VOOR DE JEUGD
LEIDSCH DAGBLAD
Zaterdag IS December
Anne 1924
lil
Nan'in Schotland.
9. 49.
ar het Engelsch van M. MACKNÈSS.
Vrij bew.erkt door C. H.
HOOFDSTUK IL
Verstoppertje.
óór het einde der week voelde N.an zich
lernaaJ thuis op Pitairlie en waren oe
le meisjes de beste kameraadjes. Tante
jy kwam al heel gauw tot de ontdek -
dat het kleine logéetje even jongene-
tig was als haar eigen nichtje en dat zij
wakend oog moest houden over die
wilden zij geen ondeugende! streken
alen. Maar Nan was de oprechtheid en
ijkheid zelve en haar open karakter gaf
een warm plaatsje in de harten van
in wier midden zij leefde.
\zzy nam haar nieuw vriendinnetje mee
den geheelen tuin en het park. liet
Sally zien, den- mooi en Shetland pony,
voor Lizzy's eigen gebruik was. het
ienhok vol trouwhartig kijkende jaoht-
den en den stal, waar de vette varkens
:eden boven hun trog knorden en de
ïige koeien' droomérig stondeii te
en.
laar de lessen; om twaalf uur afgeloopen
en, mochten de kinderen daarna buiten
iloopen, totdat Sara's fluitje vanaf de
twering weerklonk en hen voor het
Idagmaal dat in den regel vroeg, ge
kt werd binnen riep. Zoodra dit voor-
was, mochten zij tot vier uur .weer doen
zij wilden. Om vier uur kwamen zij bill
en leerden hun lessen voor juffrouw
,rp. Zij dronken met Sara thee in de
lige torenspeelkamer; daarna verkleed-
zij zich en gingen zij naar beneden.
iOo gingen de dagen snel en gelukkig
rbij, totdat Nan reeds meer dan twee
:en op Pitairlie was en de voorjaars-
en heerlijk lang en licht werden, terwijl
op de zonnigste plekjes in het park al
groen waas zichtbaar werd. Op zekeren
•gen, juist toen de lessen geëindigd
•en, klonk Sara's fluitje plotseling schel
af de borstwering.
Daar heb je- het!" riep Lizzy boos. „Ik
:t, wat dat beteekent: Dora Mackenzie,
t afschuwelijk!"
ie kinderen waren juist bezig van een
p stroo in den stal naar beneden te
Jen en keken elkaar ontsteld aan. Zij
ikten echter geen' van beiden aanstalten
oepstem te volgen.
Wat vervelend," zei Nan, terwijl het
tje steeds harder klonk,
e tuinman kwam uit zijn huisje, trad op
toe en vroeg:
Jongejuffrouw Lizzy, hoort u niet, dat
i u fluit?"
izzy antwoordde boos:
Seker, Perry, we gaan all"
Haar wat ziet u er allebei uit!" 2ei de
man vriendelijk. „Komt u binnen, dan
nijn vroüw het stroo van uw jurken aI-
n."
fee, nee, dank je wel, Perry," antwoord-
Jzzy. „Onze jurken komen er niet op-
we hebben geen lijd om te wachten"
1 mopperende Repen de beide meisjes
bel kasteel terug.
Tante Beis^ kwam hen reeds in de hall
tegemoet. Zij had oen keurig aangekleed
meisje, ongeveer van den leeftijd van Lizzy
en Nan, aan de hand. Het kind had blonde
kruljen en droeg een rood-fluweelen jurk en
een daarbij passenden grooten hoed. Zij zag
er uit aJs een mooie pop, geschikt om als
verjaarsgeschenk aan een heel gehoorzaam
en voorzichtig meisje te gevep.
Naast dit keurige, fijne poppetje zagen
Nan eh Lizzy er met hun vuile handen en
gezichten en hun weerbarstig haar slordig
genoeg uit om den bljk vol verbazing en
afkeuring te verdienen, "waarmee Tante
Beisy hen begroette.
„Kinderen, waar zijn jullie geweest, dat
je er zóó uitziet? Ga. onmiddellijk naar bo-..
ven om je op te knappen en andere jurken
aan te trekken! Dora zal jullie een paar
echte zigeunerkinderen vinden."
Het meisje gl-imjachte stijfjes en slak haar
keurig rhetyjHacê geschoeid handje uit
„Hoe maak je het?" vroeg zij als een vol
wassen dame.
Lizzv fen Nan mompelden een begroe
ting en liepen haastig weg.
„Is ze geen vreeselijke nuf?" zei Lizzy
boos. „Verbeeld je om ergens te komen
spelen met een fluweelen jurk en glacé
handschoenen aan! Ik zou haar wel eens
in den paardenruif willen duwen, om te hou-
ren, wat ze dan zou zeggen. Je zult zien
dat we na het eten moeten croquetton en dat
ze daarna zal voorstellen een poppen-
theeparlij te geven en meer zulken onzin."
Lizzy stormde op Sara af. dip een heelen.
tijd noodig' had om haar krullen weer in
orde te breDgen. De oude meid zei zacht*
„Lieve kind. ik weet zeker, dat jongejuf
frouw Mackenzie een heel welopgevoed
meic^e is en ik ben wel eens bang, dat jij
een beetje te wild voor andere meïsies
bent."
