mededeeling gedaan omtrent geregelde be
zoeken, die Muylwftk daar ontving van een
juffrouw uit Amsterdam, volgens Muylwftk
de vrouw van een metselaar, die naar
Transvaal was gegaan. Op deze gegevens
berust blijkbaar een vermoeden; dat bedoel
de metselaar Muylwftk bft het begraven
van het lijk van Busch behulpzaam zou
zftn geweest en de vrouw geregeld geld
kwam halen. Men acht het, volgens „De
Tel." niet uitgesloten, dat deze vrouw, toen
Zft van Van Muylwftk geen geld meer ont
ving, den anoniemen brief zou geschreven
hebben, waarin de rustplaats van Busch werd
aangegeven.
Met stelligheid wordt medegedeeld, dat
deze brief niet terstnod bft de oentrale re
cherche is terecht gekomen, maar gezon
den is aan iemand, die Van Muylwnk per-
soonlftk kende. Deze persoon lieert hem
naar het hoofdbureau gebracht Deze brief
ia zeer waarschftnlftk door denzelfden man
opgesteld, die het schrftven aan de Haagv-
sche recherche, vftf maanden geleden zond.
Hetkunstbeeii. De ,,N. R. Ct."
vertelt het volgende, te Rotterdam voor
gevallen:
De heer op de fiets trok de aandacht;
er was ie'.s vreemds aan hem Kinderen
bleven staan en staarden bem na, terwijl
hij statig voorbij peddelde. Blijkbaar had
hij al heel wat meegemaakt in zijn leven.
Het peinzende van zijn gelaat deed raden,
dat hij een man was van veel eruditie, van
een waarachtige innerlijke beschaving. De
blik van zijn oog was frappant-Italiaansch
van Zuidelijk-vurige somberheid. Men zou
hem in Florence hebben kunnen ontmoeten
maar nu reed hij langs den Schiedamschcn
Weg.
Zooals reeds in oprechtheid werd neerge
schreven, staarden de kinderen op straat
hem na. Maar niemand zelfs dé .balda
digste onder de rakkers niet riep bem
wa-t na. Oudere menschen keken lichtelijk
bewogen: het eene been hing stijf en lood
zwaar langs de fiets met het andere fcrap-
i te hij traag en moeizaam. Zeker kwam hij
van ver. Een oorlogsinvalide Een man met
een kunstbeen?
i Blijkbaar was hij aan het eind van zijn
rit. Hij stapte af op het eene been, welka
knie- en enkel-scharnieren nog goed func
tioneerden.
Als een kind op stelten, dat er maar één
gebruikt en de andere onder den arm
houdt, hipte hij naar de voordeur. Dat
deed hij vlug: Italianen zijn dikwijls vlug.
Er was nog altijd belangstelling van kin
deren en ook de winkeliers en winkelier
sters uit de buurt keken. De heer haalde
een huissleutel uit den zak en opendo de
deur. Hij stond nog op één been en het an.
dere bengelde als een zware, massieve oh-
fantpoot boven de straat. Oef: de deur
was open 1 De huppelende heer en do :iets
waren binnende menigte voor de deur
verspreidde zich enel. Inmiddels hipte de
hinkende heer hooger. Het was een heel
hooge trapen toen hij op het eerste por
taal stond was hij zoo moe, dat hij het
kunstbeen even moest steunen Ha, daar
bekwam hij van hij wischte zich het zweet
van het voorhoofd, zuchtte eens en mom
pelde iets, dat weinig Italiaansch, doch erg
nationaal-Hollandsch klonk.
Boven aan de trap boorde hij een deui
opengaan. Een vriendelijke stem riep ang
stig: „Manlief ben jij het; hoe kom je al
zoo vroeg thuis? Er is toch niets?"
„Neenzei de de heer uit den oorlog,
en hij wilde yijn weg naar boven voortzet
ten.
