21.
Zaterdag 24 Me!.
'ar n„ i
Anne 1924
Si S iSiiïi itSii ri;5;rri!iii i iitii iisssi i iittlf
Ie vermiste Duiven.
hét Engelsch van E. LINDSAY,-
(Yrij bewerkt door C. H.;
- f
'HOOFDSTUK XL
(y'« Geheime Gang naai den Dokter.
een morgen, ongeveer drie weken
Daan onder de donkere wolk der
dng was heengegaan, zaten mijn-
len mevrouw .Willis met Elly aan het
Het was een prachtige Mei-morgen
ly stond op om haar lievelingen, de
Ijes, brood te geven. Dit was nog een
pte uit de afgeloopen wintermaon-
jie ze niet op bon geven, al was het
fcrlijk lenteweer.
pad de dagen, die op het ongeluk
waren, in angstige spanning door-
waarin het eenige lichtpunt was:
gelijkt bezoek aam haar broertje.
nog te bed en mocht zelfs niets eeais
worden, zoodat hij nog steeds bij
fcn Martha vertoefde, die hem vöï
|e liefde omringden. Jaap, die zelf
I dagen vóór het ongeluk uit zijn
gevallen was en zich hoewel hij
beende iets gebroken te hebben
niet ernstig bezeerd had, sliep
Ier, daar hij Leonard zijn bed ha'd
|ard's inwendige kwetsuren waren
genezen en Hij had nog maar
pijn. De dokter kwam echter tot de
rekking dat de één of andere last
al was het hem dan ook on-
uit te vinden, wat dfit was. Ein-»
teemde hij, dat berouw over zijn on-
daad den jongen kwelde en hi)
vernieling van het wagentje zóó
Dokter Barbe had nu hierop ge
en al zijn best gedaan om hem
j praten te krijgen, maar was ten
de ontdekking gekomeD, dat dit
i ook niet zijn bon, want toen bij
aide, 'dat Kitty er wonder fco-
slechts met een paar lichte
was afgekomen, had hij daar nau-
Jiaar geluisterd.
Wallis meende, 'dat hij de ware
fen Leonard's gedruktheid kende,
zijn zoon op de hoogte was van
Daan uitgevoerd had, doch dat
neefje de hand boven het hoofd
den.
|ang hadt hij er Leonard naar wtl-
maar dit nog uitgesteld, omdat
B, dat 't hem te veel opwinden
lover nu sprak hij met zijn vrouw,
fy brood voor de vogeltjes stTvcu-
je er wel heel zeker vaaj, Tfat
iiuiren weggenomen heeft vroeg
yillis.
pu ik er aam kunnen twijfelen?
l immers de veertjes in zijn zak
|k hem er herhaaldelijk naar ge
ls, heeft hij bet niet ontkend. Ik
pe duiven natuurlijk vergoeden,
reek er niet met hem over, vóór
|er mij meer van verteld heeft,
nij ontzettend en ik weet wer-
Hoe wij den ouden man en zijn
dankbaar genoeg kumnen zijn
t zij voor Leonard doen."
Op 'dit oogenblik kwam Elly weer tón-
nen en daar zij er smalletjes en bedroefd
uitzag, werd er niet verder over gespro
ken.
Toen Elly 'dien morgen Leonard opzocht
en deze sliep, vroeg zij Jaap, terwijl eij
een ©ogenblik met hem alleen was
„Is de dokter er vandaag al geweest?"
„Nee, jongejuffrouw, nog niet. Martha
zei juist vanmorgen: ,,'t Is net alsof de jon
geheer over 't een of ander tobt, al heb
ik geen flauw vermoeden, wat dit zijn
kan."
„Jaap", zei Elly plotseling, „zou je mij
een plezier willen doen?"
„Maar, natuurlijk, jongejuffrouw. Wat
kan Ouwe Jaap voor je doen?"
„Ik wou zoo graag, Jaap, dat jo mor
genmiddag ergens met me naar toe ging.
Als we onderweg zijn, zal ik je zeggen
waarheen."
Jaap gaf niet dadelijk antwoord. Dit
was iets, dat hij niet verwacht had -en bij
vroeg zich af,, of mijnheer en mevrouw Wil
lis er van zouden weten.
„Jaap, je moet „ja"- zeggen en er met
niemand over spreken. Om twee uur zaJ
ik bij het hek zijn. Kom dus vooral op
itijdvoegde Elly er op beslisten toon
nog asm toe, toen zij zag, dat Jaap bezwa
ren wilde maken.
Jaap had geen tijd om nog een paar vra
gen te doen, want hij zag, dat mijnheer
Willis er ao-n kwam. Hij st de 'dus-toe,
eigeolijl: tegen zijn wil. "Wat zóu„de
kleine jongejuffrouw" in haar hoofdje ge
baald hebben?
Mijnheer Willis vond Leonard erg onrus
tig en hij dacht, dat het oogenblik. waar
op hij over de vermiste duiven spreken
kon, nog lang niet gekomen was. Toch
weTd hij er meer en meer vap overtuigd,
dat Leonard er van af wist, al was hij er
dan misschien onschuldig aan.