„Ik ben heeleraaai niet le wild voor jou.
Nan, is het wel?" zei Lizzv met een kleur,
en zich haastig omdraaiend, om het gezicht
van haar vriendinnetje te zien.
Nan wendde vergeefscbe pogingen aan
om haar krullen van de kleine strootjes, die
er in zaten, te ontdoen. Niettegenstaande
haar heftig borstelen en kammen mocht
haar dit echter niet gelukken.
„Heelemaal niet." antwoordde Nan. „Ik
zou wat -graag een jongen willen zijn en
vind het Vrëeselijk om even netjes en nuf
fig als sommige meisjes te zijn!"
„Maar Nan!" riep de oude Sara uit. doch
Lizzy viel in:
„Ik ook! Ik weet zeker, dat jongens veel
meer plezier hebben dan meisjes."
De middag verliep preciei zooals Lizzy
voorspeld had. De kinderen hielden zich
bezig met bedaarde spelletjes, die bij den
daniQsachtjgen smaak van jongejuffrouw
Dora Mackenzie pasten.
Met eeü zucht van verlichting zagen
Lizzy en Nan de dog-caxt spoedig na de
Ihee wegrijden.
„Gelukkig!" riep JJzzy uit. terwij! zij een
luchtsprongetje maakte om haar vreugde te
kennen te geven, hetgeen haar een beris
ping van Tante R^fsv op den bals haalde.
.Lizzy, foei. schaam je wat' Hoe.kun je
toch zoo ongemanierd zijn? Jp moest het
prettig vinden om je kleine gast le verwei-
komen on alles door., wv maar kon om
haar haar bezoek aangenaam te maken.*
Lizzy trok een boos gezicht en zei:
„Dan zou ze al heel gauw weer terug
komen. Nee dank u wel, Tante Betsy!"
Tante Betsy keek haar nichtje over den
rand van haar bril streng aan en zei:
„Ik zou graag willen, dat je leerde even s
rustig en bedaard te ziin als Dora, Lizzy,
't Lijkt wel, of je met den dag wilder en
eigenzinniger wordt. Nan zal je al heel on
beleefd vinden."
„O. dat geeft niet", riep Lizzy onverschil
lig uit. ferwi)l zij Nan bij de hand nam en
haar de trap mee optrok, om naar de speel
kamer te gaan.. „In elk geval is Dora voor
vandaag weg en zullen wij haar in de eer
ste weien niet weer hier zién:"
Doch ^hierin had Lizzy zich toch vergist,
want een week'na Dora. Mackenzie's laatste'/'
bezoek kwam hM rijtuigje van 'Qlênludie d*
oprijlaap opnieuw inri;den en zal Dora's op-'
geprikt figuurtje-cr* wé£r' nC'ditmaal naast
den generaal.
Lizzy en Nan waren juist op weg naar dc
hondenhokken om een familie jonge hond
jes te zien. welke dien morgen geuren
waren in het hok van hun lieveling Juno.
Lizzv ontdekte hef. eerst de keurige dog
cart. die juist om de bocht van de laan
verscheen. „Het rijtuig van Glenludie!" riep
zij bijna buiten zichzelve van boosheid uit.
„en Dora Mackenzie, zoo zeker als ik
Lizzy Gordon heet!"
Plotseling had Nan een inval. „Laten we
ons verstoppen", zei ze zacht; „dan zijn we
ten minste tot theetijd van haar bevrijd."
Dit ^ns bijna even gauw gedaan als ge
zegd. Als een paar opgejaagde konijnen hol
den de kinderen voort; zij sprongen in het
kreupelhout, kropen door de heg in het
park en bleven niet stilstaan om op adem
te komen, vóór zij zich in de hoogste lakken
van een grooten beuk genesteld hadden.
„Nu kunnen wij zien. zonder zelf gezien
te worden," gichelde Lizzy. „Wat eenig!"
Zij hadden echter geen. rekening gehou
den met hun voor ditmaal ontrouwen
vriend Perry, den tuinplan.
De dogcart had nu den hoofdingang be
reikt en jongejuffrouw Dora-stapte er voor
zichtig uit en volgde-haar vader in het huis.
Ben paar minuten later zagen de kinder
ren George, den huisknecht, over het gras
veld hollen. Blijkbaar had Tante Betsy hem
uitgestuurd om de vluchlctingen op te spo
ren. De twee meisjes, die als een paar
groote vogels tüsschen de lakken der hoo
rnen verscholen, zaten, hadden veel plezier
om George's pogingen om hen te vinden,
maar durfden natuurlijk niet hardop lachen.
„Hij is naar den stal gegaan," zei Lizzy
giebelend
„Kijk. Perry vertelt hem, dat wij daar
vandaag niet geweest zijn. O. wat valsch.
hij wijst in deze richting! Hij heeft gezien,
dat wij in den boom zitten! Zie je wel:
daar komt George op ons af. We moeten
maken, dat wij wegkomen. Nan. Maar o.
waar zullen we heen loópen?"
Lizzy begon reeds van haar hoogen zete!
af te dalen.
„De schuur!" hijgde Nan, die zich achter
haar aan uit den boom liet zakken. Met een
laats ten sprong stonden de kinderen op don
grond en lachende om het grappige en on
gewone van zoo'n jachtpartij, kropen zij
door het kreupfelbout weer in den tuin.