Maar liij kon niet, het kunstbeen kleefde
op heb portaal vast. Mevrouw kwam hem
tegemoet; maar het been zat solicdo geco-
menteerd.
„Maar, man, wat lieb jij uitgehaald?"
kreet de dame vol ontzetting.
Intussohen was ook de werkster ten too-
neelo verschenen.
Het bleek dat mijnheer solide vastge
plakt zat aan den vloer, d.w.z. het kunst
been zat er aan vast.
„Maar God, man dat is teerl"
„Ja 't is teer, mevrouw, allemachlig *nog
an toe 1" viel de werkster bij.
Het was teer. De heer had aan boord
van een schip in het ochtendduister ('t zijn
tegenwoordig ook zulke lamme, druilige,
donkere dagen) een open vat met teer aan
gezien voor een gesloten vat.
Hij was er met het eene been tot halver
hoogte de dij in gestapt. De rest begrijpt
men. Of eigenlijk begrijpt men de rest nog
niet. Want wèl is nu verklaard hoe de heer
aan zijn kunstbeen kwam, en ook waarom
hij met dat been op zijn eigen trap vast
zat. Maar hij was nog niet los, nog bij lan
ge na niet
Mevrouw en de werkster bekeken mijn
heer lang, kritisch en met wat men noemt
oen vernietigendeai blik. Maar dat vond
mijnheer hinderlijk, en hij zeide dat ook.
Kort zei hij het, en ook weLkraohtig. Me
vrouw begreep, dat er hier belangrijke
prestige-quaesties aan de orde kwamen.
De werkster kreeg een wenk om zich terug
te trekken. Zij trok zich terug; maar in de
keuken hoorde zij, hoe de conversatie op
de trap geanimeerd werd. Mevrouw sprak
lang en goed; mijnheer sprak kort, maar
ook niet slecht.
Toen ging mevrouw uit. Het kunstbeen
stond nog op de trap en mijnheer zat er
nog aan.
Toen mevrouw terug kwam was zij niet
alleen. De. timmerman volgde haar en de
verver. Het kunstbeen werd opengebeiteld,
de schoenveters werden doorgezaagd, waar.
na de heer uit zijn broekspijp kon worden
getild. Goed maar, dat de werkster zich in
de keuken verdekt had opgesteld, want
mijnheer was, zooals hij ijlings de vlucht
nam in de badkamer een ietwat zonderlinge
verschijning.
Het mishandelde kunstbeen stond, wel is
waar geschonden en gekorven, overeind op
het trapportaal. En terwijl mevrouw in de
badkamer haar man met benzine, petroleum
cn terpentijn weer blaink trachtte te krij
gen (zij hielden niet erg iva Negers) werd
er op het trapportaal overleg gepleegd
door werkster, timmerman en schilder.
Het karweitje bleek nog niet zoo .een
voudig.
Naar hel „Hdbl." meldt, heeft
het Rijkstoezicht op de spoorwegen een
voorstel van de directie der Ned. Spoorwe
gen goedgekeurd, om, ten behoeve van liet
autoverkeer, bij de onbewaakte overwegen
„véór-waarschuwingsteekens" te plaatsen.
Deze teekens zullen beslaan uit twee
sehu'un6 naar boven wijzende armen. Zij
komen te staan 150 M. vóór de overwegen.
De gewone kruisen op 55 M. vóór den over
weg blijven gehandhaafd. Aan den wensch
van de K. N. A. G. is hiermede te gemoct
gekomen.
Volgens mededeeling van
het Handelsinformatiebureau van Van der
Graaf en Co.'s Bureaux voor den Handel
zijn over de afgeloopen weck, eindigende
16 Januari, in Nederland uitgesproken 86
faillissementen, tegen 102 in dezelfde week
van het vorige jaar. Van 1 Januari lot en
met 16 Januari 1925: 179 faillissementen,
tegenover 176 over hetzelfde tijdperk van
het vorige jam.