MevTouw Willis, die Leonard overdag
Verpleegde, bleef achter en haar man en
dochtertje keerden na eenigen tijd huis
waarts, beiden in eigen gedachten verdiept
die al wisten zij het niet van elkaar
in dezelfde richting gangen.
Den volgenden middag het was Zoö=
dag liep Elly klokke twee naar het hek'
voor baar afspraak met Jaap. Deze stond
reeds te wachten, toen zij er aankwam. Hij
had ach keurig netjes aangekleed, al zagen
zijn Zondagsohe kleeren er uit, alsof zij
voor iemand, die veel grooter en rechter
dan hij was, gemaakt waren.
Terwijl zij door het dorp liepeü, keken
Heel wat menschen hen na: het aardige,
1 Je ine meisje met het bedroefde gezichtje
en den ouden man, 'die vol trots naast
haar liep. O. wat zou Elly er niet voor ge
geven hebben, als Jaap zijn duiven terug
hadZij wist, dat baar ouders Daan van
den diefstal be schud digd hadden en zij had
daardoor nog meer een Hekel aan haar
neefje gekregen. Het- liefst zou zij er met
Jaap over gesproken hebben, maar zij had
haar ouders moeten beloven dit niet te
doen, vóór alles opgehelderd was, hetgeen
zeker niet gebeuren zou, zoolang Leonard
nog zoo 3lap en koortsig bleef. En alleen
de verzekering van haar vader, 'dat Jaap
zijn duiven vergoed zou krijgen, verzoenoe
haar met het verbod er met 'den öa<j£h
man over te spreken.
Nu had Martha den morgen, die volgdd
op het vreeselijk ongeluk, één 'der duiven
in den tuin, vlak bij de haag gevonden.
Jaap was heel blij geweest, dat hij haar
terug had, maar daar Leonard tusschen le
ven en dood zweefde, had hij Het de fami
lie Willis niet verteld, wel begrijpende,
hoe al hun gedachten bij den zieke waren.
In zijn koorts Had Leonard éénmaal genie-
pen: „We moeten de duif terugbrengen,
Daan 1" Toen was de oude man er iets van
gaan begrijpen en had hij er met opeet
niet over gesproken. Zoo kwam het dos,
dat 'de familie Willis er nog niets van wist,
dat Jaap één van zijn twee duiven terug
had.
Onder het loopen had Elly bajtr ondeS
vriend verteld, dat zij naar dokter Barhe
gaan wilde» Zij moest hem over Leonard
spreken. En Jaap bad niet verder gevraagd
en was gewillig met haar meegegaan, on
derweg van allerlei vertellend om feasr ütf
te leiden.
Bij het huis van den dokter gekomen,
duwde Elly het hek open en liep aaj den
tuin in, gevolgd door Jaap. N<u zij er was,
voelde zij haar hartje angstig Hoppen ea
vroeg zij zich af, wat zij eigenlijk zeggen
zou. Als zij alleen geweest wao, ®ou cj
waarschijnlijk omgekeerd zijn, nu bet nog
tijd was. al was het alleen maar ©m nog
eens goed er over no te 'deuken, uoe tij
het vragen zou. Maar iit ging niet met
Jaap .laar en terwijl tij nog ciare^-
de, belde Jaap reeds aan.
Een dienstmeisje deed ©pen en liet EUy
op haar vraag, of de dokter thuis was, in
de wachtkamer. Jaap ging op de bank ixi
de hall zitten en legde zijn hoed zijn
mooi en Zondagschen onder een stoeL
Dat dacht hij ten minste, jdoch het zou la
ter blijken, dat hij onder een groote eiken-»
houten kast gerold was, hetgeen de trot-
gche eigenaar heelemaal niet bemerkt ba/L,
In het volgend oogenblik kwam dokter
Barbe de trap af, knikte Jaap vriendelijk
goedendag en zei:
„Ik Hoor, dat je 'één 'dudf terug hebt', is
net niet?"
„Ja dokter. Martha vond 'm den dag Stf
Het ongeluk bij de haag. Hij zat' in een
doos, een groote, met luchtgaten er in^
Moor de mooiste is nog weg."
-.Misschien krijg je die ook nog wel te-'
rag." „Dat denk ik niet, dokter, 't Duurt'
voel te lang. 't Ic een groot verlies
voor me."
Dokter Barbe ging nu 'de wachtkamer
binnen, waar Elly op Hem toetrad en Hem
een Hand gaf.
„Wel, Elly," zei Hij glimlachend,
kan ik voor je doen?"
„Dokter..." zei ze en fcaeld toen öp.-
Bokter Barbe wist niet, wat Hij er van
denken moest. Wel begreep hij. dot bet
kleine meisje tegenover hem niet ziek was.
want in dit geval zou hij natuurlijk op de
Hoeve ontboden zijn. Maar wat kon 3e
bedoeling van baar bezoek zijn? Misschien
de één of andere kinderlijke inval?
„Wel Elly," herhaalde hij lachend, „wat
is de moeilijkheid? Er is iets; dat zie ik
aan je gezichtje. Laat eens hoaren, mis
schien kan ik je helpen. Tippy wordt toch