Gisternacht is ingebroken
in de kerk van St.-Petrus te Vught, bij
's-Hertogenbosch. Door verbreking van een
raam zijn de dieven in de sacristie gedron
gen. Vergeefs hebben zij getracht dc brand
kast te openen. Uit eenige kasten hebben
zij wat geld ontvreemd; met de daar ge
vonden sleutels zijn zij in de kerk gegaan,
waar zij eveneens zonder succes, beproefd
hebben het tabernakel te openen. "Wel werd
het tabernakel van een zijaltaar geopend,
doch daaruit wordt niets vermist. De offer
blokken zijn geledigd en verder zijn nog
eenige kleine voorwerpen ontvreemd. Door
den tuin achter de kerk zijn de dieven, van
wie nog geen spoor ontdekt is, ontkomen.
Donderdagavond had mej.
L., wonende -aan de Korte-Noordslraat te
Middelburg, het ongeluk, toen zij alleen
thuis was en een kaars in die hand had,
diat haar kleeren in brand raakten.^. Om
hulp roepend, liep de brandende vrouw de
straat op, waar buren en voorbijgangers de
vlammen bluschlen. De vrouw had echter
reeds hevige brandwonden op lijf en hoofd
opgeloopen od werd onmiddellijk naar het
Gasthuis overgebracht. Haar toestand is
ernstig.
Galant. Fotograaf tot een
ietwat zure cliënte: „Even vriendelijk kij
ken alsjeblieft
Een moment later,,'b Is klaar, me
vrouw, nu kunt u weer natuurlijk kijken."
Alphen. Burger 1. Stand.
Bevallen: P. Hoogendoorn geb. Tanis, D.
G. Wiggers geb. Schipper, Z. G. van
Leeuwen geb. van Piggelen, D. J. Tijs
terman geb. Schooneveld. D. M. Snel
geb. Hoogendoorn, D. J. C. Bosman geb.
Burger, D. B. van 't Riet geb. van Santen
Z. M. C. Versteeg geb. Hogene9, D.
W. A. van Arkel geb. Blom, Z. C. van
der Nagel geb. van Rijedam, Z.
Gehuwd: A. Samson jm. 26 j. en A. J.
de Boer jd. 23 j.
Kerke 1. berichten. Ned.
Hcrv. Kerk Julianaslraat, Zondag v.m. half-
lien ds. de Bruin en nam. halfzeven ds.
Veldhoen.
Ned. Herv. Kerk, Oudshoornsclieweg, v.m.
10 uur ds. v. Linschooten.
Evangelisatiegebouw v.m. half tien en
nam. halfzeven ds. Beekenkamp v. Leiden.
Geref. Kerk, Raadhuisstraat, v.m. 10 uur
en nam. 6 uur de heer Naula.
Geref. Kerk Hoofdstraat, v.m. 10 uur en
nam. 6 uur ds. Wientjes (II. A.V
Onbestelbare brieven en briefkaarten
van welke de afzenders onbekend zijn; te
rugontvangen in de 1ste helft van Jan. '25.
Brieven binnenl.: F. Slolker. Haaf Brief
kaarten binnenl.: J. de Rijk. Utrecht; Jac.
Gebraad, Ierseke. 1 zonder adres.
Nota. Verzoeke beleefd adres van den af
zender op de stukken te vermelden, opdat
zij bij onbestelbaarheid kunnen worden te
ruggegeven.
Met het grondwerk voor den bouw der
Zweminrichting aan den Westkanaalweg is
een aanvang gemaakt.
Bij gunstige wcorsgestcldhoid zal, on
voorziene omstandigheden voorbehouden,
het werk in 4 maanden gereed moeten zijn
en is dus -tegen half Mei de oplevering to
wachten.
Vanwege het gemeentebestuur is mot den
aanleg van den landweg, vanaf Flora's Hoe.
ve naar de zweminrichting, begonnen.
De St.-Jorisstraat zal, naar wft! ver
nemen, als marktterrein worden ingericht
voor de te houden kaasmarkt.
De eerw. heer L. E. Smilde, candidaat
te Utrecht, is beroepen tot predikant bft
de Geref. Gemeente te Aarlanderveen.
Gisteravond hield mej. Tonie de
Ridder op uitnoodiging ran de Vrftz. Chr.
Jongerenbond in het Nutsgebouw alhier een
lezing over de werken van Rabindranatli
Tagore, den bekenden dichter, in -1861 in
Voor-Indiö geboren. Ds. v. Linsckoten gaf
een inleidend woord, waarna mej. de R.
verschillende dichtwerken voordroeg uit on
derscheidene door dezen dichter gemaalde
bundels, als: „De wassende Maan", „Wei
zangen" en „De Hovenier". De wftze, waar
op de spreekster de gedichten voordroagv
was buitengewoon mooi. De nutszaal was
geheer bezet. N
Alkemade. Uil heL verslag van den
keuringsdienst van Waren te Leiden blijkt,
dat in het jaar 1924 totaal zijn onderzocht
6910 monsters, waarvan 310 in het labo
ratorium en 6600 ter plaatse. Hiervan wer
den 60 monsters afgekeurd. Het aantal ge-
inspecteerde winkels bedraagt 161.
Burgerlijke Stand.
Geboren: Alida Johanna, D. van Laurentius
Wouter van der Hoorn en van Helena van
Gerven. Cornelia Maria, D. van Theodo
rus Will iel mus Straathof cn van Marcelinf
Maria Waasdorp.
Overleden: Geerlruida van Veen, 6 m.
Johanna Maria van der Meer 1 j.
Vrijdagmiddag toen de heer B. P. mo*
zijn huishoudster per tilbury van de markl
te Leiden naar Roelofarendsveen terug*
keerde, ontmoette hij ter hoogte van de wo-
ning van den heer S. aan den Zijl een mei
stroo beladen vrachtauto. Bij het passeeren
schrok het paard op zoodanige wijze, dat
de tilbury in den berm terecht kwam en
daardoor in den langs den weg gelegen
sloot kantelde. Beide inzittenden, de heer
P. met zijri huishoudster kwamen eveneens
in den sloot terecht, maar bekwamen ove
rigens geen noemenswaardig letsel. Ook het
paard kwam er goed af. De tilbury echter
was deerlijk gehavend. Met behulp van ver
schillende omwonende personen werden
paard en tilbury weer op het droge gebracht.
Tot Rijksveldwachter alhier is in de
vacature-Van Duyn, aangesteld do heer
H. Bon, komende uit Nieuwer-Amslel.
I Boskoop. Kerke 1. bericht,
voor Zondag. Nederl. Herv. Kerk v.m.
10 uur ds. Glas, n.m. 6 uur d3. Pop. van
Maassluis (Doopsbediening).
Salvatori v.m. halftien ds. Pop van Maas*
sluis.
Nederl. Herv. (Geref.) Evangelisatie v.m.
halftien de heer A. de Redelijkheid van
Nieuwerkerk a. d. IJsel.
Ger. Kerk, voorm. 10 uur en nam 6 uur,
ds. Fernhout.
Naar het Engelsch
van
.WINONA GODFREY.
Door T. de R.
(Nadruk verboden).
Misschien was ze wel niet eens zoo heel
frg, Hector's schuld. Hoe het ook zij, «r
was al een Lange periode aan vooraf gegaan,
dat wij elkaai steeds minder begrepen, en
toen ik dus bemerkte dat hij het op een ru-
Sri© aanlegde, liet ik hem kaJm zijn gang
gaan.
„Kijk," zei hij, „ten slotte heb ik tocb
ook wel eenig recht. Wat ik eigenlijk wou
"weten, is of je van plan bent nog lang voor
Elsie en d kinderen te zorgen?"
„Je weet evengoed hoe alles zoo gieloopen
ifi als ik, Hector", antwoordde ik hem. „Ik
beb Brad beloofd, dat ik voor «ijn gezinne
tje zou zorgen totdat hij terugkwam. En
aangezien de arme jongen niet is terugge
komen, ontslaat dat mij toch zeker niet van
mijn belofte
„Dat is allemaal heel goed en wèl", mop
perde hij, „maar ben je nu van plan je
Eeele leven aan hen op te offeren? Ik kan
bet je evengoed eerlijk zeggen, Jessik
heb er geen lust in met Je heele familie te
frouwen."
„Dan zal ik even eerlijk met jou zijn,
Hector. Ik geef er niet meer om met je té
ilouwen, noch met je familie."
En rustig deed ik den briljanten ring ru
mijn vinger en legde dien tusschen ons op
tafel. Hij keok opgelucht, alhoewel een
beetje verwonderd.
„Wat ben je toch altijd onredelijk".
„Log het maar uit, zooals je zelf wilt",
zei ik zacht. En toen, ik moet het tot mijn
spijt bekennen, gingen wij den tijd van onB
samenzijn nog eens na en wij kwamen tot
geen resultaat. Met andere woorden: Hec
tor stond op, en ging weg, nam den ring
met zich mee en ik bleef achter, heel boos
en een klein beetje bedroefd.
Ik was boos, omdat er toch nog verschil
lende manieren zijn van te worden afge
dankt, en ik was boos op Hector, omdat
hij mij nu eindelijk eens liet zien, wat een
rampzalig brok egoïsme hij eigenlijk was.
Eu bedroefd was ik, omdat ik een vrouw
was en negen en twintig jaar oud, omdat
ik moe was, en om nog heel veel andere re
denen meer. En omdat het een vrouw altijd
bedroefd maakt, als zij merkt, dat een man
haar ten slotte nooit zóó kan liefhebben als
zij hem. Hector en ik waren vijf Jaren sa*
men geweest, vier jaren lang verloofd, en
dat lange engagement was noch Hector'f
schuld, nooh de mijne.
Dit was de reden er van?
„Mijn zuster Elsie was getrouwd met
Bradford Browne, een op ge wekten, jongen
Engelsohm an, die, bij het uitbreken van
den oorlog, als een oud circusp aard was,
dat de muziek weer hoorde spelen. Maar
hij had vrouw en kinderen. Ik zei tegen hem
„Ga gerust naar het front. Brad, ik zal
wel voor hen zorgen."
Dat was alles. Brad kwam hlet terug, en
hij liet niet veel na aan levensverzekering
en lijfrente, en wat er was, was noodig
voor de opvoeding van de kinderen. Wij
woonden in een huurhuisje en Elsie deed
het werk in huis en ik zorgde voor de bo
terhammen in den vorm van tweehonderd
dollar in de maand, die ik verdiende op het
kantoor van Carlin Dunn.
De tijd ging en het ging bedenkelijk veel
lijken op dien „weg zonder eind". Hector
begon onrustig te worden. Zoo nu en dan
liet hij bemerken, dat hij nu wel eens naar
een eigen huis begon te verlangen, zonder
dat de heele familie van zijn vrouw er mee
te maken had. Hij was er niet bijzonder op
gesteld, om ook hen allemaal te onderhou
den, en ook wenschte hij niet, dat zijn
vrouw dat zou doen. En ik wist er geen
uitweg op, ik kon toch moeilijk met Hector
trouwen en mijn eigen lievelingen over
laten. Het was zoo echt een van die hope-
looze toestanden, waarvoor niemand raad
weet en waarvan je altijd leest En to>n
gebeurde dat, wat ik u zoo juist begon te
vertellen, dat Hector mij botweg vroeg of
het mijn plicht was mijn leven en het zijne
te verwoesten.
Ik ben bang, dat ik mij gedurende dë
eerstvolgende weken een beetje een marte
lares begon te voelen, niet, dat ik Hector
veel miste; het was misschien meer visioen
van een eenzamen ouderdom van onge
trouwde vrouw. Maar ten minste was ik
ontsnapt aan het gevaar, te zijn getrouwd
met een man, die maar zelden om mij
dacht Hem miste ik eigenlijk niet Ik zou
or trouwens ook niet veel tijd voor hebben
gehad, want al heel gauw kwam Elsie met
de wanhopige tijding thuis, dat het huis,
waarin wij woonden, verkocht was, en de
kooper het onmiddellijk weDschte te betrek
ken. Wij moesten dus verhuizen. Wij trok
ken dagen lang de heele stad door en kon
den niets vinden, tenzij wij zonder kinderen
waren geweest.
„Ja, wij zullen de kinderen moeten ver
moorden of anders in een tent gaan wonen,"
zei ik, om iets grappigs te zeggen.
Elsie keek mij aan met verplette
rende blik en las alle advertentie in alle
kranten door, zelfs die van „Verloren" en
„Gevonden", alsof zij minstens verwachtte,
dat er zóó maar ergens een huis zou zijn
gevonden, "met haar naam of een etiket er
op. En de kolom van de „Te-huur"-adver-
tenties was kort en leeg. Plotseling, als bij
ingeving, las Elsie hardop: „Een heer met
kind zoekt een huishoudster. Zich aan te
melden zoo gauw mogelijk, 2760 Dresden-
straat."
„Maar ik begrijp volstrekt niet, wat
datbegon ik.
„Ik ga er heen," zei Elsie, mij in de rede
vaÜend op een toon van tragische beslist
heid.
„Eu dan laat je mij zeker alleen met de
kinderen optrekken," riep ik uit. „Of denk
je soms, dat die meneer je kinderen er bij
wil hebben, omdat hft toevallig zelf een
kind heeft?"
„En ik ga het toch probeeren," zei ze stü
„ik begrijp niet waarom ik dat al niet veel
eer heb gedaan. En dan behoeven jij en
Hector meteen niet langer te wachten.
Dc lachte een beetje stilletjes en lei
niets.
Tegen koffietijd belde Elsie mij op. Onze
ellende was voorbij. Zij was bij mr. Ridgway
geweest en alles was in orde. Hij was zelfs
b 1 ij de kinderen to hebben, omdat zijn
kleine Angela altijd zoo alleen was. En het
iB heusch een heerlijk huis. En jij mag ook
komen. Jess! Je zult je kamer heerlijk vin
den."
Ik vond het geheel vrij onzinnig. Dis
man had toch zeker geen hotel I Maar 's
middag^, toen zij thuis kwam, vertelde zij
me alles rustig. Mr. Ridgway, die uit
Frankrijk teruggekomen was om bij zijn
zuster, mrs. Spence, wat op krachten te
komen, had een klein Fransch weesje met
zich meegenomen, om door zijn zuster te
laten verzorgen. Toen hij aankwam, hoorde
hij, dat zijn zuster naar China was gegaan,
waarheen haar man eenigen tijd geleden
voor zaken door zijn firma was gezonden.
Hij had toen een huishoudster genomen,
om ook voor het kind te zorgen, en tot
driemaal toe had hij daarmee de ellendigste
ervaringen opeedaan. En nu hij Elsie had
gezien-, leek hem deze jonge, beschaafde
vrouw, die bovendien zelf moeder was, een
uitkomst.
Ik, cynischer, kon Elsie's enthusiasme nog
niet zoo dadelijk deelen.
„Zou het heusch ook voor èna prettig
zijn?" vroeg ik onzeker.
„Ik geloof, dat we geboft hebben," zet
Elsie vol vuur. „Wees er nu blij om, Jess.'1
Den eersten van de volgende maand gin*
gen wij met ons boeltje naar de Dresden"'
straat. Mi*. Ridgway was een lange man van
ongeveer twee en dertiï jaar; hij hinkte wat
ten gevolge van een Seenschot en verborg
